For the living....[OPEN]

Onderwerp: For the living....[OPEN] do 11 jul 2019 - 14:49

Oceanstar

Leader

Haar lichaam had ze die dag achtergelaten, met een goede reden. Immers had ze geen andere keuze gehad dan haar kittens het leven te gunnen. Ze zou nooit een goede Leader zijn geweest naar alle verliezen die ze in haar hart had moeten dragen. Windclan verdiende dat niet. Abysshowl verdiende dat niet, ze wist dat ze haar partner een ijselijke steek van pijn in haar hart had toegediend. De prachtige, met littekens bezaaide kattin had haar een geweldige dochter geschonken. Ashkit, haar blauwe ogen gleden naar de met sterren bezaaide poel waardoor ze alles kon zien. De beelden die ze zag deden haar pijn. Eerst had Burnetbliss haar lichaam achtergelaten zonder op of om te kijken in het midden van het kamp en nu hoorde ze de pijnlijke woorden en zag ze de afgrijselijke pijn die haar beste vriendin zou lijden door haar keuzes. Geen kat was perfect geweest maar de laatste paar Moons had ze steeds vaker zichzelf verloren in haar herinneringen. Oceanstar keek spijtig met tranen in haar ogen naar het beeld terwijl de woorden haar zacht deden snikken. Ze hoopte dat Dewpaw in staat zou zijn om haar laatste woorden met de anderen te delen. Het liefste in privé, zodat Abysshowl zou weten hoeveel het haar pijn deed haar zo te zien. Dat ze hoopte dat de prachtige kattin in staat zou zijn verder te leven. Ze hield haar nog steeds in haar hart. ”Wie denkt ze dat ze was.” De stem klonk als puur vergif, niet de mooie, rauwe stem die ze altijd had gehad. Nooit had ze de ander kwaad willen doen, echter had ze zich weg laten slepen in haar eigen pijn om daarmee een keuze te maken die ze anders nooit had gemaakt. Ze had Tigergaze toegelaten, en dat was geëindigd in een prachtig nest van zes wonderen. Haar kittens, ze had haar clan niet meer kunnen geven dan dat. Echter betekende dit wel dat ze haar partner de ultieme pijn had gegeven. Veel had Abysshowl niet meer gehad en enkel voor haar zou ze de keuze weer om willen draaien. Spijt had ze echter niet, wetende dat dit zoveel beter was. Ze kon het niet meer veranderen, ze zou haar leven verder leven in Starclan en toe kijken op haar geliefden. Zolang ze niet vergeten werd, maar de kans was zeer klein, zeker met haar jongste dochtertje, dat naar haar was vernoemd. Zeker met het feit dat ze een aardige tijd Leader was geweest. Al was ze sneller heen gegaan dan ze ooit had kunnen denken. Ooit had kunnen wensen. “Wie denkt ze wie ze was om partners te zijn, hier een gezin mee te stichten en dan vréémd te gaan.” De houding van haar geliefde was wild en dominant. Ze slikte moeizaam terwijl ze een schokkende beweging met haar schouders probeerde te onderdrukken. Oceanstar kon het niet aan zien, de pijn die de ander voelde maar dwong zichzelf het aan te zien, het was haar creatie. Ze had de ander bedrogen, ook al had ze nog geen tijd gehad om het de ander te vertellen. Haar plan was geweest direct nadat ze Routnose en Tigergaze had gesproken de ander ook te spreken. Haar partner te vertellen van haar ultieme fout, echter had ze deze tijd niet mogen hebben. Dewpaw had ze verteld wat ze had geweten, nog voordat ze Routnose en Tigergaze had kunnen benaderen, ze had altijd geweten dat de jonge kattin in staat was deze druk op haar kleine schouders te dragen. Ze was niet voor niets de Apprentice van Stallionheart, de kater zou ongetwijfeld