Heartstrings

"Ik moet gaan.." Werd er zachtjes gefluisterd terwijl Cobweb zich terugtrok. Coneflower keek omhoog naar haar mate, met een smekende blik in haar ogen. "Alsjeblieft, Cobweb.. ga niet. Blijf hier. Bescherm het kamp!" Maar ze wist dat ze haar mate niet kon overhalen om hier te blijven. Hij was altijd al degene geweest die vol moed en overgave zich in een gevecht stortte wanneer het Windclan was die in gevaar was. Dat had hij ook gedaan toen de tweebenen hen hadden aangevallen. Hij was toen maar net aan de dood ontkomen. Cobweb schudde zijn hoofd. "Ik moet gaan, Windclan heeft me nodig." Hij gaf haar een geruststellende lik over haar hoofd. "Ik ben weer terug voordat je me begint te missen.. don't worry." Na nog een geruststellende lik, stapte de kater achteruit en knikte hij haar gedag. Hij draaide zich om en stapte de Nursery uit. Enkel Starclan wist dat dit het laatste moment zou zijn dat Coneflower haar partner in levende lijven zag. Dat hij met doffe ogen zou terugkeren. Gesneuveld in de strijd.

Niet veel later begonnen de weeën. Ze was al enige tijd geleden ingetrokken in de Nursery, maar had zo gehoopt dat haar kittens niet vandaag zouden komen. Helaas mocht haar wens niet baten. Met allebei de medicine cats weg, aangezien de strijdende warriors op de Heatherfields ze het meest nodig hadden, moest de kattin  het doen met de begeleiding van een paar queens. Haar eerste kitten kwam al snel. Een bruine vacht sierde haar lichaampje, een glimlachje trok over de lippen van de Queen. Een vogel fluitte in de verte, waardoor de stilte in de Den onderbroken werd. Haar ogen schoten omhoog en de kattin zag hoe een bruin vogeltje de kans nam om even snel een wormpje uit de grond in het midden van het kamp te stelen. Een dappere poging voor een kleine vogel om zich in het hol van de leeuw te bevinden. Net zo dapper als haar dochter zou zijn. "Larkkit." Sprak ze liefdevol, waarna ze met ritmische halen van haar tong haar pasgeboren kitten schoon likte en deze vervolgens naar haar buik schoof.

Bijna alsof de andere kitten in haar buik het aanvoelde, begonnen de weeën weer vanaf het moment dat de eerste kitten aan haar buik lag. De kattin schreeuwde het kort uit van de pijn, maar niet veel later was daar haar tweede wondertje. Deze kitten had net zulke bruine vacht, ook met mooie rosettes over haar hele lichaampje. Haar tweede dochtertje had echter een lichtere kleur vacht dan Larkkit; haar vacht neigde naar een goud-bruine kant. Het leek ergens wel wat weg te hebben van de gouden substantie die ze wel eens in de buurt van een bijenkorf had gezien. "Honeykit." Een perfecte naam voor een perfecte dochter. Ook deze kitten likte ze liefdevol schoon, waarna ze deze ook in de richting van haar buik duwde. Ze legde haar dunne staart voorzichtig en liefkozend over de rugjes van haar kittens, hopend dat ze zo genoeg warmte zouden hebben tegen de koude newleaf lucht. "Ze zijn prachtig.." Sprak ze zachtjes, de queens die haar hadden geholpen knikten. Iemand feliciteerde haar, maar Coneflower kon niets anders dan trots op haar kinderen neerkijken. Ze kon niet wachten om ze aan Cobweb te laten zien. Hun kinderen. En wat leken ze op hem..

Keep my heart inside your hands, beating leave it in your grasp.
Keep it, it's yours to understand. breaking, slipping through like sand.
I've taken my heart out, 'cause it don't beat the same no more
I've zipped my mouth shut, 'cause my words don't mean much at all.

Ieder leven begint onschuldig. Je wordt blind en doof ter wereld gebracht, compleet afhankelijk van je omgeving. Breekbaar. Je persoonlijkheid nog een leeg blad. Leef, kleine kitten. Je zult vrienden maken, en vijanden. Je zult lief hebben, en haten. Lachen, maar ook huilen. Het leven is een achtbaan, met ups en downs. Dus leef, kleine kitten. Laat de wereld zien wie je bent, wat je in je hebt. Alles kan. Niets is onmogelijk. Wordt je een moeder? Een goede warrior, of iets anders? Zal je strijden voor je clan, of niet? Maak je de goede keuzes, of de slechte? Enkel de tijd zal het weten.

Een zachte piep verliet haar bekje toen ze voor het eerst ademhaalde. De koude lucht liet haar hele lichaampje rillen en ze liet haar moeder haar gang gaan toen deze met haar ruige tong over de bruinige vacht begon te likken. Ze zou haar vader nooit zien, want tegen de tijd dat zij haar blauwe oogjes zou openen zou zijn lichaam allang vergaan zijn. Honeykit zou het moeten doen met wat ze had, haar moeder en haar zusje. Ze zou slim moeten zijn om te overleven in deze wereld, maar ook liefhebbend.