When it is dark enough, you can see the stars. [Leven 2]

De jonge grijze Leader gaf haar levens voor anderen; zodat een waardige kat het kon overleven. Ze zou terug keren, naar haar Clan zodra ze voldoende tijd had doorgebracht in Starclan om te helen. Ze stond onder Starclan, onder de sterren en probeerde eervol te leven. Eervol te vechten, en eervol dood te gaan. De eerste keer had ze een onschuldige kitten gered, een die het kamp had verlaten en op een Thunderpath was gaan liggen. De pijn die ze nog steeds in haar lichaam voelde was minder geworden over de tijd heen, echter kwam ze door Leafbare nu pas weer op krachten. Daarbij was ze ondanks de woorden van Tallstar af en toe nog steeds eigenwijs, wat betekende dat ze teveel deed. Te hard wilde werken voor haar Clan en niet altijd wist op de juiste momenten rust te nemen. Ze was koppig als een ezel, maar liefdevol als iedere Queen die voor haar jongen leefde. Ze leefde letterlijk voor haar Clan, iets dat als iets positiefs kon worden gezien maar voor sommige familieleden wellicht ook moeilijk was. Natuurlijk plaatste ze haar kittens ook hoog, Burnetbliss was dan wel een probleemkind af en toe, maar toch hield ze zielsveel van de flamepoint die ze als vondeling had opgenomen in haar nest. Van Queen tot aan Deputy en Leader, ze had vele taken in haar relatief korte leven gehad die haar hadden doen groeien en ontplooien tot de kattin die ze nu was geworden. Een krachtige kattin die af en toe moeite had haar Clan onder controle te houden maar waarvan het hart tenminste op de goede plek zat. Ze was nooit op oorlogen uit geweest, ze hield niet van vechten, tenzij het echt moest. Dan was ze zonder twijfel een sterke tegenstander. Al had ze de aanval van de Bloodclanner niet kunnen winnen. Ze was op de verkeerde manier begonnen, en had eerst Bloodpaw geraakt, waardoor uiteindelijk de zwarte kattin haar het leven had kunnen nemen.

Een geluk was natuurlijk dat Bloodclan niet in Starclan geloofde en de zwarte kattin met helse blauwe ogen, niet wachtte tot ze terug keerde om dan nogmaals een leven te ontnemen. Het was niet de eerste keer dat ze een leven was verloren. De eerste keer, enkele Moons geleden was doordat ze Fawnkit had gered van een monster. De bruine kitten was het toezicht van de Warriors en Queens ontsnapt en had een avontuur in de sneeuw gehad voordat ze uitgeput op de wat warmere Thunderpath was gaan liggen. Ze had haar samen met Horsescoff de opa van de kitten gevonden en haar leven gegeven om de kitten te kunnen redden. Een monster was over haar heen gereden waardoor ze een behoorlijke tijd in Starclan door had moeten brengen. Sugarcane had haar aan de rand van dit pad gevonden. Verstopt in de bosjes terwijl de oudere Warrior de kitten terug naar het kamp had genomen. De apart gevlekte kater had haar lichaam warm gehouden totdat ze terug kon keren onder de levende en een moeizame tocht naar het kamp had gemaakt waarna ze ook nog eens het in haar hoofd had gehaald om naar de Gathering te gaan terwijl ze nog bij moest komen van dit ongeluk. Pas na de Gathering kregen de andere katten te weten wat er was gebeurd, iets dat niet gebruikelijk was maar wat ze had gedaan om Fawnkit de juiste behandelingen te kunnen geven. Zodat Routnose en Lizardpath de kitten konden helpen over de ervaring heen te komen. De gezondheid van de onschuldigen gingen vaak voor in haar hart. Ze leefde met haar ziel, met haar hart; en dat zorgde soms voor benarde situaties. Soms was het beter met hersenen te reageren.

