Fragments

Hij was ondertussen bijna een week in het vertrouwde gebied rond het woud terug en had nog steeds geen plekje voor zichzelf gevonden. Wel had de zwarte kater het voor elkaar gekregen om elke dag redelijk te eten en langzaam begonnen zijn botten minder zichtbaar te worden. Ook zijn gezicht was een stuk minder ingevallen dan kort geleden. Ook zijn stem versoepelde. Al met al: Hij was zijn oude zelf weer aan het worden. De naam die hij zichzelf had gegeven was nog wel een beetje wennen. In het gebied van de mensen had hij geen naam nodig gehad, daar probeerde hij er juist voor te zorgen dat anderen hem vergaten.

De grote grasvelden die grensden aan het woud waren perfect om in te jagen voor de jonge kater: Hij kon anderen van gigantische afstanden zien aankomen, en voordat ze bij hem konden komen zou hij het clangebied allang ontvlucht zijn. Niet dat hij al een confrontatie had gehad met de clan die hier woonde. Hij had hen alleen van erg ver geobserveerd en verbaasde zich er vaak over hoe goed het met hen leek te gaan. Een georganiseerde groep bracht dus wel degelijk voordelen met zich mee. Nu was Hartsfield weer in het gebied, eigenlijk alleen maar uit interesse want hij had al gegeten. De kater was echter zo in gedachte verzonken dat hij al een tijdje niet meer goed om zich heen had gekeken.

[Silvercescent eerst]

Met een skip in haar pas maakte de kattin haar weg over het windclan gebied, de wind waaide door haar vacht heen. En de zon scheen heerlijk. Voor dit soort momenten leefde ze, de rust de stilte. Het leek zo vredig, en de poes wilde zich er goed over voelen. Maar het was verbitterd door alles wat or onlangs gebeurt was. Zonder dat ze het zelf door had, werd haar loop ritme steeds maar langzamer tot ze bijna stil stond. Opeens trok een geur haar aandacht, en de oorzaak kwam ook snel op het toneel. Een zwarte kater. Haar vacht rees omhoog, en de kattin zette haar staart op. 'Jij...' Stamelde ze luid. Hij rook niet naar een clan, dus hij moest wel van ergens anders komen. Silver kon niet bepalen vanwaar echter, de andere groepen buiten de clans kon ze maar moeilijk onderscheiden. 'Hoort hier niet.'

De stem deed hem omdraaien en tegelijkertijd opspringen, bang dat er meerdere katten zouden zijn. Achter hem stond echter slechts één zilveren kattin die duidelijk niet al te zeker van haar zaak was toen ze hem vertelde dat hij daar niet hoorde te zijn. Hartsfield twijfelde tussen proberen haar weg te jagen en mogelijk een gevecht te starten, of vriendelijk zijn en het gebied te verlaten. Hij besloot besloot voor een middenweg te gaan en keek haar aan zonder agressie. "Oh excuses, ik had het niet gemerkt" Dat was een leugen "Ik moet ergens in het weiland jullie grens zijn overgestoken" Dat was wel waar, maar hij had precies geweten waar hij dat deed. De zwarte kater liet een kleine glimlach zien en boog zijn kop beleefd naar de clankat.

Silver wist niet wat ze met de woorden van de kater aanmoest, of met deze hele situatie. Moest ze een patrouille erbij halen? Of toch zelf proberen hem weg te jagen? En hoe zou ze dat dan aanpakken? Een gevecht zou ze waarschijnlijk niet winnen. Hmm, als ze op zijn gedrag kon afgaan kon ze misschien proberen hem te vragen om te vertrekken? 'Zou... je nu dan weer weg kunnen gaan?' vroeg ze dan maar; bij gebrek aan beter.

Tot nu toe bleef de kattin rustig,  ze werd niet aggressief en schreeuwde ook niet om hulp. Ze vroeg hem wel of hij weg kon gaan. Harts dacht even na en kwam een stapje dichterbij "weet je wat,  voor jou zal ik gaan.  Als je me even laat zien tot waar ik moet lopen,  ik wil niet per ongeluk toch in jullie gebied blijven." Het was natuurlijk een beetje gemeen om haar bijna te dwingen hem de weg te wijzen,  Maar de kater had maandenlang geen vriendschappelijke interactie met een ander gehad. En hoewel zij zich er duidelijk erg ongemakkelijk bij voelde..  Hij vond het toch fijn om in ieder geval íets vriendelijks te kunnen zeggen.

