Stupid

Met een lichte zucht duwde ze de muis op de prooistapel. Ze hadden minder eten dan anders, maar dat was enkel natuurlijk. Heatherfields was weg, niet langer was het een deel van hun land. Dat betekende dus ook gewoon minder dieren die langs kwamen bij hun. Burnetbliss wenste stiekem dat een vos hun keel open kwam rijten... Want honestly, dat verdienden die vissen maar al te hard. Ze zouden eens zien wat voor gevaren er op het terrein lagen. Er was immers wel een reden waarom ze zo snel konden rennen. Even slikte de poes en met een zwiep van haar staart wandelde ze kalm de nursery binnen. Kort keek ze rond. Waren de mormels eigenlijk hier?

-Annulet

Annuletkit lag voor zijn nest, of, tsja, zijn nest.. Het nest van zijn pleegmoeder, die sowieso niet veel van kittens leek te houden maar duidelijk haar eigen kitten liever zag dan hem en zijn broer. Maar ja, wie kon het haar kwalijk nemen, hij was immers een mislukkeling van wie niemand ooit zou houden. Zelf zijn bloedeigen moeder had hem voor dood achtergelaten - wat was dan het nut van nog te proberen? Zijn pogingen zouden toch altijd in mislukkelingen eindigen.

Toen ze een van de twee broers in het vizier kreeg, trok ze even een wenkbrauw op. Annuletkit was degene die gegarandeerd een nutteloos leven zou hebben. Wat wilde je ook? Het kind had drie benen, niet echt veel belovend heh? Maar zijn karakter was nog erger dan zijn lichaam; er zat gewoon niks in. Het bewoog niet, lag er maar zielig bij en.. Wacht... Waren ze wel zeker dat hij niet dood was? Kort porde de rossige kattin het zwarte hoopje even. "Annulet, sta eens op," zei ze nogal ruig tegen de donkere kitten.

Hij voelde een por, waardoor hij wel degelijk in beweging kwam - alleen niet zoals de meeste kittens. Hij krulde zijn lichaam verder op, zijn kopje onder zijn enige achterpoot verbergend, zijn ogen niet eens openend. Alsof hij zich wou verbergen voor de harde wereld, de wereld die hem nooit zou accepteren en altijd achter zou laten. Het had geen nut om de stier bij zijn horens te vatten. De stier zou toch altijd sterker zijn.

De kleine deed niks, die lag er maar bij, krulde zich zelfs meer op en deed verder niks. Ze trok even boos met haar snorharen. Belachelijk dit, kijk er nou naar... Waarom zelfs? Even rolde de elegante poes met haar ogen, een tweede por schoot naar de zwarte kitten toe. Deze keer harder en ruiger. "Annulet, sta op. Nu." sprak ze, nu ietwat meer boos dan de eerste keer. Wat? Hij kon toch wel rechtstaan. Zo moeilijk was het niet, zelfs als je een been minder had.

Hoewel de tweede por pijn deed aan zijn fragiele lichaam, gaf hij nog steeds geen kik. Hij wist niet wat hij moest doen, wat de bedoeling was - en of hij daar zelfs iets om gaf. Zelfs als hij probeerde te doen wat de stem hem vroeg, zou hij toch falen. Dus wat was dan het punt van falen? Terwijl hij opgekruld lag, was hij tenminste veilig en kon niets hem pijn doen. Of toch niet echt.

En wederom was er geen reactie. Even trok de poes geïrriteerd met haar linker oortje. Wat was er mis met hem? Hij was toch niet mentaal ook al kapot? Ugh. Met een luid gesnuig en een nijdig geluidje neeg ze haar kop. In een vlotte beweging plukte ze de kleine zo van de grond af en draaide ze zich om. Met een paar grote passen wandelde ze dan ook weg van de drukte van de nursery, hup naar buiten toe. Eenmaal daar aangekomen liet ze hem weer los. MIsschien was ze iets te ruig geweest, maar om eerlijk te zijn... Was ze deels zelf nog een kind. "Sta. Op."

