Mauw chicka wauw wauw

Met enige tegenzin had Butterpact ermee ingestemd om mee te gaan op patrouille. Gelukkig was het met de ochtendpatrouille, dus hopelijk zouden ze tegen de tijd dat de kittens wakker zou worden weer terug zijn. Hij zette zijn poten hard af tegen de ondergrond en gromde telkens inwendig als hij vond dat zijn Clanmates niet snel genoeg volgden. Gelukkig hadden ze geen apprentice mee op de patrouille, anders zou het nog trager zijn gegaan. Begreep hem niet verkeerd: hij vond het leuk als er apprentices mee gingen en als hij ze iets kon leren, maar op dit moment was er maar één ding dat door zijn hoofd spookte en dat was zijn gezinnetje dat op hem wachtte in de nursery. Het voelde vreemd aan om aan Puppysnarl te denken als meer dan een vriendin alleen, maar de kittens waren iets dat ze samen deelden, iets wat van hun was, al leek Puppysnarl zich er nog altijd onwennig mee te voelen. Uiteindelijk, naarmate ze ouder zouden worden, zou dat wel wegtrekken en zou ze zich net zo warm naar hun toe voelen als hij deed. Er was geen moment twijfel door hem heen gegaan toen de kittens geboren werden en hij was er vrij zeker van dat als ze elkaar een beetje zouden helpen, ze een goede moeder zou zijn voor Bitterkit, Ravenkit en Breakingkit. Ah, eindelijk werd het signaal aangekondigd dat ze op konden houden! Butterpact wist niet hoe snel hij terug naar het kamp moest rennen, de muis die hij had gevangen al vergeten zijnde. Hij racete terug het kamp in en drukte zijn oortjes plat tegen zijn nek aan toen hij zijn zoontje hoorde piepen. Hij ontspande echter al een beetje toen hij zag dat de kleine kitten gewoon uit het nestje getuimeld was. Zijn oogjes waren nog niet open en dus had de kitten geen idee dat Puppysnarl en de andere kittens zich recht achter hem bevonden. Meteen liep Butterpact naar hem toe en krulde zijn lichaam om zijn zoontje heen waarna hij de ravenzwarte vacht van het kleine vachtbolletje met liefdevolle likjes begon te belagen. “Rustig maar, mijn kleine avonturier,” snorde hij. “Papa is bij je. Er is niets om bang voor te zijn."

Het piepen en het klagende geluid hield gelukkig op en maakte plaats voor snorren. Butterpact kon het niet laten om mee te snorren met zijn zoontje waardoor het net leek alsof ze een soort zelfverzonnen competitie met elkaar hielden. Butterpact had zijn zoontje in elk geval weten te kalmeren en na een paar likken trok hij zich terug zodat hij zijn zoon kon aankijken. Alleen zag hij niet de dichte ogen die hij verwachtte te zien, maar blauwe ogen die hem nieuwsgierig in zich opnamen. Butterpact voelde een brok in zijn keel opkomen en deed hard zijn best om zijn tranen te onderdrukken. Gelukkig! Gelukkig kon zijn zoontje zién! Butterpact had veel om Ravenfall gegeven, maar hij had toch licht angst gehad dat Ravenkit zowel hetzelfde uiterlijk als hetzelfde lot als Ravenfall overgenomen had. Zijn blauwe oogjes waren helder van kleur en glommen met een nieuwsgierige glans die Butterpact al bij meerdere kittens had gezien. Hij voelde dat zijn tranen bijna over zijn oogranden kwamen toen zijn zoontje naar zijn neus sloeg en snorrend drukte hij zijn neusje tegen de wang van zijn zoontje aan. “Wat lijken je ogen toch sprekend op die van je moeder,” murmelde hij. Vervolgens kreeg hij een ideetje. Hij boog zich naar voren, nam voorzichtig het nekvel van Ravenkit tussen zijn tanden en richtte zijn zoontje vervolgens naar zijn moeder en zijn siblings toe. “Kijk, Ravenkit,” murmelde hij moeizaam tussen zijn tanden en het nekvel van zijn zoontje door. “Dat zijn je broertje en je zusje en je mama.” Net op dat moment besloot Breakingkit ook om zijn oogjes open te doen en leek het alsof de broers elkaar kort in zich op leken te nemen.