zo snel mogelijk naar de Moonstone moeten en als ze geluk had zou ze hem daar aan kunnen spreken. Hem een van zijn negen levens kunnen geven. “En wie denk jíj te zijn om op een kat te springen die een partner heeft, heb je geen enkele hoeveelheid gezond verstand. Hoe vaak zijn jullie achter mijn rug om gegaan. Hoe lang is dit verraad al bezig.” De kattin wende zich tot Tigergaze, de vader van de kittens. Ze hadden samen twee nesten op de wereld gezet, het eerste nest zou waarschijnlijk in de volgende ceremonies Warrior worden, terwijl het jongste nest nog maar net in de Nursery lag. Haar blauwe ogen prikten terwijl de tranen over haar met sterren bezaaide wangen heen stroomden. Ze was krachtig maar ook verloren, verloren in het verdriet dat ze haar Clan aan had gedaan. Ook al had ze hen ook zes nieuwe Warriors gegeven. De stem van Abysshowl werd harder en harder, oh wat had ze haar nu graag omhelst en gezegd hoeveel het haar speet dat ze haar zoveel had pijn gedaan. Een keuze, een moment kon een relatie verscheuren. “Tigergaze, jij heb het recht niet meer om jezelf warrior of zelfs kát te noemen. Je bent niks beters dan een konijn, dan een haas wat enkel aan één ding denkt. Laat me duidelijk zijn Tigergaze. Als je weet wat je lief is zorg je dat je nooit meer mijn pad kruist of ik zorg er hoog persoonlijk voor dat je je voorouders ziet.” De blik van haar partner was vijandelijk, pure haat leek over haar normaal zo prachtige, vredige gezicht te glijden. Oceanstar hapte naar adem terwijl ze haar kop schudde. Het was haar fout geweest, toch kon ze haar kittens niet het leven ontnemen. Ze was een kat die voor hen had geleefd, voor de toekomst van haar Clan. Toch betekende het niet dat ze de pijn aan Abysshowl gunde. Haar kop liet ze kort hangen voordat ze haar staart dichter om haar lichaam heen sloeg. “Oceanstar had altijd al een hart gehad te groot voor deze wereld. Te vergefelijk, te open naar vreemden. Maar ik hielt van haar. En kijk waar dat toe heeft geleid. Een leader die haar partner al voorliegt, die zo onloyaal is. Laat staan hoe loyaal ze geweest moest zijn naar haar clan. Het is goed dat ze dood is. Laat Windclan nu een leader hebben die meer bekwaam is voor de rang.” Oceanstar haalde rasperig adem toen deze woorden haar oren bereikten. Haar oren drukte ze in haar nek terwijl ze haar nagels in de zachte aarde plantte. Haar partner was woest op haar, maar ze had altijd het beste met haar Clan voor gehad. Waren er niet veel meer katten die logen? Wist ze niet hoe vaak ze een leugen had moeten doorpluizen zodat ze de juiste keuzes kon maken? Ze wist nog hoe vaak ze in haar nest had gelegen met de zorgen van haar Clan op haar schouders. Wetende dat er katten waren die trouw moesten zijn aan haar Clan, maar wellicht niet de juiste keuzes voor iedereen zouden maken. Haar tanden knarste ze op elkaar terwijl ze haar kop liet hangen, ze verdiende de woede van de ander, maar toch stak het. Het was pijnlijk, enorm pijnlijk. “Ik zit vannacht Vigil bij haar lichaam. Ik wil onze relatie loyaal aflossen, ondanks haar daden. Wie de behoefte voelt is welkom mij gezelschap te houden.” Sprak de kattin, die ongetwijfeld net zo gebroken was als ze zich voelde. Deze eer deed haar echter dankbaar snorren, haar partner was beter dan zoveel andere katten. Ze had, nee hield nog steeds van de Elder. Ze zou een fantastische moeder zijn voor haar kleine Ashkit.

