{Silverpaw} Killjoy

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{En weer zat ze achter een door Starclan vergeten muis aan. Het ding bleef haar maar voor hoe hard Pepperpaw ook maar probeerde te rennen. Ze had haar ogen wijd open gesperd en haar hart klopte haar in de keel, haar topsnelheid had ze allang bereikt. Maar een muis was snel en wendbaar en kon door de kleinste hoekjes en gaatje sheen wurmen waar zij afgeremd werd door takken en bladeren. Maar uiteindelijk moesten ze het beide bekopen, de muis met zijn leven en Pepper met haar vangst. De muis schoot het donderpad op en Pepper kon nog net, last minute, remmen. De muis had echter geen oog voor het aansnellende monster. Pepperpaw kneep haar ogen dicht terwijl het monster eroverheen racete, en keek daarna in shock naar de muis op het donderpad.

{Eerste post voor Silverpaw}}

Silverpaw spitste haar oortjes. Ze was dichtbij het donderpad. Een rilling ging door haar heen. Ze vond het er stinken en de monsters waren groot en luidruchtig. Ook hoorde ze nog iets anders. Het leek wel het geluid van rennende pootjes. Nieuwsgierig liep ze verder, richting het donderpad. Het was er gevaarlijk dus ze vroeg zich af waarom er een kat dichterbij zou komen. Ironisch, want nu deed ze dat zelf ook. Maar dat besefte ze zo snel even niet.
Voorzichtig stak ze haar kopje door de struiken heen om naar het donderpad te kijken, met aan de overkant het territorium van ShadowClan. Net op dat moment zag ze hoe er een muisje het pad op rende, gevolgd door een monster die het zo plat reed. Geschrokken deinde ze wat achteruit. Dat monster had ze even niet aan horen komen, het ging ook zo snel.
Toen kreeg ze voor het eerst de flame-point poes in de gaten, die aan de andere kant van het donderpad geschrokken naar het muisje staarde. Een zucht van verlichting ging door Silverpaw heen. Gelukkig was zij niet geraakt door dat verschrikkelijke monster. Toch zonde van de prooi.
'Gaat het?' riep ze naar de onbekende ShadowClanner toe. Het leek er niet op alsof de poes met een schouderophaal weer terug zou lopen haar territorium in, alsof er niets was gebeurd. Silverpaw nam het haar niet kwalijk.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Voor een moment stond Pepper aan de grond genageld, haar ademhaling gejaagd en haar oren plat gelegd in haar nek. Ze had haar blauwe ogen wijd open gesperd terwijl ze staarde naar de muis. Dat had zij kunnen zijn als ze niet op tijd geremd had. En dat was haar nog bijna niet gelukt ook. Het muisje leefde duidelijk niet meer en het was het ook niet meer waard om hem van het donderpad te pulken. Het monster had zonder enige schaamte het muisje laten liggen. Het leefde alleen maar om te vernietigen, niet om te jagen of zichzelf te voeden.
Pepperpaw was zo uit haar doen geweest, dat het haar niet eens opgevallen was dat er een kat aan de andere kant van de grens verschenen was. Voor een moment bleef Pepperpaw doodstil zitten, het duurde even voordat de woorden van de zilveren poes registreerden in haar hoofdje. "J-jawel, het g-gaat wel,"}

Het duurde even tot ze antwoord kreeg. Silver was wat dichterbij gekomen, bang dat er toch iets mis was met de ander. Maar gelukkig reageerde ze even later.
'J-jawel, het g-gaat wel,' kreeg ze als antwoord.
Silver knikte even, maar ze was er niet geruster op geworden. 'Weet je het zeker? Het monster heeft jouw toch niet geraakt?' Ze had het in ieder geval niet zien gebeuren en het leek er ook niet op alsof ze geraakt was, maar ze wilde het voor de zekerheid toch kunnen uitsluiten. Stel dat er toch wat mis was! Een gebroken poot of zo, die ze niet kon voelen door al de adrenaline die hoogstwaarschijnlijk door haar lichaam stroomde. Dan moest ze haar helpen, op één of andere manier.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw verstarde eventjes kort toen er weer een monster voorbij knalde. Het dreef de doorn nog een keertje extra in haar brein dat ze net zo hard geplet had kunnen zijn als de muis. Maar ze had op tijd geremd, dat was haar redding geweest. Ze had geweten waar het pad was. Een huiverige zucht van opluchting ontglipte haar. Gelukkig maar. De andere apprentice vroeg haar nog of ze niet geraakt was, bibberig schudde Pepperpaw hierop haar kopje. "Nee.. ik had gelukkig op tijd geremd." Haar blik gleed naar de muis. In tegenstelling tot die arme drommel.}