Dit keer was het wellicht, een van de keren waarop een dood als eervol kon worden gezien. Ze had met haar hart gereageerd, ze wilde Bloodpaw beschermen. De Medicine Cat Apprentice had ze daarvoor las een schuldige gezien voor de dood van een Windclanner. Een die uiteindelijk gedood was door Acefray omdat hij de code had verbroken en een kitten had aangevallen. Een die de leeftijd van een Apprentice was geweest, maar nog niet de rang had gedragen. Een fout die ernstig was geweest en haar diep had geraakt. In de ontkenningsfase en in haar woede had ze de verkeerde beslissingen genomen, in dat geval had haar hoofd het beste haar hart kunnen overmeesteren. Ooit had ze Bloodpaw aan willen vliegen, in haar wanhoop en pijn nadat Bronzemask het leven had gelaten in het gevecht. Een gevecht dat de relatie tussen Windclan en Riverclan had doen verslechteren. Niet dat die ooit geweldig was geweest. De normaal prachtige grijze kattin, had haar lichaam verlaten die verminkt was door de Bloodclanner wiens naam ze nog steeds niet wist. Ze was het gevecht al met een achterstand begonnen. Zelfs al was de zwarte, afgrijselijke kattin gewond geweest, door de Medicine Cat Apprentice die wanhopig had gestreden; dan nog had ze een nadeel gehad. Ze had Bloodpaw geraakt in haar eerste aanval, de aanval die haar de overhand had kunnen geven. Waardoor ze afgeleid was geweest en een eerste dood had kunnen voorkomen door naar voren te springen en de ander aan te vallen. Echter was ze door de wond van Bloodpaw en de oude wonden die ze nog in haar lichaam kon voelen, de spierpijn, niet in staat geweest om haar lichaam goed genoeg te bewegen. Stevig te blijven staan, onbewust probeerde ze zich te ontlasten en dat had haar, een grote fout doen maken. De ander had haar om weten te duwen, en haar buik en nek weten open te rijten. Alsof dat al niet haar leven zou nemen, had de kattin daarnaast terwijl ze happend haar adem probeerde te behouden, haar lichaam te dwingen te blijven leven; haar keel nog door gebeten waardoor het was gebeurd. Ze had geen kans meer gehad om een laatste klap uit te delen, haar ziel was op weg naar Starclan.

Haar blauwe ogen sperde ze wagenwijd open terwijl de woorden van de zwarte kattin nog in haar hoofd nagalmden. "Ik zei toch dat ik je zou krijgen, bitch. Je had je eigen leven niet moeten geven voor dat domme joch van ShadowClan. BloodClan zal altijd sterker zijn." Bloodclan, was niet sterker dan de macht van Starclan. De kracht van de rust en liefde die daar altijd heerste, goedheid. Licht, net zoals de sterren. Het zou nooit geheel donker zijn, wat Bloodclan ook probeerde. De sterren waren sterker, krachtiger, en haar werkelijkheid. De werkelijkheid voor elke eervolle Clankat. Ze zag nog vaag haar lichaam, daar waar de zwarte kattin nog overheen stond, haar nagel nog over haar tere neus heen haalde. "Eigenlijk zou ik je veel erger achter moeten laten dan dit, je in stukken scheuren en verspreiden over heen WindClan. Zonde, dat ik daar geen tijd voor heb." Als de ander dat had gedaan, betwijfelde ze of ze in staat zou zijn geweest ooit weer terug te keren. Haar blauwe ogen sperde ze wagenwijd open terwijl dit beeld vervaagde en de bekende Clan der doden, langzaam steeds scherper zichtbaar werd voor de jonge Leader. Starclan. Een korte rilling kroop over haar rug toen ze de sfeer om zich heen voelde. Deze leek niet veel beter dan waar ze vandaan was gekomen. De warmte, de rust en vrede leek nauwelijks tot haar door te dringen. Angstig klopte haar hart in haar keel. Dit was toch Starclan? Wat was er gebeurd! Starclan leek niet tevreden, had ze iets verkeerd gedaan? De spanning die ze voelde, was alsof de lucht zich ontlaadde. Ongemakkelijk zette ze haar vacht op, waarna ze een voorzichtige, bijna onzekere stap zette. Haar blauwe ogen zochten naar een bekend of onbekend gezicht, in de hoop dat ze snel weer terug kon keren. Er was iets mis, ze was toch niet in Dark Forest beland? Ze kon niet wachtten, ze moest terug. Voor het geval dat de zwarte kattin weer op zou duiken en toch zou proberen de Shadowclanner te pakken te nemen of erger nog een van haar Clangenoten. Een leven geven voor een toekomstig Medicine Cat werd vast niet afgestraft. Waarom voelde het dan alsof Starclan boos was, alsof Starclan huilde?

