Visions of the Past [Closed]

^{De bruine kater kon de slaap niet vatten. Zijn slanke lichaam bewoog tussen de eeuwenoude bomen met stammen dikker dan een kattenlengte. Bomen die hier al voor de geboorte van de tribe waren, misschien we voor de geboorte van de bergen. De nacht stond hem goed. Hij versmolt met de schaduwen met eenvoud, zijn gestreepte vacht die mixte met de schaduwen van de varens. Hij was ver van huis, maar hij had het gevoel dat niemand hem zou missen. Zelfs zijn zussen niet die in de nesten bij hem in de buurt sliepen. Soms kon hij hen wel van de berg af duwen. Maar nu Haze kittens had, Jackal onvoorspelbaarder dan ooit, had hij het gevoel dat hij ze nog beter moest beschermen. Wie hadden ze anders? Hij had niet het gevoel dat Stag het beste vadersfiguur was voor zijn neefjes en nichtjes.
Zijn grote, puntige oren spitsten zich toen Serval meende geluid te horen. Hij fronste, waarbij hij abrupt in zijn bewegingen bevroor. Het klonk niet als prooi, het klonk zwaarder dan dat. Toen hij zijn adem inhield en focuste op de geluiden om zich heen, begon hij duidelijke pootstappen te horen. Iemand deed niet zijn best om zachtjes te blijven. Meteen kriebelde de zenuwen in zijn buik. Iemand was hier bezig met iets wat niet hoorde. Serval besloot de achtervolging in te zetten en zijn gevoelige oren te volgen. Hij was niets voor niets een doorgewinterde prey hunter. Luisteren en wachten op het goeie moment.
Het geluid leidde hem naar de Clan cavern. Het deed hem verbazen. Het was laat, iedereen hoorde thuis te zijn. Maar uiteindelijk deed de geur om de ingang van de grot hem nog meer verbazen. Antler, de poes was zwanger! Ze hoorde hier absoluut niet te zijn. Waar was ze mee bezig? Het was al erg genoeg dat ze kittens baarde van een verrader. Het bloed van dat misbaksel zou in de tribe blijven hangen. Serval had dat liever uitgeroeid gezien. Maar niet iedereen was eens met zijn harde meningen. De kittens kwamen echter nu eenmaal, er was geen stoppen meer aan.
Hij merkte dat hij te lang bij de ingang was blijven hangen, want hij hoorde de poes zijn naam roepen. Hij hapte naar adem en kwam de ruime grot binnen. Hij trok een keer nerveus met zijn snorharen, waarna hij een zakelijke houding aannam. ‘Antler,’ begon hij, zijn amberen ogen koel, licht glanzend in de duisternis van de grot. ‘Je zou hier niet moeten zijn. Niet in deze-’ Zijn ogen gleden kort over de bolling van haar buik. ‘-toestand.’}

^{De poes leek niet echt het mee eens te zijn met zijn opmerking. Ze begon meteen tegen te sputteren, maar wel hakkelend. Serval fronste en keek haar met een scheef oog aan. Waar had ze het over? Had ze nou, pijn? Zo lelijk was zijn opmerking nou ook weer niet geweest. Maar voor hij het wist sprak ze zijn naam beverig uit, waarna hij de opmerking kreeg op cave-guards en mos te halen. ‘W-wat?’ hij keek haar ongelovig aan. Waar had ze het over? Nee, ze moest gewoon met hem mee terug naar kamp. ‘Waarom?’ vroeg hij toen hij naar haar keek, die inmiddels door de cave heen en weer aan het ijsberen was. Hij had werkelijk geen idee wat er aan de hand was. Zijn ogen volgde met complete verwarring haar bewegingen. En wat moest hij nou eerst doen. Mos of cave-guards halen. Serval zette een stap naar voren en legde een strenge blik in zijn ogen. ‘Ik denk dat jij maar gewoon met mij terug naar de grot moet. En dan..’ Ja, en dan wat? Hij zwiepte zijn staart onrustig heen en weer. Het zinde hem maar niets. Hij liet zich niet graag commanderen. Toch zag hij dat ze op een bepaalde manier wat vreemd liep, alsof ze buikpijn had... Het.. het zou toch niet zo zijn dat die kittens nu kwamen?}

^{Serval zijn grootste angst kwam uit. De poes moest bevallen. Het woord kittens kwam over haar lippen en de moet zakte bij Serval in de grond. Meteen was de paniek in zijn ogen te lezen en nu begreep hij haar ijsberende beweging, haar nerveuze gedrag. Dit was niet goed. Nee, dit was goed mis. Serval nam haar nerveuze bewegingen meteen heen en weer en begon door de grot te banjeren, van links naar rechts. De poes murmelde nog iets dat het te ver weg was, voordat ze ter aarde stortte. ‘Antler!’ riep hij geschrokken toen hij naar haar toe neusde. Had ze al eerder kittens gekregen? Wist ze wat ze moest doen? Serval had geen idee wat hij moest doen, hij voelde zich compleet hulpeloos. Hij duwde zijn neus kort tegen haar wang. Ze voelde warm aan, waarna Serval weer naar achteren krabbelde. Hij herinnerde zich opeens iets, iets wat ze nodig had. ‘M-mos, ik ga mos voor je halen! En hulp, ik ga proberen iemand te vinden.’ De kater rende naar de uitgang van de grot, zijn nagels krassend op de kale rotsen. Vlak voordat hij naar buiten ging keek hij achterom. ‘Hou vol, ik ben er zo weer. Ik beloof het,’ miauwde hij gejaagd, de adem hoog in zijn keel. Hij keek haar nog voor een seconde aan, zijn amberen ogen schitterden van angst. Daarna schoot hij de grot uit. Gelukkig waren ze vlakbij het woud, dus mos was eenvoudig te vinden. Haastig rende hij naar een boom waarbij mos groeide tussen de wortels en krabbelde een mooie hoeveelheid bij elkaar. Hij schudde wild het water eruit, totdat hij realiseerde dat Antler misschien wel iets wilde drinken. Hij greep een klein deel van het mos, rende naar de dichtstbijzijnde stroom en hield de kluwen eventjes onder water. Vervolgens rende hij terug naar zijn grote bol. Even keek hij wanhopig in het rond. ‘Help? Is hier iemand?’ schreeuwde hij luid door de duisternis. Geen tijd om nog langer daarop te wachten, pakte hij de grote bal mos op en klemde die tussen zijn kin en borst. Het met water doorweekte mos pakte hij voorzichtig in zijn bek en met zijn verzameling waggelde hij zo vlug mogelijk terug naar de clan cavern.}