Halfway to nowhere.

Eindelijk, eindelijk leek iedereen verzorgd te zijn. De problemen waren nog niet weg, bij lange na niet, maar ze hadden hun ronde afgemaakt en iedereen had wat hij of zij nodig had, voor nu dan. Dit gaf haar even de opening om te ontsnappen uit hun den, waar ze zich nu het grootste deel van de dagen opsloot. Normaal gezien kwam ze meer dan eens even buiten buurten om met haar vrienden en clangenoten bij te praten, nu had ze het idee dat ze al in tijden niemand anders behalve Lizardpath en haar patiënten had gesproken. Buiten was het net na Sharing tongues, waardoor de meeste katten al hun nest in waren gedoken of terug uit jagen waren gegaan en enkel nog een paar katten rustig pratend bij elkaar zaten in groepjes. Vermoeid sjokte Routnose naar de prooistapel, waar ze een muisje vanaf pakte en vervolgens in de schaduw ergens zich neer liet ploffen met een zucht. Uitgeteld sloot ze haar oogjes, eventjes maar, héél eventjes...

&Crowcall

Wat een zooi was het allemaal geworden. Alles was zo goed geweest, maar dieper dan dit had het nauwelijks kunnen zinken. Het was meer dan de schok van oorlog na een lange vrede, het was het écht gewelddadig aan toe gegaan, wreder nog dan vroeger. Crowcall kon zich geen strijd herinneren die zó veel slachtoffers had gemaakt. En waarom? Waarom? Het had allemaal voorkomen kunnen worden. Het had niet gehoeven!
Ze was terugverhuisd naar de warriors den om ruimte te maken voor de gewonden van het gevecht. Haar schouder was nog niet volledig geheeld en met jagen moest ze nog even wachten, maar de wond had geen verdere verzorging meer nodig. De medicine cats waren geen vervelend gezelschap geweest en Crowcall was nog wel meer met ze blijven praten als ze het niet zo ontzettend druk hadden gehad. Nu leek Routnose echter even tijd te hebben, want Crowcall zag haar met een muis in de schaduw zitten. De zwarte kat liet de prooistapel links liggen - ze had redelijk kortgeleden nog gegeten - en voegde zich bij de medicine cat. "Het zal zwaar werken zijn, nu", miauwde ze. Rout zag er doodmoe uit...

Oké, dat was niet zo'n succes. Na wat slechts enkele seconden leek haar ogen gesloten te hebben schrok ze wakker van een zachte stem, volledig de tel kwijt van hoe lang ze wel niet geslapen had. "Huh? Wat, uh, ja, nee," bracht ze wat verward en slaapdronken uit, waarna ze overeind kwam en een geeuw niet kon onderdrukken. Wat beschaamd en verontschuldigend keek ze Crowcall met een schaapachtige grijns aan. "S-sorry, ik, ehm, ik was even weg," verontschuldigde zich, waarna ze zich pas besefte wat Crowcall haar gevraagd had. "Ja, het is vrij druk," verzuchtte ze somber. "En waarom?" haar woorden kwamen er mompelend en verbitterd uit, heel tegenstrijdig met haar normale uitstraling en toon. Het gevecht had nooit plaats mogen vinden, zeker niet op de wijze zoals het zich nu afgespeeld had. Een goede warrior doodde niet, en toch had ze gezien hoe haar clangenoten, haar vrienden zo meedogenloos waren geweest. Northdrift die Chivysniff, een medicine cat, aanviel en Butterstar die op haar beurt als een beest Northdrift doodde; het was slechts een eindeloze cyclus van wraak en haat die nergens goed voor was. "Hoe is het met je schouder Crowcall? Als je nog last hebt mag je altijd langs komen," ze glimlachte vriendelijk, de zwarte poes leek over veel dingen hetzelfde te denken als zij en was fijn gezelschap, zelfs wanneer het zo druk was.

