Haar gevoelens lagen compleet overhoop. Eerst verloor ze Littlepaw, een vriend die ze had ontmoet aan the Gorge die RiverClan met WindClan verbond, daarna biechtte ze haar gevoelens naar Branchpaw op en kreeg ze vervolgens geen duidelijk antwoord terug, daarna hoorde ze niks meer van hem en inmiddels had ze van haar mentor te horen gekregen dat ze een warrior mocht worden, dat ze haar final assesment succesvol had afgerond. Ze had het niet over haar hart kunnen verkrijgen om hem teleur te stellen, had haar best gedaan. Maar ze moest ook eerlijk bekennen dat ze niks voelde toen hij aan kwam kondigen dat ze warrior zou worden. Geen blijdschap, geen verdriet, geen boosheid, niks. Wat was het waard om warrior te worden in een Clan vol verraders? Het bleek maar weer dat ze echt tegen elkaar waren gekeerd toen Butterstar een leven verloor en Roseburn dat als een kans had gezien om haar te vermoorden. Haar Clanmates hadden haar tegengehouden, maar Blizzardpaw had daar niet tussen gestaan. Ze had het achteraf pas gehoord, net als een aantal katten die in het kamp verbleven waren en verschrikt toegekeken hadden hoe Butterstar het kamp binnengedragen werd door haar Clanmates terwijl er bloed opwelde uit een gruwelijke wonde die zich in haar keel bevond. Het had voor Blizzardpaw opnieuw aangetoond hoe verknipt RiverClan wel niet was. Als ze elkaar al uit wilden moorden, wat had het Clanleven nog voor een zin? Ze vertrouwde bijna niemand meer. Ja, ze vertrouwde Branchpaw, maar hij was er niet om haar te beschermen tegen haar Clanmates. En dus zorgde Blizzardpaw ervoor dat ze ver uit de buurt bleef van haar Clanmates. Enkel haar mentor had ze niet gemeden, maar nu ze wist dat ze warrior mocht worden, waren de trainingen ook gedaan. Ze rende door haar territorium heen en wist niet waarom ze het deed, maar ze stopte bij the Lily Pool en schrok op toen ze één van de warriors herkende. Blithestorm. Ze probeerde zich koortsachtig te herinneren of hij aanwezig was geweest bij het gevecht, maar haar gedachten bleven blanco. Ze naderde hem behoedzaam en ging vervolgens op een afstandje van hem staan. Ze snoof minachtend toen haar blik op de lelies viel. “Ik vraag me af hoe het mogelijk is dat er zoiets moois in ons territorium bloeit terwijl de rest zo verrot als iets is,” murmelde ze, haar bittere blik gericht op het water.