So we meet again, brother? [Darkpaw]

De maan wierp een spookachtig licht op fourtrees. Wood had al een tijdje zitten wachten, en besloot dat het bijna maanhoog was. Gespannen kwam hij de bosjes uit. Hij was die nacht stiekem het camp uit geglipt om zijn broer 's nachts te ontmoeten. Hij kon nog steeds niet geloven dat hij familie in de Shadowclan had. Langzaam liep hij naar de grote rots die in het midden van de plek met de vier iconische eiken stond. Hij opende zijn bek, en rook een sterke Shadwoclan feur. Ondanks dat hij wist dat het zijn broer was, stonk het nog steeds als een rat die al vijf manen dood was. Herinneringen aan hun eerste ontmoeting vulde zijn kop. Darkpaw had toen een vissioen van hun geboorte gezien... en Wood had zelf ook zijn moeder gehoord. Hij wist dat als de kater op hem had gewacht, die hem gezien moest hebben, dus ging hij rustig zitten. Ze zouden de hele nacht nog hebben om over hun familie te praten. Een diepe zucht ontsnapte uit zijn bekje. Waarom moest het leven zo moeilijk zijn? Kon hij niet gewoon samen met zijn ouders in een clan leven?

@Darkpaw

Zins dat het bekent was geworden dat Sinclaw naar de Bloodclan was overgestapt was het kamp nog moeilijker geworden om snachts uit te komen. Hij wilde zijn broer graag terug zien. Het was iets wat hij al zo lang had moeten missen! Hij kon bij elke schaduwclan kat zien dat ze familie van elkaar waren of welke broers en zussen hadden. Zelf had Darkpaw dit niet gehad en dus moest hij veel moeite doen om een gat dat groot genoeg was voor hem om erdoor heen te dringen en zo met een grote boog rond het kamp heen te sluipen op weg naar 4 boom! Hopelijk zag geen van de clan genoten hem weg sneaken en dan vooral zijn mentor niet!!! Hij wilde zijn clan niet te schande zijn wat hij al was door halfclan te zijn... Ondanks dat het voor zijn gevoel al manen duurde dat hij stilletjes tussen de sparren op het schaduw territorium richting de plaatst van bestemming reisde vertelde de geur van konijnenkeutels hem toch dat hij bijna op de plaatst van bestemming kwam. Enkel die vieze stank van het donderpad was nog te overheersend. Al lag die er nu wel stilletjes bij. De donker gemarmerde kater keek van links naar rechts, maar hoorde geen monster aan komen grommen dus schoot hij snel over het donderpad heen en sprong de struiken aan de overkant in. $ boom was nu nog maar een paar vossen lengtes ver weg en die had hij al snel overbrugt en zag de kat zitten waar hij zo veel van wilde weten! Toch naderde hij nog een beetje argwanend. iets wat nooit uit hem zou gaan tenzij ze elkaar beter zouden leren kennen. Om Woodpaw niet te laten schrikken Miauwde Darkpaw een begroeting en ging tegenover hem zitten al wist hij voor nu nog even niets te zeggen.

Wood zag de kater uit de bosjes komen. Hij ging voor Wood zitten, en die keek hem even ernstig aan. Hij wou graag meer over zijn familie en afkomst te weten komen, en wie zou hem daar beter mee kunnen helpen dan zijn bloedeigen broer? "Hallo, Darkpaw." snorde hij vriendelijk. Hopelijk was die in een redelijke stemming. Ondanks dat Wood bijna de hele dag aan de ontmoeting had gedacht, wist hij niet wat hij moest zeggen. Een beetje verlegen keek hij de kater aan. "Ehm... wat weet je allemaal van onze ouders?" vroeg hij. Het was vreemd om met iemand over zijn familie te praten, maar alsnog dwong hij zichzelf de kater vragend aan te kijken.