Ze kreeg een vrij warrig antwoord terug en besefte dat Routnose net weggedommeld was. "Sorry dat ik je wakker gemaakt heb", reageerde Crowcall op de verontschuldiging van de ander. Rout kon wel wat rust gebruiken, misschien had ze haar beter met rust kunnen laten, maar nu was ze hier toch al en misschien vond de medicine cat het toch ook wel fijn om met een gelijkgestemde te kunnen praten. Crowcall zelf vond het in ieder geval fijn om met iemand die praten die meer voelde dan wraakgevoelens. Rout's 'waarom' drukte precies uit hoe ook de zwarte kat zich voelde en er kwam even een bittere trek rond haar mond. Dit gevecht was zo ontzettend onnodig geweest. Hoewel ze het RiverClan niet bepaald in dank afnam dat ze hadden aangevallen, kon ze het hen niet eens heel kwalijk nemen. WindClan was ook schuldig. Butterstar had duidelijk gemaakt dat haar clan in de problemen zat en dat ze land nodig had om haar clangenoten te voeden, en WindClan had geen poot uitgestoken om de andere clan te helpen. En van wat ze aan verslagen had gehoord, waren beide zijden veel te agressief geweest; niet enkel WindClan had te veel doden te betreuren. Routnose praatte verder en Crowcalls gedachten zwierven weer even weg van het gevecht en terug naar het nu. "Het gaat wel prima", miauwde ze. Haar schouder deed nog altijd pijn bij iedere beweging, maar zolang ze voorzichtig deed viel het mee. Ze kon in ieder geval weer redelijk normaal lopen en ze kon niet wachten tot ze in staat was de grenzen weer te bereiken. "Mijn schouder is niet waar ik me het meeste zorgen om maak." Die wond genas wel, maar ondertussen kon ze alleen maar werkeloos toezien hoe overal om haar heen andere wonden opengereten werden die moeilijker te helen waren.

Routnouse wuifde haar excuses weg, lichtelijk beschaamd dat ze zo was weggedommeld midden in het kamp. So much voor professioneel zijn, zucht. Gelukkig leek Crowcall niet iemand die haar daarvoor op de vingers zou tikken en bovendien verdeed ze haar tijd toch liever door met de zwarte poes te praten dan om saai te slapen. In een poging een gesprek te startten vroeg ze naar de schouder van de ander, gezien ze daarvoor een tijdje terug nog bij hen had gezeten.  "Het gaat wel prima" Routnose glimlachte haar opgelucht toe, blij om te horen dat het alweer beter ging. Toch, als ze heel even kinderlijk egoïstisch mocht zijn, vond ze het ergens ook wel jammer. Niet dat ze niet blij was dat de poes geen pijn meer had, eerder dat ze het gezellig vond om de zwarte poes om zich heen te hebben. "Fijn om te horen! Blijf de oefeningen doen, dan is hij in no-time weer soepel," snorde ze en nam even een paar seconden om de vacht op haar borst plat te likken. "Mijn schouder is niet waar ik me het meeste zorgen om maak." een sombere blik kwam in haar groene ogen te staan bij die woorden, gezien ze kon raden waar Crowcall zich wél zorgen over maakte. Kort schuifelde ze met haar pootjes over de grond, niet zeker wetend of ze dit wel moest zeggen. "Ik heb aan Stallionheart gevraagd om niet nog een gevecht aan te gaan," murmelde ze wat binnensmonds. Ze wist dat de meeste katten vol vuur stonden om hun territorium terug te krijgen, maar ze had het idee dat dat bij Crowcall misschien juist wel anders was. "Ik... Ik denk niet dat dat echt gaat gebeuren, maar we doen niets totdat iedereen weer op en top is, als het goed is. En Starclan ik hoop dat we tegen die tijd kunnen praten over een oplossing," sprak ze nog altijd wat gedempt.

