Raging storm

Tigerkit keek met een rustige blik in de richting van zijn broertje. Zijn zusje kon gewoon verder slapen door al dat harde geluid heen, maar zijn broertje niet. En het feit dat hij blind was, maakte de ervaring natuurlijk nog een stuk erger. Tigerkit suste zachtjes terwijl zijn broer zich angstig tegen hem aandrukte. Zijn zandkleurige vacht bibberde van de kou en Tigerkit drukte zijn fluffy tabby vacht er dicht tegen aan terwijl hij zijn broertje met stevige, kalmerende likken probeerde te kalmeren. Hij ging zo een tijdje door totdat hij voelde dat het trillen afnam en de ademhaling van zijn broertje wat rustiger werd. Lionkit viel uiteindelijk in slaap en met een tevreden zucht liet Tigerkit zijn kopje wat zakken. Zijn nek voelde stijf aan van al dat likken en dezelfde houding die hij moest aanhouden en het aanzicht van zijn slapende siblings zorgde ervoor dat ook hij moe werd. En dus sloot hij zijn ogen, maar opende deze vervolgens weer toen hij iets in zijn richting hoorde komen. In de verwachting dat het zijn moeder was die een bezoekje aan hun kwam brengen, keek hij verwachtingsvol over zijn schouder. Hij trok wat verrast met zijn oortje toen hij Cinderkit herkende, een vrij jonge kitten. Een kleine glimlach trok om zijn lippen toen ze hem begroette. Was zij soms ook bang van dat felle weer? “Hallo,” begroette hij haar op een rustige, maar uitnodigende toon. “Ben je soms bang van het felle weer, Cinderkit?” Hij besloot dat het nu niet het moment was om zijn flirtgedrag naar boven te halen. Bovendien had hij daar ook geen zin in; zijn broer kon op elk moment weer terug wakker worden en weer beginnen rillen. Dan had hij alle aandacht voor de jonge kitten nodig.

Cinderkit leek niet bang te zijn door het felle weer. Dat was in elk geval alweer een meevaller. Lionkit was enkel bang door het geluid omdat hij niet zag wat er voor hem gebeurde, maar wel steeds de luide klap hoorde. En daarom wilde Tigerkit ook weer zo snel mogelijk teruggaan zodat hij zijn flank geruststellend tegen die van zijn broer kon drukken, maar Cinderkit leek nog niet klaar te zijn met hem en hij trok kort met zijn oortje toen de zwarte kitten aangaf dat ze zich moest vervelen en er vervolgens nog bij zei dat hij haar moest entertainen. Het liefste wilde hij haar naar de queens sturen of naar één van de andere kittens verwijzen, maar de waarheid was dat niemand in haar buurt was om haar te vermaken. En dus bedacht hij kort wat hij kon doen. Misschien kon hij een lachstuip bij haar veroorzaken waardoor ze afgeleid zou raken en hij weer terug naar zijn broertje kon gaan voordat ze in de gaten had dat hij weg was. En dus stak hij zijn tong uit zijn bek, richtte zijn amberkleurige ogen op zijn neusje zodat hij scheel keek en opende zijn bek om het er nog eens extra belachelijk uit te lachen zien. “Hwallo,” sprak hij op een domme, onnozele toon. “Ik bwen Twigerkit ewn ik kwom je awn het lwachen bwengen!” En ja, dat was echt het beste waar hij mee kon komen. Triest, maar waar.

Alleen al bij het zichzelf voorstellen hoe dat zijn kop eruit moest zien, moest Tigerkit zijn kaken hard op elkaar klemmen om te voorkomen dat hij begon te lachen met zijn eigen grappen. Natuurlijk was niet iedereen het daar mee eens en Cinderkit leek daar ook deel van uit te maken; haar blik bleef afkeurend op hem hangen en vervolgens gaf ze door één simpel woordje te zeggen te kennen dat hij gefaald had. Hmm. Maar Tigerkit zou Tigerkit niet zijn als hij niet vol zou houden. En dus probeerde hij om iets nieuws te bedenken, iets wat geen gekke bekken en gek gedrag betrof. Nou ja, gek gedrag natuurlijk wel, want het volgende wat hij nu zou gaan doen zou hij natuurlijk niet gedaan hebben als hij het niet deed om zijn Clanmate aan het lachen te brengen. En dus liep hij van haar af, net op zo’n manier alsof hij beledigd was door haar reactie en geen moeite meer ging doen. Ondertussen concentreerde hij zich op de tijd die zich bevond tussen de eerste en de volgende donderslag. Toen hij dacht de seconden ongeveer goed gerepeteerd te hebben in zijn kopje draaide hij zich weer om en rende langs haar heen. En net op het moment dat de volgende donderslag klonk, liet hij zich zo hard mogelijk op de grond vallen, net alsof hij met zijn achterpootje achter een stukje mos bleef hangen. En vervolgens viel hij vol op zijn snufferd op de grond. Auw!

