Different ambitions.

Het was de zoveelste keer dat ze zich in Twolegplace bevond sinds dat haar vader verbannen was. Ze kwam hier eerst niet zo vaak omdat ze al haar tijd kwijt was geraakt aan het trainen en het imponeren van haar vader, maar dat leek haar allemaal niet meer uit te maken nu haar mentor zijn vrije gang had kunnen gaan en haar vader er niet meer was om een oogje in het zeil te houden. Het grote litteken dat van haar schouder naar haar rug liep was daar een bewijs van. Maar nog even en ze zou niet meer machteloos zijn. Nog even en hij zou spijt krijgen van zijn acties. Nog even en ze zou één van de meest gevreesde katten binnen de Elite worden. En niemand, geen enkele kat, zou haar in de weg staan. Liefde was voor de zwakkeren, dat bleek wel. Vriendschap was niet aan haar besteed. Het was een nutteloos element dat katten dachten nodig te hebben in hun leven, net zoals een partner. Nee, Agate ging zich daar niet meer mee bezighouden. Ze was op één bepaald doel uit en dat doel zou spoedig voor iedereen duidelijk worden. Tot die tijd hield ze zich een klein beetje op de achtergrond, een klein beetje maar. Totdat ze bedacht had hoe ze het ging aanpakken, hoe ze haar doel ging bereiken. De tabby keek naar de schuttingen die de Twolegnesten van haar scheidden en even trok ze met haar oortje. Ze wilde ze passeren, zich concentrerend op een ander gedeelte van het territorium, maar opeens hoorde ze gepiep. Hmm. Een kitten. In een Twolegnest? Misschien moest ze maar een eind maken aan zijn miserabele leven. Een leven binnen een Twolegnest was geen goed begin voor een kitten, kittypet of niet. En dus zette ze haar klauwen stevig tegen de schutting aan en klom ze omhoog, waarna ze met een zacht plofje aan de andere kant weer naar beneden ging. Ze richtte haar blik op de waarschijnlijk lelijkste kitten die ze ooit gezien had. Ze trok haar neusje een beetje op en gaf het een zetje, haar nagels – voor nu dan – nog ingeklapt. “Wat doe je buiten je nest, kleintje?” sneerde ze. “Weet je niet dat het hier gevaarlijk is voor mormels zoals jij?”

De kitten bibberde van angst, maar in tegenstelling tot het wat het normaal zou doen, bracht het voor Agate deze keer geen plezier met zich mee. Wat had ze eraan om een kitten te laten bibberen van angst als de rest nog steeds een grote mond tegen haar opzette? Ze wilde dat een kat van haar leeftijd zou bibberen van angst waarna hij of zij haar zag, niet dit lelijke mormel. Maar goed, aan de andere kant deed het haar ook wel goed om de angst te ruiken, al was het misschien maar een kitten die voor haar neus lag. Ze dacht niet dat ze ooit zo’n lelijk exemplaar was tegengekomen, zelfs in de Elite niet. En daar liepen toch al veel verschillende soorten katten rond. De kitten had geen vacht voor zover Agate leek te zien en had grotere oren dan de grootste member ooit zou hebben. Bovendien droeg hij iets dat verschrikkelijk muf en raar rook; iets wat een Twoleg ooit aan hem gegeven moest hebben. Het kostte Agate een hoop zelfbeheersing om het niet kapot te maken, al wilde ze haar nagels nog zo graag over het ding halen. En dan al zou ze dan per ongeluk zijn vacht raken, dan was dat nog zijn eigen schuld. “Ik zou ook bijna snappen waarom,” bromde ze kortaf toen ze zijn woorden hoorde, maar een plannetje begon zich in haar achterhoofd te vormen. Als ze hem mee zou nemen naar de Elite en een nieuw lid aan zou werven, dan zou ze een nieuwe hondentand kunnen verdienen. Maar dan moest ze dit wel slim spelen, ook al vond ze het verschrikkelijk om langs zijn lelijkheid heen te kijken en een normaal gesprek met hem aan te knopen. “Maar Twolegs zijn slechte wezens, kleintje,” sprak ze rustig. Daarna fonkelden haar ogen boosaardig. “Ik ken echter een plek waar je wél veilig bent en waar je niet achtergelaten kunt worden.” Dat was niet helemaal waar, maar eer dat de kitten zich dat zou beseffen, was het al te laat en kon hij niet meer weg.

