Only bones

De zwartgeblakerde beenderen van wat ooit een bos was geweest omringden haar en ondanks alle verstreken tijd hing de stilte nog altijd zwaar in de lucht, was de grond nog altijd grauw van de as, en groeide er niets, geen blaadje, geen twijgje, alsof de wereld zelf niet wilde dat hier ooit nog iets zou bloeien, zodat deze plek voor altijd een herinnering zou blijven aan wat geweest en verloren was. Stil als de ruïnes om haar heen stapte Crowcall door de as, haar passen traag met eerbied voor de levens die hier geleid waren. Haar schouder deed pijn van het lange lopen, maar ze kon het niet langer uitstellen. Ze zocht met haar blik naar de plaats. Daar. Daar had ze nog niet gezocht, de vorige keer dat ze hier was. Die plek had ze gemist, afgeleid door een eenling. De herinnering was teruggekomen in haar dromen in de medicine cats den en ze had het geweten: daar was hij. Daar moest hij zijn. En inderdaad. Toen ze erheen liep, toen ze keek, op die beschutte plaats naast een den die, al wist ze het niet, ooit de leaders den was geweest, waar Duststar, haar oom die ze nooit had gesproken, zijn dagen had doorgebracht.

Daar was hij.

De witgebleekte beenderen van wat ooit haar vader was geweest lagen daar op hun bed van as en verkoolde varens, onverstoord door weer of roofdieren, alsof de wereld ze had willen beschermen tot het moment dat ze gevonden zouden worden. Een van de poten was verbrijzeld en Crowcall herinnerde zich hoe hij mank had gelopen toen hij wegliep, die laatste dag. Zacht zakte ze in elkaar en terwijl geluidloze tranen haar zich vertroebelden drukte ze teder haar neus tegen zijn bleke voorhoofd. Pas na een paar tellen verliet een snik haar keel, een rauw geluid dat de stilte doormidden sneed. "Papa...", bracht ze uit. Hij was dood. Haar vader was dood en zij was wees. Ze had zo gehoopt, ze had zo lang zo gehoopt hem terug te zien... Dat ze hier rond zou lopen en hij plotseling tussen de dode bomen vandaan zou stappen, gezond en wel, dat hij al die tijd overleefd had in zijn eentje, wachtend op hun terugkeer, ook al had ze altijd al geweten dat die hoop vergeefs was.

"Papa", fluisterde ze, haar stem hees, verdwijnend in de leegte. "Ik wil voor ze zorgen, voor mijn halfbroertjes, maar het mag niet... De clans, de leiders, ze laten me niet..." Ze had zich naast hem neergelegd, haar kop op haar poten, haar wang tegen de zijne. Zou hij hier nu zijn, zijn ziel? Zou hij toekijken? Zou hij haar horen? "Alles wat ik wilde was onze familie bij elkaar..." mompelde ze. Stilte was haar enige antwoord en de stilte duurde voort terwijl ze daar bleef liggen, zo moe, moe van de inspanning en moe van alle pijn, alle verliezen die ze leed.

En moe was haar blik en moe waren haar bewegingen toen ze uiteindelijk opstond, toen de schaduwen zich al een heel eind hadden verlegd. Het duurde lang voor ze het verwoeste kamp kon verlaten, voor ze hem achter kon laten, ook al wist ze dat ze terug zou komen. Ze wilde hem niet nog langer alleen laten liggen op deze eenzame plek, maar ze kon hem niet meenemen, niet alleen. Ze moest hulp halen. Ze moest zijn clan halen.


- Topic uit, vervolg: Found & Lost