Hello again, Sir

De jonge kater was veel meer verschillende plekken gaan ontdekken dan Fourtrees, maar toch was hij teruggekomen naar de massieve plek met de enorme eiken. Hij had op al die andere plekken zeker wel katten ontmoet, maar toch, het was hier een heel stuk makkelijker. Dit was toch echt hét stuk territorium dat het meest neutraal en vredig was door alle katten en een plek die werd overzien door de hemelse katten in Starclan. Zijn nerveusiteit en verwondering over het oplopen van Fourtrees was nu eenmaal al weg, vervangen met een nieuwsgierigheid wie hij die dag weer ging ontmoeten. Misschien moest hij gewoon een vaste dag inplannen dat hij hier kwam, al zou dat misschien ook weer niet lukken met trainingen. En zou hij hier wel iedere keer terug willen komen in plaats van nieuwe plekken ontdekken. Nee, waarschijnlijk niet. Ardentpaw schudde de gekke gedachte dan ook uit zijn kopje en daarmee realiseerde hij zich dat hij al lang in de open plek van Fourtrees stond. Om eerlijk te zijn, hij was onbewust wat meer richting de Windclangrens getrippeld. Misschien omdat hij hier altijd Windclanners leek tegen te komen. Ach, hij was hier nu en het had geen zin om dat weer naar een andere plek te lopen.


Stallionheart eerst

Zijn spieren rolden soepel onder zijn vacht en lieten de krachtige verschijning door het landschap schieten. In een hoog tempo rende hij door achter een flapperend wit staartje dat steeds net buiten zijn bereik bleef. Hij zette krachtiger af en begon nu langzaam in te lopen op het konijn dat ook vermoeid raakte, toen die net iets vertraagde zag hij zijn kans schoon. In een bliksembeweging schoot hij door en sloot hij zijn kaken om de achterpoot van het konijn dat een ijselijke gil slaakte. Het was geen mooie manier om te vangen maar het was wel effectief. Hij duwde het konijn tegen de grond en beet ton in de slagader van het dier waarna het stil werd. "Bedankt StarClan" murmelde hij en hij sloot zijn ogen voor een moment. Hij klemde het konijn tussen zijn kaken maar zag dat hij al helemaal bij Fourtrees stond. Wat verbaasd knipperde hij met zijn ogen, had hij zo ver gerend? Ondanks dat de geur van konijn zijn neusgaten vulden rook hij een bekende lucht, ThunderClan. Hij legde het konijn terug neer en vernauwde zijn ogen. "Ardentpaw?" miauwde hij vragend. Hij wist zeker dat het de jonge bruine kater was, hij had zijn geur namelijk goed geroken de laatste keer en fouten maakte hij wat dat betrof niet.

Ineens stond er een verwarde Stallionheart voor zijn neus. Hij was de eerste deputy waar hij ooit een gesprek mee had gehad, die zou hij niet vergeten. Zeker niet omdat hij het niet erg leek te hebben gevonden dat hij zijn tijd had verspilt met tientallen vragen. Toch, de kater voor hem leek verrast om hem te zien. Was het zo gek dat hij hier terug was gekomen? Toen er werd gevraagd of hij het was kwam er op zijn beurt een verbaasde uitdrukking op zijn eigen gezicht. Stallionheart had zijn naam onthouden, wow. Gauw knikte hij misschien iets te enthousiast. "Ja! Wat doe jij weer hier?" vroeg Ardentpaw op een hopelijk respectvolle toon. Hij was nog steeds half onder de indruk dat iemand zo belangrijk hem had onthouden. Als deputy moest hij vast veel meer en veel belangrijkere katten ontmoeten dan een Thunderclan apprentice. Gek dat hij dat met Acorndust niet had gehad. Natuurlijk was hij verrast geweest, maar meer van 'oh, ik zit in de probelemen' verrast.

