First prey

  Twistedkit spitste zijn oortjes toen hij luid gegiechel hoorde uit zijn nest. Hij draaide zijn kopje en zag hoe één van zijn oudere zusjes gelikt werd door hun moeder. Hij glimlachte, denkend aan een tijdje terug toen hij ook gelikt werd. Twistedkit vond dat altijd fijn, lekker dicht bij zijn familie zijn.
  Na de wasbeurt die ze zojuist gekregen had klauterde Moonkit het nest weer uit en trippelde richting de uitgang. Snel sprong Twisted op en rende achter haar aan.
  'Mwoonkit, wacht!' piepte hij. 'Wat ga je dwoen?' vroeg hij toen hij haar ingehaald had.

  Haar zus draaide zich naar hem om met een vragende blik. 'Ikke kijke of door gat kunne,' fluisterde ze, maar wel hard genoeg dat hij het ook kon horen.
  Twisted keek haar verbaasd aan. Door het gat? Welk gat? Bedoelde ze de uitgang van de Nursery? Daar konden ze toch wel doorheen? Hij wilde het vragen, maar Moonkit was al vertrokken. Een beetje onhandig en zo snel mogelijk rende hij achter haar aan, benieuwd naar wat ze eigenlijk precies bedoelde.
  Toen hij haar eenmaal ingehaald had stond ze bij een gat in de kampwand. Met grote oogjes keek Twistedkit ernaar. Maar ze mochten het kamp nog helemaal niet uit! Snel ging hij naast haar staan.
  'Moon, wacht,' piepte hij met een hoog, nerveus stemmetje. 'We mogen het kwamp niet uit!'

  'Niemandt zal owns zwien, kom,' grinnikte zijn zus waarna ze zich afzette en door het gat heen sprong. Erg soepeltjes ging het niet, want ze landde met haar rug op de grond, maar ze was wel buiten het kamp nu. 'Kom?' piepte Moonkit vrolijk maar zachtjes en ze wenkte met haar staart dat hij ook moest komen.
  Twistedkit wist het niet hoor. Hij was nog maar net buiten de Nursery aan het verkennen, het kamp uitgaan vond hij nog wel spannend. En wie weet wat voor straf ze zouden krijgen! Hij wilde zijn Clan, en vooral zijn vader, niet teleurstellen!
  'Ik weet het niet hoor... We kunnen ook ontdekken als we Apprentice zijn!' wierp hij tegen terwijl hij nerveus met zijn pootjes op de grond kneedde.

  Zijn zus sprong tegen de rand van het gat op en keek hem heel zielig aan met een pruillipje. 'Da duurt nog mane voore wij leer...leer...leerlinge zijn.' Ze keek hem nog even smekend aan, wat Twistedkit pijn in het hart deed. Hij wilde niet dat ze verdrietig was! Maar het was ook gevaarlijk om zomaar het kamp uit te gaan!
  Moonkit stapte intussen opzij, waardoor hij haar niet meer kon zien. Hij stak verbaasd zijn oortjes in de lucht. Waar was ze nou heen? Een beetje in paniek zette hij zijn voorpootjes op de rand en boog zo ver mogelijk met zijn kop naar voren, zodat hij beter naar buiten kon kijken. Zo zag hij dat zijn zus al verder van de rand was gelopen.
  'Moonkit, pas op!' piepte hij zenuwachtig. 'Kom tewug,' smeekte hij. Hij wilde niet in de problemen komen, of dat er iets met ze gebeurde.

  Hij probeerde haar te roepen, maar inmiddels was er een groot beest naast Moonkit verschenen. Moonkit liet een kreetje van schrik horen, en Twistedkit kon het ook niet inhouden. Wat was dat voor groot beest?! Zolang het zijn zusje maar geen pijn deed! Even overwoog hij het gat door te klimmen om haar op een of andere manier te helpen, maar gelukkig was Moonkit al snel teruggekeerd. Ze probeerde het gat weer in te klimmen maar het ging niet zo soepel. Twistedkit probeerde haar zo goed mogelijk te helpen.
  'Wat wjas dat nou??' vroeg hij geschrokken aan Moon toen ze eindelijk weer veilig binnen de kampwanden lag.

  Twistedkit keek bezorgd toe hoe Moonkit zo op de grond gedrukt zat. Het was maar goed dat hij niet mee gegaan was! Maar wel zielig voor zijn zus natuurlijk. Gelukkig kwam ze weer een beetje bij toen hij vroeg wat het nou was.
  'Dat... dat was een ... Eek...hoorn... Maar ik had... niet verwacht... dat die zo... angst aan jagend groot waren!' piepte Moon hijgend waarna ze zichzelf even goed schudde. Even keek ze naar het gat voordat ze nerveus haar borst likte.
  Twistedkit keek ook even naar het gat. Het moet snel dicht, want stel je voor dat die eekhoorn er doorheen kwam! Hij richtte zijn groen en gele ogen weer op Moonkit. 'Geljukkig ben je weer hier nu!' piepte hij. Hij stapte wat dichter naar haar toe en drukte zijn flank tegen de hare, om haar zo steun te geven in deze moeilijke tijden.