Watch them go [Primrose]

Onderwerp: Watch them go [Primrose] ma 19 aug 2019 - 17:38

Het was een warme zomeravond. Er stonden slechts een paar wolken aan de hemel, die van onder roze kleurde door het licht van de ondergaande zon. Het bijna gouden zonlicht weerkaatste op het water en gaf de voorbij drijvende lelies een warme gloed. Het was een heel kleurenspel: De licht roze lelies in het bleke water dat de zonsondergang en de wolkenpartijen gebroken weerspiegelde. Quietcreek keek langzaam naar voorbijkomende samenstellingen op dit canvas van water. En toch kon hij vanuit zijn ooghoek opmerken dat er zich een diep gat bevond in dit alles. De oneindige blik van de kater naast hem leek van alle kleur ontdaan te zijn. Het leek zo overtuigend dat hij zelfs twijfelde of hij deze avond wel zo mooi moest vinden. Omdat het in de realiteit wellicht anders lag. “Niet zo kleurrijk vandaag Primrose?” Vroeg hij. Zijn vriend via het water aan kijkende. Zijn humor was het beste niet maar vaak tolereerde de kater naast hem het toch. Iets wat hij zeker wel op prijs kon stellen. Ja, hij was dankbaar dat hij mooie momenten zoals deze aan stukken kon scheuren met zijn opmerkingen en er niet voor werd afgerekend. Sterker nog, vaak kreeg hij zijn eigen opmerking terug. Maar dan fijner uitgedacht en harder. Het was een cynisch spel. Maar wel een die de twee katers vermakelijk schenen te vinden.

Hij had dagen die beter gingen en dagen die minder waren. Zoals iedereen, dat was in ieder geval iets wat hij graag wilde geloven. Dat iedereen zich zo voelde als hij deed. Dat iedereen altijd zo moe was en moeite had om uit het nest te stappen. Dat iedereen soms de wereld zag stillopen en zelfs de warmste zomersbries te koud vond. En dat wringende gevoel had in de borst.. een die nooit compleet weg leek te gaan. Een groot verdriet over alles wat was geweest en zou komen. Soms had het verdriet niet eens een reden, zoals nu. Langzaam liet hij de donkere wolken voor zijn gedachtes drijven en voor een moment was het alsof hij buiten zijn eigen lichaam zweefde, en op deze manier op zichzelf kon neerkijken. Het waren enkel de woorden van zijn vriend die hem eruit haalde. En ergens vond hij het spijtig. Als je lang genoeg hetzelfde gevoel had… dan werd het comfortabel. “Ik zie niks om kleurrijk over te zijn mijn vriend” Hij liet zijn blik glijden naar de lelies die langzaam over de reflectie van de twee katten dobberde. “Daarbij, de rest is al kleurrijk genoeg, mij hebben ze niet meer nodig” Meestal hield hij zijn ware gevoelens redelijk verborgen, maar soms vond hij het niet erg om de waarheid te spreken… soms was het nodig.