Something Shady

De laatste keer dat ze hier buiten een gathering om was geweest, heette ze nog Dawnpaw. Het was niet alsof ze bang was voor deze plek, of dat ze hier niet mocht zijn. Het was er gewoon nooit van gekomen. Tot nu toe dan. Haar poten hadden haar in een serie van dagdromen hierheen geleid. Ze had aan van alles gedacht: aan hoe ze haar zus nog steeds mistte, maar ook aan dat ze mentor was geworden. Thornstar vond haar waardig genoeg om een apprentice te trainen en dat maakte haar trots. Ze zou ook zeker haar uiterste best doen om er wat van te maken. De kattin stak haar neus in de lucht om de mengelmoes van clangeuren op te vangen. Gek hoe de vier clans samen eigenlijk ook een gemeenschappelijke geur hadden. Daar was ze tijdens de Journey achter gekomen. Die geur die toen had geheerst was nog steeds terug te herkennen op Fourtrees, al dan niet verzwakt. Een andere lucht dreef haar neus in. Deze lucht was vers en ze herkende WindClan. Kort daarna viel haar een zwarte vacht op aan de andere kant van de open plek. "Goedemiddag." begroette ze de onbekende kat vriendelijk terwijl ze op hem afstapte. "Is het met deze hitte wel uit te houden op de heide?" vroeg ze niets bedoelend.

+Shadefeather

  Zijn zwarte vacht maakte het er niet beter op in de hitte. Op zich kon Shadefeather het wel goed uit houden in de zon, maar dit was anders. Zelfs de prooi kon de hitte niet aan, wat er nog steeds voor zorgde dat hun prooistapel niet veel groter werd. Hij had voorspelt dat het beter weer zou worden na al de kou, maar echt beter kon je het nu niet noemen.
  Shadefeather haatte het om opgesloten te zitten in het kamp, dus besloot hij maar wat van de beschutting van Fourtrees op te zoeken. Daar had je immers ook kans om weer wat katten van andere Clans te ontmoeten dus Shade vond het wel een goed idee. Dat jagen ging voorlopig toch niet lukken nu.
  Hij installeerde zichzelf onder de schaduw van de grote eiken bomen en zuchtte even. Er was best wel wat gebeurd de afgelopen tijd en het beeld van de dode Oceanstar spookte nog steeds door zijn hoofd. Hij had haar graag gemogen en het beeld van het door bloed omringde lichaam maakte het verwerken ervan niet veel beter. Gelukkig had hij haar nog een kleine dienst kunnen bewijzen toen hij hielp een paar van haar kittens naar het kamp te brengen.
  Een beweging voor hem trok hem weg uit zijn gedachtes. Een grijze kattin liep de open plek op en leek hem ook opgemerkt te hebben.
  'Goedemiddag,' begroette ze hem. Hij kon ruiken dat ze ThunderClan was toen ze op hem afstapte. 'Is het met deze hitte wel uit te houden op de heide?' vroeg ze.
  Shadefeather toverde een glimlach op zijn gezicht en knikte naar haar. 'Goedemiddag. En nee, eigenlijk niet,' gaf hij toe. 'Zeker niet met deze zwarte vacht,' zei hij met een kleine grinnik. 'Dat is ook waarom ik even de beschutting van Fourtrees opgezocht hebt. Hoe is het in het bos met de hitte?' Zelf had hij geen ervaring met in het bos leven en het leek hem ook een stuk minder warm zo tussen de bomen met al die schaduw.