Woodpaw keek hem even ernstig aan. Een blik die hij heel even met een zelfde ernstige blik. Maar het vriendelijke gesnor stemde hem wel wat vrolijker al liet hij het nauwelijks zien. Hem was geleerd altijd hard te zijn zelfs tijdens een gesprek met een kat die je banden had die anders waren dan clan banden. Toch snorde hij ook vriendelijk naar zijn broer. 'Heb jij nog zonder problemen het kamp kunnen verlaten?' vroeg hij voor Wood met een vraag over hun ouders kwam. Heel even was de donkere leerling in verlegenheid gebracht. Wat kon hij vertellen? Je kon beter zeggen wat niet. Er waren zo veel lege plakken die onbeantwoord waren gebleven... Darkpaw deed iets wat hij maar zelden toonde naar andere katten zelfs naar zijn eigen clan genoten. Zijn schouders vielen naar beneden en zijn kop ging zo ver naar beneden dat hij bijna met zijn neus de grond zou kunnen raken. Een zucht kwam uit zijn bek voor hij zich herpakte en weer recht ging zitten. 'Alles wat ik weet is dat onze moeder hetzelfde donker bruine gemarmerde uiterlijk heeft als ik heb, Onze vader...? Van wat ik in de flashback kon zien was hij bijna hetzelfde als jouw pels kleur, Alleen had hij minder wit. ik kon zijn kop niet zien die was in schaduwen gehuld van de takken aan het uiterste puntje van het schaduw territorium. Wingbird mijn pleegmoeder was compleet zwart en nog al een knorrige oude moederkat. Onze zus is weg gebracht naar een van de andere clans alleen heb ik niet kunnen zien naar welke. Tenminste ik denk dat ze naar een van de andere clans gegaan is, want ik zag de verdeling van de kittens namelijk niet.' vertelde Darkpaw en schudden als laatste even zijn kop omdat hij niet wist waar hun zusje naar toe gebracht was.

Wood negeerde de vraag van zijn broer, en bleef hem strak aankijken. De kater leek even heel diep na te denken, en er ontsnapte een diepe zucht uit zijn bek. Hij begon te vertellen over hun ouders, en een mysterieus zusje... Wood dacht na of er een andere poes was, die ook tien manen was. Helaas kon hem niks te binnen schieten. Hij keek diep in de ogen van de kater, en las dezelfde zorgen als hij had. Hij voelde een sterke drang om erachter te komen wie zijn zusje was... maar hoe? Opeens kwam een opwindende, maar toch ook beangstigende gedachte zijn kop binnen. Als Darkpaw een flashback had gehad... waarom zou dat dan niet ook bij hem gebeuren? Hij keek even weg, om zijn gevoelens te verstoppen voor de zwarte kat voor hem. Hij keek hem langzaam weer aan. Hij wou wat zeggen, maar kon geen woorden vinden. Hij besloot dat de kater deze keer aan de beurt was om iets te vragen.

Darkpaw zag dat zijn broer het moeilijk had en heel even zag Dark ook dat de gestreepte leerling weg keek. Het was moeilijk te bevatten dat zij familie waren, maar hoe konden ze erachter komen waar hun zuster heen gebracht was? Ze konden het moeilijk aan hun eigen clan gaan vragen zonder argwaan te trekken omtrent hun vragen?! Maar Wood kon het misschien aan hun vader vragen? 'Wood... Woodpaw zou jij misschien aan onze vader vragen wat er met onze zus gebeurd is?' vroeg Darkpaw voorzichtig. Hij wist namelijk niet hoe de verhouding tussen Woodpaw en zijn vader was natuurlijk? Anders zouden ze een andere kat moeten zien te vinden die hun die informatie kon verschaffen.

"Wood... Woodpaw zou jij misschien aan onze vader vragen wat er met onze zus gebeurd is?" vroeg de kater voorzichtig. Woods gezicht klaarde meteen op. Zijn vader had zich altijd als vader gedragen, en Wood kon altijd bij hem terecht. Maar als het over hun familie ging... "Onze vader zit gewoon bij de Windclan. Wij kunnen altijd goed praten, behalve als... bahalve als ik over onze familie begin... " mauwde hij nadenkend. Hij was er van overtuigd dat zijn vader er niets over los zou laten... dus zpuden ze het zelf maar te weten moeten komen. Hij keek weer naar zijn broer. "Ehm... denk jij dat je misschien nog een droom gaat krijgen?" mauwde hij voorzichtig.

Zijn broer begon over hun vader te vertellen, maar hij verzweeg dus wat zij graag wilde weten?! Hm. Darkpaw keek even weg richting het windterritorium. Een ogenblik later kreeg hij een vraag en keek Woodpaw weer aan. 'Dat zou best kunnen, maar tot nu toe kwam ze alleen wanneer ik in de problemen zat. Eerst door die tweebener en nu dan door die vreemde schaduw dingen.' miauwde Darkpaw nadenkend en hij schudden zijn kop. Hij was geen medicijn kat die de meest heldere dromen kreeg. Hij had ook niet alles gezien wat ze eigenlijk moesten weten. Dark zuchten nogmaals, maar wist ook niet wanneer hun moeder opnieuw naar hen toe zou komen. Misschien mocht ze niet meer van Starclan? Zijn blik gleed naar de hemel waar de zilverpels tussen dunne sluiers van wolken leken te dansen. Hij wist het niet daar was hij eerlijk in. Normaal zou hij een kat van een andere clan niet zo open tegen zijn als de donker bruine leerling er niet zeker van was dat het zo belangrijk was... 'Het zou mooi zijn als ze weer kwam, maar we zullen naar een kat moeten zoeken denk ik die hier hopelijk wat meer van af weet dan onze vader.' Mauwde Darkpaw en hij wist niet of Woodpaw een kat kenden buiten zijn clan die mogelijk hier iets vanaf wist... Tenminste als de gestreepte leerling zich dat al herinneren kon door alle emoties die ze beide nu ondergingen. Misschien was er buiten wel een kat die alle geheimen kende die de wereld te bieden had?

