Growing Restless [Evergreen]

Oceanstar

Leader

Een paar helderblauwe ogen gleden langs de heldere hemel. Zoals het er nu uit zag voelde de jonge Leader zich sterk, krachtig en zelfverzekerd. Onsterfelijk bijna, echter was het niet wat het leek. Oceanstar voelde de zorgen voor haar Clan maar al te stevig op haar schouders drukken. Niet alleen dat, ergens voelde ze bijna alsof ze haar einde naderde. Alsof ze niet meer zo lang over deze vlakten zou rennen. Hier zou mogen zijn. Het was alsof haar einde naderde, de rode draad in haar leven af zou knappen. Met een laatste nest, met kittens. Ze had het grootste deel van haar leven zich ingezet voor de jongere katten en daarmee wellicht ook veel respect gewonnen. Er was een reden geweest waarom Evergreen haar benoemd had als opvolgster. Het zou apart zijn als ze eerder de sterren in haar vacht zou hebben dan de oudere kattin. De kattin die de tante was van haar eerste nest. Ze zuchtte kort voordat ze haar kop schuinhield. Als ze het over de rossige kattin had, dan zag ze haar staart. Letterlijk.

NOTES: None

&

De rol van warrior paste haar goed, maar het bleef vreemd voelen om weer een normaal lid te zijn van de clan die ze eens geleid had. Het gaf rust die ze lange tijd niet had gekend, maar soms keerde de frustratie terug, zoals toen ze had gezien hoe Oceanstar en Stallionheart zich tegen elkaar keerden in de ceremonie na het gevecht. Oceanstar had met haar deputy moeten overleggen voor ze een dergelijke mededeling deed. Omgekeerd had Stallionheart zijn leider nooit zo publiekelijk tegen mogen spreken. Een leider en deputy moesten altijd een eensgezind front vormen, anders scheurde de clan in tweeën. Evergreen had veel fouten gemaakt, maar haar ervaring had haar wel geleerd dat de schijn altijd opgehouden moest worden als je geen respect van je eigen clan of van de andere clans wilde verliezen. Ja, de schijn ophouden, dat had ze wel gekund... Misschien was dat nog steeds wat ze deed.

Ze had net een konijn gevangen toen ze de leidster opmerkte, en ze staakte haar zoektocht naar een volgende prooi even om naar Oceanstar toe te lopen. Ze begroette de grote, langharige kat met een knikje en een vaag trekje van haar mondhoeken dat misschien een glimlach genoemd kon worden.

Oceanstar

Leader

De rol van een Warrior was zoveel makkelijker en rustiger dan die van een Leader. Ergens was de taak die op haar schouders rustte niet altijd even makkelijk om te dragen. Vandaar dat ze de keuze van Evergreen steeds beter snapte. Niet dat ze een zelfde soort keuze zou maken. Windclan was haar verantwoordelijkheid en tot het moment dat ze stierf zou ze haar best doen deze hoog te houden. Het zou hen niet goed doen als Leader's keer op keer afstapten omdat ze de Clan niet konden geven wat het nodig had. Stabiliteit, met haar liefde was ze ver gekomen maar nog steeds leek het streven af en toe bijna onmogelijk. Toch moest Oceanstar niet onderschat worden, ondanks het feit dat ze opvliegend kon reageren, was ze nog steeds de warme, zachtaardige moeder die ze bijna altijd was geweest. Evergreen leek haar ook te hebben opgemerkt en kwam met een prachtvangst naar ahar toe gelopen. De keuze die de ander had gemaakt begreep ze met de dag meer en meer. Aan de andere kant was ze er nog niet klaar voor om het erbij neer te leggen. Koppig als een ezel als de jonge Leader kon zijn. Stallionheart zou snel genoeg haar taken overnemen als ze daadwerkelijk haar nieuwe thuis in Starclan vond. Warm beantwoordde de Leader de woordeloze begroeting van de oudere kattin met een knikje, waarna ze zacht sprak. "Evergreen, nog steeds je jachttalent niet verloren?" Mauwde ze terwijl ze naar de haas keek.

NOTES: None

&

Evergreen haalde haar schouders op en snoof even. “Het zou wat zijn als ik dat ook al niet meer kon”, miauwde ze droog. Ze keek even omlaag naar de prooi aan haar poten en begon het konijn daarna met aarde te bedekken om hem verborgen te hoiden van aaseters tot ze hem op kwam halen. Ja, het zou wat zijn... Evergreen was allang blij dat ze WindClan nog altijd van dienst kon zijn. Hard werken was voor haar altijd al een manier geweest om tot rust te komen. Als ze joeg of vocht voor haar clan voelde ze weer iets van een doel, ook al was het een leeg en onduidelijk doel. Want wat was haar clan nu eigenlijk? Was dit groepje ruziënde katten al die pijn en moeite waard? Het was een van de gedachten die tot haar aftreden had geleid en nog steeds besloop het onaangename gevoel haar vaak, maar ze probeerde er niet te veel aan te denken. “Jij nog succes gehad vandaag?” vroeg ze aan de ander. Gesprekken over het succesgehalte van de jacht waren uiteindelijk toch zo ongeveer de enige gesprekken waar ze goed in was.

Oceanstar

Leader

De rossige kattin had altijd een bepaalde trots met zich gedragen. Ze was een geweldige Leader geweest, waardoor Oceanstar niets anders dan respect naar haar kon tonen. Ze waren zo verschillend als nacht en dag, maar dat betekende niet dat de twee katten niet met elkaar overweg konden. Als er een kattin was die haar begreep en de moeilijkheden die haar rang in Windclan met zich mee brachten, dan was het de gestreepte kattin voor haar wel. Ze had vroeger een relatie met Neverland gehad, de broer van de prachtige kattin. Van die kater had ze haar eerste wonderlijke nest gekregen. Ze kon haar verdriet kwijt in de onschuld van de kittens, haar pijn... Wat ervoor zorgde dat ze voor haar leeftijd al redelijk wat kittens had verzorgd. Het was geen wonder dat sommige haar zagen als de moeder van Windclan, want dat was ze. Echter kon een moeder niet altijd goed voor de kinderen of in haar geval de Clan zorgen als er zoveel dingen waren waarmee ze rekening moest houden. Ze probeerde het, echter kon ze niet anders dan toezien wanneer ze faalde, en ze had gefaald. Daar was ze zeker van, ook al had ze enkele dingen bereikt. De ander haalde haar schouders op en snoof even. "Het zou wat zijn als ik dat ook al niet meer kon”, Klonk er droog waardoor de jonge Leader glimlachte. De ander zou hopelijk nog lang geen Elder worden, ze was trots en daarmee een behoorlijk krachtige kattin. Ze was anders dan haar, maar ze zou ten alle tijden achter de keuzes van de vorige Leader staan. Er waren dingen die ze kon, die haar nooit waren gelukt. Al was het andersom wellicht ook wel te zeggen. Terwijl de ander haar prooi begroef, zwiepte Oceanstar rustig met haar staart. “Jij nog succes gehad vandaag?” Vroeg ze waardoor ze haar kop kort schudde. "Nee, ik heb wat kleins kunnen vangen maar het was niet mijn beste dag. Denk dat ik te snel afgeleid raakte. Iets in mij voelt onrustig, alsof er een storm nadert en ik weet niet of deze zonder gevolgen over zal waaien." Mauwde ze zacht, bijna poëtisch. Immers wist de Leader nog niet hoe snel ze de storm zou herkennen als dracht, en de wetenschap dat ze haar levens zou geven voor een prachtnest.

NOTES: None

&

Onderwerp: Re: Growing Restless [Evergreen]