Watch with glittering eyes

Bronzekit hing met zijn voorpootjes over de rand van zijn nest. Zijn oogjes waren inmiddels wagenwijd open, dus hij vermaakte zich eerst wel met kijken. Kijken naar het dons en de veren die de nesten omlijnden, die bij iedereen net weer een beetje anders waren. Kijken naar de andere katten in de nursery. Kijken naar de kittens die speelden. Vooral dat laatste interesseerde hem in grote getalen. Want hij wilde zo graag meedoen, maar hij wist dat zijn pootjes nog niet zo snel werkten. Hij zag mosballen in de rondte vliegen, kittens over elkaar heen rollen. En toen iemand dichtbij genoeg was klauwde hij vrolijk richting zijn oren! Hij wilde ook mee spelen. Hij gromde speels en strekte nu beide poten uit naar de kop van de kat.

& Annuletkit eerst

Annuletkit schrok en "sprong" opzij, of eerder, hij maakte een halfslachtige poging om snel aan de kant te gaan al werkten zijn drie dunne poten dat eerder tegen dan dat ze hielpen. Staan ging al met moeite, wat dacht hij te kunnen springen? Meteen ging hij tegen zichzelf tekeer in zijn hoofd, wat een onnozelaar dat hij was, wat een mislukkeling. Als dat een gevaarlijk beest was geweest, was hij al lang dood geweest. Misschien zou het beter zijn zo. Maar het was geen gevaarlijk beest, nee; hij stond oog in oog met een bruine kitten die jonger leek dan hem. Jong en dom, waarschijnlijk, al vond hij dat de ouderen niet veel slimmer waren. Hij achtte het jonge ding geen andere blik meer waardig en richtte zijn helderblauwe ogen weer weg met een nors gebaar, al bleef hij wel gewoon zitten. Zijn spieren, voor zover hij die had, deden pijn van de plotse beweging en hij was niet van zin om ze nu meteen weer te gebruiken.

De zwarte kat kwam met een gekke sprong naar hem toe. Bronzekit kirde van plezier. Hij wilde vast met hem spelen! Hij kwam zelfs dichtbij zitten. Meteen zag Bronzekit twee oortjes wiebelen. Perfect! Dat was zijn prooi, zijn doelwit! Zijn pootjes strekte hij zo ver mogelijk weg uit zijn nest en probeerde zich te focussen op de oren. Hij probeerde ze aan te raken. Hij strekte zijn pootjes zo ver mogelijk naar hem toe. Maar zijn poot-oog coördinatie stelde natuurlijk nog niets voor. Hij kon zomaar iets anders raken. Een wang, of misschien een oog… Maar zijn aandacht werd al snel afgeleid. In zijn ooghoeken zag hij bijzondere kleuren. Nog nooit eerder had hij zoiets gezien. Bronzekit liet zijn pootjes hangen en staarde vol verwondering naar een klein… beestje? Het flapperde met gekleurde oren. Een glimlachje kwam op zijn gezicht. Zo mooi! Zo cool!!

Annuletkit gromde geïrriteerd naar de jongere kitten, al was zijn grom eerder een soort schorre bijna zware piep. Gelukkig leek het ding al snel afgeleid door iets. De zwarte kitten volgde zijn blik en rolde zijn koele blauwe ogen toen hij zag wat het was. Een domme vlinder die hen daar traag flappend met zijn vleugels zat uit te lachen. Hij kon tenminste wegvliegen, ver weg van deze miserabele stoffige vlakte met hun zielige katten, naar gebieden die misschien interessanter waren - als die er al waren. De driepotige kitten snoof eens ongeïnteresseerd en richtte zijn blik weer weg. Aan zo'n domme dingen zou hij zijn superieure breinkracht niet besteden.

Bronzekit wilde het liefst dichterbij sluipen naar het ding. Hij had geen idee wat het was, maar het was prachtig! Hij zag kleuren die hij nog nooit had gezien. Mooie witte stippen, en diep zwarte randen, net zo zwart als de vacht van de kitten voor hem. Bronzekit tikte met zijn pootje tegen hem aan, waarna hij naar de vlinder wees. Had hij hem wel gezien? ‘Moooi!’ piepte hij toen uiteindelijk vrolijk spinnend. Hij moest het van dichterbij onderzoeken, en wel nú!
Bronzekit liet zich dapper uit zijn nest zakken. Zijn pootjes raakten de harde grond, maar trots bikkelde hij door. Hij zette klungelige stapjes, maar het ging. Hij struikelde een paar keer, bijna kon hij zand gaan happen, maar hij wist zichzelf te herstellen. Maar toen hij eindelijk dichtbij genoeg bij het beestje was, vloog hij zomaar weg! Hij steeg op van de grond, en fladderde gehaast door de nursery. ‘Njou!’ miauwde Bronzekit teleurgesteld. Hij wilde hem van dichterbij zien, niet tollend in de lucht. Zijn ogen rolde in zijn kop en hij draaide als een bezetene rond, trachtend de vlinder in zijn zicht te houden.