De WindClan kater had een vriendelijke uitstraling, en daar was ze blij mee. Het had geen zin om steeds maar zo vijandig te blijven doen, zonder dat er ook maar een goede reden voor was. Wat kon hij er aan doen dat hij in een andere clan was geboren? Niks dus. "Goedemiddag. En nee, eigenlijk niet. Zeker niet met deze zwarte vacht. Dat is ook waarom ik even de beschutting van Fourtrees opgezocht hebt. Hoe is het in het bos met de hitte?" Zei hij met een glimlach. De grijze kattin lachte vriendelijk terug. "Nog best te doen, vergeleken met waar jullie mee te maken krijgen dan." grinnikte ze. "Maar zoals je ziet ben ik er ook niet voor gemaakt." ging ze verder, waarna ze haar poot door haar lange vacht heen haalde. Dit soort gesprekken waren bevrijdend. Thuis sprak ze alsmaar weer met dezelfde katten. Niet dat ze dat niet graag deed, maar nieuwe katten ontmoeten was een stuk interessanter. Je kon een hoop leren van katten van andere clans: hoe ze jaagden, hoe ze met elkaar omgingen. De verschillen hadden iets moois. Dit was hoe StarClan het had bedoeld. "Ik heb jou nog nooit op een gathering gezien." stelde ze. "Hoe heet je?" vroeg ze nieuwsgierig. "Ik ben Dawnwhisper"

  De grijze kattin lachte terug. 'Nog best te doen, vergeleken met waar jullie mee te maken krijgen dan,' grinnikte ze. 'Maar zoals je ziet ben ik er ook niet voor gemaakt.' waarna ze een poot door haar lange vacht haalde.
  Shade grinnikte even. 'Ik zie het ja. Het is dan ook wel goed dat ik een korte vacht heb. Ik zou niet weten wat ik moest doen met een lange, zwarte vacht. Ook al ben ik gewend aan de warmte,' miauwde hij. Hij was benieuwd wie het er meeste last zou hebben van de warmte op de hoogvlakte, deze kattin of hij. Hij was er aan gewend, maar als je dat terzijde legde hadden ze allebei voordelen en nadelen. Hij had een zwarte, maar korte vacht en zij had een lange, maar lichte vacht.
  'Ik heb jou nog nooit op een gathering gezien,' stelde ze toen. 'Hoe heet je?' vroeg ze nieuwsgierig. 'Ik ben Dawnwhisper.'
  'Ik ben Shadefeather,' stelde de kater zichzelf op zijn beurt voor. 'En nee, ik ben nog nooit meegegaan. Zou het wel graag willen, hoor.' Eerlijk gezegd kon hij niet wachten tot hij een keer meegevraagd werd. Hij hoopte dat dat ooit nog wel een keer in zijn leven zou gebeuren. Dat was toch wel een mijlpaal om te behalen, voor Shade. Maar hij was nog jong, dus hij bekeek het maar positief; ooit zal hij wel een keer kunnen gaan.

De poes merkte dat ze de WindClanner begon te mogen. Hij was aardiger tegen haar dan sommige clanmates. Maar goed, in elke clan zitten onsympathieke figuren, net zoals dat er overal wel aardige katten te vinden zijn. "Mooie naam." mauwde ze met een vriendelijk lachje op haar gezicht. "En ik ben ook nog niet zo vaak geweest hoor. Er zijn teveel katten om iedereen vaak te laten gaan." stelde ze hem gerust. Het zal zeker niet aan hem liggen dat hij niet was gegaan. De poes vroeg zich af of ze problemen zou krijgen als haar clanmates haar hier vrienden zagen maken met een WindClanner, maar in principe deed ze niks verkeerd. "Vind je het niet ook gek, hoe de clans altijd maar vijandig naar elkaar blijven doen?" bracht ze uit. Ze geloofde zeker wel in dat er vier clans nodig waren, en dat dit was wat StarClan wilde. Maar dat oneindige geruzie om grenzen, daar had ze een pesthekel aan. Iedereen mocht wel wat meer respect hebben voor elkaar.

