[OPEN] Found & Lost

Kleur en leven keerden langzaam terug in de wereld en voor Crowcall voelde het alsof ze na uren in de grauwe werkelijkheid nu een droom binnenstapte. Veel aandacht schonk ze echter niet aan de zingende vogels in de bomen en het geritsel van muizen in de struiken, of aan de geur van vochtig mos en jonge bladeren. Grijs als een geest van de as die aan haar vacht plakte dwaalde ze door het bos, koppig doorlopend al had ze geen idee waar het kamp lag dat ze zocht. Het was meer strompelen dan lopen wat ze deed terwijl haar schouder steeds meer pijn ging doen, maar ze weigerde stil te staan. Ooit moest ze toch iemand tegenkomen hier. Ze kon niet opgeven. Ze kon haar vader daar niet zomaar laten liggen. Ook al lag hij er waarschijnlijk al manen, ieder uur leek er nu een te veel. Hij verdiende een rustplaats, en zijn clan en zijn kinderen verdienden het om te weten waar hij was.

- Iedereen die wil mag reageren, ze is nog niet in het kamp

Ze schrok niet eens van de felle woorden. Ze keek de ThunderClanner alleen maar aan. Icesong, als ze zich haar naam goed herinnerde. Ze had tijdens de reis moeite gedaan om de namen van katten uit andere clans te leren. Icesongs houding sloeg snel om en even vroeg Crowcall zich af hoe ze eruitzag na die tocht. Er liepen donkere sporen over haar wangen waar de tranen naar beneden waren gerold, maar haar ogen waren droog en haar blik wat dof. Lang bleef ze er echter niet bij stilstaan. "Ik moet naar het kamp", miauwde ze alleen, haar stem schor. "Thornstar spreken. Het is belangrijk." Ze vroeg zich af hoe goed Icesong haar vader had gekend. Ze was een stuk jonger dan Dangerdance. Jong genoeg om zijn apprentice geweest te zijn, al zou het wel heel toevallig zijn als dat daadwerkelijk het geval was. Hoe dan ook, het maakte nu niet uit. Ze moest naar het kamp. Ze moest aan Thornstar vertellen dat ze zijn warrior gevonden had. Ze moest haar broertjes zien.

De geur van windclan was de neusgaten van de grijze apprentice binnen gedrongen. Dit was op zich niet zo heel vreemd gezien windclan een van hun buren was. Wat de situatie vreemd maakte was dat de geur duidelijk te ruiken was midden in thunderclan gebied! Nettlepaw was dus ook er meteen op af gegaan met het idee dat ze meteen terug zou rennen naar het kamp om iemand te waarschuwen als ze hen kwamen bestormen. Toen ze echter door de bosjes heen gluurde zag ze maar één poes, en ze was gewond. Icesong was ook al bij haar wat Nettlepaw haar moed een beetje aansterkte. Ze kroop tussen de struiken door en voegde zich bij Icesong met een dikke pluizige vacht. Ze zag nu dat de poes huilde en bovendien niet erg vast op haar schouder leunde. "Je bent gewond. Dreigt er gevaar voor ThunderClan?" Vroeg ze met fonkelende ogen die iets vernauwd waren.

Een jonge kat verscheen ten tonele, een apprentice waarschijnlijk. Crowcall herkende haar niet, ze moest te jong zijn om de reis meegemaakt te hebben. Zo snel ging het. De jonge katten van nu wisten al niet anders meer dan dat de clans uit elkaar waren en Crowcall kon alleen maar hopen dat de generatie die hen voorgegaan was de tijd in de bergen niet zouden vergeten en dat iets van de vriendschappen die zich toen gevormd hadden over zouden springen naar de jongsten. Dat mentoren hun leerlingen misschien mildere lessen meegaven. Bij de vraag van de apprentice schudde Crowcall haar kop. "Ik moet naar het kamp", herhaalde ze alleen. Het aanbod van Icesong om haar te ondersteunen sloeg ze af door nog eens haar kop te schudden. Als ze nu steun zocht, zou ze misschien juist helemaal instorten en dat mocht nog niet. Ze wilde gewoon naar het kamp. Dat laatste stukje haalde ze nog wel.

De zwarte poes beantwoordde haar vraag niet en als het aan Nettlepaw lag vond ze Icesong wel iets te vriendelijk tegen de buitenstaander. Ze keek haar met vernauwde ogen aan maar durfde er geen opmerking over te maken. Icesong was immers een jonge warrior en zij nog maar een apprentice. Dat recht had ze niet. Ze besloot om dus ook maar gewoon mee te gaan met de stroming, als het ware. Ze wilde veel zeggen maar dat was niet haar plek. Niet nu. "Goed dan." Miauwde ze met tegenzin en begon vooruit te lopen naar het kamp. "Het is deze kant op, eh..?" Voegde ze er aan toe met een vragende blik, gissend naar de naam van de warrior.

