Scorching starlight

Kort zwiepte ze even met haar rossige staart. Het was nu al even sinds de dood van Oceanstar... En eerlijk gezegd had ze de ander een beetje ontlopen. Het was immers druk geweest en dus hadden ze beide niet echt een leeg hoofd. Ja, wat moesten ze ook tegen elkaar zeggen? Veel woorden konden ze niet met elkaar delen. Een korte maar krachtige zucht ontglipte aan de lippen van de elegante poes. Voor nu kon ze het echter wel even doen. Het was immers avond en de zon begon langzaam achter de horizon te zakken. Katten werden stiller en de nacht was in aantocht. De koelte van de donker wordende hemel verzachte haar gedachtegang. Met kalme passen wandelde de cremekleurige kattin de nursery binnen... Om wel meteen Abysshowl te benaderen. Kort hield ze halt voor het nest van de grijze poes, deels zoekende naar haar blik... Een beetje de tijd rekken als het ware... "Abyss, heb je zin om even te gaan wandelen? Even een slokje water halen voor het compleet donker is?" stelde ze voor aan de queen. Natuurlijk had ze nat mos gekregen, daar was de poes zeker van... Maar zelf even de benen strekken en dan nog eens een goede slok water kunnen nemen. Tja, zij zou ze het met open armen in ontvangst nemen.

-Abyss

Het moest een slag geweest zijn, wat Oceanstar had gedaan. Maar niet alleen Abysshowl was geraakt met haar acties, ook Burnet had geleden. Oceanstar kende geen limieten. En misschien wilde ze houden van alles en iedereen, er waren ook grenzen... En die had ze overschreden. Kort slikte de rossige poes toen de ander instemde en overeind kwam. Kort draaide de kattin zich om en wandelde ze kordaat de nursery uit en zo ook het kamp. Haar schouders voelden strak aan, pijnlijk en stijf. Het was al eventjes geleden dat ze zich zo had gevoeld, zo gesloten en woest. Na even gewandeld te hebben kon ze het niet langer inhouden. Haar nagels klapten uit hun hulsel en woest begon ze te slaan naar het lange dorre gras, het niks... Een, twee, vier, tien keer... Ze bleef doorgaan en doorgaan tot alles eruit was en ze niet langer kon. Hijgend drukte ze haar kin tegen haar borstkas aan in een wilde poging haar eigen emoties weer in hun kooi te jagen.

Het was nooit perfect geweest, zij was nooit perfect geweest en zo ook niet hun leven. Maar hadden ze dit echt verdient? Het verraad die aan hun was gepleegd? Nee. Ze waren zo loyaal geweest en ondanks alle vuile dingen die zij had gezegd was dit meer dan alle daden die zij ooit had gepleegd. Afschuwelijk dit. Ze slikte even en schudde haar kop, in haar ooghoek zag ze Abysshowl... Ze kwam dichter. “Niet doen Burnetbliss. Je kan het niet binnen blijven houden” Ze snoof even, gefrustreerd dat ze haarzelf had laten gaan in de nabijheid van een ander. "We hebben dit niet verdiend," gromde ze even boos terwijl ze haar tanden op elkaar klemde.

De woede in haar hart, in haar ziel, was hetgeen dat haar levendig hield, dat haar vuur gaf... Maar zelfs als men leefde met het vuur, als men er een vriend in had gevonden... Betekende het niet dat het vuur aardig zou zijn. Het vuur was immers een niemand, een alleswretende razernij dat men kon omhelzen in een dodelijke slag. Burnet had warmte gevonden in zijn wurgende greep... Maar nu had ze littekens aan zijn eeuwige grisp om haar geweten. Een zachte nudge kwam haar kant op, eentje die haar langzaam uit het vuur leek te trekken. Ze keek even op. Een vriendin die net zo getekend was; misschien zelfs nog meer. Was ze echt zo slecht als ze altijd had gedacht? of had de rook en as van haar woede haar verblind? “Nee. We hebben vertrouwen gelegd in een verrader en idioot” Even voelde ze de haal van de ander door haar haren heen, een warmte die meer dan welkom was op dit moment. De woede was bitter, koud... Het was niet zoals vroeger, niet langer een uitlaatklep. Maar dit, dit was meer dan jezelf in het vuur gooien. “Het is goed dat ze dood is. Maar dat neemt de pijn niet af” Ze had gelijk. Haar woorden droegen waarheid met zich mee. Een zekere wijsheid die met de wind mee werd gedragen. Zij was stil, luisterende naar haar. “Ik had gewild dat ik het tegen haar had kunnen zeggen, haar had kunnen laten realiseren wat ze ons aan heeft gedaan” Kort knipperde de rossige poes even. En voor even snapte ze het. Langzaam zette ze een stap naar voren en duwde ze teder haar kopje tegen de getekende borstkas van de ander aan. Voorzichtig en fragiel; zoals ze altijd al was geweest. Voor even leek de vlammende kattin geblust te zijn, ze gloeide nog een beetje, haar vlammen waren gedoofd. "Alsjeblieft..." klonk er van de poes af, zo teer, zo jongs... Zoals ze was. "Houd me vast..." ze leunde in, tegen de ander aan... Voor wat ze eerst in een rustige manier over bracht ging nu over in iets meers. Tranen welden op in haar ogen en zacht gesnik ontglipte aan haar lippen. Het vuur zocht rust in de getekende as. Ze wilde een worden, al was het maar voor even... Ze kon haar pijn niet langer alleen dragen. Ze was o zo klein in deze wereld, niks meer dan een gloeiend kooltje.