  'Mooi naam,' mauwde ze met een vriendelijk lachje. Hij beantwoordde dat met eenzelfde lachje. 'En ik ben ook nog niet zo vaak geweest hoor. Er zijn teveel katten om iedereen vaak te laten gaan,' stelde ze hem gerust.
  Shade knikte. 'Ja, dat is zeker waar.' Hij moest maar gewoon geduld hebben. Geduld was nou eenmaal een schone zaak.
  'Vind je het niet ook gek, hoe de clans altijd maar vijandig naar elkaar blijven doen?' bracht Dawnwhisper toen uit.
  De kater keek haar even aan en zuchtte toen. Hij knikte. 'Ja, eigenlijk wel. Ik bedoel... Ik denk dat StarClan overal wel een reden heeft voor de dingen die gebeuren, en wat ze willen. Maar de vijandigheid van de Clans zelf, de katten, dat heeft StarClan niet verzonnen. Denk ik,' miauwde hij. 'Het is jammer dat het zo moet ja,' zuchtte hij, denkend aan het gevecht tussen WindClan en RiverClan. Het was veel te bruut geweest, Butterstar had een fout gemaakt en nu miste WindClan territorium die ze juist zo hard nodig hadden. 'Ik hoop dat het ooit weer is gewoon vredig wordt tussen de Clans. Al dat vechten, daar wordt toch niemand vrolijk van?' Hij niet, in ieder geval.

Wat haar verbaasde was hoe erg hij het met haar eens was. Die mening deelde ze absoluut niet met veel anderen. Maar blijkbaar hadden de WindClanner en zij meer gemeen dan ze dacht. Zonde dat ze niet in dezelfde clan waren geboren, of dat vriendschappen buiten je clan niet sociaal geaccepteerd waren. Ze zouden elkaar hierna niet vaak meer zien. Weer zo'n nadeel van de ongelofelijke verdeeldheid in het woud. "Ik ben het volledig met je eens." vertelde ze. "Je grenzen en clanmates verdedigen is één ding, maar vaak gaat het veel verder dan dat." ging ze door. Ze dacht aan het gevecht dat had plaatsgevonden tussen WindClan en RiverClan. Ze had het via via te horen gekregen, want zo gingen die dingen. En wat vond ze het oneerlijk. Ondanks dat ze er niets mee te maken had deed het haar wanhopig voelen. Ze had geen controle over die hele situatie, niks. En zoveel katten waren gewond geraakt, misschien zelfs wel gestorven. "Maar wat zou jij doen als je clan gevaar liep en al je geliefden voor de clan - en dus ook voor jou - vochten?" begon ze. "Ik zou het niet over mijn hart verkrijgen om niks te doen." stelde ze. Haar voorpoot schuifelde wat ongemakkelijk door het zand. Hopelijk had ze geen gevoelige snaar geraakt.

  'Ik ben het volledig met je eens,' vertelde Dawnwhisper. 'Je grenzen en clanmates verdedigen is één ding, maar vaak gaat het veel verder dan dat,' ging ze door.
  Shadefeather knikte. Natuurlijk zou hij zijn Clan en grenzen verdedigen. Maar hij deed niet heel moeilijk als iemand per ongeluk over de grens zou stappen, of iets dergelijks. Hij zal niet meteen aanvallen, maar het proberen op te lossen met praten. Shade hield niet van geweld, dus hij probeerde het altijd vredelievend aan te pakken. Maar als je iemand gaat aanvallen zoals RiverClan dat had gedaan... Dan mocht je natuurlijk verwachten dat hij strenger de grenzen bij Heatherfields zou controleren.
  'Maar wat zou jij doen als je clan gevaar liep en al je geliefden voor de clan - en dus ook voor jou - vochten?' begon de grijze kattin toen. 'Ik zou het niet over mijn hart verkrijgen om niks te doen.'
  Hij schudde zijn kop. 'Ik zal mijn Clan en Clanmates met mijn leven verdedigen,' miauwde hij , uit de grond van zijn hart. Zijn gele ogen stonden vastberaden. Hij hield niet van geweld, nee, vechten was niet een ding waar hij in uitblonk, maar als het eenmaal zou ver zou zijn kon je altijd op hem rekenen.
  Zelf had hij geen bloed familie, geen ouders, geen siblings. Maar zijn Clan, dat was zijn familie. Hij zal zijn leven geven voor hen als het moest. Voor ieder van zijn vrienden, en voor alle onschuldige kittens.