De eerste kat die uiteindelijk op haar af kwam gestapt was een Shadowclanner geweest in haar leven. Ze had de kattin maar een enkele keer echt gezien toen ze nog leefde, en wist dus niet dat ze aan haar einde was gekomen op een bijzonder pijnlijke manier. Vermoord door een clangenoot. Haar blauwe, opengesperde ogen vielen op het met sterren belichtte lichaam van de rossige kattin, terwijl ze haar haren iets overeind zette. Niet omdat ze iets tegen Shadowclan had, immers had ze net nog de Medicine Cat Apprentice van die Clan gered van het zwarte mormel, maar omdat de geur van Shadowclan haar terug nam naar het gevecht dat ze net nog zo moedig had gestreden. Bloed, haar ogen kneep ze samen terwijl ze de geur van bloed nog steeds in haar neusgaten kon voelen prikken. Haar poten trilden, van rust en vrede in Starclan was voor haar op dit moment geen plek; de dood was in een zeker opzicht heftiger geweest dan het monster. Vooral omdat ze geen kans had gehad om het vreselijke twoleg voertuig te ontwijken, terwijl ze hier echt met nagel en tand gevochten had om het te overleven. Niet dat ze succesvol uit de strijd was gekomen, doordat Bloodpaw haar niet had kunnen verstaan had hij mee willen vechten tegen de Bloodclanner en was hij in haar aanval terecht gekomen, niet alle wonden waren door de vreselijke zwarte kattin veroorzaakt. De dodelijke waren echter wel van haar afkomstig geweest en gezorgd voor haar ongemakkelijke snelle terugkeer naar Starclan. "Oceanstar? Je bent hier pas nog geweest, ik zou bijna zeggen dat je StarClan gezelliger vind dan daar beneden." Als gezelliger betekende dat ze hier niet vermoord werd, dan was dit het zeker. Al leek de spanning die hier hing, niet alleen van haar afkomstig te wezen. Ze had het idee dat ze iets miste dat overduidelijk moest zijn. Starclan was minder sereen, alsof ze net zo erg leden aan haar dood als ze zelf deed. Woorden wist ze nog niet over haar lippen heen te persen, immers was ze nog steeds opmerkzaam. Iets klopte er niet, de laatste keer dat ze hier was geweest was ze begroet door de kater die haar, haar eerste leven had gegeven. Lionstep had ze nooit gezien, en toch was ze de eerste maar niet de enigste die haar op kwam zoeken. "Wat is er gebeurd?" Vroeg de kattin, waardoor ze haar trillende lichaam liet zakken.

De jonge Leader voelde zich lang niet zo dapper als ze wellicht gezien werd. Immers had ze zich zonder na te denken in het gevecht gestort, als ze dat wel had gedaan; dan was de kans groot geweest dat ze wel twee keer na had gedacht. Iedereen wist dat Bloodclan moeilijk te verslaan was en de woorden die de zwarte kattin had uit gesproken over haar lichaam terwijl ze naar Starclan vertrok hielden haar in een angstaanjagende greep. Bloodclan was niet sterker, het kon niet sterker zijn. Als dat zo was, dan moest ze terug naar haar Clan om hen te waarschuwen. Als ze dan al niet gevonden was door een Patrouille, immers wist ze dat haar langdurige afwezigheid aandacht zou trekken van haar Clangenoten. Een tweede bekendere vacht was inmiddels verschenen, een kattin die ze eerder had gezien. Haar moeder, Icecloud. De met sterren bezaaide vacht deed haar naar adem happen, de eerste keer dat ze haar had gezien was tijdens haar Leader Ceremonie, haar moeder had haar een van haar negen levens gegeven en samen met haar een naam bedacht voor haar jongste kitten. Haar halfzusjes groeiden als kool, ze hoopte dat ze net zo mooi als haar moeder zouden worden. Mintkit deed haar in ieder geval aan haar moeder denken met haar sneeuwwitte vacht. De bekende blauwe ogen werden op haar gericht en ze probeerde de tranen weg te drukken. Ze miste haar moeder, haar stem en liefdevolle zekerheid. Oceanstar bleef ook maar gewoon een kat, zelfs al kon ze zoveel meer dan de meeste Warriors voor haar Clan. "Ik zou haar hier liever ook niet zo vaak zien." Sprak de prachtige kattin waardoor een brok in de keel van de jonge Leader verscheen, die ze moeizaam weg slikte. ”Mam,” Sprak ze geluidloos uit, haar mond opende ze zonder dat ze daadwerkelijk haar stem kon vinden.