De apprentice leek niet bijzonder opgetogen over het idee Crowcall naar het kamp te moeten brengen. Het maakte Crow niet uit, zolang het maar gebeurde, en het leek erop dat dat wel goed kwam. De jongste kat legde zich namelijk zonder al te veel bezwaren neer bij de beslissing van haar oudere clangenote. Crowcall ving de hint niet echt op, totdat Icesong de vraag voor haar beantwoordde. Ah, zij had haar nu dus ook herkend. De zwarte poes zette zich weer in beweging om de andere twee te volgen, hopend dat het kamp dichtbij was.

Crowcall was haar naam dus. Nettlepaw had haar oren naar achter gekeerd om goed te kunnen luisteren naar de pootstappen van de warriors. Ze voelde een knagende ongemak bij het idee dat ze een vreemdeling het kamp  binnen ging leiden. Ze hoopte met al haar hart dat niemand boos op haar werd. Maar Icesong vond het een goed idee, dus als het fout ging kon ze altijd de oudere warrior de schuld geven toch? Terwijl die twijfelt door haar hoofd spookte bereikte ze het kamp. De bomen begonnen uit een te lopen en het landschap naar beneden te keren, richting de Sandy Hollow en tenslotte naar de doorntunnel. Ze stopte bij de ingang voor een tel en keerde zich om. "Icesong, ik ga Thornstar halen," miauwde ze en ze dook door de ingang. Ze rende de open plek over richting de leaders den waar ze zo naar binnen floepte. Oeps, nou ja dit was immers een noodgeval! "Thornstar, Thornstar, Icesong heeft een indringer gevonden kom snel!" Piepte Nettlepaw opgewonden met een staart die geagiteerd heen en weer sloeg.

Tag: @Thornstar

Het was rustig in het kamp en Thornstar zat op zijn gemak in zijn nest onder de High Rock. Hij was kalmpjes zijn vacht aan het wassen, wetende dat hij niet zomaar gestoord zou worden. Tenminste, dat is wat hij dacht, want net toen hij zijn voorpoot had gelikt en deze over zijn oor wreef kwam een jonge kat naar binnen gestormd. “Nettlepa-” wist hij nog verbaasd uit te brengen voordat hij werd onderbroken door een woordenstroom. Ze riep dat Icesong een indringer had gevonden en dat hij snel moest komen. “Eh, ja, oké,” reageerde hij nog wat verbouwereerd, waarna hij zijn voorpoot terug op de grond zetten en naar buiten liep, zichzelf voornemend dat hij Nettlepaw eraan moest herinneren dat katten eerst moesten vragen of ze binnen mochten komen, of zich op zijn minst moesten aankondigen.

Toen hij buiten kwam zag hij Eveningglow voor twee katten staan en hoewel Thornstar zo niet kon zien wie ze waren, rook hij wel een WindClangeur. Hij ving nog net de laatste woorden van Icesong op, iets over dat “ze” een dringende boodschap voor hem had en gewond was. Niet goed wetende wie hij aan zou treffen liep hij naar hen toe, en zodra hij naast Eveningglow stond was hij verrast om te zien wie er in hun kamp stond. “Crowcall.” Hij wist nog goed dat de zwarte kattin hem een peptalk had gegeven na de dood van Snowdance, en dat ze hem eraan had herinnerd dat hij er moest zijn voor haar kittens – die inmiddels waren uitgegroeid tot Jinglebells en Bloomburrow. Ook daarna was Crowcall vriendelijk gebleven in de bergen. Ze was te vertrouwen. Thornstar wist wat te ontspannen, waarna hij zijn Deputy even aankeek. “Het is in orde, Eveningglow,” zei hij, waarna hij zijn blik weer op Crowcall richtte. Ze zag er inderdaad niet erg goed uit. “Crowcall, wat is er aan de hand?”

Hij had de geur eigenlijk al geroken voor ze het kamp binnen kwam. Het was een bekende geur voor hem, maar wat Crowcall hier deed, was iets dat hij niet wist. Hij stond vrijwel direct op van de plek waar hij had gelegen en stapte op zijn oudere zus af. Ze zag er niet goed uit en dat baarde hem ergens zorgen. Ze bleef tenslotte familie van hem, ondanks dat ze van een andere clan was. Hij wist wel dat hij zijn bezorgdheid niet duidelijk mocht laten merken en hield dan ook iets afstand, terwijl Thornstar en Eveningglow vroegen wat er gaande was. Was er weer wat met Windclan of was er wat anders?

