Between the roots

Dragonpaw was eindelijk klaar met de taken die hij moest doen. Hij had net de laatste elder gecontroleerd op muizengal en was nu zijn poten aan het schoonmaken met het water afkomstig van the Little Creek. “Bah,” gromde hij terwijl hij het vieze spul zorgvuldig van zijn poten waste. “Ik zal alleen al voor dit blij zijn als ik warrior word.” En ook nog wel voor andere zaken. Als hij warrior was, was hij eindelijk vrij. Vrij van al die verplichte trainingen samen met Sequoiapaw. Hij had meer dan genoeg van haar aanwezigheid en hoewel hij Waspsting wel oké vond, keek hij uit naar het moment dat niemand nog iets over hem te zeggen had. Geërgerd stampte hij door het bos, zich geen zorgen makend om het prooi dat hij verdreef. Met een zucht bedacht hij zich dat hij nog voor de Clan moest jagen. Als hij zijn final assesment wilde laten doorgaan, moest hij natuurlijk aan zijn mentor en aan de andere warriors laten zien dat hij klaar was voor de verantwoordelijkheden. En dus concentreerde hij zich op prooi. Niet veel later had hij een muis gevangen en begroef deze zodat hij het prooidier later weer op zou kunnen halen. Een bekende geur drong zijn neusgaten in en Dragonpaw zag Acorndust niet veel later verschijnen, zijn tabby vacht perfect blendend met de bosgrond. Aan de geur van muis te ruiken, had zijn deputy net ook iets weten te vangen. Kort twijfelde Dragonpaw, maar liep vervolgens wel op de tabby af. Zijn schouder deed nog steeds pijn van de val die hij had meegemaakt de afgelopen week en de wond trok nog wel een beetje, maar het was al een stuk minder dan eerst en daar kon hij Bloodpaw voor bedanken. “Acorndust,” sprak hij luid en duidelijk zodat hij de aandacht van de tom trok. “Zullen we samen jagen? Zo kunnen we meer prooi verzamelen voor de Clan.” Zo, dat leek hem wel duidelijk, toch?

Dragonpaw gaf een knikje toen Acorndust nogmaals bevestigde wat hij daarnet al geconcludeerd had en vervolgens liepen ze zij aan zij samen door het woud, allebei hun bek half open zodat ze de geuren in konden drinken. Het was een tijdje stil nadat Acorndust aan had gegeven dat Dragonpaw hem mocht waarschuwen als de apprentice iets rook, maar na een poosje wist Dragonpaw toch een geur op te vangen van prooi, al was die prooigeur niet zo bekend als muis. “Eekhoorn!” Zijn blik bleef op de rode vacht hangen, maar voordat hij ook maar één stap had gezet, schoot de eekhoorn overeind en rende weg. Dragonpaw liet een grom ontsnappen en zette zijn poten af waarna hij de achtervolging in zette. Zijn klauwen lieten diepe groeven achter in de bosgrond terwijl hij snelheid op probeerde te bouwen. Hij was daar nog maar net mee bezig toen de eekhoorn opeens omhoog krabbelde, de boom in. Dragonpaw veerde snel wat naar rechts zodat hij niet vol met zijn gezicht tegen de boom knalde, maar hij kon niet voorkomen dat zijn schouder langs het schors schampte en geïrriteerd bewoog hij met zijn oortjes toen hij eindelijk halt had gehouden. “Vossenstront!” schold hij, naar boven kijkend. De eekhoorn verdween in een holletje in de boom en even overwoog hij om naar boven te klimmen. Maar hij wist dat hij de afstand nooit zou halen. Ze zouden misschien nog prooi vangen, maar daar zou deze eekhoorn geen deel van uitmaken. Toen drong het besef pas tot hem door dat hij nogal klungelig tegen een boom was geknald én ShadowClan prooi had laten ontsnappen. “Sorry,” murmelde hij, gegeneerd zijn schouder likkend en vooral geen oogcontact makend met zijn deputy. Wat een afgang, zeg.

Het duurde niet lang eer dat Acorndust hem had ingehaald. Vergeleken met Acorndust was hij niet zo snel. Hij bedacht zich dat zijn deputy de eekhoorn waarschijnlijk wél had in kunnen halen. En dat werkte niet echt verbeterend voor zijn humeur, als hij heel eerlijk was. Het was de bedoeling dat ze met hun tweeën meer prooi voor de Clan zouden vangen, maar als hij zo door zou gaan, dan zou dat nog dik tegen kunnen vallen. En hier was hij dan, proberend om indruk te maken op zijn deputy. Als hij nog zo’n domme actie deed, dan kon hij net zo goed tegen Waspsting zeggen dat ze geen moeite meer moest doen om hem te trainen. Acorndust begon iets te zeggen over dat het niet zijn schuld was, maar Dragonpaw had het idee dat de deputy smoesjes verzon puur om ervoor te zorgen dat Dragonpaw zich niet slecht zou voelen. “Bedankt voor het smoesje, maar ik weet heus wel dat ik te traag was,” gromde hij. Hij wist echter ook wel dat het niet echt gunstig voor de Clan zou zijn als hij hier de hele tijd met een lang gezicht zou gaan zitten. Ze konden beter zoals Acorndust al voorstelde verder blijven doen en hopen dat ze wel nog iets fatsoenlijks konden vangen, al was dat misschien meer door Acorndust’s input dan door het zijne. “Maar je hebt gelijk, misschien gaat het beter als we samenwerken,” probeerde hij op een optimistischere toon verder te gaan, al kostte het hem enorm veel moeite om het er niet grommend uit te brengen. De apprentice kwam overeind, testte zijn schouder voorzichtig en pas nadat hij had geconcludeerd dat het wel ging, liep hij verder. “Hoe besluip je eekhoorns eigenlijk het beste?” vroeg hij aan de deputy. Op dat onderdeel waren Waspsting, Sequoiapaw en hij nog niet aangekomen. Nog niet.

