She Lives In Us [Geboorte- & Doodtopic]

Het licht viel enkel in vlekken hun den binnen, gefilterd door de takken die voor hun den hingen en de gestalten van katten die af en aan voorbij liepen in het kamp. De meeste van hun patiënten hadden hun ogen dicht gedaan of waren iniedergeval goed genoeg verzorgd om even alleen te zijn, waardoor zij nu tijd had om even op adem te komen en zich te focussen op een van de taken die voor haar erg therapeutisch werkte; het ordenen van kruiden. Soms, op momenten zoals deze, bedacht ze zich dat ieder verschillend kruid een andere gedachte was en wanneer ze al deze kruiden, al deze gedachtes gesorteerd had, leek het ook in haar kop een stuk rustiger en geordend te zijn. Haar taak werd echter verstoord toen haar vriendin en de leader naar binnen stapte, Routnose keek verbaasd op, hopend dat ze enkel langs kwam om een prooi te delen of een gezellig gesprek. Deze verbazing veranderde echter heel snel in bezorgdheid toen ze de blik in Oceanstar's ogen zag. "Routnose, heb je tijd voor een wandeling?" wat verlangend keek ze naar haar kruiden, die nog altijd door elkaar lagen. Het liefst zou ze dat eerst af maken, maar voor Oceanstar was altijd wel tijd. Er lag niemand op sterven, dus lief ze alle verschillende kruiden door elkaar gemengd achter.
Buiten wachtte ze geduldig, toe kijkend hoe ook Tigergaze geroepen werd. Kort trok Routnose met haar oren, onbehaagd door deze situatie. Haar hart hoopte dat het slechts een gezellige wandeling zou zijn met twee van haar beste vrienden, maar een naar voorgevoel in haar borstkas schreeuwde het tegenovergestelde. Niet-begrijpend keek ze van de ene kat naar de ander, waarna ze zonder vragen Tigergaze vriendelijk begroette en met het tweetal het kamp uit stapte. Toen ze zeker was dat er geen ongewenste oren zouden luisteren, draaide ze zich bezorgd naar de grotere poes. "Ocean? Is alles oké?" vroeg ze voorzichtig.

Hun territorium lag er niet anders bij dan anders, de zon scheen niet feller dan normaal en de vogels zongen hun gewone lied. Toch was er iets in de lucht dat haar snorharen deed trillen, een naar voorgevoel die haar buik zich liet omdraaien. De wolken die dreigend aan de uithoeken van de horizon hingen hielpen daar niet bij. Toen ze een stukje in stilte gelopen hadden en Routnose een bepaalde, bekende geur om Oceanstar had geroken kon ze wel gokken wat er te komen stond. "Ik verwacht kittens van Tigergaze. Ze hebben mijn verwondingen en het verlies van een leven, overleefd. De vraag is enkel hoe goed alles zal verlopen wanneer het tijd is voor hen om zich bij onze Clan te voegen." viel de leader met de deur in huis. Ze bracht het zo kalm, zo rustig, alsof het slechts een bijzaak was. Natuurlijk was dat het niet en Oceanstar zag dat ook duidelijk wel in, maar Routnose was een stuk minder goed in haar zorgen verbergen. Haar oren zakten in haar nek en ze keek geschokt van de een naar de ander. De geur van moedermelk hing om Oceanstar heen, maar oh Starclan, ze had gehoopt dat het slechts aan haar vacht was blijven hangen nadat ze de nursery een bezoekje had gebracht. Dat was niet het geval. "M-maar, Abyss-" ze schudde haar kop en haalde even diep adem. Nee, de relatie van haar vriendin was niet iets waar ze zich mee moest mengen, haar zorgen lagen eerder bij deze zwangerschap en wat het gevolg zou zijn voor Oceanstar. "Weet je het zeker?" vroeg Tigergaze, zijn stilzwijgen verbrekend. Gepijnigd keek Routnose hem aan, haar oren nog altijd diep in haar nek. Waar waren ze mee bezig? Hoe stupide konden ze zijn? Oceanstar had al geweten dat haar lichaam niet nog een zwangerschap aan zou kunnen, daarom was Abysshowl bevallen van een kind in plaats van zij. En toch, toch dit? Het was het laatste dat Routnose er nu nog bij wilde hebben, maar ze zou er zijn, ze zou helpen. "O-oké... Ik, ehm, gefeliciteerd..?" bracht ze wat onhandig uit en zuchtte nogmaals om zichzelf helder te krijgen. "Alleen... Ik maak me zorgen Ocean, ik weet niet of je lichaam nu al nog een nest aan kan," eigenlijk wist ze dat wel, haar lichaam kon dat namelijk zeker weten niet aan. Het zou Oceanstar een leven kunnen kosten, of van de kittens. Oh starclan, ze zou altijd blij zijn met meer kittens voor de clan, maar deze keer werd het haar lastig gemaakt. "Ik raad je aan om meteen de nursery of medicine cat's den in te trekken, ookal duurt het nog even voordat je gaat bevallen. Je kan het beste nu rust nemen, Ocean, voor je eigen veiligheid en die van jullie kittens,"