Het leek erop dat Nettlepaw Thornstar net had onderbroken toen hij bezig was met een wasbeurt. Ze zag de verbazing in zijn ogen en hoopte vurig dat ze er goed aan had gedaan zo direct naar hem toe te komen. Misschien had ze Icesong toch moeten overtuigen de indringer niet naar het kamp te leiden. Ze had er niet veel tijd over om erover te piekeren want Thornstar liep meteen naar buiten bij haar woorden. Ze volgde hem op de voet en zag dat ondertussen Eveningglow zich ook bij Crowcall en Icesong hadden gevoegd. Ze trok met haar snorharen terwijl ze met haar vacht nog overeind een halve staartlengte schuin achter Thornstar ging staan. Ze moest hem goed in de gaten houden om te zien hoe hij zulke zaken afhandelde. Ze hoorde meteen aan zijn stem dat Thornstar haar herkende. Met een groeiende onrust sloeg Nettlepaw het tafereel gaande. Haar staart trok onregelmatig. Ze vond het helemaal niets dat er een indringer in het kamp was.

Een jonge poes stapte naar voren. Eveningglow, die, zo had Crowcall horen zeggen, de nieuwe deputy van ThunderClan was. Crowcall week niet uit toen de ander pal voor haar neus bleef staan en keek haar zwijgend aan, terwijl een doffe woede in haar hart begon te kloppen als reactie op de vijandigheid van de ander. Hoe lang was het nou eigenlijk geleden dat hun clans nog zij aan zij tegen BloodClan hadden gevochten? Waar had ze dit wantrouwen in StarClansnaam aan te danken? WindClan en ThunderClan hadden al in geen eeuwigheid problemen en bovendien was zij was wel de laatste die een gevaar voor de clan van haar broertjes zou vormen. Hoe durfde die kat haar zo vijandig te ontvangen terwijl ze net de botten van haar vader had gevonden? Terwijl ze hier was om ThunderClan een kans te geven hun gevallen warrior een eervolle begrafenis te geven?

Thornstar leek haar in ieder geval meer vertrouwen te gunnen. Maar toen Crowcall haar mond opende om zijn vraag te beantwoorden, was het niet de ThunderClanleider die ze aankeek. Haar blik was op Dustpaw gevallen. Oh, Dustpaw, haar broertje, hij leek zo veel gegroeid iedere keer dat ze hem zag. Hoe oud was hij? Dertien manen? Hij had de warriorleeftijd zo een beetje bereikt. Was hij nog wel Dustpaw? Bij StarClan, ze kon toch niet zijn warriorceremonie gemist hebben... Waarom kwam hij niet dichter naar haar toe? Even stokten de woorden in haar keel, maar toen ze ze uiteindelijk terug had gevonden, keek ze nog altijd naar hem, want haar mededeling was voor heel ThunderClan, maar vooral voor hem en voor Snow, voor Rib, voor Stag en Dark en Night, voor de wezen van Danderdance. "Ik heb onze vader gevonden." Ze haalde een keer adem. "In het oude SkyClankamp. Hij moet daarheen gegaan zijn toen we naar de bergen vertrokken en hij ligt daar waarschijnlijk al die tijd al." Nu pas ging haar blik weer naar Thornstar. "We moeten hem halen. Hij moet een begrafenis krijgen. Een wake." Die hele tocht nog een keer... ze was kapot. Maar ze moest hen wijzen waar hij lag, ze moest... ze kon hem daar niet laten liggen.

Crowcall had haar blik gevestigd op iets achter Thornstar, dus hij keek even over zijn schouder om te zien waar de zwarte kattin naar keek. Zijn ogen vielen op Dustpaw, het broertje van Crowcall, die niet ver bij het groepje vandaan stond. De ThunderClanleider keek Crowcall weer aan, die zonder haar blik van Dustpaw af te wenden vertelde waarom ze hier was. Ze had het lichaam van Dangerdance, hun vader, gevonden in het oude SkyClangebied. Ze keek Thornstar weer aan terwijl ze zei dat ze hem moesten halen, een begrafenis en een wake geven. “Gecondoleerd,” begon hij oprecht. “Ik ben het met je eens, Dangerdance verdient een begrafenis en een wake. Hij is van oorsprong een SkyClankat, is het niet?” Hij nam een moment om na te denken over zijn volgende woorden. “De weg tussen de Highstones en ThunderClan gaat niet over het oude SkyClangebied. Als hij het oude SkyClankamp als zijn laatste rustplaats heeft gekozen, lijkt het mij het beste als hij daar ook begraven wordt.” Zijn blik werd weer wat ernstiger toen hij de toestand van Crowcall in zich opnam. Ze zag er ontzettend vermoeid uit en Thornstar had niet de indruk dat ze de kracht had om de reis terug naar de Wastelands te makken. “Rust eerst wat uit, je zal je kracht nodig hebben,” sprak hij.