De zwarte kater schudde zijn kop. "Ik zal mijn Clan en Clanmates met mijn leven verdedigen." mauwde hij oprecht. Ze voelde respect voor zijn vastberadenheid. Hij was door en door goed, maar loyaal aan zijn clan. Hij zou altijd eerst kiezen voor het aangaan van het gesprek, maar was ook verantwoordelijk als het fout ging en zou dan alsnog vechten voor zijn clan. Ze herkende veel van zichzelf in de kater die ze nog maar net had ontmoet. Het was voor haar dan ook geen straf om hier zo met hem te praten. Zolang ze straks maar prooi terugbracht zou haar clan hier geen last van hebben. "Ik mag jou wel." zei ze wat verlegen, alsof het eigenlijk een geheim was. "Je denkt mooi na. Er zijn niet veel anderen die dat zoals jij doen." Dit soort dingen mochten best gezegd worden.

  'Ik mag jou wel,' zei de kattin wat verlegen. 'Je denkt mooi na. Er zijn niet veel anderen die dat zoals jij doen.'
  Shadefeather glimlachte om haar woorden. Wat ze zei gaf hem een goed gevoel. Hij wilde graag het beste doen, voor iedereen. Onnodig iemand pijn doen vond hij vreselijk, maar als het moest dan moest het. Hij wist dat hij het wel moeilijk zou vinden om bijvoorbeeld tegen haar te vechten, mocht het zover komen. Maar hij zou het doen, voor zijn Clan.
  'Ik probeer altijd het goede te zien in katten, en in dingen,' miauwde hij. 'Ik heb geen kittens, maar als ik ooit een paar van die pluizenbolletjes heb zal dat zeker iets zijn wat ik hen wil meebrengen. En dat geldt ook voor mijn Apprentices.' Shade vond het belangrijk dat iedereen wat aardiger tegenover elkaar ging doen, zeker ook binnen hun eigen Clan, op dit moment.

Een glimlach verscheen op haar gezicht toen ze merkte dat hij het compliment goed opving. Hij begon te vertellen over hoe hij altijd het goede in anderen probeerde te zien, en hoe hij dit wilde doorgeven aan toekomstige kittens en leerlingen. Die gedachte vond ze mooi. Dat zou ze zeker ook doen als ze kittens kreeg. "Heb je een apprentice?" vroeg ze met oprechte interesse. "Ik heb recent mijn eerste apprentice gekregen. Silverpaw is echt een schat van een meid die duidelijk haar best doet." ging ze enthousiast verder voordat hij antwoord kon geven. De kersverse mentor straalde trots uit. Ze had toch zeker geen leerling toegewezen gekregen omdat ze niks kon. Thornstar zag een goede mentor in haar.

  'Heb je een apprentice?' vroeg Dawn hem, met oprechte interesse. 'Ik heb recent mijn eerste apprentice gekregen. Silverpaw is echt een schat van een meid die duidelijk haar best doet,' ging ze enthousiast verder nog voordat hij antwoord kon geven.
  Shadefeather moest glimlachen om haar enthousiasme en hij zag dat ze ook trots uitstraalde. Die trots had hij ook gehad toen hij zijn eerste Apprentice kreeg. Hij knikte. 'Ja, ik heb nu mijn tweede Apprentice, Toxicpaw,' antwoordde hij haar vraag. 'Mijn eerste Apprentice was al een tijdje geleden dus ik vond het nog wel een beetje spannend, maar het gaat allemaal goed.' Shade had er geen moeite mee om te bekennen dat hij sommige dingen wat spannend vond. 'Maar mijn eerste Apprentice, Tomtitgaze nu, echt, ik was zo gespannen toen ik hem net toegewezen kreeg,' grinnikte hij. 'Maar het is allemaal goed gekomen.' Ook mede dankzij Stallionstars hulp toentertijd.

