Cute lil fluffly bean

  Met een zachte glimlach keek Shadefeather naar de Nursery. Hij hield van Kits. Hij vond ze té schattig en hij genoot van de speelse levenslust die de kittens eigen was. Natuurlijk waren er uitzonderingen, maar dat betekende niet dat hij ze niet minder leuk vond. Zelf had hij, tot zijn teleurstelling, geen kits en hij hoopte dat dat ooit zou komen, of het nou geadopteerde kits waren of niet. En het liefst natuurlijk ook met een mate waar hij zielsveel van hield.
  Het was al een tijdje geleden dat hij de Nursery bezocht had. Hij had meegekregen dat er ook nieuwe kittens waren en hij dacht niet dat het een probleem zou zijn om hen te bezoeken. Hij stond op en liep naar de Nursery. Voorzichtig stak hij zijn kop naar binnen om even te kijken of hij inderdaad wel welkom was, en daarna stapte hij naar binnen. Hey, daar was één van de jonge kittens. Het was een rood met witte tabby en hij vond hem nu al leuk. De zwarte kater zakte door zijn poten en ging zo voor de kitten zitten.
  'Hallo daar,' miauwde hij.

- Gorsekit first

Gorsekit hobbelde vrolijk in zijn nest. Hij had inmiddels zijn oogjes al open en had de namen van zijn familie geleerd. Er was Rubykit, zijn stoere broertje, en dan ook nog Heatherkit en Burningkit, zijn schattige zusjes. Maar het allerleukste was natuurlijk zijn papa en zijn mama, die allebei hele ingewikkelde namen hadden, dus bleef het maar bij papa en mama. Gorsekit was echter niet de grote avonturier als de rest van zijn nest. Zijn oogjes waren ietsje later open gegaan en hij was nog niet het nest uit gedurfd. Toch kon hij er al wel een beetje op los babbelen, en dat vond hij over het algemeen ook wel goed. Maar Gorsekit had besloten dat hij nu wel het nest uit kon. Hij had het zijn boertje en zusje al af en toe zien proberen. Maar nu iedereen sliep, kon hij het op zijn eigen tempo proberen. Gorsekit snuffelde erop los toen hij zijn neusje over de rand van het nest stak. Bekende geuren, van melk en de andere katten in de nursery. Maar nu, nu was het grote moment daar. Hij strekte zijn pootjes over de rand van het nest en rolde naar buiten. Opeens was de wereld hard, maar het was daar. Snel probeerde het rood-witte katertje weer op vier pootjes te komen. Heel voorzichtig nam hij stapjes over de nursery vloer. Hij keek zijn oogjes uit, terwijl hij langzaam heen en weer waggelde.
Opeens kwam er een nieuwe, onbekende geur binnen. Gorsekit sperde zijn oogjes open, totdat opeens een zwarte kat voor hem ging zitten. En hij ging tegen hem praten!! ‘Ah!’ gilde de rosse kitten geschrokken. Al zijn haren kwamen overeind en hij leek op een kleine pluizenbol. Gorsekit deinsde in elkaar. Hij had hem helemaal het leplazarus laten schrikken. Ga weg, enge kat!

  De kitten reageerde anders dan hij verwacht had. 'Ah!' gilde de rosse kitten geschrokken. Al zijn haren kwamen overeind en deinsde in elkaar.
  Shade knipperde even met zijn ogen. Oh. Blijkbaar was hij toch niet zo geliefd bij de pasgeboren kits. Daar moest hij maar eens een eind aan maken, besloot hij. Hij glimlachte dus heel vriendelijk. 'Niet bang zijn hoor. Ik ben heel vriendelijk,' miauwde hij rustig. 'Sorry dat ik zo'n stoere kitten als jij liet schrikken, dat was niet mijn bedoeling,' voegde hij er aan toe. Hij hoopte dat het hielp als hij hem stoer noemde. Het zal hem wel wat meer zelfvertrouwen geven, dacht Shade. 'Ik ben Shadefeather, en wie ben jij?' vroeg hij aan de kitten.