Hij zou nog eens voorstellen om iemand te entertainen! Leopardkit zou zeker weten allang in lachen uitgebarsten zijn geweest als hij zo op zijn snufferd was gegaan. Zijn broertje liet hij dan zo nu en dan eens per ongeluk lachen als hij te veel had gegeten en daardoor een luide boer moest laten. Vooral als hij daarna op zijn kop kreeg van één van de queens. Zijn broertje was blind, maar hij hoorde natuurlijk wel nog wat er zich afspeelde in zijn omgeving en dus hoorde hij het vieze geluid dat Tigerkit kon produceren en moest daar vaak mee lachen. Natuurlijk waarschuwde Tigerkit hem altijd wel van te voren zodat hij zich niet rot zou schrikken. “Je aan het lachen brengen?” vroeg hij toen Cinderkit aan hem vroeg wat hij deed. En zo te zien en te horen, was dat duidelijk weer eens niet gelukt. Hij had echt geen idee wat hij moest doen of moest zeggen om haar aan het lachen te brengen. “Ik heb me geen pijn gedaan, hoor.” Al klopte zijn neusje wel verschrikkelijk, maar dat zou uiteindelijk ook wel weer overgaan. Hij kwam snel overeind en gaf zijn lange vacht op zijn borst een lik. “Ik probeerde het te timen dat ik precies op het moment van de volgende klap op mijn snufferd ging,” legde hij uit. En eigenlijk was hij best wel trots dat hij precies op het moment van de volgende donderklap op zijn gezicht was gegaan. Dat vergde behoorlijk veel skills, als je het hem vroeg!

“Eh…” Tja, waarom was zoiets grappig? Omdat zijn broertje ermee lachte als hij het deed? Hij kon een hele show opstellen en hoewel zijn broer er geen geluid bij had, lag hij altijd te schateren omwille van de gekke gezichten die Tigerkit trok. Misschien lag het ook gewoon aan het karakter van Cinderkit. Misschien lag haar humor ergens anders, ook al had Tigerkit op dit ogenblik geen idee waar dat dan kon liggen. Het kon natuurlijk ook zo zijn dat de zwarte kitten helemaal geen humor had. Hij bewoog kort met zijn oortjes. Nee, dat was gemeen van hem om te denken. Natuurlijk had ze wel gevoel voor humor, alleen was alles wat hij deed niet goed genoeg. “Het maakt mijn broertje aan het lachen,” mompelde hij tegen haar, zijn amberkleurige blik op haar gericht. “Wat vind jij dan leuk om te zien of te horen? Waar word jij vrolijk van of ga je van lachen?” Hij was eigenlijk wel een beetje nieuwsgierig naar het antwoord, vooral omdat hij eerder in zijn gedachtegang had aangenomen dat ze helemaal geen humor had. Wat langs zijn kant misschien een beetje gemeen was om te denken, maar goed.

Cinderkit begon een hele waslijst op te sommen aan dingen die ze leuk vond en Tigerkit moest eerlijk toegeven dat hij dat niet verwacht had. Of misschien ook ergens weer wel, gezien haar niet echt onder de indruk zijnde reactie toen hij op zijn bek was gegaan en gekke gezichten naar haar had getrokken. Maar dat waren toch domme dingen die hij gedaan had? Waarom werd ze daar dan niet vrolijk van? Hij begreep er niet veel van, maar ze zou haar redenen er wel voor hebben. Misschien had ze gewoon een mindere dag. Of ze was bang van het onweer, ook al leek dat er niet echt op. Tigerkit trok kort met zijn oortje toen ze het over lekker eten had. “Ik zou willen voorstellen om naar de prooistapel te lopen om te zien of er iets lekkers tussen zit, maar ik denk niet dat dat veel gaat uithalen.” De prooi was nu allemaal nat geregend en bovendien onweerde het. De queens zouden hun nooit naar buiten laten gaan als ze hun in het vizier kregen. Dat was jammer dan. “Maar samen tongen kunnen we wel doen?” stelde hij vervolgens voor. Hij had niet echt zin om haar van hem te laten winnen, op welk vlak dan ook en haar gelijk krijgen zag hij ook niet echt gebeuren. Dus dan bleven er maar weinig opties open.