Hij was wel een beetje verbaasd geweest maar Ardentpaw herinnerde zich hem ook. "Ja! Wat doe jij weer hier?" miauwde de apprentice redelijk respectvol. De gevlekte kater glimlachte vriendelijk naar Ardentpaw. "Waar lijkt het op wat ik aan het doen ben?" miauwde hij geamuseerd en hij wees naar de prooi tussen zijn poten. Dat was echt een weggevertje, als Ardentpaw deze 'stille' hint niet snapte en dit moest uitleggen kon hij alleen maar lachen. Hier bij Fourtrees was het nu stil en waren zij de enige twee katten. De machtige vier eiken lagen voor hem en hij keek naar de boom die op WindClan gebied groeide. Het was een krachtige eik die boven alle katten uittorende net als de andere eiken die op het gebied stonden van de andere Clan's. Soms vroeg hij zich wel eens af of ze ooit klein waren geweest. Het was haast niet te bedenken dat ze ooit als kleine scheut waren begonnen. Heel veel moons geleden.

Toen Stallionheart wees naar het stuk prooi tussen zijn poten voelde hij zijn gezicht warm worden. Hoe had hij daar overheen gekeken? Was hij dan echt zo verbaasd geweest dat hij eventjes niet meer als een normale kat dingen kon opmerken? "Uh, jagen. Right, sorry!" miauwde Ardentpaw gauw. Okay, wat moest hij nu dan zeggen? Hij kende de kater niet echt, op die ene keer na dat hij hem hier had gezien. Die dag had vol waarschuwingen gezeten waar hij naar had moeten luisteren. "Ik ben een Bloodclanner tegengekomen," Floepte hij er uit dankzij de herinnering aan hun vorrige ontmoeting. Even slikte hij, want dat had hij helemaal niet willen zeggen, maar hij kon nu niet meer terug. "Ik bedoel, er is natuurlijk niets gebeurd want ik sta hier, maar het was wel een beetje eng," voegde hij er gauw aan toe. Het was zeker niet de prettigste ervaring geweest, maar het was goed afgelopen.

Zijn snorharen krulden in een glimlach toen hij zag hoe verbaasd Ardentpaw was of eigenlijk overdonderd met de simpele vraag antwoord kwestie. Pas toen de jonge Apprentice begon over BloodClan werd hij stil en keek hij de Apprentice indringend aan. BloodClan? Dat was niet goed. De woorden die volgde wuifde hij een beetje weg met zijn staart en hij keek met een indringende blik naar Ardentpaw. "Je mag StarClan dankbaar zijn jonge Ardentpaw. De meeste katten bekopen zo'n ontmoeting met hun leven" miauwde hij en hij keek naar Ardentpaw. "Hoe ben je dan alleen weggekomen?" vroeg hij geïnteresseerd. Misschien had de ThunderClan Apprentice iets gedaan waar nog geen andere kat aan had gedacht en zulk soort informatie was zeer kostbaar. Hij mocht de Apprentice maar dit soort dingen kon elke Clan gebruiken.

Toen Stallionheart hem vertelde dat hij Starclan dankbaar mocht zijn voor zijn leven knikte hij ook vurig. Dat was hij ook zeker. "Hoe ben je dan alleen weggekomen?" Tja, uh, niet. "Ik was niet alleen. Er waren twee andere katten die ik niet kende en en warrior van mijn clan." legde hij uit. Maar zelfs met Darkfur erbij was het eng geweest. Toch, omdat ze met een hele groep waren geweest was dat waarschijnlijk wat de Bloodclanner had afgeschrikt. Of haar rare interesse in die haarloze kitten. "Maar ze was volgensmij alleen geïnteresserd in de haarloze kitten die erbij was." floepte hij er dan ook uit. "Wat zou een Bloodclanner met een kitten willen?" Want dat was toch iets wat hij niet kon begrijpen. De katten in die 'clan' leken hem niet echt het type om ouder te spelen voor weesjes. Al zeker niet kittypets. Toch, hij was nu weer een deputy van een andere clan aan het bombarderen met vragen die hij misschien beter aan een clangenoot kon vragen en de jonge kater kon zijn wangen er warm door voelen worden. Oops.