De zwarte kater pikte haar enthousiasme duidelijk goed op, want hij begon ook over zijn leerlingen te praten. Bizar joh. Hij had al twee leerlingen gehad. Maar goed. Misschien had ThunderClan wel meer warriors in verhouding met apprentices dan WindClan. Of hij was gewoon erg goed. Ze besloot uit te gaan van het tweede. Hij leek haar namelijk een erg vriendelijke mentor; precies wat kersverse, zenuwachtige apprentices nodig hadden. Zij was misschien een uitstekende vechtster, maar ze liet zich weleens voor de gek houden. Gelukkig ging het tot nu toe best aardig met Silverpaw. "Dit soort dingen lopen altijd wel los." mauwde ze. Het was tot nu toe allemaal reuze meegevallen. Ze was in het begin erg zenuwachtig geweest, maar haar enthousiasme had daarvoor gecompenseerd. "Fake it 'till you make it." grinnikte ze, waarna ze even niets meer te zeggen had.

  'Dat soort dingen lopen altijd wel los,' miauwde de kattin. 'Fake it 'till you make it,' grinnikte ze.
  Shadefeather grinnikte ook en knikte. 'Dat is zeker waar ja. En elke keer gaat het weer wat beter.' Hij merkte nu al dat het met Toxicpaw beter ging dan met Tomtitgaze. Toen was hij heel erg zenuwachtig geweest. Nu ook wel hoor, maar hij was toch wat zekerder dan eerst. Maar toen was hij ook nog best jong geweest.
   'Hoe oud ben je nu dan? Ik was 17 manen toen ik mijn eerste Apprentice kreeg. Maar de hele verdere Journey heb ik geen Apprentice gehad,' grinnikte hij.

De poes knikte instemmend. Het ging inderdaad met de training beter. Voor hem met de apprentice. Daar was ze nog even niet aan toe. Maar wie weet wel na Silverpaw. "21 moons." antwoordde ze toen hij naar haar leeftijd vroeg. "Ik ben echt nog een kersverse mentor. Sinds een paar dagen pas." vervolgde ze. "Hou oud ben jij nu?" vroeg ze. Hun leeftijden konden vast niet al te veel verschillen. Hij was kleiner dan zij, maar het was wel te zien dat hij al minstens de 20 moons had aangetikt.

  '21 moons,' antwoordde Dawn op zijn vraag van haar leeftijd. 'Ik ben echt nog een kersverse mentor. Sinds een paar dagen pas,' vervolgde ze. 'Hou oud ben jij nu?' vroeg ze.
  'Ik ben nu 26 moons,' antwoordde de kater. '20 moons is een mooie leeftijd om net te beginnen aan je eerste Apprentice,' miauwde hij met een glimlach. 'Ik was erg verbaasd toen ik de mijne al op 17 kreeg, maar ja,' zei hij met een schouderophaal. Blijkbaar was hij toch al goed genoeg toen. Maar toch had hij tijdens de Journey geen Apprentice gehad, maar dat vond hij ook helemaal prima. Hij had zich toch niet zo thuis gevoeld toen, dus om dan een Apprentice te hebben zou alleen maar meer stress geven.

"17 is echt jong ja." mauwde ze bewonderend. Maar nogmaals. Hij had er vast een goed karakter voor, dat mentor zijn. "Maar we verschillen dus niet zoveel in leeftijd." zei ze. Dat had ze al geraden. Maar toch vond ze het leuk om te horen. Met een leeftijdsgenoot praten was toch prettiger dan met iemand die veel jonger of ouder was. Je had ongeveer evenveel levenservaring. Het ging gewoon veel vlotter. Ze grinnikte even in zichzelf. Hier zat ze dan, bij Fourtrees te praten met een WindClanner. Het kon ook zónder al dat vechten en wantrouwen. Tijdens de Journey was alles anders, veel beter geweest. De problemen in het woud hadden ervoor gezorgd dat de grenzen niet meer relevant waren. Dus waarom zou je dan nog moeilijk doen? Ze miste de tijden van samentongen met wie ze maar wilde zonder minachtende blikken te vangen van clanmates. Gek genoeg had ze het in die kille bergen veel fijner gevonden. Er was vrede. "Mis jij de Journey stiekem ook zo?" vroeg ze. Ze wist dat hij hetzelfde dacht als zij over de rivaliteit tussen de clans, dus dit was voor haar geen enge vraag om te stellen.