Ze deinsde weer even achteruit toen er nog zo'n monster voorbij scheurde. Jeetje, konden ze niet wat zachter doen? Ze was maar blij dat ze alleen op dit pad waren, en niet in de territoriums.
De ShadowClan poes schudde haar kopje op haar vraag. 'Nee.. ik had gelukkig op tijd geremd.'
Silver knikte even en kwam weer wat naar voren. Haar oren draaide ze opzij zodat ze goed kon horen als er nog zo'n eng monster voorbij kwam. 'Dat is maar goed ook,' reageerde ze. 'Je moet goed onthouden dat hier het donderpad is hoor,' miauwde ze. 'Hoe heet je trouwens?'

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw spitste haar oren prompt toen Silverpaw haar aangaf dat ze goed moest onthouden dat hier een donderpad was. Ho! Maar ze moest niet denken dat Pepperpaw dom was! Die indruk wilde Pepperpaw helemaal niet wekken! "Dat weet ik! Geen zorgen!" reageerde Pepperpaw dan ook, "Ik ben hier al vaker geweest!" De apprentice trok eventjes kort met haar oortjes. "Mijn naam is Pepperpaw! Aangenaam!" snorde ze vervolgens vrolijk. Ze hadden geen ruzie met Thunderclan, dus Pepperpaw zag er geen punt in om vijandig te doen. Sterker nog, Pepperpaw zag er sowieso nooit een punt in om vijandig te doen. Iets om aan te werken wellicht. "Wat is jouw naam?" vroeg ze vervolgens.}

'Dat weet ik! Geen zorgen!' reageerde de kattin. 'Ik ben hier al vaker geweest!' Silver glimlachte en knikte dat ze het begreep. 'Mijn naam is Pepperpaw! Aangenaam!' snorde Pepperpaw vervolgens vrolijk. 'Wat is jouw naam?' vroeg ze.
'Aangenaam! Mijn naam is Silverpaw,' antwoordde de zilveren poes vrolijk. Ze was blij dat Pepper haar eerdere woorden niet als gemeen had op gevat, of iets dergelijks. De ander was ook aardig en haar vrolijkheid stak haar meteen aan. Ze stapte wat dichterbij, maar niet zover dat ze het gevaar had om geraakt te worden door een monster. Zie je, nog een ShadowClanner die aardig was, dacht Silver. Waarom werden er toch van die verhalen verteld door de Elders over dat ShadowClan zo sluw was? Tot nu toe waren alle ShadowClanners die ze had ontmoet heel aardig geweest, ook al waren het er maar twee nu.
'Het spijt me van die muis,' miauwde Silver vervolgens terwijl ze naar het platte muisje keek. Daar kon je echt niets meer mee nu. En het waren al barre tijden met niet veel prooi.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw plofte neer op haar achterste, even in elkaar duikend toen er weer een monster voorbij donderde en de aarde liet trillen. Toch had de apprentice al vrij snel doorgekregen dat de monsters niet van het pad af kwamen en gewoon blind door renden. Dat scheelde weer iets. Dat maakte ze voorspelbaar en dat ze voorspelbaar waren maakte dat ze te vermijden waren. Ze keek nieuwsgierig naar de mooie bengal aan de overkant. Thunderclan apprentices waren eigenlijk altijd wel goed te hebben. Anders moest ze maar nog een keer van clan moven. Nee, haar vader zou haar afmaken. "Leuke naam!" riep Pepperpaw terug over het donderpad heen. Als ze deze niet overstak, was ze niet fout immers, waarna ze weer naar haar muis keek. "Het is heel erg zonde! Ze maken de prooi dood en eten het niet eens op! Het zijn echt monsters."}