De wenkbrauwen van de gevlekte kater gingen langzaam omhoog. Een Warrior en twee onbekende katten? Dat kon niet heel veel goeds voorspellen. Hij wiebelde even met zijn oren maar zweeg verder om Ardentpaw de kans te geven te reageren en verder te vertellen. "Maar ze was volgensmij alleen geïnteresseerd in de haarloze kitten die erbij was." Wat verbaasd keek hij de ThunderClanner aan. Haarloos? Was dat een grap? "Haarloos? Zoiets bestaat niet. BloodClan wil alleen sterke katten om ons nog een keer aan te vallen" miauwde hij en fronste diep. Dat de Apprentice uberhaubt een BloodClan ontmoeting had overleefd was al bijzonder te noemen maar hij vroeg zich oprecht af hoe het kon dat een kat geen haar had. Hij had al heel veel vreemds gezien in zijn leven maar een haarloze kat was daar niet een van. 

Stallionheart leek hem niet te geloven. "Maar het was echt waar!" zwoor hij. Die Bloodclanner met de krassen over haar gezicht had zich eigenlijk alleen maar op die gekke kitten gefocust en de rest van hen een beetje aan de kant geschoven. "Ze deed ook heel raar. Ze vertelde ons allemaal dat ze geen kwaad in zin had maar ik geloofde het voor geen meter." vervolgde Ardentpaw zijn verhaal. Zelf snapte hij het ook niet helemaal, maar hij was tenminste geen leugenaar en het was ook niet alsof hij de situatie niet goed had begrepen toen. De Bloodclanner had die woorden duidelijk gezegd, al waren ze waarschijnlijk loos geweest. Toch, ze had hen niet aangevallen dus dat was goed? "Maar een kat zonder haar kan toch ook sterk zijn?" De gedachte had ineens door zijn kopje gegaan. Want was dat niet een beetje gemeen van hen, om te verwachten dat een kat zonder haar niet sterk kon zijn? Die kitten had toch iets om zijn lichaam gehad, een lelijk ding, maar toch een ding wat hem warm hield. Dus als een haarloze kat dat had, dan zouden ze niet zo snel ziek worden en dan zouden ze toch bijna het zelfde zijn als iedere andere kat. Zonder haar dan.

Ardentpaw bleef beweren dat het echt waar was, iets wat hij moeilijk te geloven vond. "En egels kunnen vliegen" miauwde hij en grinnikte. Misschien had Ardentpaw een paar van die kastanjes op zijn hoofd gekregen toen hij aan het trainen was in het bos met zijn mentor. "Ze deed ook heel raar. Ze vertelde ons allemaal dat ze geen kwaad in zin had maar ik geloofde het voor geen meter." miauwde Ardentpaw en hij trok zijn wenkbrauwen nog maar eens een keer op. Geen kwaad in de zin? Een BloodClanner? Nee, dat kon niet juist zijn. "Maar een kat zonder haar kan toch ook sterk zijn?" vroeg de ThunderClan Apprentice hem en hij zuchtte even. "Als er al zo'n kat bestaat Ardentpaw denk ik niet dat die sterk is. Hoe overleeft zo'n kat Leafbare?" vroeg hij hem en keek hem vragend aan. Het was niet iets wat je elke dag hoorde maar hij kon er met zijn verstand niet bij dat er een kat bestond zonder haar.

Toen Stallionheart een zucht liet en hem vroeg hoe een haarloze kat dan Leafbare overleefde had de apprentice pas echt door dat de kater hem voor geen ene meter geloofde. Maar...Het was toch echt wat hij gezien had. Moest hij dan bewijs gaan leveren voordat hij geloofd werd? Dat zou hij gerust willen doen hoor, maar misschien was het eerst slim om deze vraag te beantwoorden. "Nou, het was een kittypet, dus dan kan hij toch binnen blijven. En anders, twolegs doen hun katten soms rare dingen aan, misschien kan iets daarvan hun warmhouden." reageerde hij volhardend. Want ja, hij had het echt gezien, en het kleintje moest toch iets van Leafbare hebben meegemaakt, de leeftijd dat hij was geweest. Dus het was mogelijk! "En misschien kunnen egels wel vliegen. Dat je er nog nooit een hebt gezien betekend niet dat ze niet bestaan," miauwde hij wijselijk. Want anders werd de wereld toch wel een kleine plek, als je alleen maar geloofde in de dingen die je kende. Er was nog zo veel te ontdekken.