Butterpact had het gevoel dat zijn hart smolt toen hij hoorde hoe blij Ravenkit begon te piepen toen Breakingkit en hij elkaar aankeken. Ravenkit stak vervolgens zijn pootjes uit naar Breakingkit, maar Butterpact liet zijn zoontje niet los en nam in plaats daarvan de reactie van de langharige kitten op. De kitten keek kort in zijn richting, maar piepte verontwaardigd. “Doe niet!” riep hij vervolgens, waarna hij zich snel wegdraaide van de ravenzwarte kitten en zijn kopje verstopte in de welving van zijn moeder. Even was Butterpact met stomheid geslagen, maar daarna begon hij toch zacht te grinniken. Het leek erop dat alvast één van zijn kittens al een eigen willetje en een heus karakter had gekregen. En hij vermoedde dat Ravenkit daar soms wel gebruik van maakte door hem te plagen. Een grijns ontstond om zijn lippen terwijl hij dacht aan de keren dat zijn eigen broer en hij met elkaar gevochten hadden als kitten zijnde. Hij kon echter alleen maar hopen dat Breakingkit Ravenkit niet zou verwaarlozen zoals hij bij Breakingpoint had gedaan toen ze apprentices waren en hij eerder warrior was geworden dan zijn broer. Een brok kwam weer opzetten in zijn keel en snel zette hij Ravenkit neer. Hij keek nog eens neer op de ravenzwarte vacht van zijn zoontje en de blauwe ogen. “Ravenfall, zie je dit?” murmelde hij zachtjes. Toen kon hij zich niet langer goed houden en gleden er stille tranen over zijn wangen terwijl hij zich naar voren boog en zijn neusje verborg in de vacht van zijn zoontje. “Papa houdt echt ontzettend veel van je. Vergeet dat nooit,” snikte hij zachtjes tegen zijn zoontje.

Butterpact klemde zijn kaken op elkaar en probeerde zijn emoties in toom te houden. Dadelijk dacht zijn zoontje nog dat hij Butterpact aan het huilen had gemaakt! Wel, in zekere zin had hij dat ook gedaan, maar het was niet per se Ravenkit waar hij om huilde. Het waren de katten die hij verloren had waar hij om huilde. En StarClan’s gift door zijn zoontjes zo ernstig te laten lijken op de katten die hij het meeste had gewaardeerd in zijn leven, op Butterstar en Puppysnarl nu na dan. Hoe zou Breakingpoint gereageerd hebben als hij Breakingkit had gezien, zijn evenbeeld? En hoe zouden Ravenkit en Ravenfall op elkaar gereageerd hebben? Hij durfde te wedden dat Ravenfall een stuk minder nors zou hebben gereageerd als hij Ravenkit’s aanwezigheid op zou hebben gemerkt. En hoewel hij zich had voorgenomen om te stoppen met huilen, werd de brok in zijn keel alleen maar erger toen hij Ravenkit’s tongetje over zijn wang voelde gaan, proberend om zijn vaders tranen weg te nemen. Normaal gezien zou Butterpact Ravenkit juist moeten troosten, maar dit leek wel de omgekeerde wereld te zijn. Butterpact glimlachte naar zijn zoontje om hopelijk de boodschap over te geven dat hij zich geen zorgen moest maken, zowel om Butterpact zelf niet als om het idee dat hij iets verkeerd zou hebben gedaan, wat absoluut niet het geval was. “Papa had vroeger een beste vriend,” vertelde hij opeens uit het niets. “En hij leek heel erg op je. Alleen ging die vriend op een dag uit papa’s leven.” Hij glimlachte waterig en drukte zijn neusje tegen het neusje van zijn zoontje aan. “Je vacht lijkt echt precies op die van hem. Je doet me erg aan hem denken.” Begreep zijn zoontje wat hij vertelde? Waarschijnlijk niet, maar hopelijk zou dit het gevoel wegnemen dat hij er iets mee te maken had. Dat hij het verdriet van Butterpact veroorzaakt had. Want dat was absoluut niet waar.

Butterpact probeerde uit alle macht om de brok in zijn keel weg te slikken, om het verdriet weg te drukken. Hij vond het vreselijk dat hij aan het huilen was bij zijn zoontje, maar er waren van die momenten dat hij zich niet langer goed kon houden. En hij had wel het idee dat Puppysnarl dat begreep, maar dat ze gewoon niet wist wat ze met hem moest op dat moment. Bij Bitterkit en Breakingkit was hij gelukkig nog niet beginnen huilen, ook al zag hij dat de laatstgenoemde met een vreemde blik naar hem keek. Daarna verhief hij zich aarzelend tot zijn pootjes, alsof hij ook zijn vader wilde troosten, maar na een zorgelijke blik op Ravenkit ging hij weer liggen. Butterpact deed opnieuw zijn best om de tranenstroom te stoppen en gelukkig lukte hem dit ook wel. Hij keek naar Ravenkit en glimlachte, waarna hij zich naar voren boog en de kitten een liefdevolle lik over zijn kopje gaf. Hij moest zijn zoontje weer opvrolijken, anders ging hij zich schuldig voelen en dan was hij zo weer aan het huilen. Hij wilde zijn zoontje ook niet wegduwen, niet zoals hij iedereen tot nu toe al weggeduwd had en daarmee banden had gebroken die hij graag heel had willen houden. Dat mocht tussen hem en zijn kittens niet gebeuren. En dus liet hij zich met een dramatische zucht op zijn zij vallen zodat hij op ooghoogte met Ravenkit lag. Vervolgens begon hij eerst gekke bekken trekken en daarna met zijn pootjes te porren in het buikje van de ravenzwarte kitten. Alles om hem even van het verdriet af te leiden. En van zijn eigen verdriet.