Crowcall knikte, Routnose' adviezen dankbaar aannemend. Wat haar andere, grotere zorgen betrof, leek Rout het met haar eens te zijn, wat Crowcall niet verbaasde, de medicine cat kennende. Het deed haar goed te horen dat ze met Stallionheart had gesproken. "Praten, dat zou toch mooi zijn..." beaamde Crowcall met een zucht, in tegenstelling tot Routnose niet haar best doend haar stem gedempt te houden. Haar mening hierover was duidelijk en de wereld mocht het horen ook. "Als katten eens wat vaker zouden communiceren met woorden in plaats van klauwen, zou de wereld een betere plek zijn." Ze zweeg even, in gedachten verzonken. "Oceanstar zal vast ook niet zo gauw een nieuw gevecht willen." Ze had niet bepaald positief gereageerd op de informatie over hoe het gevecht was verlopen, en dat zag Crowcall als wél positief. Stallionheart leek echter wel wat strijdlustiger dan de huidige leider en dat voorspelde voor de toekomst niet veel goeds, al had ze nog niet echt goed hoogte van hun deupty. Onvriendelijk was hij niet, en hopelijk ook niet onredelijk. Misschien was hij wel over te halen?

Crowcall leek absoluut niet bang te zijn om haar meningen aan de wereld te verkondigen. Routnose trok wat ongemakkelijk met haar oren en keek even rond of er niet iemand mee aan het luisteren was. Natuurlijk was het geen zonde om je eigen blik op zaken te hebben, maar ze kon nog altijd niet goed wennen dat andere katten soms naar haar opkeken. Sommige katten namen wat zij zei voor waar aan, verwachtte van haar dat ze enkel de waarheid sprak en dat haar mening de goede moest zijn. Dan kon ze nog wel eens vreemde en zelfs boze blikken krijgen wanneer ze iets vertelde waar zij het niet mee eens waren. Gelukkig snapte Crowcall haar. "Als katten eens wat vaker zouden communiceren met woorden in plaats van klauwen, zou de wereld een betere plek zijn." een wat gepijnigde blik stond in haar ogen. "Als er eens wat meer katte zoals jij waren, zou de wereld een betere plek zijn," sprak ze met een vriendelijke glimlach tegen Crowcall. De zwarte poes werkte altijd hard en zette vrede boven alles, iets waar Routnose veel admiratie voor had. "Oceanstar zal vast ook niet zo gauw een nieuw gevecht willen." de Medicine cat schudde haar kop. "Oh, nee, zeker niet,"verzuchtte ze. "Oceanstar moet zelf heel, heel veel rust hebben voordat we zoiets zouden doen," het was duidelijk dat ze zich zorgen maakte om haar vriendin, wiens fysieke staat zeer niet optimaal was. "Ik... Ik weet dat ik weinig erover kan zeggen omdat ik geen leader of deputy ben of ooit zal hoeven zijn... Maar soms kan ik niet anders dan me afvragen wat het zo moeilijk maakt om oplossingen zonder geweld te zoeken,"

Haar luide stem leek Routnose wat nerveus te maken en Crowcall trok even met een oortje. Ze begreep waar de zenuwen van de jonge medicine cat vandaan kwamen, maar tegelijk ergerde ze zich eraan. Als niemand het hardop durft te zeggen, hoe moet er dan ooit iets veranderen? En het was Routnose, van alle WindClanners, die misschien genoeg invloed had om haar mening te doen gelden. Zij was een medicine cat, terwijl Crowcall gewoon een warrior was. Makkelijk genoeg te negeren. Maar Crowcall had geen zin om de weinige vrienden die ze had in de clan ook nog tegen zich te keren, dus ze probeerde haar ergernis niet te laten blijken. Ze gaf om Routnose, ze was een vriendelijke kat, en ze had zich meerdere malen hardop uitgesproken om de vrede te bewaren, dus het was ook niet eerlijk naar haar toe om haar te veroordelen. Crowcall glimlachte naar de poes bij haar woorden. Het deed haar goed zoiets te horen, terwijl veel anderen haar alleen maar op andere gedachten probeerden te brengen.
Dat Oceanstar voorlopig niet aan een gevecht toe was, stelde Crowcall enigszins gerust. Het zou niet eeuwig voortduren, maar ze hadden nog even respijt. Ze schudde treurig haar kop toen Routnose haar zorgen uitsprak. "Geweldloze oplossingen vragen geduld, onderhandelwerk en compromissen en geweld lijkt daarentegen vast een snelle manier om alles te krijgen wat je wilt. Alsof levens maar een klein offer zijn ten opzichte van een stuk land. Ik weet het ook niet." Het was de enige reden die ze kon bedenken, maar ze kon niet zeggen dat ze echt begreep hoe leiders dachten. "We hadden onze prooi met RiverClan kunnen delen. Dan was dit alles niet gebeurd. We konden best iets missen. We waren het ze verschuldigd", mompelde ze. En in plaats daarvan had Oceanstar een harde streep getrokken en Butterstar enkel een aanbod gedaan dat de RiverClan leidster onmogelijk had kunnen accepteren. Niet als ze haar clan in leven wilde houden. En dat na de hulp die ze hen hadden geboden toen de vos kwam. Even had het zo mooi geleken, de clans die hen te hulp kwamen... Maar van dit restantje broederschap was niets meer over.