  '17 is echt jong ja,' miauwde Dawn bewonderend. 'Maar we verschillen dus niet zoveel in leeftijd,' zei ze.
  Shadefeather schudde zijn kop. 'Zeker niet, nee.' Hij was al wel een paar manen ouder dan haar, maar veel verschil zat er niet tussen. Toch gaf de grijze kattin hem een veel meer verantwoordelijk gevoel dan hemzelf. Maar dat kon ook gewoon aan hun persoonlijkheden liggen. Shadefeather voelde zich soms nog een Apprentice, en hij wist dat zijn Clanmates er soms ook zo over dachten. En toch was hij al bijna 30 manen. Maar ja, je kan niet alles hebben, dacht Shade opgelaten. Altijd zo serieus zijn was nooit iets geweest voor hem.
  'Mis jij de Journey stiekem ook zo?' vroeg de ThunderClanner opeens.
  Shadefeather trok even verbaasd met zijn oortjes. De Journey missen? Hij wilde al gelijk nee zeggen, net nu hij gedacht had aan hoe fijn hij het vond om weer thuis te zijn, maar hij stopte zichzelf nog. 'Nou... Missen is een groot woord...' begon hij wat aarzelend. Hij wilde Dawn niet het idee geven dat haar mening raar was. 'Ik mis dat de Clans allemaal samen waren, ja. Het is opeens heel vijandig geworden, zeker tussen WindClan en RiverClan nu.' Misschien was de rivaliteit niet zo erg als ShadowClan en ThunderClan meemaakte, maar hij zat met zijn Clan midden in een oorlog. En dat alleen om een stukje territorium. 'Maar ik voelde me niet echt thuis in de bergen,' vervolgde hij. 'Ik ben wel blij dat ik weer terug ben in het oude territorium. Als de Clans nou allemaal wat aardiger tegen elkaar deden... Maar ja,' zuchtte hij met een kleine schouderophaal. Dat was blijkbaar toch allemaal te veel gevraagd.

Zijn antwoord verbaasde haar. Dat hij het woud liever had begreep ze, maar voor haar had het in vrede samenleven van de clans een grote indruk op haar gemaakt. De Journey overtuigde haar ervan van het ook anders kon. Aan de andere kant was overleven in de bergen erg lastig geweest. Ze zou daar nooit kunnen wonen. "Ik bedoelde ook niet de bergen hoor. Die mis ik zeker niet." herstelde ze zich. "Maar het samenzijn van de clans, dat mis ik." Hopelijk had ze de sfeer niet verpest. "Gelukkig is het in ThunderClan momenteel best vredig."

  'Ik bedoelde ook niet de bergen hoor. Die mis ik zeker niet,' leek Dawnwhisper zichzelf te herstellen. 'Maar het samenzijn van de clans, dat mis ik. Gelukkig is het in ThunderClan momenteel best vredig.'
  'Ooh, ja, zeker,' reageerde Shade. 'Die vrede mis ik ook. En je hebt geluk dat het vredig is bij ThunderClan. Ik adviseer je maar gewoon aan de regels te houden en geen territorium af te pakken van de andere Clans,' miauwde hij met een klein lachje, maar er was overduidelijk iets van serieusheid in zijn stem. Als RiverClan de Heatherfields niet gestolen hadden kon het nu ook gewoon vredig zijn tussen hen. Maar dat was nu helaas niet zo.