Een andere bekende kwam op haar af gestapt terwijl ze zich nog steeds niet kon herstellen, niet in staat was om een gesprek aan te gaan met de Starclanners die trouw op haar wachtten. Zwijgend liep een grote, witte kater naar haar toe, haar halfbroer en steun en toeverlaat. Whitelion. De meeste katten hadden het wellicht niet met de witte krachtpatser, in ieder geval in Windclan’s normen; maar hij was haar broer en vaderfiguur geweest. De kater die haar altijd had beschermd, ook tegen zichzelf. In een bijna teder gebaar drukte hij zijn hoofd tegen die van haar waardoor ze diep inademde en haar kop in zijn zachte, glinsterende vacht drukte. Eindelijk was de kilte die ze in haar hart voelde doorbroken met de aanwezigheid van een bekende waar ze zoveel van hield. Ondanks zijn vele fouten, fouten die wellicht nog steeds merkbaar waren, voelbaar waren. Riverclan haatte Windclan, ook al leken ze voor een redelijke tijd; voornamelijk tijdens de Journey op een neutrale poot met elkaar te leven. Haar blauwe ogen stonden nog steeds angstig maar haar houding leek te ontspannen. Zonder er echt over na te denken drukte ze haar kleinere lichaam tegen die van haar broer aan, in de hoop dat de rest van haar spanning weg zou vloeien. Zou smelten als sneeuw voor de zon. Haar blik gleed in de richting van twee andere kanten die haar kant op kwamen. Een bleef enkel op een afstandje toe kijken. Tinderlight, een vroegere Wiindclanner die was overleden tijdens het gevecht met de vossen en twolegs. Ze leek niet veel inbreng te hebben waardoor ze enkel naar haar knikte en haar slanke hoofd in de richting van de flamepoint draaide die haar kant op kwam. In een vloeiende beweging was hij opgestaan en naar haar toe gestapt, op een wat afstandelijkere wijze dan haar halfbroer had gedaan. Immers had ze hem niet gekend zoals haar familieleden die hier aanwezig waren. ”Oceanstar.” Mauwde hij rustig. “Er zijn veel katten die zich bij StarClan voegen. Het is een bewolkte dag vandaag.” Haar blauwe ogen sperde ze verder open terwijl tranen in haar prachtige blauwe ogen glinsterden. Ze wist hoe het was om katten te verliezen, en aan de ernst in het gezicht van de ander, kon ze al raden dat haar Clan er mee te maken had. Haar nagels duwde ze ongerust in de grond terwijl ze diep door haar neus inademde. Voordat ze meer kon vragen aan de kater, sprak hij al weer verder. ”Het was nobel je leven te geven.” Hij gaf haar een kort knikje waardoor ze dankbaar knikte en voorzichtig iets overeind kwam, nog steeds leunde ze tegen haar broer. Het gaf haar steun en rust dicht bij hem te zijn.

”Creamyfrost, is het toch?” Mauwde ze terwijl ze de kater met scherpe ogen aan keek. Haar houding was zelfverzekerd ook al was het duidelijk dat er allerlei gedachten in haar hoofd rondspookten. Ze maakte zich zorgen. Een Leader hoorde er voor haar Clan te zijn, en ze kon het niet over haar hart verkrijgen om zijn woorden te negeren. Ze was verantwoordelijk voor Windclan, en ook al boezemde de sfeer haar angst in, toch kon ze geen stap meer terug zetten. ”Welke katten gaan dood, wat is er aan de poot!” Haar stem klonk zacht maar een krachtige vastberadenheid was er in te vinden. Hoewel ze bang was voor het antwoord, wilde ze weten waar ze aan toe was. Katten gingen niet zomaar dood, ze vielen niet in bosjes neer. Als er veel doden waren, was dat meestal tijdens een of andere oorlog. Bloodclan? Nee, dan zou ze niet door een enkele Bloodclanner zijn aangevallen. Daarbij leek de zwarte kattin zich vooral te richtten op de jonge Apprentice en enkele haar woede te uitten naar haar nadat ze haar onderbroken had. Haar oren drukte ze lichtjes in haar nek terwijl ze de verzamelde katten een voor een aan keek. Haar blauwe ogen stonden warm maar vastberaden. ”Vertel mij alles dat ik moet weten, ik ben hier nog wel even ben ik bang.” Sprak ze kalmer dan ze zich voelde. Het was een masker, immers bonsde haar hart in haar keel en leek haar lichaam bijna te ontploffen van alle emoties die de jonge kattin voelde. Ze was net gedood, doordat ze een ander het leven had willen redden, en dan kwam Starclan met dit nieuws. Ze had nooit verwacht ze op deze manier te treffen, de vorige keren was ze altijd in vrede en rust ontvangen. Starclan was vrede, was rust. Was een plek voor de overleden Warriors om op hen neer te kijken zonder angst. Iets was er goed mis, en ze wilde weten wat ze achter hielden. Creamyfrost sprak ongetwijfeld de waarheid, het was een grauwe dag.