Wood keek zwijgend naar de kater, toen de begon te spreken. Hij zag zijn broer diep zuchten, en duwde zijn snuit medelevend tegen diens flank. De gedachte aan dat hij misschien ook een droom zou krijgen, spookte nog steeds rond in zijn kop. Maar als de kater gelijk had zou hij dus eerst in gevaar moeten zijn? Hij groef in zijn geheugen, maar kon niets vinden dat hem eventueel in gevaar kon brengen. Dus moest het iets onverwachts zijn? Net zoals de schaduwwezens? Hij draaide zich weer naar zijn broer. "Maar wie zouden we net dan kunnen vragen?" mompelde hij zachtjes, diep nadenkend of hij een andere kat kende die meer van zijn verleden zou weten.

Woodpaw leek ook niet direct te weten welke kat ze het konden vragen. Zijn blik gleed weer naar de sterren hoog boven hen. Toen schoot een idee door zijn hoofd, maar eigenlijk een muisstom idee zelfs! 'Als we niet aan een levende kat kunnen vragen wat we willen te weten komen zouden we ook naar de maansteen kunnen reizen? Alleen kunnen we hier wel grote problemen mee krijgen! Plus dat we er niet zeker van zijn dat Starclan wel twee leerlingen te woord zou willen staan...' murmelde Darkpaw meer tegen zichzelf dan eigenlijk tegen zijn broer, maar het was stil genoeg zodat Wood het gehoord zou kunnen hebben. Dark schudden zijn kop en sloeg even geïrriteerd met zijn staart. 'We zijn zo dichtbij en toch nog zo ver weg!' gromde Darkpaw en stond op om even de kou uit zijn poten te lopen en trippelde heen en weer om na te denken.

Wods bek viel open bij het vreemde idee, dat de jater in zichzelf mompelde. De maansteen! Daar mochten toch alleen clanleaders en medicinecats heen? Hij keek naar de zwarte tom, die rusteloos rondjes over de grond liep. Hij dacht nkg steeds na over zijn idee. De maansteen... als ze daar konden komen, en de Starclan met hen zou spreken, was alles opgelost. Maar die kans was zo klein. Ze zpuden het alsnog kunnen proberen. "We zouden het kunnen proberen, maar als we worden gesnapt, gaan we heel veel gezeik krijgen..." sprak hij zijn gedachten hardop uit.

Zijn broer doorbrak zijn gedachten stroom en Darkpaw keek hem recht aan. 'Niet alleen van onze Clans... Starclan zou ons zelfs kunnen straffen voor die poging!' waarschuwde Dark en hij was heel even gestopt met ijsberen, maar begon er weer mee. 'En wat voor straf zouden zij ons kunnen geven? Verschillende... verblinden? Onze stemmen weg nemen, ons gehoor... Of misschien zelfs erger?' somde Darkpaw op en schudden zijn kop. Het zou handiger zijn als hun moeder weer langs zou komen, maar hij voelde haar aanwezigheid niet nog rook de donker bruin gemarmerde leerling haar zoeten geur niet. 'Voor we de maansteen proberen moeten we eerst opzoek naar naar katten die mogelijk iets van onze ouders wat weten, probeer directe naaste familieleden dat zal ik ook proberen. We houden het idee van de maansteen als laatste middel om achter de waarheid te komen.' stelde Darkpaw voor en hij ging langs zijn broertje zitten. Het was nog vreemd, maar de warmte van de vacht van de gestreepte leerling voelde toch vertrouwd.

De opsomming van mogelijke straffen deed Woods haren stijf overeind staan. Hij voelde de stinkende vacht van de Shadowclanner tegen de zijne, maaf voor een keer kon hij het waarderen. De kat die naast hem zat was ten slotte zijn broer! Maar als hij terug naar het camp ging, moest hij eerst alle vijsndige geursporen uit zijn vacht wassen. "Ken jij nog meer familie van ons?" mompelde Wood zacht. Als dat zo was, konden ze die kat misschien informeren. En anders zouden ze iemand moeten zoeken... "Wie denk je dat onze ouders het misschien zouden vertellen? Of aan wie zou jouw pleegmoeder het vertelt hebben?" vroeg Wood aan de zwarte kater.