Agate trok een vies gezicht toen ze de tranen zag die over de wang van de kitten rolden. Of nee, eigenlijk was dit geen kitten. Dit was een lelijk mormel. Een mormel zonder vacht, met rimpels die zelfs de oudste kat nog niet had. Zijn ogen waren groot en lelijk, misschien zelfs wel angstaanjagend als je hem zou tegenkomen in het donker. Zijn gedrag was dat echter niet. Geen enkele Elite cat zou hiervan onder de indruk zijn. Geen enkele. Ze liep natuurlijk ook het risico dat als zij hem mee zou nemen naar de Elite dat ze scheef aangekeken zou worden. Of dat dit mormel dacht dat ze vrienden wilde worden en voor hem wilde zorgen. Maar toch… toch was er ergens, diep in haar hart verscholen, een bepaalde drang om hem juist om die reden naar de Elite te laten komen. Ze herkende het gevoel maar al te goed om geen ouders te hebben, om zich af te moeten vragen wanneer haar vader haar weer eens op kwam zoeken, om niet geliefd te zijn. Op dat vlak begreep ze de kitten wel en waren zijn tranen te begrijpen, maar hij mocht geen zwakte tonen, geen emotie tonen. Zeker in de Elite zou daar ongenadig gebruik van worden gemaakt. Ja, de kans was zeker groot dat dit mormel gepest zou worden, maar met de juiste hulp zou hij voor zichzelf op kunnen komen. Ze zuchtte zachtjes. Het leek haar zo’n onmogelijke taak, maar het zou haar een hondentand opleveren. En desnoods, als er echt geen potentie in zat, zou Cobra hem verbannen en hoefde zij niet meer naar hem om te kijken, maar had ze wel de trofee gewonnen die ze wilde hebben. En dat was juist de overweging die ze had moeten maken om hem toch mee te nemen, om toch door te gaan met het plan. De trofee. De glorie. De opgebouwde reputatie. En uiteindelijk de troon. “Natuurlijk,” antwoordde ze rustig. “Maar dan gaan we wel het één en ander aan je moeten veranderen.” Dat lelijke gezicht kon ze natuurlijk niet verhelpen, maar ze kon wel andere zaken voor hem oplossen. “Wat is je naam, kleintje?” vroeg ze. Waarschijnlijk zou hij zo’n domme Twolegnaam hebben die nergens op sloeg. Als ze daar al een mee begonnen, was het begin al goed gemaakt.

En ja hoor, daar kwam het dan. Elmo. Inderdaad een naam die enkel een domme Twoleg voor hem uitgekozen kon hebben. Nu zou het sowieso nogal een opgave zijn om een echte Elitenaam voor hem uit te zoeken zonder dat de anderen hem uit zouden gaan lachen, maar misschien zou deze Elmo haar en de andere katten nog verbazen en zou hij zich gaan gedragen naar zijn naam. Agate had al wel een naam voor hem in gedachten, maar ze wachtte nog even voordat ze deze uit zou spreken. Ze liet haar blik kort over zijn lelijke lichaam en gezicht glijden en besloot dat het uiteindelijk wel wat tijd zou kosten om aan de naam te wennen en dat het waarschijnlijk nóg langer zou duren eer dat de naam op hem zou slaan, maar dat het aan het einde van de rit het allemaal waard zou zijn. “Agate,” antwoordde ze rustig. Ze had begrepen dat haar naam stond voor een soort mooie, kleurrijke steen. Wat was haar vader aan het denken toen hij haar naam gaf? Dat ze een mooi uiterlijk zou hebben, maar dat ze hard vanbinnen zou zijn? Ze grinnikte. Dat sloeg wel ergens op, als ze eerlijk was. Ze was geen lelijke kat, dat zag ze wel aan de reacties die de meeste toms aan haar gaven. Ze leek qua uiterlijk slechts een klein beetje op haar vader. Haar tabbypatroon was ietsje anders, haar vacht was donkerder en haar ogen waren amberkleurig, maar qua karakter hadden ze wel wat trekjes die op elkaar leken. “Elmo,” sprak ze en het kostte haar moeite om de naam niet uit te spugen, zo afschuwelijk lag het op haar tong. “Als je naar die plek toe wilt gaan die ik voor je in gedachten heb, dan zal je niet langer je huidige naam kunnen behouden. De katten die zich in die groep bevinden, houden namelijk niet zo van Twolegs. Ze vinden dat Twolegs katten verwaarlozen. En als je heel eerlijk bent, vind je dan niet een klein beetje dat ze gelijk hebben? Waarom zou je anders zo verdrietig zijn?” Manipulatie leek haar in dit geval de beste manier om te krijgen wat ze wilde hebben.