Ze was wel bereid hem de weg te wijzen, waarschijnlijk omdat hij dan zou oprotten. "Dus, wat is je naam als ik vragen mag? " miauwde hij vriendelijk terwijl hij de grijze kat volgde. Het was altijd goed om een beetje te kletsen om het ijs te breken. Zelfs als je een gebied uit werd geëscorteerd. En daarbij, hij was redelijk ver het territorium ingewandeld, dus hun tocht zou nog wel even kunnen duren.

Haar mengeling van verlegenheid en ongemak was op dan vreemde manier best wel aandoenlijk. Het zorgde er in ieder geval voor dat de kater besloot haar niet te ver te pushen met zijn vragen en opmerkingen. Hij had het wel een beetje met haar te doen. "Wat jij wilt... Ik ben Hartsfield" miauwde hij beleefd "en ik wil je nogmaals bedanken, dat je mijn gids wilt zijn" vervolgde hij glimlachend. In dat opzicht was Hartsfield de kwaadste niet.

Verbaasd stopte de kater met lopen toen hij de kattin zag struikelen en keihard de grond zag raken. Het zag er erg pijnlijk uit en even vergat hij waar ze precies waren en dat hij hier helemaal niet hoorde te zijn. Met snelle passen liep hij op haar af. Ze was ondertussen al weer opgekrabbeld maar haar gezicht veried hoeveel pijn het het gedaan. "Hey, blijf even zitten... Als je iets gekneusd hebt ben je voor vanacht niet thuis. " waarschuwde Hartsfield met een zorgelijk gezicht. Aandachtig bekeek hij de clankattin. In het dorp had hij veel verwondingen gezien, en gelukkig leek het er op dat ze er vooral een zere plek aan over zou houden. Het leek er niet op dat er blijvende schade was aangericht.

Zijn goedbedoelde advies werd niet opgevolgd en ze liep eigenlijk al door alsof er niks aan de hand was. Hartsfield vernauwde zijn ogen een beetje, wat deed ze nou? Als ze zo doorging zou ze instortten voordat ze de grens hadden bereikt. "Ik ben geen dokter, of hoe jullie het ook noemen, maar zelfs ik kan zien dat je jezelf kapot maakt op deze manier" Zei hij terwijl hij achter de ander aanliep. "ik snap dat je door wilt... dus blijf dan in ieder geval even bij de grens om te rusten... want zo kan je niet meteen terug" Er klonk echte bezorgdheid en wanhoop in zijn stem door,

De groene ogen van de poes keken naar een tafereel dat zich iets verderop van haar afspeelde. Lavenderstorm was op jacht geweest toen ze de vreemde geur had geroken van Rogue waarna ze op onderzoek was uitgegaan. Behoedzaam liep ze door het gras heen toen ze de kat zag die de geur verspreidde. Haar oren draaiden zich naar achter toen ze zag hoe vriendschappelijk er met de indringer werd omgegaan. Ze zag dat Silvercresent gevallen was maar ook dat de Rogue zich bijna lieflijk over haar bekommerde. Ze had hier genoeg van gezien, tijd om in te grijpen. Met haar borst omhoog liep de schildpadpoes naar de twee katten toe waarna ze tussen de Rogue en Silvercresent in ging staan. "Jij hebt hier niks te zoeken op WindClan gebied" grauwde ze kwaad naar de Rogue. Daarna keek ze even bezorgd naar haar Clanmate die zich duidelijk bezeerd had. "Ik help je zo wel terug naar het Camp zonder hem" miauwde ze wat milder waarna ze haar kwade groene ogen weer op de Rogue richtte. Wat dachten die katten wel niet? Zomaar binnen komen lopen op hun gebied?!