Hoewel Waspsting eigenlijk zijn mentor was, vond Dragonpaw het geen slecht idee om hier en daar wat ervaring op te doen, al werd het hem aangeleerd door andere warriors. Het zou hem een voorsprong geven op Sequoiapaw en misschien ook wel indruk maken op zijn mentor als hij al aan kon tonen dat hij op eekhoorns kon jagen. Hij leidde af van de uitleg dat eekhoorns een stuk lastiger waren om te vangen dan muizen, maar dat had hij daarnet wel ondervonden toen de eekhoorn opeens weggeschoten was voordat hij er erg in had. En met een knikje naar Acorndust richtte hij zich weer terug op zijn omgeving. Hij opende zijn bek zodat hij de geuren van het bos in kon drinken en liep vervolgens traag naar voren, zijn blik richtend op de bomen waar eventueel een eekhoorn uit kon komen. Hij liep een beetje voorop zodat Acorndust de pas af kon snijden als dat zou moeten. Hij liet zijn blik weer naar beneden dwalen en voelde zijn hart ietsje sneller bonken toen hij een eekhoorn voor zich zag rennen. Het beest was net uit één van de bomen gekomen waar hij nog niet gepasseerd was en rende onbezorgd naar het midden van het pad. Dragonpaw streek zachtjes met zijn schouder langs de boom en hield, zoals Acorndust hem dat nog maar net geleerd had, zijn lichaam goed tussen de boom en zijn prooi in. Daarna zakte hij in de sluiphouding, zijn staart naar achteren gericht en zijn poten stilletjes op de grond. Vervolgens begon hij half glijdende bewegingen te maken met zijn poten zodat hij minder vaak een stap vooruit moest zetten en de kans liep om opgemerkt te worden. Pas op het laatste moment had de eekhoorn hem door. Met een grauw sprong Dragonpaw naar voren, maar de eekhoorn sprong over zijn klauwen heen en rende snel in de richting van de boom die zich achter Dragonpaw bevond. “Acorndust!” waarschuwde hij snel, hopend dat dat genoeg was om de deputy attent te maken op eekhoorn die momenteel zijn richting uit kwam rennen.

Dragonpaw voelde een tevreden gevoel door zich heengaan toen hij Acorndust meteen zag reageren. Het leek erop dat de deputy hem in de gaten had gehouden en dat hij zich ook had voorbereid op dat het mis kon gaan. Het was niet per se heel erg misgegaan, maar het leukste zou natuurlijk zijn geweest als hij de eekhoorn zelf gevangen had. Uiteindelijk zou dat ook het doel zijn waar hij naar moest streven. Als hij later zou gaan jagen, zou dat vaker in zijn eentje zijn dan met iemand samen en dan moest hij er dus voor kunnen zorgen dat hij zelf op eekhoorns kon jagen. Maar het was een goede tip die hij van Acorndust had gekregen en als ze met hun tweeën waren, kon hij het maar beter toepassen. Dat het woud nu weer rijker aan prooi begon te worden, wilde niet zeggen dat hij niet elke kans moest aangrijpen om van elke jacht een succesvolle te maken. “Dat was redelijk,” sprak hij op een nonchalante toon, net alsof hij net niet heel tevreden was geweest met de jacht. “Het zou natuurlijk nog beter zijn geweest als hij niet uit mijn klauwen had kunnen springen, maar ik neem aan dat dit een begin is waar ik verslag kan uitbrengen aan Waspsting.” Hij wilde graag indruk maken op zijn mentor en dat ging niet als hij fouten zoals deze maakte. “Zou ik voor mijn final assesment ook per se een eekhoorn moeten vangen?” vroeg hij met een bedenkelijke blik aan zijn deputy. Hij hoopte van niet, om eerlijk te zijn.

Het leek niet de bedoeling te zijn dat hij alleen maar muizen of eekhoorns moest vangen. Of andere prooidieren. Als hij goed genoeg zijn best deed en een kleine variatie hield in het aantal prooidieren dat hij ving, dan was het volgens Acorndust al voldoende. Misschien kon hij beter gewoon het moment zelf afwachten en kijken hoe hij het deed. In het slechtste geval had hij een slechte final assesment, kreeg hij een extra lesje training en mocht hij het de week erna opnieuw proberen. Dan was er wel dat knijpende gevoel dat hem zei dat hij niet wilde dat Sequoiapaw eerder warrior zou worden dan hij. Het voelde dan aan alsof hij gefaald had, al hoefde de fout niet eens aan hém te liggen. Als hij het zo uitrekende, deed hij zijn final assesment waarschijnlijk in het seizoen dat het weer iets kouder begon te worden. Met een beetje pech kwamen er niet veel prooidieren tevoorschijn. Maar goed, dat was nog zo ver weg. Eerst moest hij zichzelf maar eens op andere manieren bewijzen. Hij gaf een knikje aan Acorndust. “Was jij er voor je eerste final assesment door?” vroeg hij aan zijn deputy. Waarschijnlijk wel, maar het was altijd even fijn om het voor de zekerheid na te vragen. “En wat moest jij doen voor die opdrachten?”