Borrowed peace

Gorsekit lag op zijn rug, midden in de nursery. Hij strekte zijn pootjes boven zijn kop en neuriede een vrolijk deuntje. Hij was nog steeds niet buiten de nursery geweest. De nursery ontdekken was al een heel avontuur op zich! Maar nu had hij eindelijk wel alle hoeken gezien. Het had even geduurd, maar het was eindelijk gedaan. En bovendien was er nog genoeg te doen in de nursery! Er waren super veel andere kittens op mee te praten en te spelen. En zelfs soms andere queens. En er kwamen heel vaak katten de nursery bezoeken om even met anderen te kletsen. Dat vond hij nog niet altijd even leuk, want Gorsekit hield niet zo van vreemden. Hij was bang dat ze hem niet leuk genoeg zouden vinden. Ze waren immers zo groot en konden al zou veel! Dan waren ze vast teleurgesteld dat hij niet zo veel kon. Hij strekte zijn pootjes weer boven zijn kop. Want dat kon hij wel! Want hij was al heeeel groot!

@Moonvision eerst

Gorsekit lag daar in zijn eentje, zich niets aantrekkend van de rest van de nursery. Zijn oogjes waren gericht op het plafond, waar tientallen takjes door elkaar waren gewoven. Toen opeens een witte klauw boven zijn kop zweefde. Gorsekit gilde uit angst en kroop ineen, waarbij hij zijn oogjes steef dichtkneep en zijn voorpoten voor zijn gezicht sloeg. Dit was het dan. Hij ging dood. De grond dreunde toen de poes neerkwam. Nog enkele seconden hield Gorsekit zijn oogjes dicht, waarna hij zijn ogen weer durfde te openen. Hij bewoog al zijn vier pootjes. Hij was niet dood! Opgelucht haalde hij adem, waarna hij opzij keek waar de witte poes vlakbij hem lag. Nogmaals schrok hij, al helemaal toen ze plots opstond. En toen gebeurde eigenlijk nog het allerergste, ze begon hem uit te foeteren. Of in elk geval, ze klonk boos. Gorsekit draaide op zijn buikje en dook ineen, waarbij hij naar de grond keek. ‘Sojjy, mefjouw!’ mauwde hij stilletjes, vechtend tegen de traantjes die in zijn ogen op kwamen. Hij was gewoon zo geschrokken. Zijn lipje trilde toen hij naar de poes keek. Oh hij was ook zo stom! Hij moest niet doen wat hij deed… wat hij ook al deed. Er kwam kortsluiting in zijn brein en met waterige oogjes keek hij naar de witte kat. Oh, ze haatte hem nu vast!

Gorsekit wilde bijna in huilen uitbarsten, toen de witte kat zei dat het niets uitmaakte. Het maakte niets uit! Opgelucht haalde Gorsekit adem en veegde zijn ogen af aan een voorpootje. Hij keek met grote ogen de poes aan. Het was ook maar een ongelukje, toch? Toch had de kater nog een steen in zijn maag toen hij de poes aankeek. Hij voelde zich nog steeds even dom. Hij zou nooit meer rennen in de nursery! Alleen beheerst lopen… De rosse kitten keek de poes weer aan. ‘W-wat doet u hier, mevjouw?’ vroeg hij toen voorzichtig. Ze leek niet op een queen. Misschien kwam ze gewoon op visite! Sommige katten waren dol op kittens. Papa kwam bijna elke dag op visite. En stiekem vond Gorsekit dat ook wel heel leuk.

Gorsekit dacht niet dat de witte kat hem zo leuk vond. Daarom werd de blik op zijn gezicht ook een beetje sip, terwijl hij ook nog een beetje bang voor haar was. Maar ze beantwoordde zijn vraag. Oh ja, natuurlijk! Dat was logisch. ‘W-wat goed!’ miauwde hij dan ook vervolgens bibberend. Ja, de witte kat bedoelde natuurlijk alles gewoon goed. Ze behoedde hem voor gevaar, bracht eten en was nog niet eens echt boos op hem. Al dacht Gorsekit dat stiekem nog wel. Vervolgens hield hij zijn kaken strak op elkaar. Hij durfde echt niet nog meer vragen te stellen, dan zou ze vast nog steeds niet blijer van worden. Hij bleef strak op zijn plaats zitten met zijn blik op zijn pootjes gericht, waarbij zijn voetjes zenuwachtig de grond kneedden.

Gorsekit snikte nog eens diep en wist eindelijk zijn ademhaling onder controle te krijgen. Hij keek met twee grote gele ogen naar de witte poes en keek verrast op toen de poes vroeg of hij al buiten de nursery mocht. Uhhh. Zijn kopje ging even kort naar de uitgang, waar katten binnen en buiten stroomden. Het was nog niet in hem opgekomen om naar buiten te gaan. Waarom zou hij dat willen? De nursery was al spannend genoeg. Maar, niemand had hem gezegd dat hij wel of niet naar buiten mocht. Misschien ook wel omdat hij het niet had gevraagd. Een frons kwam op Gorsekit zijn gezichtje toen hij aan diep nadacht wat hij hier nou weer op moest antwoorden. ‘Uhhh,’ miauwde hij uiteindelijk, waarna hij de poes weer met een voorzichtige schouderophaal aankeek. ‘Ik niet weet.’ Ja, misschien was dat het veiligste antwoord. En het was de waarheid, heus! Gorsekit loog niet.

De witte kat en Gorsekit waren nogal een duo. Ze zaten tegenover elkaar, de witte poes ongemakkelijk, Gorsekit die eigenlijk terug naar zijn nest wilde rennen. En ze staarden naar elkaar, waarna de poes vroeg hoe oud hij was. Oh, dat wist hij wel! ‘Eén!’ Ja, precies. En niet veel later zou hij twee worden. Want twee kwam na één. Trots keek hij de witte poes aan. Hij wist natuurlijk nog niet precies hoe het allemaal werkte, maar hij wist dat zes een belangrijke leeftijd was. Want dan mocht hij leerling worden en zou heel veel veranderen. Maar hoe lang dat zou duren? Geen idee. Gorsekit keek toen weer tevreden de grote poes aan, waarna hij onzeker met zijn pootjes de grond kneedde. Totdat hij weer voorzichtig opkeek. ‘Jij?’