Swallowed by the night

Onderwerp: Swallowed by the night ma 1 jul 2019 - 17:43

Het was midden in de nacht maar Annuletkit's blauwe oogjes doorboorden het duister nog. Hij staarde recht voor zich uit, naar niets in het bijzonder. Hij zou slapen als hij moe was, maar een hele dag niets doen maakte je nu niet echt slaperig. Zijn biologische klok was dan ook meestal nogal in de war, waardoor hij sliep en wakker was op tijden die voor andere kittens niet echt normaal waren. Maar dat kon hem niet zo veel schelen; het was toch niet alsof hij om ging met de anderen, en 's nachts viel niemand hem lastig en kon niemand zijn mislukkingen zien en uitlachen. Het leven was makkelijker 's nachts, als hij met zijn zwarte vacht opging in het duister.

+Abysshowl eerst

Onderwerp: Re: Swallowed by the night ma 1 jul 2019 - 17:57

Abysshowl sliep nauwelijks. Het wantrouwen in haar omgeving was te groot om de rust te kunnen pakken. Haar gedachtes te overheersend om ze aan de kant te kunnen zetten voor een goede nachtrust. Een van haar kinderen leek ook deze voorkeur te hebben. Goed, haar kinderen was misschien een grote benaming voor het zwarte hoopje pels aan haar lichaam. Ze had deze niet gemaakt. En dat was maar goed ook, ze waren nu eenmaal niet een creatie om trots op te zijn. Erminekit was gestoord en Annuletkit misvormt. Maar ze kon zelf weinig zeggen, ieder gedeelte van haar lijf was ook aan stukken gescheurd, al was ze voor deze tijd wel mooi geweest en was de schaduw van haar sierlijkheid nog te zien. Ze pakte het hoopje zwart op en legde hem tussen haar voorpoten, om te beginnen met hem schoon te likken.

Onderwerp: Re: Swallowed by the night ma 1 jul 2019 - 18:04

Toen Annuletkit opgepakt werd, leek hij meer op een levenloze lappenpop dan op een levende en ademende kitten. Zijn drie pootjes bungelden lusteloos en hij gaf geen kik; ook niet toen hij tussen de gelittekende poten van zijn pleegmoeder werd gelegd en ze hem begon te likken met haar ruwe tong. Het was niet het meest aangename gevoel op de wereld; maar het was ergens wel het aangenaamste gevoel dat hij kende. Maar hij wist ook dat hij er niet aan gehecht mocht raken. Bij het minste werd het immers weer van hem afgenomen, dat had hij al geleerd. En het was compleet nutteloos om er iets aan te doen, want hij was machteloos en hulpeloos en niet sterk genoeg. Hoe sneller iedere andere kat dat doorhad, hoe simpeler zijn leven zou zijn.

Onderwerp: Re: Swallowed by the night ma 1 jul 2019 - 18:14

Hoewel dit kind misschien niet compleet gevormd was zoals het hoorde kon ze niet laten om toch aan hem gehecht te zijn. Al was het maar om het feit dat hij hetzelfde leek te denken als zij deed. Echter was haar vertrouwen in de wereld er hardhandig uitgeslagen, en leek Annuletkit zo te wereld zijn gekomen. Het was goed, het was goed om de wereld te zien voor wat het was. Wat minder goed was wat het feit dat haar zoon geen enkel greintje vechtlust in zich had. Vandaar dat ze besloot er eindelijk eens wat van te zeggen. "Annuletkit, waar denk je aan?" Haar kind zou moeten weten hoe hij moest antwoorden. Abysshowl was een duidelijke moeder, ze wilde dat haar kinderen met minstens twee woorden tegen haar spraken en volledige antwoorden gaven.

Onderwerp: Re: Swallowed by the night ma 1 jul 2019 - 18:30

Tuurlijk wist hij dat hij antwoord zou moéten geven, maar dat had hem nog nooit tegengehouden om gewoon niets te doen. Hij was geen grote prater, had in zijn hele leven misschien drie woorden gezegd, en hij had niet bepaald zin om daar veel verandering in te maken. Praten was een groot risico. Hij kon falen in het spreken zelf, maar ook de woorden die zijn bekje verlieten konden reacties uitlokken waar hij niet op zat te wachten. Annuletkit zweeg dan ook enkel, hoewel Abysshowl heus wel wist dat hij haar verstond en dat hij in staat was te praten. Op dat vlak was hij perfect gezond; het was alleen maar dat hij het nut er niet van inzag.

Onderwerp: Re: Swallowed by the night