'Leuke naam!' riep Pepperpaw terug. Silver glimlachte.
'De jouwe ook, trouwens!' Was het niet te laat dat ze het nu zei? In ieder geval zei ze het. En ze vond het ook een leuke naam. Pepper klonk ook erg vrolijk en dat paste wel bij de jonge Apprentice, vond ze.
'Het is heel erg zonde! Ze maken de prooi dood en eten het niet eens op! Het zijn echt monsters.'
Silver knikte. 'Inderdaad. En ze stinken ook zo erg! Ik ben blij dat ze alleen maar op dit pad blijven en niet onze territoriums inkomen. Ik wil niet weten wat er dan zou gebeuren!' Ze huiverde bij de gedachte alleen al. Nee, het was maar goed dat ze maar een weg kende, en dat was het donderpad.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw glimlachte breed toen Silverpaw zei dat haar naam ook mooi was. Ja, dat had Tinderlight mooi uitgekozen voor haar! Nu hopen dat papa haar een mooie warriornaam zou geven. Op zich was dat mooi poëtisch. Het ene stuk van de naam van de een, het andere stuk van de ander. Maar goed, daar ging het gesprek allang niet meer over. Het onderwerp was namelijk over gegaan naar die verschrikkelijke monsters. "Ja! Heel erg blij. Zouden ze dan gewoon heel dom zijn?" besloot Pepper vervolgens maar te vragen. Als ze de weg niet konden vinden buiten de gewone paden?}

'Ja! Heel erg blij. Zouden ze dan gewoon heel dom zijn?' vroeg Pepperpaw toen.
'Hmm, ik denk het ja,' antwoordde Silver, die net een voorbij razende monster volgde met haar ogen. 'Maar goed ook dat ze zo dom zijn dan. Moet er niet aan denken als ze opeens zo slim als wij worden! Ik wil ze echt niet tegenkomen op andere plaatsen dan alleen hier.' Eigenlijk wilde ze hen helemaal niet tegen komen natuurlijk, maar dit was beter dan dat ze opeens ook andere plekken gingen bezoeken. Wie weet hoeveel prooi ze dan zouden doden. Ze plette hen zo erg dat ze ook helemaal niet meer eetbaar was voor hun!

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Silverpaw was op zich wel een leuke gesprekspartner. Het was lastig dat ze allebei aan de andere kant van de weg stonden, maar daar viel niks aan te doen. Pepperpaw deed in ieder geval haar best om zich zo goed mogelijk verstaanbaar te maken en Silverpaw op haar beurt ook te verstaan. "Nee inderdaad!" beaamde de kleine flamepoint, "Laten we ze maar niet leren om van het donderpad af te gaan." Ze keek even wantrouwig naar het stinkende plakaat wat voor zich uitstrekte. Misschien waren monsters wel gewoon blind. Konden ze gewoon alleen maar de weg vinden als ze deze stank volgden. Zouden ze dan wel heel goed kunnen ruiken?}

'Nee inderdaad!' beaamde Pepperpaw. 'Laten we ze maar niet leren om van het donderpad af te gaan.'
Silver knikte instemmend. 'Dat is een goed idee ja. Ik vraag me alleen af of je ze wel iets kan leren. Ik bedoel, als ze al zo dom zijn dat ze alleen dit pad kunnen volgen...' Ze keek net zoals Pepper even naar het gekke pad. 'Ik vraag me ook af hoe dit hier is gekomen. Je vind het nergens anders,' mauwde ze. Ze was het in ieder geval nergens anders tegengekomen, tot nu toe.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Het had wel iets rustgevends, hier aan de grens praten met de andere apprentice over van alles en nog wat. Pepper kon op dit moment vrij snel vergeten dat ze van een andere clan kwam. Ze zag het nut er niet heel erg van in dat ze vijandig moest zijn als de andere at er wel vriendelijk uitzag. Pepper wiebelde dan ook kort met haar oortjes. "Nou ja, als we het niet gaan proberen, hoeven we het ze ook niet te leren," miauwde de kattin met een grijnsje, waarna ze met een vieze blik naar het donderpad keek. Ze stak haar tong eventjes kort uit haar mond om haar gezichtsuitdrukking kracht bij te zette en schudde haar pels kort uit. "Ik denk tweebenen."}

Pepper wiebelde even kort met haar oortjes. 'Nou ja, als we het niet gaan proberen, hoeven we het ze ook niet te leren,' miauwde ze met een grijnsje.
Silver glimlachte en knikte. 'Dat is waar.'
'Ik denk tweebenen,' antwoordde de flame-point toen op haar vraag hoe het donderpad hier kwam. Silver grinnikte even kort toen ze zag hoe Pepper haar tong eventjes kort haar bekje uit stak.
'Hmm... Ja, dat klinkt logisch. Maar hoe dan? Zijn die monsters dan ook van de tweebenen?' vroeg ze zich af. 'Waarom zouden die zulke monsters gebruiken? Ze hebben al honden en zo.'