"Nou, het was een kittypet, dus dan kan hij toch binnen blijven. En anders, twolegs doen hun katten soms rare dingen aan, misschien kan iets daarvan hun warmhouden." beantwoordde Ardentpaw zijn vraag. Hij bleef wat sceptisch. Alsof BloodClan zo'n kat zou toelaten, misschien alleen in Leafgreen en verder niet? Part-time BloodClanners bestonden niet. "Misschien" miauwde hij en hij dacht na. Waarom zou er zo'n kat zonder haar hier rondlopen en zou er een BloodClanner interesse in hebben? Hij wist het niet en dat was voor nu ook een van de minste zorgen. "En misschien kunnen egels wel vliegen. Dat je er nog nooit een hebt gezien betekent niet dat ze niet bestaan," miauwde de ThunderClan apprentice en hij snorde geamuseerd. "Eerst zien, dan geloven" zei hij met een geamuseerde blik. "In mijn 36 Moons durende leven heb ik ze nog nooit gezien in elk geval. En verder heb ik nog nooit een kat gehoord die ze heeft gezien. Laat me maar weten als je er een hebt gezien" miauwde hij met een serieuze ondertoon in zijn stem.

Hm, maar dat betekende niet dat ze niet bestonden. Toch, die gedachte hield Ardentpaw voor zichzelf, misschien door de serieuze toon die Stallionheart had aangenomen, misschien gewoon omdat hij toch geen bewijs had. "Ik zou de haarloze kitten opzoeken voor je hoor, als bewijs, maar ik denk niet dat dat slim is. Straks kom ik weer Bloodclan tegen." Dat laatste deel mompelde hij, toch meende de apprentice her daardoor niet minder. Nee hij had wel een paar keer de schrik van zijn leven gehad toen hij zich in de Twoleg place had gewaagd en dat wilde hij graag niet herhalen. Hij mocht wel hebben gefilofiseerd over spoken en starclan met een apprentice uit Shadowclan een tijdje terug, maar hij had liever dat dat ook zo bleef. Misschien zou hij dan vliegende egels kunnen gaan zoeken? Dat zou vast veiliger zijn toch? Als hij maar een beetje uit de buurt bleef van hun stekels maar dat moest niet zo moeilijk zijn.

Ardentpaw leek het heel serieus te nemen allemaal, misschien moest hij wat langer meedraaien in het Clanleven en zou hij er dan achterkomen dat dit meer een soort spreekwoord was dat gebezigd werd door katten. Net zoiets was bijen in je hoofd hebben, dat was iets wat ze ook vaak zeiden. "Ik zou de haarloze kitten opzoeken voor je hoor, als bewijs, maar ik denk niet dat dat slim is. Straks kom ik weer Bloodclan tegen." hoorde hij de Apprentice mompelen. "Blijf maar uit de buurt van de Twoleg place zonder een Warrior. Het grootste schorem van de wereld loopt daar rond. Kittypets die zich aansluiten bij BloodClan... Geen plek om alleen te komen" miauwde hij en gaf de Apprentice een knipoog. Hij kon wel dingen adviseren maar uiteindelijk zou Ardentpaw zelf beslissen wat hij wel of niet zou doen. Kort tikte hij met zijn staart op de grond. Hij zou dadelijk moeten gaan vertrekken, terug naar de Clan. Waarschijnlijk misten ze hem al en zo niet dan zou dat snel komen.