Crowcall leek zich licht te irriteren, iets waardoor Routnose kort met haar oor trok. Ietwat ongemakkelijk schuifelde ze met haar pootjes, gokkend dat het kwam doordat ze zo terug houdend was. Natuurlijk had Crowcall gelijk, maar Routnose was niet zoals de dappere warrior die wist wat ze wilde. Nee, laf zou ze zichzelf nooit willen noemen, maar softspoken was daar eigenlijk enkel een eufemisme voor. Gelukkig liet haar zwarte vriendin het snel varen. "Geweldloze oplossingen vragen geduld, onderhandelwerk en compromissen en geweld lijkt daarentegen vast een snelle manier om alles te krijgen wat je wilt. Alsof levens maar een klein offer zijn ten opzichte van een stuk land. Ik weet het ook niet." ze keek de ander met een pijnlijke blik aan. "Want nadenken is moeilijker dan iemand de das om doen soms... Het ergste is dat je waarschijnlijk nog gelijk hebt ook," het deed haar pijn. Katten leken soms de dood als iets lichts op te vatten. Ach ja, soms gaat er iemand dood in een gevecht. Soms moeten katten sterven, Starclan wacht ze toch wel op. Zo leek iniedergeval de gedachtegang van enkele warriors te gaan, en dat maakte haar doodsbang. "Terwijl er niets mooier is dan leven, toch?" vroeg ze hoopvol dat haar vriendin het er mee eens was. "We hadden onze prooi met RiverClan kunnen delen. Dan was dit alles niet gebeurd. We konden best iets missen. We waren het ze verschuldigd" ze knikte zachtjes, opnieuw wat terughoudend. "Ik... De Journey was afschuwelijk door iedereen die we zijn verloren..." haar gedachtes gingen kort af naar haar vriend Bearpaw die daar door honden tanden aan zijn einde was gekomen. "Maar als we hier zouden samenwerken zoals we toen deden, zouden we zoveel sterker staan... Denk ik,"

Voor sterke katten was nadenken was moeilijker dan doden. Het was pijnlijk om je dat te realiseren. En alle leiders waren sterke katten. Oceanstar was niet de beste vechter, misschien, maar met haar vele levens had ze nog altijd minder te verliezen. Dat was hoe StarClan leiders overhaalde het gevecht aan te gaan: door ze de middelen te geven. Door ze levens te geven die ze mochten verspillen. En dan waren er de grote, sterke krijgers, getraind voor de oorlog en geïndoctrineerd om hun leven te willen geven voor de clan. Voor hen werkte dit. Voor hen was dit een prima leven, want zij konden met fysieke kracht winnen. En dan was er Crowcall, dan was er Routnose, dan waren er alle anderen wiens talent meer in hun gedachten dan in hun spieren zat. Zij dachten na, maar wie waren zij? Wie kon het iets schelen wat zij dachten? Het enige wat leiders van hen verwachtten, was dat ze zich net zo goed de dood in zouden storten voor de eer en glorie van de clan. "Terwijl er niets mooier is dan leven, toch?" miauwde Routnose hoopvol. Crowcall glimlachte vaagjes. "Het zou het mooiste moeten zijn", antwoordde ze. In Zilverpels mocht het dan altijd nieuwblad zijn, mocht de prooi dan altijd volop rondrennen, mocht dan wel vrede zijn, het idee om de eeuwigheid tussen dat stelletje hypocriete geesten dat zich StarClan noemde door te brengen, vulde haar met afgrijzen. Het idee dat ze daar zou zijn, daarboven, en neer zou kijken op die rotzooi hierbeneden, op hoe de katten hier oorlogen zouden voeren en misdaden goed zouden praten in haar naam, in naam van StarClan, maakte haar misselijk.

