Doubt kills more dreams
than failure ever will
De wereld was nog zo rustig, zo onschuldig, zo nieuw voor de grijsblauwe kitten. Nog maar een paar weekjes oud, had ze nog niet veel meegemaakt. Haar dagen streken voorbij in een ritme van drinken naar slapen, naar drinken en weer terug naar slapen. Veel meer kon de jonge kitten nog niet. Alhoewel ze hier en daar op ontdekkingstocht had willen gaan, met haar oogjes nog steeds dicht, was ze niet veel verder gekropen dan over haar siblings heen en weer terug. Haar wereld was nu nog zo klein; het bestond enkel uit de vachten van haar moeder en haar broertjes en zusjes, met het zachte mos als de grond onder haar pootjes. Maar daar leek plots en snel verandering in gebracht te worden, toen de kitten na een geeuw plots haar oogjes opende. Twee kittenblauwe ogen knipperden, terwijl de kitten stilletjes op haar plekje bleef zitten. Met grote oogjes keek ze rond. Het licht overviel haar, waardoor alle vormen nog vrij wazig voor haar waren, maar het was iets. Het was iets nieuws. En vol fascinatie staarde ze, naar de grote, nieuwe wereld.
Open