We are the heroes of our time [Gesloten, alleen met toestemming!]

Coal is meant to burn

De zeven Moons oude Apprentice had eindelijk toestemming van haar mentor gekregen om alleen te jagen. Haar blauwe ogen stonden helder en enthousiast terwijl ze in de richting van de Snakerocks trippelde. In het halfduister van de ochtendgloren viel haar donkere gestalte niet op, behalve dan haar bijna ijsblauwe ogen die vrolijk en alert de omgeving in de gaten hielden. Hier en daar hoorde ze geritsel van kleine dieren in het struikgewas waardoor ze haar poten voorzichtiger op tilde. In de hoop dat ze wellicht een klein muisje te pakken kon krijgen, terwijl het waarschijnlijk probeerde te schuilen voor andere roofdieren, zoals in dit geval de slangen die zich hier vaak bevonden. Dit betekende dan ook dat ze uiterst voorzichtig dit gebied betrad, immers kon ze nooit met zekerheid zeggen dat er geen slang op de loer lag. Aangezien er nog niet zoveel zonlicht op haar vacht scheen, was ze er eigenlijk wel van uit gegaan dat deze dieren nog niet actief waren. Toch betekende dit niet dat het geheel veilig was om hier te komen. Haar blauwe ogen gleden naar de grond terwijl ze deze nadenkend tot spleetjes kneep. Monsters raasden af en aan, langs de grens heen terwijl ze snoof en de scherpe geur van uitlaatgassen probeerde te negeren. Doordat ze zich zo gefocust had op het vinden van een prooi, hoorde ze geen kat achter zich naderen totdat het te laat was.

TAG: @Ra

MONTY

_{Hm, hij had weer een jaar overleefd. Ondanks zijn magere gestalte en constante honger was hij er nog. Bewees dit dan niet dat hij een god was? Dat hij kon doen wat hij wou. Hij kon niet dood, daar was hij nu ondertussen wel zeker van. En nu was het zomer en zou hij aansterken. Nu was er prooi in overvloed, zou zelfs hij geluk hebben met zijn jacht. En anders zou hij bessen kunnen eten of wat dan ook. Het punt bleef; Ra werd sterker.

Vandaar dat hij hier weer is kwam kijken. Er was altijd meer dan genoeg te beleven op de ThunderClan grens. Vorige keer dat hij hier geweest was had hij Swallow gezien, en ergens hoopte hij op een reünie. Hij wou zien hoeveel slechter het met haar ging dan de laatste keer dat hij haar gezien had. Wou zien of zijn theorie klopte.

Maar wie hij tegenkwam, was eigenlijk toch zoveel beter. De geur die het zwarte katje bij zich droeg verraadde meer dan genoeg; het was een kind van Swallowflight. Een grijns kroop over het gelaat van de grote kater. Zonder al teveel moeite te doen om te sneaken liep hij naar haar toe, maar wist haar toch te laten schrikken. "Wist je niet dat je zo dichtbij de grens altijd alert moet zijn, kind?" vroeg hij haar met een strenge blik in zijn ogen. Zou het ding hem herkennen? God hij hoopte van wel. Hoopte dat Swallow over hem verteld had. Dat ze moesten oppassen voor hem, dat hij hen kapot zou kunnen maken als hij wilde met zijn gestoorde kop. Dat zou dit allemaal toch zoveel leuker maken.}

Coal is meant to burn

Het leek de aparte kater geen moeite te kostten om haar te benaderen. Geschrokken draaide ze zich om terwijl haar oren, bij de woorden van de Rogue in haar nek drukte. "Wist je niet dat je zo dichtbij de grens altijd alert moet zijn, kind?" Mauwde het scharminkel, Coalpaw vergiste zich niet; hij oogde sterk genoeg om haar een flink pak slaag te geven, maar niet sterk genoeg om daadwerkelijk krachtig te noemen. Het leek er immers op dat hij al in geen tijden een voedzame maaltijd had gehad. Moest ze medelijden hebben of hem het achterste van haar tong laten zien? Haar mama zou vast trots zijn als ze de rare snuiter op zijn kop gaf. "Wist je niet dat Rogues meestal zwak en gestoord zijn? Zo ziet u er ook uit, Meneer Scharminkel." Mauwde ze kalm terwijl ze ineendook voor het geval haar woorden hem uit zouden lokken. Ze had geen flauw idee wie deze kater voor moest stellen. Het enige dat ze met zekerheid wist te zeggen was dat hij niet welkom was. "Dit is Thunderclan gebied, welke Rogue is gestoord genoeg om op Clangebied te komen, is wellicht een betere vraag?" Vervolgde ze op een rustige, berekenende toon. Haar blauwe ogen kneep ze samen terwijl ze haar staart gespannen heen en weer zwiepte. Wellicht moest ze haar aanwezigheid op laten vallen; om zo de andere van haar Clan op zijn aanwezigheid te waarschuwen. Coalpaw had nog niet geleerd haar gedachten te verbergen, niet luidop uit te spreken.

TAG: @Ra

MONTY