Vlak voordat de tweede kattin kwam opdagen kreeg Hartsfield haar door. Hij leerde meteen de naam van de clan wiens gebied hij was binnengedrongen: Windclan. De tweede, en jongere, kattin leek behoorlijk trots te zijn op haar plekje in deze groep. Niet dat dat hem verbaasde: zo waren alle clankatten. Doordat Hartsfield nogal lang volledig buiten sociale interactie had gestaan moest hij even compleet resetten voordat hij zich tot de nieuwkomer wende, iets wat niet helemaal lukte. Hij kon het slecht hebben dat hij nu meteen op zo'n aggressieve manier werd behandelt, zeker nadat hij zich echt om de ander had bekommerd. Later zou hij leren dat dít de manier was hoe clankatten normaal met buitenstaanders omgingen. Tussen zijn tanden door gromde hij: "Ik.. had niet door dat ik in jullie gebied was beland... En zij" hij knikte naar de kattin die hem als eerste had begroet "bracht me net weg." Hartsfield's ogen werden weer wild en zijn vriendelijke manier van doen verdween als sneeuw voor de zon. Hij was weer in volledige overlevings-modus overgegaan.

De tom die hun gebied was binnengedrongen leek zich nu zelf pas ook te realiseren dat hij in de minderheid was. Wat had hij dan verwacht? Een warm welkomstcomité? Kort snoof de poes toen ook toen hij tussen zijn tanden door gromde dat hij het niet door had gehad dat hij op hun gebied was gekomen en dat Silvercresent hem net wegbracht. "Je hebt bijen in je hoofd als je dat niet door hebt gehad Rogue" beet ze hem toe. Haar toon was als puur vergif dat beet in alles wat het tegenkwam. Haar ogen vernauwden zich toen ze zag dat hij een rare blik in zijn ogen kreeg. Ze vertrouwde de Rogue niet, geen enkele haar in haar gehele pels zei dat hij te vertrouwen was. Haar nekharen rezen inmiddels overeind, als ze de Rogue moest aanvallen deed ze dat, alles voor haar Clan en het beschermen van haar Clan. Het liefst zou ze hem een kras over zijn neus geven en hem van het gebied afjagen, iemand die er zomaar hier verzeild raakte wist de weg vast ook wel terug.

Zijn oorspronkelijke gids besloot dat het beter zou zijn als de ander hem wegbracht. Iets waar Hartsfield het helemaal niet mee eens was, maar hij zei er niks op. Hij hoopte dat hij de zilveren kattin te vriend zou kunnen houden. Het koste hem al zijn wilskracht om de ander op een normale manier aan te kijken. Langzaam ebde de agressie in zijn ogen weg. Na een paar keer zwaar in en uitademen wist de kater zichzelf onder controle te krijgen. "Laat maar zien waar ik heen moet" Vervolgde hij, op dezelfde kalme toon die hij eerder had gehad.

Jazeker c;

Ze trok haar neus nog net niet op voor de Rogue die hier bij hen bleef staan. Silvercresent miauwde dat het wel genoeg was en haar kop draaide naar Silvercresent die ze een woeste blik gaf. Hoe kon ze zo vriendschappelijk omgaan met Rogue's? Ze zag de wonden op het lichaam van de zilveren poes en besloot dat ze het voor deze keer zou laten voor wat het was. 'Lavenderstorm, het lijkt me beter dat jij ons gast hier persoonlijk naar de grens brengt. Zodat we zeker weten dat hij weg is, in de tussentijd zal ik hier blijven.' vervolgde de zilveren poes. De poes knikte enkel. "Lijkt me een goed plan. Dan ben ik zo bij je terug" miauwde ze en ze keek weer naar de zwarte kater. Deze leek inmiddels gekalmeerd na een paar keer diep in en uit ademen. "Laat maar zien waar ik heen moet" miauwde hij toen kalm. "Lopen" miauwde ze enkel en gebaarde met haar staart naar de leegte voor hen. Ze zou achter de Rogue blijven lopen zodat ze zeker wist dat hij niet opeens zou omkeren en iets zou doen waar hij later spijt van kreeg. Veel woorden ging ze ook niet met hem wisselen, wat was daar ook het nut van?