Annuletkit schrok en opende zijn ogen toen hij plots opgepakt werd; maar anders dan normale kittens spartelde hij niet met zijn pootjes, werkte hij niet tegen. Ja, zijn hele lichaam deed pijn toen hij buiten de nursery weer op de grond terechtkwam, onder zijn korte vacht was hij vast bont en blauw; maar wat had hij anders verwacht? Een zachte poot, een voorzichtig gebaar? Zo naïef was hij niet, zo optimistisch was hij niet. Dit was zijn normaal. Dit keer keek hij de poes enkel aan bij haar verzoek. Hij had zich niet eens bewogen van de positie waarin hij terechtgekomen was toen ze hem had losgelaten. Zijn blik was ongemotiveerd, bijna doods. Het maakte niet uit wat hij deed, het resultaat zou toch altijd hetzelfde zijn.

Deze keer was er meer dan alleen een stilte en niks doen, hij keek naar der. Dat was al een goed begin. Kort kantelde de poes haar kopje wat. Hoe oud waren ze ook alweer? Iets van twee moons ofzo zeker? Ja zoiets, dan zouden ze op z'n minst al moeten rondlopen en praten. Had Annulet eigenlijk al zijn eerste woordje gezegd? "Waarom?" sprak ze deze keer uit, haar ogen vernauwende terwijl ze wat door haar voorpoten zakte. Kom op kleine, waarom wilde je niet recht komen? Zoveel moeite was het toch niet? "Het is niet dat je niet kan recht staan. Je hebt misschien maar drie poten, maar je hebt tenminste poten," Ja, wees er dankbaar om dat ze niet allemaal weg waren.

Annuletkit was niet dom. Zijn ontwikkeling was misschien traag, maar hoewel hij nog niet had gesproken verstond hij meer dan hij zou laten uitschijnen. En om de een of andere manier leek dit de perfecte tijd om zijn stilte te verbreken. "Nutteloos.", mauwde hij als antwoord op haar "waarom?", zijn stem rasperig en te laag voor een kitten van zijn leeftijd. Nutteloos, dat verwoorde zijn leven heel goed. Niets had nut. Ze zouden toch uiteindelijk allemaal sterven, ongeacht wat ze in hun leven gedaan hadden.

En daar was het dan. Hij sprak. "Nutteloos.", zei hij. Een woord die hem misschien iets te vroeg op de tong was gelegd. Kort wiebelde de rossige poes met haar oortjes en kwam ze ietwat overeind. "En wat vind je dan zo nutteloos eraan?" vroeg ze kalm aan de zwarte kater. Ze wilde zijn visie weten. Ze wilde weten waarom hij zo dacht, zo sprak, zo deed. Niet omdat ze bezorgd was ofzo pff... Nee natuurlijk niet. Burnet was een awful moeder, dus support moest je zeker niet van haar verwachten. HOe dan ook was er een bepaalde interesse in haar woorden. Hij deed haar immers aan zichzelf denken.

Wat was er zo nutteloos aan? Was ze dom, of wou ze het gewoon van hem horen? Het eerste woordje had de weg geopend voor meer, al had Annuletkit er geen behoefte aan om hier een gewoonte van te maken. Het was zo veel simpeler om stil te blijven; dan kreeg je geen vragen. Als hij nu niet geantwoord had, dan had ze geen vraag gesteld, dan was ze misschien gefrustreerd geworden en had ze hem met rust gelaten. Misschien. Het zwarte katertje bleef de lichtgekleurde poes aanstaren, bijna alsof hij haar niet zag en recht door haar heen staarde; al was hij helemaal niet blind. In tegendeel. Kijken was het weinige dat hij wél deed. "Alles.", antwoordde hij uiteindelijk, na een langgerekte stilte, waarna hij zijn kop op zijn pootjes legde als om te tonen dat hij vanaf nu weer zou zwijgen. Dat waren wel genoeg woorden voor één dag.

Het duurde heel lang. Een stilte die haar met de seconde meer een meer frustreerde. Waarom had ze dit soort kinderen verdient? Ze hadden toch melk en een moeder die voor hun zorgde. Zij had dat allemaal niet kunnen geven. Ze was te druk bezig met andere dingen, dingen die van meer belang waren dan... Zorgen voor hen. Daarbij mochten ze ook niet bestaan, net als hun oudere broer hadden ze die dag moeten sterven... Maar die rogue, die Aldrei, had ze gered... Echt geweldig dit. Hij antwoordde met een simpel woord; Alles. En even zuchtte de kattin. Ze neeg haar kop en tilde vervolgens het zwarte mannetje op, om met lichte passen richting de uitgang van het kamp te trippelen.

- Topic uit