Voordat een van de Starclanners had kunnen antwoorden op haar vraag verscheen een wel heel bekend gestalte. Die van haar neeftje. De zoon van Snowbird, haar zus die al een paar Moons geleden het leven had gelaten en twee kittens had nagelaten. Littlepaw was veelte jong om in Starclan te zijn. Waardoor haar hart brak bij het aanzicht alleen al. Ze kon niets meer voor hem betekenen, zijn leven zat er op en hij zou vanuit Starclan op haar en zijn Clangenoten neer kijken. Terwijl alles nog verder ging, ze nog door vochten om een stuk land. Een land dat altijd bij Windclan had behoord. De pijn in haar hart was duidelijk aanwezig terwijl ze de brok in haar keel weg slikte. De jonge kater leek ondertussen zijn zorgen te zijn vergeten en trippelde in de richting van zijn tante. Waarschijnlijk was het een schok voor hem om haar hier tegen te komen. “Tante..!”Miauwde hij ademloos. “U bent toch niet-” Mauwde hij waarop ze treurig haar kop schudde. "Ik heb een leven verloren in de strijd voor een Medicine Cat Apprentice." Mauwde ze kalm voordat ze in de richting van de kater die ze Creamyfrost had genoemd draaide. Hij leek meer te weten over wat er aan de hand was, immers had ze niet kunnen onderscheiden dat dit iets was tussen Riverclan en Windclan. Als ze dat had geweten had ze geëist meteen terug te komen. Daar waar ze nodig was, ook al kon ze voor geen goud meer vechten. De Bloodclanner had haar behoorlijk wat schade berokkend.

De kater die ze Creamyfrost had genoemd, gaf een knikje bij zijn naam, toen ze haar aandacht weer op hem richtte en hem vroeg uit te leggen wat er gaande was. Voordat hij antwoord kon geven op alle vragen die ze op hen afvuurde, sprak haar prachtige witte moeder weer. "Oceanstar," Klonk de bekende stem, terwijl ze dichter naar haar dochter toe stapte en haar kop kort tegen haar aandrukte. "Momenteel is er een gevecht uitgebroken tussen Windclan en Riverclan bij de heatherfields en er vallen veel doden." Haar oren drukte ze geschrokken in haar nek terwijl haar nekharen overeind schoten. Niet in agressie maar meer in angst voor haar familie, voor haar Clangenoten. "Ook familie." Vervolgde ze waardoor tranen in de ogen van de jonge Leader verschenen. "Wie?" Mauwde ze zacht met een samengeknepen keel, naast Littlepaw waren er hopelijk niet nog meer deze kant op gekomen. Toen de blik van de witte kattin op haar neefje en de kleinzoon van Icecloud viel sprak de bekende witte kattin zacht en somber. "Niet nog een." Zei ze zachtjes en stapte van Oceanstar weg naar Littlepaw. "Littlepaw," Sprak Icecloud de kater zachtjes aan. "Je bent in Starclan." Haar ogen gleden kort naar haar neefje en moeder voordat ze weer op Creamyfrost kwamen te liggen. “WindClan en RiverClan mogen niet vergeten waarom de warrior code bestaat.” Miauwde hij enkel. Het geschreeuw en gekrijs van de vechtende katten werd even hoorbaar, voordat hij met zijn oren trok. “Het is weer bijna tijd voor je om terug te gaan Oceanstar. Houdt in je achterhoofd wat hier is gezegd, wanneer je terug gaat naar je Clan.” Meteen knikte ze voordat ze dichter naar hem toe stapte en haar neus kort in zijn vacht begroef. "Ik.. ik hoop dat het verlies van Riverclan en Windclan... niet vergeten word en de Warrior Code weer in zijn volle kracht terug zal keren." Haar stem klonk breekbaar voordat haar blik zelfverzekerd werd. Als een kat er was die dit zou kunnen doen, dan was zijzelf dit. Immers was ze de Leader van Windclan.