De dochter van Snowbird, Ivoryrose leek ook nooit echt op haar gesteld geweest. Wellicht ook doordat Snowbird en zijzelf nooit een band hadden gekregen en haar moeder en broertje kort na elkaar waren overleden. Ze had nooit in een band met haar geïnvesteerd maar dat betekende niet dat de woorden die ze sprak haar nekharen niet overeind deden steken. "Zo te zien zal dat nog lang duren voor WindClan eindelijk een bekwame kat als leider heeft." Haar blauwe ogen fonkelden terwijl ze kil naar de kattin keek die het kamp direct naar deze woorden verliet. Het zou niet lang duren voordat de Windclan een geweldige Leader zou hebben, zodra Stallionheart naar de Moonstone kwam, hadden ze een goede Leader. Hij zou leren van zijn fouten, en die niet nogmaals maken, hij had een hart voor hun Clan en ze wist zeker dat de rest van Starclan dit ook in zou zien. Ondanks het feit dat veel katten onder zijn leiding in het gevecht met Riverclan waren gestorven. Haar dood was al een straf die groot genoeg was voor de Clan. Ongetwijfeld.

Amberstorm, de kattin die zoveel bij haar had losgemaakt leek eindelijk haar dode lichaam te zien. Niet eindelijk, maar ze wist dat ze veel voor de kleine tabby had betekend. Ze had haar zoveel kansen gegeven, na de dood van Cootsnarl en die van de Elder van Riverclan. Ze had meer in haar gezien dan een kattin die zich niet altijd kon beheersen. Net zoals Abysshowl soms moeite had om zich in de Clan te beheersen. Ze was geen slechte kat, zeer zeker niet. Echter hoopte ze wel dat ze met de twee Medicine Cat’s zou blijven spreken zodat ze in staat zou zijn haar Warrior taken op zich te nemen zonder dat er meer gewonden zouden vallen. Ze hoopte dat Stallionheart haar werk voort zou zetten en als hij dat niet deed dat Lizardpath of Routnose hun best zouden doen. Ze wist dat de knappe kattin haar keuze niet zou snappen, immers leefde ze niet voor de kittens zoals zijzelf altijd had gedaan maar des te meer voor de Clan. Ze wist dat de ander het in zich had om een trouwe, sterke Warrior te worden nadat haar kittens benoemd werden tot Apprentice, zolang ze de controle niet verloor en zichzelf wilde blijven verbeteren tot een betere kat. Haar blauwe ogen stonden genegen en zacht toen ze de blik van Amberstorm zag. De groene ogen van een van haar pleegdochters. ”Graag gedaan Amberstorm,” Murmelde ze zacht en warm, een warmte die anders ook in haar geur gelegen had. Zacht snorde ze terwijl ze haar tranen weg knipperde. Als ze in staat was geweest haar kop in de nek van de ander te begraven, dan had ze het gedaan. Zonder twijfel. Immers hield ze van vele van haar clangenoten.

Oceanstar’s blik werd toen naar Dewpaw getrokken. Ze had niet eens door gehad dat haar kleine dochter, Ashkit om duidelijkheid vroeg aangezien ze zoveel met de jonge Apprentice had gedeeld. De kalme, rustige kattin die het beste voor de Clan probeerde te doen. Keer en keer opnieuw, ze wist dat het niet makkelijk was geweest voor de jonge kattin om haar naar het verlies van haar tweede leven te vinden. Bloodpaw had ze gered, met een goede reden. Hij was belangrijk voor Starclan, zeer belangrijk voor Shadowclan. Hij zou zoveel kunnen doen in zijn tijd als Medicine Cat Apprentice en waarschijnlijk later als Medicine Cat. Dat was een ding dat ze zeker wist. Het kon niet makkelijk zijn voor de gevlekte Apprentice, zeer zeker niet. Ze wist dat ze in de dagen erna de jonge kattin nog in de gaten zou houden, hopende dat ze wat heling kon brengen in de Clan. Heling die Routnose en Lizardpath niet konden geven. Daarnaast wist ze dat ze wellicht de kans zou krijgen om Stallionheart te spreken maar dan zou het over zijn leven gaan, niet over die van haar. De nek- en rugharen van de knappe Apprentice stonden rechtovereind terwijl haar normaal warme blik, fel werd. Oceanstar glimlachte dankbaar terwijl ze haar oren spitste om de woorden van de jonge kattin te horen. ”Oceanstar heeft een fout gemaakt toen ze samen met Tigergaze de kittens gekregen had, maar alleen daarom kunnen we nu toch niet zeggen dat ze geen goede leader was?” Vol ongeloof keek ze de andere katten aan. Haar clangenoten hadden haar aan kunnen spreken op haar gedrag toen ze er nog was geweest om het aan te horen. Ze was nu naar Starclan vertrokken, had hen haar laatste kittens na gelaten, in de hoop dat deze een mooie toekomst konden brengen. Immers hadden ze weinig aan een rouwende Leader gehad. Ze had nog niet geweten dat ook Panthersoul tegelijk met haar het leven had gelaten, totdat ze hem had gezien toen hij haar een leven ontnam. Waardoor ze enorme opluchting voelde om te weten dat een van de clangenoten nog aan haar kittens dacht. Anders had hij dat wel gedaan, maar nu leek Dewpaw dit te doen. ”Oceanstar had een groot hart voor iedereen in deze clan en ze wilde er altijd voor iedereen zijn. In starclans naam, ze redde het leven van een medicine cat apprentice van een andere clan en heeft haar best gedaan voor iedereen hier. Als je problemen met Oceanstar had dan had je dat tegen haar moeten zeggen toen ze nog leefde en niet nu dat ze dood is en niks kan. Ze heeft de rest van haar levens gegeven voor haar kittens en deze verdienen goede verhalen over hun moeder. Niet het verhaal hoe ze niet loyaal was, want dat was ze, ook al heeft ze fouten gemaakt. Zeg niet dat jullie nooit iets fout gedaan hebben.” De jonge Apprentice gromde naar haar woorden voordat ze een neusje kort in de vacht van haar aardse lichaam drukte. Het lichaam dat ze had achtergelaten terwijl haar ziel in Starclan haar plek zou vinden. Hierna zette de gevlekte Apprentice een paar stappen terug. Terwijl het felle al snel verdween, Oceanstar zuchtte zacht. Arme Dewpaw, ze had haar zoveel belangrijke woorden mee gegeven. Deze zou ze later nog moeten delen, hopelijk zou ze in staat zijn dit te doen. Voor Windclan. ”Bedankt, Dewpaw.” Murmelde ze zacht. Ook al wist ze dat de ander haar niet zou kunnen horen.