Gorsekit zocht iets om achter te kruipen, maar er was niets. Geschrokken hield hij zich klein en kneep zijn oogjes dicht. Misschien, als hij deed alsof hij er niet was, zou de enge kat vanzelf verdwijnen. Maar dat deed hij niet. Hij sprak rustige woordjes en het maakte Gorsekit een beetje minder bang. Misschien durfde hij dan zelfs wel een oogje open te toen. Voorzichtig keek hij de grote zwarte kat weer aan. Had hij hem niet bang willen maken. Was hij stoer? Gorsekit keek voorzichtig de grote kater aan, waarna hij weer een beetje overeind durfde te komen. Ja, hij was wel stoer! Hij was heus niet bang hoor! Heus niet… Toen vertelde de zwarte kat zijn naam. Shadefeather, oei, wat moeilijk. Net al zo’n ingewikkelde naam als zijn papa en mama. Maar daarna werd zijn naam gevraagd. Gorsekit keek de zwarte kat verlegen aan. ‘Gojsekit,’ piepte hij zachtjes. Nou, hij wist het nog niet zo zeker hoor. Waarom was de grote zwarte kat hier anders?

  Langzaamaan zag Shadefeather hoe de kleine kitten wat zekerder werd. Maar hij was nog altijd verlegen en een beetje bang. Hij hield zijn vriendelijke glimlach dus graag vast.
  'Gojsekit,' piepte hij zachtjes.
  Aah, dus dit was Gorsekit. Hij was blij dat hij de namen al een keer had horen vallen, anders was hij bang dat hij hem dadelijk Gojsekit bleef noemen. Dat zou stom zijn, dacht hij met een kleine grinnik. 'Dat is een stoere naam,' sprak hij toen. Of het echt stoer was, daar kon over worden gediscussieerd, maar hij dacht wel dat een extra beetje zelfvertrouwen wel geen kwaad kon. 'Zo'n stoere naam heb ik nog nooit gehoord. Het past goed bij je.'

Gorsekit wist het nog maar niet zeker hoor. Hij had het gevoel alsof hij gevangen was op het stukje grond waar hij nu zat. Hij durfde niet meer van zijn plek af te komen, slechts met twee grote gele ogen naar de enorme zwarte kat te kijken. Toen hij zijn naam had gezegd, zei de kater opeens dat het stoer was. Dat híj stoer was. Gorsekit keek verbaasd om zich heen. Had de zwarte kat het tegen hém? Ja, dat moest wel. Er was niemand anders. Was hij dan stoer? ‘Echt?’ piepte hij onzeker naar de zwarte kat. Hij kon niet geloven dat hij de waarheid sprak. Want hij voelde zich helemaal niet zo stoer. Maar als hij het zei, dan was het zo, toch?

  'Echt?' piepte de kitten onzeker.
  Shade moest glimlachen en knikte naar hem. 'Ja zeer zeker. Jij bent super stoer!' miauwde hij. 'De stoerste van de hele Nursery.' Hij hoopte dat hij hiermee niet overdreef en de kitten te veel zelfvertrouwen gaf. Maar hij dacht niet dat dat het geval zal zijn met Gorsekit. Hij keek even om zich heen en zag een mosballetje liggen. Misschien had deze stoere kitten wel zin om een spelletje te doen. 'Wil je met dat mosballetje spelen?' vroeg hij terwijl hij het dichterbij rolde met zijn poot.

Nogmaals werd hij stoer genoemd. Gorsekit hief zijn kopje en keek iets zelfverzekerder uit zijn oogjes. Hij was zelfs de aller stoerste van de nursery. Oh, maar dan had hij vast nog niet Rubykit ontmoet. Die was eigenlijk nog veel stoerder. Maar oké, als hij dat vond. Gorsekit hief zijn kinnetje een beetje een keek de zwarte kat aan. Shade nogwattes, met zijn ingewikkelde naam. Toen stak hij zijn poot opeens uit en Gorsekit zette een pasje achteruit om uit te wijken. Hij wilde met de mosbal spelen. ‘Uhh.. oké,’ piepte hij zachtjes. Als de zwarte kat daar blij van werd. Hij stak zijn pootje uit naar de mosbal en gaf er een zacht tikje aan om het terug te rollen naar de zwarte kat.