De vraag van zijn broer verraste hem wel een beetje... Kende Woodpaw dan geen ooms of tantes? 'Natuurlijk... Wel ik heb 1 tante, maar Wingbird was meer een kattin op haar zelf en wilde weinig met de wereld delen voor zo ver ik weet. Al is zij kort na dat ik leerling werd naar Starclan toe gegaan. Ik zou Carameltwirl kunnen vragen wat zij verder van onze moeder weet en of ze nog geheimen van Blazingschadow kende.' mauwde Darkpaw en hij dacht na. Carameltwirl kende het verhaal misschien? Maar dat wist hij niet zeker.

Helaas kende Darkpaw niet veel katten die misschien meer over hun familie zouden weten. Wood keek hem even nadenkend aan. "Vragen komt later wel." mauwde hij zachtjes. Het had geen zin nu te zitten denken aan wie ze het zouden vragen. Hij keek even omhoog, en tot zijn verrassing ha de maan al bijna haar hoogste punt bereikt. Ze zouden nog genoeg tijd hebben om te praten, maar ze moesten wel opschieten. "Ik heb ook wel een paar ooms en tantes die ik misschien kan vragen..." mompelde hij meer in zichzelf als tegen zijn broer. Hij dacht echter niet dat die veel zouden zeggen.

Vragen, ja die had hij genoeg... Misschien wel genoeg om de hemel met nog meer sterren te vullen? Darkpaw schudden zich even. Het begon bar koud te worden en de donker bruin gemarmerde kater zetten zijn vacht op. De woorden van Woodpaw klonk in ieder geval hoopvoller dan zijn eerdere woorden. De blik van zijn broer volgend liet Darkpaw even verwonderd naar de maan kijken. Het zou niet veel meer blijven om nog langer over te spreken. Hij moest hoog nodig weer terug naar zijn clan anders zouden ze het gat dat hij gemaakt had kunnen vinden en dan zouden er vragen stellen, plus dat hij zich eerst nog van alle wind clan geuren moest ontdoen... Hij sprong op en keek van de maan naar zijn broer. 'Laten we later nog eens afspreken. Laten we zeggen 2 a 3 dagen dan hebben we allebei genoeg tijd gehad om vragen te stellen die we hopelijk beantwoord krijgen en die we dan hier kunnen delen bij vierboom rond dezelfde tijd?' stelde Darkpaw voor en hij hoopte dat Woodpaw ermee akkoord ging?

De kater keek ook omhoog, en keek toen weer naar Wood. Hij was verrasd dat die nu al wilde gaan, maar hij begreep het ook, want het zou fijn zijn nog een paar minuutjes te kunnen slapen. "Dat is goed. Ik zal op je wachten!" riep Wood, terwijl hij wegliep, richting een smal beekje, waar hij de smerige Shadowclan geur van zich af kon wassen. Hij keek nog even achterom, en zag de zwarte kater. Op de een of andere manier voelde hij nu al een band tussen, ondanks dat elkaar nog maar nauwelijks gesproken hadden. Maar ach, een bloedband was niet te vernietigen.

(Topic uit)

Darkpaw had nog geknikt op de woorden van zijn broer voor hij ook weg liep. Zijn sprongen waren aarzelend en heel even keek hij om en zag zijn broertje ook naar hem kijken. Je kon het vast niet zien in het donker, maar een glimlach verscheen op zijn lippen die anders bestemd waren voor zijn clan genoten. Tranen prikte ergens diep in zijn ogen, maar de donker bruine kater wist zich los te rukken van zijn gestreepte broer en hij vertrok naar de tunnel die onder het donderpad liep. Daar was hij veiliger in het oversteken! Nu zou hij via het moeras terug gaan naar het schaduw clan kamp. Dan hoefde hij zichzelf niet perse te wassen. De moerasgeuren zouden alle windclan geuren weer van zijn pels weg nemen. Het was misschien om, maar lang genoeg om weer volledige schaduw clan geuren bij zich te hebben. Het gat was nog niet ontdekt en Darkpaw wurmde zich er weer door heen en weefde de takjes er weer doorheen, maar niet zo goed zodat hij deze plek weer kon gebruiken en schoon er wat mos tegen aan.

(Topic uit)

Onderwerp: Re: So we meet again, brother? [Darkpaw]