Agate zag het. Ze zag aan de blik dat ze langzaam tot Elmo – ugh, wat een verschrikkelijke naam, zeg! – begon door te dringen. Dat ze een standpunt maakte waar de kitten haar in volgde. Misschien was het zijn naïviteit, misschien waren het de gebeurtenissen, maar de kitten ging in haar verhaal mee. Hij begon een zielig relaas over dat de Twolegs hem pijn hadden gedaan. En als Agate heel eerlijk was, kon ze dat wel begrijpen. Hij zag er niet uit, niet zoals de andere katten die de Twolegs als hun huisdier hielden. Je zou toch wraakzuchtige neigingen krijgen van het zien van zoiets lelijks? Niet dat ze dat hardop ging zeggen, want het was de bedoeling dat Elmo haar zou gaan vertrouwen. En het leek erop dat dat zou lukken, maar dan moest ze wel meespelen in zijn verhaal, moest ze zich wel verlagen tot zijn niveau. En ze dacht wel dat dat het moeilijkste ging zijn, dat dat het meeste energie van haar zou vergen. Maar goed, daar kwam ze uiteindelijk wel overheen. Als ze haar doel maar zou bereiken en dat was die hondentand. Hij zou zich later gebruikt voelen, maar tegen dan was het al te laat. Tegen dan zou er een straf op staan als hij de Elite achter zich zou proberen te laten. En wie weet, misschien vond hij de Elite alsnog aangenaam en veranderde hij wel helemaal waardoor Agate hem toch zou beginnen respecteren. Hij was ook maar een kitten en kittens waren sowieso veel te speelse mormels als je het haar vroeg. En ook voor niets goed. “Natuurlijk zijn we vrienden,” sprak ze, al zorgden de woorden voor serieuze braakneigingen als zij ze te lang door haar kopje liet dwalen. Maar het was voor een doel. Het doel. Ze moest zich alsmaar concentreren op het doel. “En omdat we vrienden zijn, lijkt het me leuk als ik een naam voor je uitkies. Gewoon om onze vriendschap extra te bevestigen.” Ze glimlachte naar hem. Ze mocht hem nu nog niet meenemen, nu was hij te jong. Maar het zou niet meer lang duren eer dat hij de juiste leeftijd had en dan kon ze hem meenemen, desnoods zou ze zijn mentor worden. Ze zou alles doen om die hondentand te krijgen. Alles.

De reactie van het mormel was op zijn zachtst gezegd te noemen… verachtelijk. En dan waren er nog meer brutere woorden die door haar kopje schoten op het moment dat hij als één of andere blije puppy om haar heen begon te cirkelen. Ze wist echter dat ze zijn aandacht voor zich gewonnen had en dat ze dat kon afbreken door een hoop drama te laten volgen als ze nu haar stem zou verheffen. En dus liet ze zijn zielige gedrag maar even voor wat het was en wachtte ze tot hij weer rustig was, wat eigenlijk verrassend snel gebeurde. Misschien had het mormel dan toch iets van discipline in zich, al was het nog zo miniem. Ze luisterde naar zijn vraag en kneep kort haar ogen samen. Er was haar iets door haar hoofd geschoten, ja. Ze wist dat het niet bij hem paste, nu nog niet in elk geval en dat het voor een hoop gelach zou zorgen onder de Elite cats, maar misschien zou het ooit op hem van toepassing zijn. Och, wie hield ze toch voor de gek? Tenzij ze door middel van een wonder deze kat kon opvoeden, was de kans vrij klein dat hij ooit zo gevaarlijk zou worden als zij graag voor zich zag. Maar goed, terug naar de naam die ze voor hem had bedacht. “Wat vind je van Brutus?” vroeg ze met een kalme blik in haar ogen, maar toch met een lichte fonkeling erdoor. “Ik weet zeker dat de kittens die ook bij die groep horen van je onder de indruk zullen zijn als ze die naam horen. Geen enkele kitten zou het dan nog in zijn hoofd halen om je uit te lachen om wie je bent, wat je afkomst is en hoe je eruitziet.” En misschien kon zij wel een oogje dichtknijpen als dat toch gebeurde. Het mormel leek werkelijk waar alles geloven, dus dan kon ze hem heus wel wijsmaken dat ze het niet gezien of gehoord had als hij gepest werd, niet dan?