Mourning death, celebrating life

No one notices, no one even cares, when I fade away again. I'm a shadow, and no one remembers shadows.

Het was een uitzonderlijke dag, in vele opzichten. Haar spieren leken iets minder pijn te doen en het zonnetje stond al vroeg hoog aan de hemel. De zachte stralen verwarmde haar pels waardoor ze haar ogen sloot en zichzelf voorzichtig uitstrekte. Op dit soort momenten kon ze begrijpen waarom warriors van het leven hielden en haar eigen positiviteit begon ook terug te komen. Grijnzend keek ze rond het kamp. Zoekend naar iets om te doen, een kat om te helpen. Haar ogen vielen op een she-cat waar ze naar toe stapte. Het was puur de eerste de beste kat die ze zag. Maar ze wist dat haar zusje al genoeg katten kende, terwijl zij nog nauwelijks iemand kende. Haar taak als kitten was toch echt om haar clangenoten te leren kennen of niet? "Hallo!" Piepte ze opgewekt haar blauwe oogjes lachend sluitend. "Ik ben Wisteriakit, en u bent?"

-Mourningchant first

Ugh... Waarom had haar altijd-over-the-top-optimistische broer haar verplicht meer vrienden te maken? Ze had genoeg aan Losthymn, en no way dat ze toe zou geven dat ze misschien soms een beetje eenzaam was. Plus, niemand wilde toch met haar omgaan. Dus schokte het haar toen een kitten opeens op haar af kwam. "Hallo! Ik ben Wisteriakit, en u bent?" Wacht, ze moest nu gewoon haar naam aan deze kat geven? De kattin wist niet zeker of ze dat wel wilde, maar ze voelde haar broer's blik in haar rug priemen. "Mourningchant", antwoordde ze kortaf.