Stallionheart leek in alle commotie met de Medicine Cat te willen spreken. Met Routnose, haar goede vriendin en de opvolgster van Lizardpath wanneer deze af zou treden. Al hoopte ze dat de twee kattinnen nog lang samen zouden mogen werken. Naast elkaar terwijl ze voor Windclan zorgden. “Wat is er in StarClan’s naam gebeurd?” Mauwde de kater zacht, terwijl hij de gevlekte cyperse kattin aan keek. Arme Routnose, ze wist nog niet van het overlijden van Panthersoul af. Ze slikte even moeizaam terwijl haar hart uitging naar de jonge Medicine Cat die zoveel pijn zou ervaren. Twee goede vrienden in een klap weg. Routnose schudde haar kop en schraapte haar keel, terwijl ze niet van de Clan weg liep om het te bespreken met Stallionheart. Het was haar wellicht nog te pijnlijk om het verhaal meerdere keren te moeten vertellen. Tranen drupten weer over de wangen van de jonge Leader, ze wist hoeveel pijn ze haar had gedaan met haar verlies. Het was niet de manier waarop de meeste Leaders zouden gaan. "Iedere kat van Windclan, luister alsjeblieft," Haar stem was schor, maar het was duidelijk dat ze haar best deed om zich te laten horen. "Z-zoals jullie zien is Oceanstar overleden," Tranen ontstonden al weer in de prachtige groene ogen van de jonge Medicine Cat. Deze knipperde ze verwoed weg, waardoor Oceanstar zacht murmelde. ”Oh, Routnose…” Haar lieve vriendin en trouwe Medicine Cat. Deze pijn had ze niet verdiend, niemand had het verdiend maar ze kon het niet veranderen. Ooit was het haar tijd, en hij was sneller gekomen dan ze ooit had verwacht. Spijt had ze echter niet dat ze haar levens had gegeven voor haar kittens. "Ze was zwanger en veel te vroeg bevallen in de storm... De kittens waren dood geboren en Oceanstar stierf kort daarna. Z-ze heeft besloten haar resterende 6 levens aan haar zoons en dochters te schenken, en zelf haar plaats te nemen tussen de sterren," De woorden kwamen er redelijk soepel uit, al leek het haar nog extreem veel moeite te kosten. Arme Routnose, de pijn was duidelijk af te lezen. Ze wilde niets liever dan de ander nog een hart onder de riem te steken, haar nog een keer in haar omhelzing te nemen en gerust te stellen. Zeker als ze ook te weten zou komen dat Panthersoul was overleden. "Ik... Vanavond zitten we vigil, daarna kunnen diegene die dat willen samen met mij Oceanstar's lichaam volgens het ritueel naar de velden brengen," De prachtige kattin knikte hierna enkel om daarna richting haar den te stappen. Zonder dat ze wist dat ze daar nog een dode kater zou treffen. Oceanstar zuchtte zacht terwijl ze haar kop boog en schudde. Als het kon zou ze het liefst nog een keer in de dromen van de ander komen, en haar pijn verzachtten. Gelukkig wast Stallionheart er nog steeds. De kater hield de kattin tegen met zijn staart voordat hij het nieuws bracht. Routnose was niet alleen, ook al zou ze zich zo wellicht voelen. Ze was nog breekbaar na het gevecht met Riverclan, ongetwijfeld kon ze dit niet erbij hebben. Hopelijk kon iemand haar hart nog verzachtten. "Routnose, voordat je binnen gaat... Panthersoul is ook overleden. Toen de storm begon" Mauwde de kater meelevend en triest. Ik en Rosefield waren bij hem. Burnetbliss is na het overlijden van hem gaan jagen en moet jullie toen zijn tegengekomen." Op dat moment wist Oceanstar zeker dat Stallionheart zijn best zou doen om de andere katten in de Clan te steunen. Haar keuze was goed geweest, hij was de perfecte opvolger. Trots zwol haar hart terwijl ze zich om draaide en haar lichaam stevig op krulde. Tranen dropen over haar wangen, alle hectiek leek zijn stevige klem om haar hart los te laten. Ze zou rouwen om alles dat er was gebeurd, maar ook met trots en liefde toe kunnen kijken op de verdere toekomst van Windclan.