  'Uhh.. oké,' piepte Gorse zachtjes. Shade had wel gezien hoe hij uitweek voor zijn poot en zuchtte even. Maar de glimlach verdween niet van zijn gezicht. De kitten gaf een klein tikje tegen de mosbal en het rolde terug naar hem. Shade gaf er op zijn beurt ook een zacht tikje tegenaan, zodat het weer terug rolde naar Gorsekit. Hij had echter iets meer naar links getikt, zodat het rechts bij Gorse aankwam. Het balletje kwam dus niet in een strakke lijn naar de kitten toe gerold. Hij was benieuwd of hij het op zou merken, en hoe snel hij zou reageren. Het balletje kwam niet met zo'n grote snelheid aan, maar Gorse was zo te zien niet de meest actieve kitten in de Nursery.

Gorsekit zag de bal naar de zwarte kat rollen. Een vermaakt gilletje kwam uit hem. Hij had het gedaan! Toen tikte de zwarte kat de mosbal opeens aan, en het kwam op hoge snelheid op hem af donderen. Oh nee! Straks botste het tegen hem aan! Gorsekit dook in elkaar bij het zien van de mosbal die zijn kant op kwam. ‘Ah!’ gilde hij nog. Hij kneep zijn oogjes dicht en sloeg zijn voorpootjes langs zijn gezicht en zette zich helemaal schrap. Natuurlijk was de snelheid laag en rolde het balletje kwam rechts voorbij, om niet ver achter hem tot stilstand te komen. Maar het leek zo eng! Straks verpletterde de mosbal hem. Trillend bleef hij in zijn veilige houding zitten, wachtend totdat hij vermorzeld zou worden door de mosbal.

  Shadefeathers glimlach verdween toen hij Gorsekits reactie zag. De kitten dook bang in elkaar, zijn voorpootjes over zijn gezicht en zette zich schrap. Er kwam zelfs een gilletje uit. De mosbal rolde langs hem heen en kwam even later tot stilstand, zonder de kitten überhaupt aan te raken. Nog nadat de bal tot stilstand kwam zat Gorsekit trillend in zijn houding zitten.
  Shade knipperde verbaasd met zijn gele ogen. Nou, dit was iets wat hij niet verwacht had. Misschien moest hij maar vaker zeggen dat Gorse stoer was. Hij kwam voorzichtig wat dichterbij, een paar kleine pasjes maar.
  'Heyy, gaat het?' vroeg hij bezorgd. 'Je hoeft niet bang te zijn, hoor. De mosbal doet je niets.' Bang voor een mosbal, dat baatte Shade wel wat zorgen. Daar moest snel verandering in komen, anders zou Gorse voor zo'n beetje alles bang zijn.

Gorsekit kwam pas uit zijn schulpje toen de zwarte kat weer begon te spreken. Langzaam haalde hij een van zijn pootjes voor zijn gezicht vandaan en keek de zwarte kat aan. Er zat al een brok in zijn keel en hij moest tegen de tranen vechten. Waarom zou hij hem zou laten schrikken met zijn enorme mosbal? Toen zei hij opeens dat hij niet bang hoefde te zijn voor de mosbal. ‘M-maar…’ piepte hij nog steeds geschrokken van de vorige aanvaring. De mosbal was met zo’n vaart aangekomen. Hij zou hem zeker pletten! Hij keek om en zag dat het mosballetje rechtsachter hem lag. Hij had hem gelukkig niet geplet, fjieuw. Toen keek hij de zwarte kater weer aan, nadat hij beide pootjes weer van zijn gezicht had gehaald en weer een beetje overeind was gekomen. ‘Echt niet?’ Was de mosbal echt ongevaarlijk?