Het was nog helemaal niet de tijd voor de jonge kitten om geboren te worden. Toch leek iets het er niet mee eens te zijn, want voor ze er besef in had werd haar rust verstoord. Waar ze eerst nog in een veilige warme plek was, werd dit snel genoeg vervangen door een koude wereld. Een wereld die haar jonge zwakke lijfje niet aan kon. Ze deed nog een poging om een geluid te maken, een keer adem te halen, maar het was tevergeefs. De enige adem die ze had weten te nemen zou ook meteen haar laatste zijn. Ze leefde niet lang genoeg om warm te worden en haar naam te horen.
Toch leek het lot iets anders voor haar in petto te hebben en niet alleen voor haar, maar voor al haar siblings. Haar moeder wilde hun duidelijk niet kwijt, waardoor ze elk van haar kinderen een leven gaf en zij was degene die de eerste kreeg. Ze had nog amper besef kunnen hebben dat ze dood was voor ze een tweede kans kreeg om te leven. Ze nam een nieuwe ademteug en deze keer kwam er wel geluid bij. Toch had ze het nog steeds koud en begon haar maag te zeuren. Alleen kon ze de plek niet vinden waarmee ze dat zou kunnen stillen. De warmte die haar langzaam warmer maakte had tenslotte niet de geur waar ze instinctief naar op zoek was.

Haar den? Even keek ze wat bedenkelijk, niet zeker wetend of ze daar nu meer rust zou vinden dan in de nursery. Na het gevecht lag hun den vol met gewonde katten, die soms evenveel kreunden als kittens konden piepen. Toch stemde ze in met een knikje, wetend dat er altijd wel iets te vinden zou zijn. Desnoods zou ze haar nest kort delen, of opgeven, er was wel een oplossing te vinden. Het belangrijkste was dat ze nu terug zouden keren naar het kamp, want de wind die was aangesterkt en de storm die steeds dichter bij kwam stonden haar alles behalve aan. Nerveus zwiepte ze met haar staart toen de eerste regen druppels neervielen en als kleine pareltjes op haar vacht bleven liggen. Ze schudde zich uit en keek omhoog, wetend dat ze het niet meer droog zouden houden. De hemel barstte open een flits haast direct gevolgd door een knal liet haar een sprongetje van schrik maken. “Ocean, we moeten nu gaan, anders-“  de rest van haar woorden stierven weg met de wind toen ze zag wat er gaande was. De blauwe ogen van haar vriendin spraken boekdelen, ze had die pijn zo vaak bij de queens gezien, en Routnose voelde een kou die niet van de storm en diens regen afkomstig was over haar lichaam vallen. “Nee,” bracht ze ademloos uit, ogen groot van angst naar de huilende hemel gericht. Was dit de straf? De gruwelijke straf die hen opgelegd werd voor de oorlog? Hoe kon Starclan zo bruut zijn, zo harteloos dat ze dit lieten gebeuren? Of was deze storm iets waar zelfs de goden niets meer over te zeggen hadden?

In paniek keek ze rond, hopeloos opzoek naar een schuilplaats om tenminste veilig te zijn van de krachtige regen. Er was niets, en Oceanstar haar weeën waren al bezig. Alle kruiden, al haar kennis, alles wat ze nodig had lag in het kamp ver, ver achter hen. Geen van hen konden nu van Oceanstar’s zijde wijken, dan zou zij en haar nog ongeboren kinderen zeker de dood vinden. Oh Starclan, wat moest ze in godensnaam doen? “Ehm, eh,” stamelde ze in paniek, waarna ze drie keer diep moest ademhalen om niet zichzelf kwijt te raken in een paniekaanval. Ze was nodig, starclan, ze kon nu niet aan zichzelf denken. Haar groene ogen flitsten heen en weer en vonden een stok, die ze naast Oceanstar neerlegde om erop te bijten, het was het enige wat ze nu kon doen om de pijn te verlichten. Haar geschreeuw werd amper overstemd door de donder, maar sneed nog altijd even diep. Met een stem die ze zo rustig mogelijk hield als ze kon begeleidde ze Oceanstar door de bevalling, haar vertellend om rustig, diep en gelijkmatig adem te halen zoals ze zoveel vaker had verteld. Dit keer was het anders, er was iets goed mis en kort sloeg Routnose een schietgebedje naar iedere Starclanner die ze kende, maar de sterren waren diep verborgen achter de wolken. Het was aan hun… Het was aan haar.

