Gorsekit lag momenten geleden nog heerlijk te slapen in hun mosnest. Dichtbij waren zijn andere broertje en zusjes. Het was nooit eenzaam. En hij werd vaak bezocht. Papa was heel lief, en mama was ook natuurlijk super lief. Gorsekit had al kort zijn oogjes open, al was hij een tikkeltje aan de late kant geweest. Hij had het namelijk wel een beetje spannend gevonden allemaal. Maar al snel viel zijn blik op een grote, gevlekte kat. Meteen herkende hij hem en hij begon zachtjes te spinnen. Dat was één van zijn favoriete katten! Niet dat hij er al heel veel had ontmoet… Toch, hij was wel heel lief. Want hij was zijn papa. Gorsekit keek met glimmende oogjes naar zijn vader, maar hij durfde niets te zeggen. Straks had hij het druk, en wilde hij alleen mama maar even zien. Nee, Gorsekit zou niet zijn aandacht trekken. Al trilde hij van anticipatie.

Oei! Papa kwam dichterbij. Hij dook in elkaar toen hij een lik over zijn kop kreeg, maar toch spinde hij vrolijk door. Hihi, hij hield wel van dit soort aandacht. Hij was niet bang voor mama en papa, zij waren inmiddels niet vreemd meer en ze waren altijd heel lief voor hem geweest. Papa vroeg of hij wakker was. Hij schudde wild met zijn kopje. Kon hij het niet zien dan? Een glimlachje verscheen op zijn gezicht, waarna hij met grote ogen de bewegingen van zijn vader bleef volgen. Toen vroeg hij of de queens lief voor hem waren. ‘Ja!’ piepte hij enthousiast. Tenminste, mama was super lief. Veel anderen was hij nog niet tegengekomen, want het liefst zat hij veilig in zijn nest. Dan kon niemand hem laten schrikken of bang maken. Toen keek hij geïnteresseerd naar de gevlekte kater. ‘Maar jij bent het liefigst!’ mauwde hij daarna tevreden. Ja, dat was een goed compliment, toch?

Gorsekit keek met grote ogen naar zijn papa, toen opeens zijn staart over zijn kopje heen kwam. Gorsekits ogen werden nog groter en hij trok zijn kopje wat terug en legde zijn oortjes plat. Dat kietelde! Gorsekit giechelde zachtjes, waarna een haartje in zijn neus kwam en hij moest niesen. Verbaasd keek hij op, waarna hij hem bedankte voor zijn goede compliment. Gorsekit spinde tevreden. Maar toen kwam opeens een moeilijke vraag. Was hij liever dan mama? Paniek wakkerde in zijn kopje. Nee, hij mocht niemand een voorkeursbehandeling geven. Mama mocht niet denken dat hij haar niet lief vond! Maar, papa ook niet! ‘Uhh..’ piepte hij onzeker. Een frons ontstond op zijn gezichtje, waarna hij zich probeerde te focussen op de goeie woorden. ‘Even lief!’ mauwde hij uiteindelijk. Ja, dat was de goeie middenweg. Allebei waren ze super lief.

Gorsekit spinde verrukt toen hij een verstandig antwoord had gezegd. Oei, was hij slim geweest! Een breed glimlachje sierde zijn gezicht toen hij zijn papa aankeek. Papa zou trots op hem zijn! Zeker weten. Zijn staartje stond rechtovereind van vrolijkheid en zijn kinnetje hoog. Toen kwam er opeens een volgende opdracht. Een mosbal zoeken? Oh nee, dat vond hij helemaal niet leuk. Hij wilde bijna met tegenzin zijn poten uit het nest slepen, totdat hij een tweede optie kreeg. Verhaaltje? Zijn gezichtje klaarde weer helemaal op. ‘Ja, vejhaaal!’ mauwde hij enthousiast. Dat was beter, dan hoefde hij alleen te luisteren en niet moeite te doen voor mosballen en spelen. Meestal vond hij dat toch nog wat spannend. Dan moest hij slaan en rennen en soms viel hij nog wel en.. nee, dat was dus echt niet leuk! Verhaaltjes waren veel beter. Misschien was het een van papa’s stoere avonturen! Of van hoe de clan werkte. Of, oeh, hij wilde alles weten!