De Journey was geen tijd van rozengeur en maneschijn geweest, nee. Er waren katten gestorven, onschuldige levens verloren, maar ze hadden zich er samen doorheen geslagen. "Het is vreselijk dat er zo veel doden zijn gevallen tijdens de reis, maar we hadden toen geen keus. We moesten hier weg. En iedereen heeft zó hard zijn best gedaan om zo veel mogelijk katten veilig en wel naar een nieuw thuis te brengen. En nu staan we hier. Nu zijn in één dag net zo veel katten gestorven als tijdens die hele reis. Door ónze klauwen. En waarom? Omdat een stelletje leiders te koppig was om te praten!" Wat had het in StarClansnaam voor zin op die manier? Waarom hadden ze zo hard gewerkt om de reis te overleven, om elkaar te steunen, om samen BloodClan te verjagen, als ze daarna gewoon weer teruggingen naar het voeren van hun nutteloze oorlogen en het verspillen van kattenlevens?

Het was ook het mooiste! Hoewel ze op sommige momenten niets anders kon dan verdrietig zijn, waren alle bewolkte dagen nog steeds prachtig. Het vooruitzicht om tussen de sterren te leven beangstigde haar minder dan misschien de gemiddelde warrior. Mogelijk omdat ze de overleden sterren warriors al eerder had gezien, in hun velden had gewandeld. Toch zou ze het leven hier niet willen missen, dat wist ze zeker. Het gesprek sloeg over naar de journey, waarover Crowcall het ook met haar eens was. Routnose knikte terwijl haar zwarte vriendin sprak, al trok ze alsnog wat met haar oren toen Crowcall opgezweept vrij luid verkondigde dat het hun leaders waren die fout zaten. "Ik kan het nog steeds niet snappen dat we die maanden samen waren als één. Zoveel apprentices en kits wisten niet beter... En nu strijden diezelfde katten met elkaar alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Het slaat nergens op," verzuchtte ze. "En... Oceanstar en Stallionstar beide zijn geen slechte katten... Maar soms kan ik niet snappen dat je alsnog zulke keuzes kan maken," ze keek weg. "Maar misschien heb ik makkelijk praten als Medicine cat, ik heb nooit die keuzes hoeven maken," gaf ze murmelend toe.

Het was inderdaad een vreemde tegenstrijdigheid, hoe katten die samen opgegroeid waren zich moeiteloos tegen elkaar keerden, omdat hun ouders en voorouders beweerden dat dat was hoe het hoorde. Crowcall had gehoopt dat de dingen anders zouden worden als de kittens uit de bergen volwassen zouden worden. Ze had gehoopt dat ze die strijd niet zomaar zouden accepteren en dat ze van zich zouden laten horen. Maar ze hadden de oorlogen van hun ouders zonder tegenwerpingen overgenomen en waren hun oude vriendschappen vergeten. Misschien waren er uitzonderingen, maar het waren er niet genoeg, en ze waren te stil. "Volgens mij is het een stuk makkelijker dan iedereen beweert. Hoe moeilijk kan het zijn om géén katten te vermoorden?" wierp Crowcall tegen. Nee, ook zij had zulke beslissingen nooit hoeven maken. Nooit mógen maken. Maar ze wist zeker dat zij niet hetzelfde zou doen als hun huidige leiders. Ze hield zich echt niet voor dat ze de perfecte leider zou zijn, maar ze zou in ieder geval harder haar best doen voor de vrede. Want in haar ogen leek het alsof het huidige leiderschap het niet eens probéérde.