Kittypets die zich aansloten bij BloodClan? Maar waarom dan? Hadden ze niet een warm nest het hele jaar en ze werden goed gevoed van wat hij had gezien. Nouja, die ene kitten dan niet, maar hij had dan volgensmij geen twolegs van zichzelf gehad. Misschien wilden zelfs Twolegs geen kitten zonder haar. Het was ook maar een raar zicht geweest, een kitten met een haarloze en rimpelige, roze huid. Zou zijn huid er ook zo uitzien als al zijn haren er ooit in een keer uit zouden vallen? "Zijn er veel Kittypets die zich aansluiten bij BloodClan?" Vroeg hij, zichzelf bij de gedachtes over rare en haarloze katten wegslepend. Want Kittypets in Bloodclan was ook maar een buitenaardse gedachte voor hem. Waarom zouden pluizige en toch wel wat dikke katten die vaak bang waren voor een gevecht zich bij een groep katten die niet alleen vocht maar ook moorde aansluiten? Waren er dan ook zulke slechte Kittypets net als er clankatten waren die naar het Dark Forrest gingen?

"Zijn er veel Kittypets die zich aansluiten bij BloodClan?" vroeg Ardentpaw hem en hij haalde zijn schouders op. "Geen idee eigenlijk. Ik ben geen lid van BloodClan" miauwde hij simpelweg. "Sommige Clankatten doen dat ook wel eens" miauwde hij en hij legde zijn oren even plat. Dat waren donkere momenten voor de Clan's als dat gebeurde, dan maakte het niet uit welke Clan het was maar het was een groot verlies voor de Clan in kwestie. Hij zuchtte toen hij terugdacht aan hoe Sweetheart verdwenen was. De meeste katten namen aan dat Sweetheart was verdwenen naar BloodClan en hijzelf verwachtte ook zoiets. Hij had haar niet meer gezien en hoewel ze haar eigen pad was gegaan vroeg hij zich toch af hoe het met haar ging. Hij rekte zich even uit en gaf Ardentpaw een knikje. "Ik ga weer terug" miauwde hij en glimlachte even naar Ardentpaw. "Wees voorzichtig jonge Ardentpaw, en moge StarClan je pad verlichten" vervolgde hij. Na deze woorden draaide hij zich om en begon hij terug te lopen. Zijn Clan had hem nodig en hij had lang genoeg staan praten aan de grens. Voordat hij helemaal uit beeld verdween keek hij nog even over zijn schouder. "Tot op de Gathering" miauwde hij nog en verdween in het gras.

OOC: Topic Uit

Clankatten die zich aansloten bij BloodClan? Maar je moest toch loyaal zijn aan je eigen clan en die met je leven beschermen en voor elkaar zorgen? Zo werd je opgevoed, leerde je als apprentice en ging je door het leven als een warrior. Hoe kon het dan dat iemand toch weg wilde? Het was geweldig om dat gevoel van gemeenschap en eenheid te hebben, vond Ardentpaw zelf. En natuurlijk waren er wel eens katten waarmee je het niet altijd goed kon vinden, of was je het niet altijd eens met iedere keuze die er werd gemaakt, maar om dan heel je leven weg te gooien om naar de BloodClan te gaan? Dat kon hij zich niet voorstellen. Zou dat iets zijn wat hem anders maakte dan slechte katten of Bloodclanners? Hij wist het niet, maar hij dacht ook niet dat Stallionheart het zou weten, dus stelde hij zijn vragen maar niet. En Stallionheart leek ook weer terug naar zijn clan te moeten. Soms vergat Ardentpaw gewoon helemaal dat de kater ook de deputy van zijn clan was, zo geduldig was hij met al zijn vragen en leek hij gewoon tijd te nemen om een kort gesprek met hem te voeren. Dat zorgde er ook alleen maar voor dat hij meer respect voor de WindClan deputy had. Ardentpaw glimlachte echter wel terug en knikte toen Stallionheart hem vaarwel bood met de wens dat Starclan zijn pad mocht verlichten. "Mogen ze dat voor jou ook doen," miauwde hij terug, want dat was wel het nette om te doen en hij gokte dat hij dat als deputy harder nodig had dan hijzelf. Ardentpaw keek nogmaals toe hoe Stallionheart terugkeerde naar WindClan territorium, echter draaide hij zich dit keer om. "Tot op de Gathering" werd hij verteld. Gathering? Zou die er snel weer een zijn dan? Hij knikte gauw nog eens, om te laten zien dat hij het had gehoord voor hij zichzelf ook omdraaide en terug naar zijn kamp ging.


-Ardent ook topic uit