De eerste kit werd geboren. Te vroeg, zoveel te vroeg. Met haast pakte ze de kit vast, scheurde het vliesje en begon ruw tegen de haren in te likken om iets van warmte en stimulatie te bieden in dit noodweer. Het mocht niet baten. Samen met het hartje van de kleine snow bengal leek ook die van haar te stoppen. Het was ijskoud, dood. "Ademt ze, Routnose?". Nee. Ze was doodstil, onbewogen en niet voor leven vatbaar. De cyperse poes hield zich stil, versteend door het verdriet van dit alles. Met tranen in haar groene ogen dwong ze zich om Oceanstar aan te kijken, waarna ze enkel haar kop schudde. Nee.

Nogmaals schreeuwde de poes. Routnose moest zich schrap zetten tegen de wind, die enkel licht werd opgevangen door Tigergaze. Oh, wat moest die kater wel niet voelen nu? Nu zijn tweede kind ook dood op de wereld werd gebracht, en de derde, en de vierde, en de vijfde… En de zesde. Routnose pakte de laatste kit en likte die zo ruw dat ze kort dacht dat hij nog op zou warmen, maar het mocht niet zo zijn. 6 dode kinderen, bevuilt door donkere vloeistof dat zowel modder als bloed zou kunnen zijn, misschien een ongoddelijke combinatie van beiden. Er was geen gepiep, het was slechts doodstil. Ondanks de regen die genadeloos bleef vallen, ondanks de donder die bleef rommelen was het oorverdovend stil. De prachtige kinderen van deze twee ouders lagen dood in het vuil, voor het onwetend oog zou het slechts kraaienvoer zijn. De geur van dood en bloed deed haar kokhalzen.

Warme tranen biggelden over haar wangen en ze nam niet eens de moeite meer om die tegen te houden. Ze had gefaald. Had ze toch terug naar het kamp moeten rennen? Hulp moeten roepen? Oh, misschien zouden ze nog leven als ze maar een warm nest hadden gehad. Misschien, misschien… Ze waren allen dood. En Oceanstar zou sterven, nogmaals, door het geweld dat haar verminkte lichaam was aangedaan door deze bevalling. "Ik... Ik.." ze kuchte, Routnose stapte dichterbij en zorgde er expres voor dat ze niet meer naar haar dode kinderen zou hoeven te kijken. “Shht, spaar je krachten Ocean,” murmelde ze diep triest, hopend dat haar aanraking Oceanstar iets van troost zou kunnen bieden. "Ik zal mijn leven geven, voor hen." Ze verstijfde. De volgende woorden van de leader kwamen slechts half aan terwijl die zin in moest zinken. Ze… Ze zou haar leven geven voor deze kinderen? Oh hoe innig triest het was om je kinderen te verliezen, maar zou ze haar eigen levens geven aan deze kleine hoopjes, die niet eens één keer van de frisse lucht hadden mogen genieten? Tigergaze deelde zijn liefde, zijn verdriet met de poes. Routnose bleef slechts onbewogen zitten, haar ogen vol pijn terwijl ze naar de poes keek. Oh, ze had haar laatste woorden moeten spreken, afscheid moeten nemen van haar vriendin, haar zoveel moeten bedanken voor alles; maar ze kon het niet. Haar keel was dichtgeknepen, het besef dat ze zo iemand dierbaar moest verliezen nog lang niet aangekomen.

En toen stopte ze met ademen.

"D-dit kan niet, toch?" ze wilde dat ze nee kon zeggen. Dat ze Tigergaze kon verzekeren van het feit dat Oceanstar terug zou komen. Maar er waren verhalen, oude, half-vergeten verhalen die spraken over dergelijke acties. En hoe egoïstisch het ook was, ze hoopte dat het slechts verhalen waren. Ze kon Oceanstar niet verliezen, niet nog een vriendin. Liet de kittens dan dood zijn en vrolijk dartelen in Starclan. En toen begon de eerste te piepen.