Ze was geen leader en zou dat ook nooit hoeven te zijn, gelukkig maar. Enkel maakte haar rang als Medicine cat haar soms een beetje een.. Tja, dubieus geval? Er werd vaak naar haar geluisterd, zeker door haar oude vriend Stallionstar. Toch waren er altijd discussies over hoezeer een Medicine cat betrokken moest zijn bij het leiden van een clan. Niet alleen onder de Deputies en leaders, ook onder de medicine cats zelf. Hoewel Routnose zacht van woord was, kon ze soms vrij fel zijn in haar meningen. Alleen wist ze nooit zo goed hoe ver ze mocht gaan, en de vraag was altijd of er geluisterd zou worden. Ze had Stallionstar op het hart gedrukt om geen tegenaanval tegen Riverclan te beginnen, omdat het hen alleen zou schaden. Maar... Zou hij luisteren? "Volgens mij is het een stuk makkelijker dan iedereen beweert. Hoe moeilijk kan het zijn om géén katten te vermoorden?" een wrange glimlach kwam op haar lippen en haar ogen gleden kort af over het kamp. "Ik zou zeggen, niet zo moeilijk," sprak ze met een zacht stemmetje. Oorlog en strijd betekende dood en verderf aan beide kanten, hoe kon je ooit je clangenoten dat aan doen? "Zeker niet zo moeilijk als het is om een kat van de dood te redden," verzuchtte ze en haar gedachtes gingen uit naar haar broertjes.

Niet zo moeilijk, nee. Misschien wel het makkelijkste wat er was. Nu beweerde men dat Amberstorm Steppingstone geheel per ongeluk had vermoord, maar Crowcall wist niet goed wat ze daarvan moest denken. Volledig per ongeluk kon het al niet meer zijn als je moedwillig ten strijde trok, maar RiverClan was dit gevecht begonnen en Steppingstone had als elder ook helemaal niet aanwezig moeten zijn. Beide partijen droegen schuld, meer dan dat viel er misschien niet over te zeggen. Iedereen was schuldig. En Crowcall dacht aan de vrolijke, jonge Steppingkit die ze tijdens de grote reis had ontmoet en kon alleen maar zeggen dat zij dit niet verdiend had.
Crowcall keek op bij Routnose' verzuchtte woorden, en ze glimlachte voorzichtig. "Maar jij kán dat, Routnose. Jij kan katten van de dood redden", miauwde ze. Hoe vaak benijdde Crowcall de medicine cats wel niet om hun taak die zo veel beter was dan die van een warrior? Als StarClan niet ook in het medicine catpakket had gezeten, had Crowcall allang om die rang gesmeekt.

Het was waar. Ze had het vaak genoeg moeten doen. Dinspots, Oceanstar, Harespring... Hoeveel katten had ze wel niet over dat randje moeten trekken? Hoeveel nachten had ze wel niet zonder slaap gelegen, omdat ze ieder moment van de dag en nacht haar aandacht nodig hadden? Het was zo makkelijk om schade aan te richten, zoveel moeilijker om alle gebroken botten weer aan elkaar te lijnen. Stiekem zou ze één dag willen ruilen met Stallionstar, zodat hij die kant zou zijn, en zij de zijne. "Maar jij kán dat, Routnose. Jij kan katten van de dood redden" ze trok wat ongemakkelijk met haar oor en gunde de ander een waterige glimlach. Ze waardeerde wat ze zei, maar ergens lag het ook pijnlijk. "...Niet altijd," kwam er toch wat treurig uit. "En ik zou willen dat Stallionstar en Sabefur snapten hoe ontzettend veel pijn dat besef doet," haar gedachten gingen uit naar Icecloud.