NOTES: dit speelt zich af tijdens: Ocean's vigil

&

Het was misschien niet zo’n goed idee. Ze wist niet hoe de voormalige leader van WindClan op haar zou reageren, met de oorlog tussen WindClan en RiverClan, hoewel Mudpuddle daar niet in gevochten had. Maar er was haar altijd verteld dat StarClan één clan was, en dat het niet uitmaakte in welke clan je voor je dood zat. Geen borders meer. Stilletjes kwam ze naast Oceanstar zitten. Ze wist hoe het voelde om je kittens daar beneden te zien, terwijl jij hierboven was, niet in staat om iets te kunnen doen. Mudpuddle bleef stil, en keek naar beneden. Dit was niet een moment voor woorden.

OOG: dit voelt opeens zo kort

Oceanstar

Leader

In Starclan was ze nooit echt alleen geweest. Immers was de Clan een grote groep katten met allemaal dezelfde gevoelens. Zo hielden ze van de Clans die onder hun poten leefden, en zouden ze altijd een oog in het zeil houden voor de geliefden katten die ze altijd in het hart gesloten hielden. Het was dan ook geen grootse verrassing dat een andere kattin zich bij haar had gevoegd terwijl ze zich zo open had opgesteld voor haar emoties. Het was een tijd voor helen, ze kon in Starclan het grote gewicht van haar schouders af laten vallen. Stil kwam een gestreepte oud-Riverclanner naast haar zitten. Een kattin die net zoals zijzelf was overleden tijdens de bevalling, echter had ze niet het besluit hoeven nemen nooit meer terug te keren. Dat besluit was voor haar genomen. Haar blauwe, met tranen en sterren glinsterende ogen wendde ze naar de ander toe terwijl ze moeizaam slikte. "Mudpuddle," klonk er zacht en warm. Warmer dan ze wellicht tegen haar had gesproken als ze beide nog onder de levende katten hadden gestaan. Echter was de kattin nauwelijks kil geweest in haar leven, tenzij ze wellicht tegenover Cyber of die zwarte Bloodclanner had gestaan. Arme Bloodpaw, haar hart ging uit naar de jonge Medicine Cat Apprentice die het ook extreem zwaar had. Wellicht dat hij zichzelf ook nog eens de schuld ging geven voor een van haar levens. De kater was er een die ze dat nog wel eens zag doen. Wellicht omdat hij niet inzag waarom ze zijn leven uiteindelijk had gered. Ze zuchtte terwijl ze haar poten langzaam strekte en de ander stil aan keek. "Ik had niet verwacht dat een van Riverclan zich bij mij zou voegen." Mauwde ze niet onvriendelijk maar een tikkeltje verwonderd. In haar leven had ze niet zoveel katten ontmoet die net zoals zijzelf, zo rustig en warm naar anderen waren.

NOTES: dit speelt zich af tijdens: Ocean's vigil

&

Onderwerp: Re: For the living....[OPEN]