  De kitten kwam langzaam weer overeind uit zijn in elkaar gedoken positie. Shade was wel een beetje bezorgt om de kitten. Hij hoopte dat hij er voor kon zorgen dat Gorse niet meer bang was voor de mosbal. Of in ieder geval, niet meer zo erg. Gelukkig was de kitten nog jong, dus hij kon zijn gedachte hopelijk nog ombuigen. Of juist niet, ging het een beetje zenuwachtig door Shade's kop heen. Wat nou als dit hem al zo erg geschaad had dat hij er altijd bang voor zou zijn? Dat het een levenslang trauma had veroorzaakt. Ach, doe niet zo mal, sprak Shade zichzelf toe. Het is maar een mosbal, en Gorse zag er al een beetje minder bang voor.
  Dus glimlachte Shade vriendelijk naar hem. 'Ja, echt waar,' sprak hij op een kalme toon naar de kitten. Zijn ogen stonden zacht en langzaam stak hij zijn poot uit om de mosbal weer naar zich toe te trekken. 'Niet bang zijn, ik doe je niets. En deze mosbal ook niet,' mauwde hij. 'Kijk maar, het leeft niet eens.' Hij legde de bal naast Gorse, zodat deze hem rustig kon bekijken. 'Jij bent veel enger en gevaarlijker dan die mosbal.' Shadefeather hoopte dat zijn woorden de kitten gerust zouden stellen, en hem meer moed zou geven.

Gorsekit bleef onzeker naar Shadefeather kijken. Maar de zwarte kat verzekerde hem dat het niet eng was, dat hij stoer was, dat hij de mosbal wel aankon. En het leefde niet, het was gewoon mos. Gorsekit keek onderzoekend naar de mosbal toen hij weer naast hem lag. Ja, nu was hij niet eng, hij lag stil en kwam niet in een noodvaart op hem af gedonderd. Gorsekit liep een rondje om de mosbal heen, snuffelde eraan, beet er zelf even aan. Daarna was de conclusie duidelijk, hij was niet eng. Gorsekit keek kort naar de zwarte kat aan, daarna haalde hij eens diep adem. Hij blies zijn borstkas op, zijn haartjes kwamen overeind. En daar kwam het hoor. Met een kort aanloopje gaf hij een kopstoot tegen de mosbal. Het deed helemaal niet zeer en de mosbal stuiterde een stukje door de nursery. Gorsekit keek de bal even aan, waarna een lachje zijn gezicht sierde en hij opgetogen naar de zwarte kat keek. Deed hij het goed?

  Met een glimlach bekeek Shadefeather hoe de kitten de mosbal bestudeerde. Hij liep er een rondje omheen, snuffelde eraan en beet er zelfs in. Shade keek tevreden toe toen hij zag dat Gorse steeds minder bang was voor het mosballetje. Daarna gaf hij de bal zelfs een kopstoot! De bal stuiterde een eindje verder en Gorse keek met een lachje op zijn gezicht naar hem.
  'Wauw, goed gedaan!' miauwde de zwarte kater blij. 'Zie je wel, het is helemaal niet eng.' Hij stak zijn poot weer uit en rolde het mosballetje naar hem toe. 'Ik rol hem weer naar jou, oké. Er is helemaal niets om bang voor te zijn,' stelde hij Gorse nog een laatste keer gerust, voordat hij een zachte tik aan het balletje gaf. Zachtjes rolde het naar de kitten toe.

Gorsekit kreeg meteen een complement van de zwarte kat en hij snorde trots. Ja, inderdaad. Dat hád hij goed gedaan. Toen kwam de volgende uitdaging: nu was de mosbal niet stationair, maar zou weer in beweging naar hem toe komen. En het was niet eng. Gorsekit haalde diep adem en focuste zijn blik op de mosbal die weer op hoog tempo naar hem toe kwam rollen. Hij kon dit. Hij kon dit. Hij kón dit! Gorsekit hief zijn kopje, duwde zijn borst vooruit en bleef als een standbeeld staan toen de mosbal naar hem toe rolde. Zijn hartslag verhoogde, zijn ogen werden groter. Maar hij bleef staan. Hij was stoer, hij was dapper. De mosbal was niet eng! De mofbal rolde tegen zijn borst, kaatste van hem af en kwam een stukje van hem af tot stilstand. Succes! Gorsekit piepte uitgelaten, kon van extase zijn pootjes niet meer op de grond houden en sprong een pirouetje. Het was gelukt! Trots keek hij naar de zwarte kat, een brede glimlach op zijn gezicht.