Natuurlijk lag het moeilijker dan dat. Hie frustrerend moest het wel niet zijn om steeds verwondingen te moeten behandelen die in de eerste plaats niet gemaakt zouden moeten zijn? Om bloed te stelpen dat nooit had moeten vloeien? En het lukte niet altijd, zei Routnose. Ze konden niet ieder leven redden. Iedereen zou levend terugkomen, had Lizardpath beloofd toen ze met de rest van de clan RiverClan tegemoetging, die op dat moment de grens waren overgestoken om de heide te claimen. Het was een belofte die ze niet kon houden, dat had Crowcall toen ook al geweten, maar voor een medicine cat moest het moeilijk zijn. Het als je taak zien iedereen te redden en daar niet in te kunnen slagen. Ze drukte haar snuit in Routnose’ vacht in een troostend gebaar. Zeg het ze, wilde ze zeggen. Zorg dat ze het snappen. Maar misschien had Rout dat al wel geprobeerd. Sommige katten wilden gewoon niet luisteren. Dus zei ze even niets, maar gaf Rout nog een lik over haar schouder en trok haar kop terug om de ander aan te kunnen kijken. “Snapte iedereen dat maar”, beaamde ze. “Als ik kan helpen...” Ze was geen medicine cat en zou dat hoogstwaarschijnlijk nooit zijn ook, maar als ze kon helpen met kruiden zoeken, of spinrag, als ze op een bepaalde manier bij kon dragen. Het liefste zou ze bijdragen door alle oorlogen af te schaffen, maar die droom leek verder weg dan ooit.

De poes zat zo met haar kop in donkere wolken dat de troostende aanraking van Crowcall wat onverwachts kwam, maar niet minder welkom was. De poes keek wat verbaasd op maar liet een warm gespin horen op de aanraking van de ander. Hoewel Crowcall iets sterker in haar schoenen stond wat betrof haar mening, waren ze op veel vlakken hetzelfde en ze had het idee dat de poes haar pijnen snapte. “Snapte iedereen dat maar” beaamde de poes. “Als ik kan helpen...” het gesnor in haar keel werd iets luider en ze gaf de ander goedbedoeld een kopje. "Dankje Crow, je weet niet hoe erg ik je waardeer," sprak ze en het was duidelijk dat ze haar woorden meende. "We kunnen samen wel eens wat kruiden gaan zoeken, a-als je tijd hebt?" stelde ze voor. Natuurlijk had Crowcall haar eigen taken, maar als ze tijd had zou Routnose het absoluut niet erg vinden om samen eens op pad te gaan. [b]"Ik, ehm, ik kan je misschien wel wat over de basiskruiden leren, als je dat zou willen,"['/b] trainen tot een medicine cat kon jaren duren, maar het was nooit slecht om iets van de basis geneesmiddelen te weten en ze had het idee dat haar zwarte vriendin dat wel zou kunnen waarderen.

Het was goed om het idee te hebben dat je iets goeds kon doen, dat je iemand kon helpen, dat iemand je waardeerde. Het gaf het nog een beetje zin om hier te zijn. Crowcall glimlachte. Als ze tijd had? Natuurlijk had ze tijd. Niemand zou het merken als ze af een toe eens een jacht oversloeg om Routnose te helpen, en al hadden ze het door, dan nog konden ze moeilijk boos worden. Kruiden waren belangrijk, toch? "Ik zou graag meegaan", antwoordde ze dan ook vastbesloten. Haar ogen werden groot toen Routnose' voorstel zelfs nog verder gingen. "Als je me dat wil leren, heel graag!" miauwde ze.

"Ik zou graag meegaan" de vastbeslotenheid van Crowcall liet haar glimlachen en haar oogjes fonkelen. Nu het winter begon te worden waren de kruiden heel erg had nodig om op te slaan, dus alle hulp werd zeer gewaardeerd. "Als je me dat wil leren, heel graag!" Routnose gniffelde vrolijk en knikte. "Natuurlijk!" misschien was het niet helemaal de bedoeling, maar goed, nergens stond in de warrior code of de Medicine code dat het niet mocht. Bovendien was het een reden om wat meer tijd samen te spenderen. "Heb je morgen tijd?"