Crawling in my skin [Lola]

Gisteren had hij voor het eerst het woud weer gezien. Hij had nog niet gedurfd er in de buurt te komen, maar dat kwam nog wel. De verfrissende geur van het de bomen en de afwezigheid van twolegs deed hem goed. In de eerste dag had hij voor het eerst in weken goed gegeten niet dat hij er dicht bij zijn oude zag uit zag: Hij was nog steeds mager en zag er uit alsof er in ieder geval iéts mis was met hem.

Nu liep langs en door rogueterritoria, zonder veel moeite te doen om uit te zoeken wiens grenzen hij precies overtrad.

De zwart witte kattin had een geur van een andere rogue opgepikt. Honestly, met alle keren dat ze indringers op haar territorium had kon ze net zo goed haar grenzen laten vervagen. Wat was het punt van je grenzen regelmatig verversen als iedereen ze toch begon te negeren. Geërgerd maakte ze stalte naar waar de indringer moest zijn. Daar zag ze een zwarte kater, die er niet vreselijk goed uit zag in haar ogen. Ondervoed op zijn minst. Met snelle pas stapte ze op de kater af. Lola hield stil voor hem en ademde diep in. Ze was echt klaar met deze jonge katten die dachten dat ze zomaar alles konden maken en doen. Het maakte haar bijna ook niet meer uit dat deze kater ondervoed was en zwak van postuur. Hij kon ook iemand anders territorium inlopen. "Wat doe jij hier? Als je het niet door had, dat was mijn grens een eindje terug." Gromde ze hem toe. "En die zet ik niet voor niets neer. Ik mag dan niet zo venijnig zijn als de vorrige eigenaar, maar ik kan je nog steeds met ee paar wonden en je staart tussen je poten terugsturen," waarschuwde ze hem. Normaal was de zwart-witte kattin een stuk aangenamer, vriendelijk zelfs, maar ze was even klaar ermee.

De grens had hij wel opgemerkt, maar het idee was geweest dat hij er snel genoeg weer uit zou zijn om niemand tegen te komen. Die droom werd echter geen werkelijkheid en plotseling hoorde Hartsfield een stem achter zich. Het was een rogue met een venijnige blik in haar diepblauwe ogen. Ze waarschuwde hem dat hij maar beter weg kon gaan, voordat er iets met hem gebeurde. Hartsfield liet zich echter niet meer zo makkelijk wegjagen en keek de kattin recht aan "Ik ben alleen op doortocht, ik heb geen interesse in je gebied, of in jou. Ik ben hier niet voor een woonplaats" Antwoordde hij met een rasperige, droge stem.

Ze slaakte weer een zucht toen de ander niet wegging, maar haar vertelde dat hij hier op doortoch was. Dat was allemaal leuk en aardig, maar dan kon hij nog steeds haar territorium ontwijken. Het was niet alsof er in grote letters geschreven stond dat ze iedereen maar gewoon door haar territorium liet trekken omdat ze ergens anders moesten zijn. Ze wist wel beter dan anderen nu te vertrouwen dat ze zich aan hun woord hielden, zelfs als het familie was en ze wist dus ook wel beter om deze kater gewoon zijn gang te laten gaan. "Als je geen intresse in mij of mijn gebied hebt dan had je het maar moeten ontwijken. En die doortocht boeit me helemaal niets, je stapt gewoon mooi mijn territorium uit of je krijgt een gevecht." Haar toon was aardig kil geworden, waarmee ze aanduidde dat ze geen spelletjes speelde en geen zin had in een gesprek. Hij mocht dan geen kwaade bedoelingen hebben, als ze moest geloven wat hij haar vertelde, maar dat maakte hen nog geen vrienden.

Van diep uit zijn keel kwam een gefrustreerde grom en Hartsfield rolde met zijn blauwe ogen. Zonder antwoord te geven draaide hij zich half om, zodat hij nu een rechtse bocht van zijn originele richting maakte. De kater kon het zich niet veroorloven om volledig rechtsomkeert te maken. Hij wist niet hoe lang hij al in dit gebied was en het zou hem misschien wel een dag vertragen. er was wel een kans dat de kattin het niet zou waarderen dat hij niet dezelfde weg terugging. Maar dat was een probleem voor later... Over een paar seconden dus.

Hij was niet blij. Mooi. Ze was hier niet om zwakke katjes te gaan entertainen. Toch, haar zelfvoldane gevoel verdween al snel toen de kater een andere richting insloeg dan hij was gekomen. Ergernis en woede gingen door haar lichaam heen en voor ze het wist ging ze hem achterna. Ze mocht er dan niet gevaarlijk of intimiderend uitzien, maar dat betekende niet dat ze dat niet was. Daarbij haatte ze het zeer als haar woorden genegeerd werden of als andere rogues haar uitdaagden. Dit was haar territorium en ze zou zich niet laten kleineren door een kater die zichzelf niet eens kon verzorgen. Hé, idoot. Dat is de verkeerde kant. Ga maar mooi terug hoe je kwam dan is de grens niet ver” gromde ze in zijn gezicht. Het was een waarschuwing naar haar eerdere dreigement. Het zou ook niet veel meer nemen om hem aan de vallen. Een domme opmerking, het negeren van deze waarschuwing. Dan zou hij er wel achterkomen dat ze geen lief, hulpeloos poesje was.

Het was uiteraard weer niet goed en Hartsfield liet alweer een geërgerde zucht horen, hij had hier gewoon geen tijd voor of zin in. Hij moest zijn bestemming bereiken en dit was nou eenmaal de snelste manier. Maar aan de manier waarop zij hem toesprak merkte de zwarte kater wel dat hij zich beter in kon houden. Natuurlijk kon hij wel stand houden in een gevecht, maar dat is niet waar hij nu naar zocht. "Oke, oke dan doen we het op jouw manier" Zuchtte hij, alvorens nog een kwartslag te draaien en de 'juiste' weg terug te lopen. Het was aan heel zijn lichaamshouding te zien dat hij baalde van de vertraging "Ik kom nog wel een keer een bezoekje brengen" Mompelde hij, misschien iets te hard.

Oh, haar nog wel eens een bezoekje brengen? Dat dacht ze mooi niet. Misschien moest ze de kater dan toch maar een lesje leren. Razendsnel haalde ze de kater in en haalde ze uit naar zijn kop. Ze was hier niet gekomen voor een gevecht, maar ze zou niet met haar laten sollen. Hij wilde haar continu uitdagen, hij leek te denken dat hij kon doen wat hij wilde niet zij. Dus als deze verzwakte Rogue leekt te denken een balletje naar haar toe te kunnen kaatsen, dan kaatste zij die twee keer zo hard terug. "Misschien moet ik er dan maar voor zorgen dat je niet terugkomt. Aangezien je je les niet blijkt te willen leren," gromde ze hem toe, een gevaarlijke blik in haar blauwe ogen. Hij had zijn kansen in haar ogen verspeeld en dit zou het eindresultaat daarvan zijn.