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Silverpaw leek het met haar eens te zijn dat het tweebenen zouden zijn, maar de reden waarom liet hen nog in het duister achter. Pepper schudde haar hoofdje lichtjes. Ze had geen idee waarom de tweebenen dat zouden doen. "Tweebenen doen tweebeen dingen.. Wie weet waarom ze al die gekke dingen doen. Wat ik wel zeker weet is dat ze dingen graag vies maken." De gedachte aan de kraaienvoerplaats drong zich naar de voorgrond in haar hoofd, die plaats was ook al smerig als wat. Iew. "En monsters zijn snel? Misschien jagen monsters wel voor tweebenen. Tweebenen zijn immers zo langzaam als slakken."}

Pepper schudde haar hoofdje lichtjes. 'Tweebenen doen tweebeen dingen.. Wie weet waarom ze al die gekke dingen doen. Wat ik wel zeker weet is dat ze dingen graag vies maken.'
Silver dacht hier even over na. Ze had nog nooit echt gezien dat ze dingen vies gemaakt hadden. Maar in haar territorium waren er ook niet zoveel tweebeen dingen te vinden. Eigenlijk niets, voor zover ze wist. En de tweebeen nesten waren ook niet vies, vond ze. Ook al rook het er wel raar.
'En monsters zijn snel? Misschien jagen monsters wel voor tweebenen. Tweebenen zijn immers zo langzaam als slakken.'
Hmmm. 'Maar waar jagen ze dan op?' vroeg Silver. 'Aan dat muisje hebben ze niks, ze nemen het ook niet mee. En ik zie ze nooit andere prooidieren meenemen. Ze ruiken er ook niet naar.' Al was het misschien de stank die ze zelf meebrachten dat dat de geur van de prooi maskeerde, maar toch.

Peppernose

I watched the storm, so beautiful yet terrifying

_{Pepperpaw draaide haar hoofdje wat scheef toen Silverpaw tegenargumenten begon te geven. Dat was niet de bedoeling, nu moest Pepper álsnog gaan nadenken. Maar goed, aangezien de apprentice zo aardig was geweest tot nu toe had Pepperpaw het er wel voor over. De kattin krulde haar gevlamde staart rond haar pootjes heen en bleef even stil, diep in haar eigen gedachten wegzakkend voordat ze weer met een reactie kwam. "Nou ja, honden jagen ook zonder het op te eten soms." Pepperpaw huiverde terwijl ze terugdacht aan de gebeurtenissen in Windclan. Die honden joegen om te vermoorden. Ze joegen voor plezier. "Misschien monsters ook.." Haar stem haperde eventjes kort. De ramp in Windclan deed haar nog steeds veel.}

Pepperpaw was best wel een tijdje stil. Silver dacht even dat ze haar vraag niet gehoord had, maar het leek erop alsof ze aan het nadenken was. Ze wachtte dus geduldig af, terwijl er nóg zo'n monster voorbij raasde. Gelukkig gingen ze even snel als dat ze komen, dacht Silver.
'Nou ja, honden jagen ook zonder het op te eten soms,' zei Pepper toen. 'Misschien monsters ook..'
De zilveren poes knikte even. Het was raar, om te jagen en dan niet je prooi op te eten. Hoe kregen ze het dan binnen? Maar dat zal vast wel een raar tweebeen ding zijn. Iets wat zij niet zou snappen, in ieder geval. 'Ja... Misschien wel ja,' mauwde ze. Ze keek weer naar de ShadowClan kattin. Ze zag er niet zo goed uit, opeens, vond ze. 'Gaat het met je?' vroeg ze bezorgt. Misschien had die ene monster haar toch geraakt, op een of andere manier.