Beautiful little angel.

Sinds de geboorte van zijn kittens was het net alsof Butterpact op een roze wolk liep. Misschien waren niet al zijn problemen in één klap verdwenen, maar hij had het gevoel alsof zijn kittens hem iets gaven wat hij al lang niet meer had gevoeld: hoop. Hij had een zoontje gekregen die erg op zijn broer leek, net alsof StarClan hem een tweede kans gegeven en zijn andere zoontje leek op Ravenfall, de elder met wie hij een paar goede gesprekken had gehad voordat hij opeens abrupt aan zijn einde was gekomen. En dan had hij de mooiste dochter die hij zich kon wensen. Hun karakters begonnen zich na twee weken al erg duidelijk aan hem te maken en hoewel hij zich kon voorstellen dat niet elke queen het even leuk vond als Ravenkit de nursery weer eens bij elkaar krijste, zou Butterpact het niet anders willen hebben. Hoewel Breakingkit erg op zijn broer leek, spraken hun karakters elkaar wel tegen op dit moment. Toch zou dat Butterpact niet weerhouden om van hem te houden zoals hij dat voor zijn broer had gedaan. En in tegenstelling tot bij zijn broer zou hij deze keer gebruik maken van de kans die StarClan had hem had gegeven en ervoor zorgen dat zijn zoontje wist dat zijn vader van hem hield. Butterpact kwam met de twee vissen die hij had gevangen het kamp binnen gelopen en ging gelijk door naar de nursery. Dat was zo’n beetje zijn vaste routine geworden; hij wilde niet dat Puppysnarl het gevoel kreeg dat ze er alleen voor stond. De tabby drong zich de nursery binnen en snorde toen hij ze met hun vieren bij elkaar zag liggen. Plotseling gingen de apart gekleurde ogen van zijn dochtertje open en snel bewoog Butterpact zich naar voren zodat ze zijn geur kon indrinken. “Goedemiddag, Bitterkit,” murmelde hij en hij gaf haar een snelle lik over haar oor. “Hoe gaat het met mijn prinsesje?"

Butterpact had het gevoel alsof hij smolt toen zijn dochter blij begon te piepen. Haar tweegekleurde ogen keken hem op een vrolijke manier aan waardoor hij waar kon nemen dat ze het daadwerkelijk leuk vond dat hij er was en om eerlijk te zijn, was dit beter dan de beste vis vangen. Het had hem eerst een tikkeltje eng geleken om vader te worden omdat hij niet wist hoe het zou lopen, maar tot nu toe viel het allemaal goed mee. Hij had met alle drie een goede verstandshouding, hoewel Breakingkit al echt een karaktertje op leek te bouwen. Hij was één van de eersten geweest die zijn ogen had geopend, snel gevolgd door Bitterkit en als laatste uiteindelijk ook Ravenkit. Ravenkit en Bitterkit waren beiden een stuk avontuurlijker dan Breakingkit; de langharige tabby begon altijd luid te protesteren als zijn siblings te veel lawaai maakten naar zijn idee. Ravenkit kon er niet goed tegen als hij alleen was of het gevoel had alleen te zijn en Bitterkit leek zich van beide gevallen niet al te veel aan te trekken. Hij snorde toen ze in haar eigen onbegrijpelijke taaltje uit probeerde te leggen hoe het met haar ging. Het was speciaal om te zien hoe ze één oogkleur van haar moeder geërfd had en het andere meer weghad van zijn kleur, al was haar oogkleur meer amberkleurig en de zijne echt geel. “Heb je zin om te spelen met papa?” Hij draaide zich om, griste een mosballetje naar zich toe en rolde deze vervolgens heel voorzichtig in haar richting, een glimlach om zijn lippen hebbend.

Butterpact moest altijd moeite doen om zich niet als een gek om te draaien zodra hij hoorde dat zijn kittens begonnen te piepen. Hij had altijd het idee dat er iets mis met hun was als ze dat deden, ook al wist hij ergens wel dat het gewoon hun manier van communiceren was en dat er eigenlijk helemaal niks aan de hand was. In de meeste gevallen dan niet. En toch zou hij alert blijven en altijd ervoor zorgen dat er ook daadwerkelijk niets aan de hand was. Die belofte had hij naar hun gemaakt voordat ze geboren waren en die belofte zou hij ook altijd blijven volhouden. Hij keek toe hoe ze naar het mosballetje keek en grinnikte toen ze op het balletje kroop in plaats van dat ze het naar hem terug sloeg. Natuurlijk mocht hij ook nog niet te veel verwachten van ze en was het een normale reactie dat ze geen idee had wat ze met het balletje moest doen. Het was überhaupt al een wonder te noemen dat ze kon lopen zonder steeds om te vallen en dat ze haar oogjes al zo vroeg had kunnen openen. Ze had een mooie vacht en mooie ogen en Butterpact wist nu al dat het een hele opgave voor hem zou zijn om de toms uit haar buurt te houden als ze ouder zou worden. Toch mocht ze zich daar niet van hem interesseren totdat ze minstens een paar moons warrior was. Snel haalde hij een ander mosballetje en trok Bitterkit’s aandacht haar een lik over haar kopje te geven. “Kijk,” zei hij op een geduldige toon tegen haar. Vervolgens wees hij van zichzelf naar haar en sloeg vervolgens zachtjes met zijn pootje tegen het mosballetje aan om te laten zien wat ze met haar mosballetje moest doen.

Butterpact voelde zijn hart samen trekken toen hij zijn dochter naar het mosballetje zag kijken dat hij net een duwtje had gegeven. Hij vroeg zich voor één moment af wat zijn broer zou zeggen als hij hun zo samen zou zien. Of hij trots zou zijn op Butterpact of dat hij er spottend over zou doen omdat het een ongeluk was geweest. Toch wilde Butterpact zijn kroost voor geen goud inruilen. Het kon niet anders dan dat StarClan erbij betrokken was geweest toen dat zijn kittens op de wereld werden gezet. Het kon geen toeval zijn dat Ravenkit zo erg op Ravenfall leek en Breakingkit op Breakingpoint. En Bitterkit had iets van hun beiden weg, met haar apart gekleurde ogen en de tabby vacht die ze zowel van haar vader als haar oom had geërfd. Butterpact’s aandacht werd getrokken door Bitterkit die op haar gezicht ging en hoewel het hem als kitten zijnde zo vaak overkomen was dat hij het niet meer kon tellen, schoot de angst toch even door zijn binnenste heen en wilde hij in eerste instantie naar voren schieten zodat hij kon controleren of alles in orde was met haar. Dat leek wel het geval te zijn, ondanks dat ze boos naar het mos voor haar keek. Hij lachte zachtjes, boog zich naar haar toe en gaf haar een troostende lik tussen haar oortjes. “Rustig maar, Bitterkit,” fluisterde hij liefdevol. “De pijn trekt wel weg.” Toch boog hij zich over haar heen om te controleren of er geen bloed uit haar neusje stroomde of iets dergelijks, maar dit leek niet het geval te zijn en al snel probeerde hij haar af te leiden door plagerig met zijn staart langs haar wang te strijken. “Lach eens naar papa,” zei hij met een grijns tegen haar. Hopelijk zou ze zijn grijns snel genoeg kopiëren voordat ze misschien heel de nursery bij elkaar ging krijsen. Dat kon Puppysnarl echt niet hebben.