  Hij zag hoe Gorsekit zich klaarmaakte voor de impact. De mosbal rolde zachtjes naar hem toe, terwijl Gorse zijn kopje omhoog hief en zijn borst vooruit stak en zo stil als een standbeeld bleef staan. Shade was heel even bang toen hij zijn ogen zag vergroten, maar dat zakte al gauw weer weg toen Gorse gewoon bleef staan. De mosbal kaatste even later tegen zijn borst aan en kwam een stukje van hem vandaan tot stilstand. Shadefeather hoorde hem uitgelaten piepen en zag met vreugde toe hoe hij een pirouetje sprong. Gorsekit keek naar hem met een brede glimlach op zijn gezicht.
  Shade beantwoordde die glimlach met een even grote. 'Goed gedaan! Zie je wel, de mosbal is helemaal niet eng,' snorde hij, trots op de kitten. 'Je bent echt super stoer zo!' Hij haalde de mosbal weer naar zich toe. 'Denk je dat je hem nu ook kan aanvallen? Het is niet eng hoor, deze slappe mosbal zal je niets doen nu hij zag hoe stoer je bent,' mauwde hij, voordat hij de mosbal weer een zachte tik gaf in de richting van de kitten.

Gorsekit was ontzettend trots op zichzelf. Had hij zomaar gedaan, de aanval van de gevaarlijke mosbal overleefd! Misschien was deze zwarte kat ook zo eng nog wel niet. Maar het was volgens de zwarte kat nog niet genoeg, hij moest in de tegenaanval gaan. Zijn oogjes werden groot van onzekerheid. Wist hij zeker dat hij daar klaar voor was? Oh nee. Maar hij wilde niet de zwarte kat teleurstellen, dus hij knikte langzaam. Opnieuw werd de mosbal gepakt. Gorsekit zette zich schrap toen de mosbal zijn kant op kwam. Hij zag hem dichterbij rollen op hoge snelheid. En vlak voordat hij aankwam, sloeg hij hem uit de richting, zodat hij rechts van hem wegrolde. Gorsekit keek met een brede glimlach naar de zwarte kat. Dat was best goed, toch?

  De mosbal rolde richting Gorsekit af en Shade zag met genoegen hoe de kit de mosbal wegsloeg. Hij rolde links langs de kitten, rechts voor Gorse. Hij keek met een brede glimlach op. Shade beantwoordde die met eenzelfde glimlach.
  'Heel goed! Ik ben trots op je,' miauwde hij. En dat was hij. Hij vond het heerlijk om te zien hoe de rood-witte kitten zijn angsten overwonnen had, en dat nog wel mijn zijn hulp. Shade vond het echt geweldig om met kittens om te gaan en zeker nu hij ook nog is een invloed op ze had. Zelf dacht hij niet zo hoog van zichzelf, maar de kittens vonden het meestal toch wel leuk om een echte Warrior te ontmoeten.
  'Wil je het nog een keer doen?' vroeg hij terwijl hij de mosbal weer naar zich toe rolde. Misschien kon hij het deze keer ietsje moeilijker maken voor de kitten.

Trotse oogjes begonnen te glimmen toen hij complimentjes kreeg van de zwarte kat. Zijn staartje kwam recht overeind en hij danste bijna op zijn pootjes, die voorzichtig heen en weer schuifelden van anticipatie. Toen kwam al snel de vraag of hij het nog een keer wilde proberen, toen de mosbal weer binnen werd gevist door de zwarte kat. Hij knikte uitbundig en hij zette zich weer schrap, zijn borst recht vooruit en zijn ogen gefocust op de mosbal tussen de kater zijn poten. Hij voelde zich even alsof hij de hele wereld aankon. Dat had hij nog nooit gehad! Vastberadenheid tekende zijn gezicht en hij verlaagde zijn kopje ietsje, zijn piepkleine klauwtjes in de aarde geslagen.