Gorsekit duwde zijn oren plat toen in zijn oren werd gegild en vervolgens met speeksel werd beladen. Oh jee, Rubykit was ontwaakt! Zijn energieke broertje en hij waren als dag en nacht, en meteen kromp hij ineen toen hij een verhaal over vechten eiste. Oh, Gorsekit had een verhaaltje over de clans ook wel leuk gevonden, maar hij wilde Rubykits plezier niet drukken dus knikte hij maar instemmend. Maar zijn papa begon met zijn verhaaltje en hij drukte zich dichter tegen zijn broertje aan. Stallionheart vertelde dat de tijd voor de clans iedereen op zichzelf leefde. Zijn bekje viel open. Wie zou dan eten naar mama brengen iedere dag? Dat, dat was niet mogelijk! Maar al snel werden de namen van de stichters genoemd. Wind, voor hun WindClan! Ja, zij waren het allerbeste! Maar toen vertelde hij dat de clans ruzie hadden. Gorsekit pruilde en keek papa aan. Waarom? Toen hij vroeg welke clans het laatst ruzie hadden schudde hij terneergeslagen met zijn kopje. Hij had geen idee. In de nursery was het veilig en hadden ze nooit ruzie!

Gorsekit schudde zijn kopje en Rubykit sprong ongeveer op en neer, de twee waren totale polar opposites van elkaar en toch familie. Rubykit wilde het duidelijk weten doordat hij bijna door het hele Camp riep "Wie? Wie?" waarna hij met grote ogen werd aangekeken. "RiverClan" miauwde hij enkel met een donkere ondertoon in zijn stem. "Zij leven vlak naast ons gebied en eten vissen uit de rivier. Het zijn glibberige vieze dingen die ze eten" miauwde hij met een rilling. "Wij eten konijnen, hebben jullie al eens verse prooi gehad?" miauwde hij puur uit nieuwsgierigheid. "Oorlogen en ruzie's gaan vaak over land" murmelde de kater en hij trok met zijn oren. "Vooral als er weinig prooi is zal er vaak ruzie zijn" zei hij en keek naar de twee kittens. Gelukkig hoefden zij voor nu alleen plezier te maken en op te groeien.

Rubykit wist ook niet wie ruzie had met WindClan. Al snel kwam het antwoord van zijn papa en hij dook ineen. Oh nee, niet RiverClan! Eén van de andere clans. En die was vast super eng, want alles wat vreemd was, was automatisch eng. Papa vertelde dat ze vissen aten, vieze glibberige dingen, anders dan wat zij aten. Zoals konijnen. Rillingen schoten over de rug van het kleine katertje. Gorsekit kon zich er nog weinig bij voorstellen. Hij ging naar mama als hij honger had. Hij schudde dan opnieuw zijn kopje toen papa vroeg of ze al eens verse prooi hadden gehad. Hij had de harige beesten wel gezien die naar binnen werden gebracht voor mama, maar het had hem absoluut niet aangetrokken. Enge, rare beesten, soms wel groter dan hij was! Echt niet dat hij dat ging eten. Maar blijkbaar was het wel belangrijk. Want de clans maakten ruzie over eten. Gorsekit fronste. Maar, dat zou wel op te lossen zijn toch? Er was hier altijd genoeg eten. ‘Maar.. maar!’ piepte hij. Gorsekit fronste, hoe moest hij dit gaan zeggen. ‘Wij.. alles delen!’ piepte hij opgewonden. Hopelijk snapte papa wat hij bedoelde. Als ze nou alles zouden delen met RiverClan, zoals ze hier in WindClan deden, hoefden ze ook geen ruzie meer te maken. Hij kon ook de melk heel goed delen met zijn broer en zusjes.