Zes kittens, en nu ook zes levens… “Nee, nee,” sprak ze ademloos, waarna ze in paniek op Oceanstar afstapte. “Ocean, kom terug, dit kan niet. W-we… Ik heb je nodig, kom terug,” miauwde ze en likte de kop van de poes. Geen antwoord. Het gepiep stemde aan tot het een kakofonie van jonge stemmen was. Zes jonge stemmetjes. De kittens piepten, ze leefden, Oceanstar had ze haar levens geschonken. “Nee! Nee!” schreeuwde ze in tranen, haar kop tegen die van haar vriendin drukkend. “Kom terug, Starclan, gun haar nog één leven, alsjeblieft, alsjeblieft,” snotterde ze en tikte hard tegen de kop van Oceanstar, hopend dat er ook maar iets was dat het leven terug kon brengen in haar glazige,blauw ogen. Welke idioot het ook was die ooit had bedacht dat er een romantische schoonheid aan huilen en verdriet zat, had het mis. Routnose stortte huilend, bibberend en snotterend neer, zich volledig overgevend aan het verdriet dat haar hart zich zo zwaar liet voelen. Tigergaze had zich over de kittens gebogen en ze wist dat zij ook de plicht had voor ze te zorgen, maar ze wilde het niet. Ze wilde haar leader terug, haar vriendin. “Het spijt me…” Net als haar moeder had ze ook Oceanstar niet kunnen redden.

De storm begon op te klaren, het was over, Oceanstar was niet meer. Routnose dwong zichzelf tot stilte en kwam overeind, haar ogen rood van het huilen maar nu droog. Ze had geen tranen meer, er waren kittens die ze moesten helpen. De levens die de grijze poes gegeven had zouden niet verspild worden, al was het het laatste dat ze deed, deze kittens zouden allen prachtige warrior worden. Dat… Dat was een belofte aan haar overleden vriendin. Droef keek ze op naar de hemel, net toen een eenzame uil heel laag over kwam vliegen. Routnose verstarde, haar snorharen plots naar voren getrokken en zacht trillend. Even leek de wereld om haar heen te vervagen, het enige dat nog scherp was, was de uilenveer die op het lijk van Oceanstar neer dwarrelde. Toen de veer eenmaal contact maakte met het lichaam, werd ze plots weer terug gezogen naar de werkelijkheid. “Starclan…” murmelde ze stilletjes, wetend dat ze hadden gesproken. Maar, waarom? Zou een uil Oceanstar nu nog terug kunnen brengen? Nee, haar lichaam was nog even onbewogen als eerder. De poes schudde haar kop, wetend dat ze nu een andere plicht had; de kittens. Starclan had gesproken, maar ze zou later pas weten met welke woorden.

“… We moeten gaan,” waren de enige woorden die ze er moeizaam uitpersten toen de regen langzaamaan stopte. Het vooruitzicht dat ze Oceanstar haar lichaam hier achter moesten laten maakte haar misselijk. Het idee dat een roofdier haar in die tussentijd zou vinden en het lichaam zou verscheuren… Nee, dat kon niet gebeuren. Liet Starclan dan iniedergeval haar krachten gebruiken om nu Oceanstar te beschermen, als laatste eer.

Zijn hartje had een tijd lang vredig geklopt, maar wanneer je zo ruw en zo vroeg op de wereld werd gezet kon dat fatale gevolgen hebben. In plaats van zijn ogen te openen in de echte, tastbare wereld, werd zijn onderontwikkelde lichaampje naar de eindeloze velden van Starclan gestuurd. Daar opende hij zijn oogjes, proefde vreemde lucht en voelde zich groter, volwassen en onbewust van het leven dat hij zou missen. Er was slechts het met sterren bezaaide gras dat hem zachtjes heen en weer wiegde. Er waren anderen, anderen die aan hem verbonden waren en anderen die slechts wakend over hem heen keken. in dat moment leek hij ouder, wijzer dan hij zich ooit zou voelen. En toen werd hem dat ontnomen, werd hem een leven gegeven.

Een pasgeboren kind heeft weinig besef, toch zou er altijd een vreemd tastbare herinnering blijven hangen aan dat licht, dat gevoel van het gras tegen zijn vacht. Want nu was hij weer terug, dat gevoel van wijsheid verloren en zijn oogjes stevig dicht geplakt. Het aardse bestaan was op geen enkele manier vergelijkbaar met het hemelse; hier was het koud, hard; onwelkom. De modder kleefde aan zijn vacht en bij het koude lichaam van zijn moeder  kon hij geen warme melk vinden. Ontevreden piepte hij luid, maar hij piepte. Zijn dode lichaampje was gevuld met nieuw leven, leven dat Oceanstar hem had geschonken. De kitten werd tegen een warme vacht getrokken, maar zijn buikje was leeg en zowel modder als bloed kleefde aan zijn vacht. Hem was een leven geschonken uit liefde, dezelfde liefde als waar hij naar vernoemd was: de oleander bloem met zijn prachtig witte blaadjes stond symbool voor de liefde. De liefde die hem het voorrecht had gegeven om zijn longen te vullen met lucht, maar ook de liefde die, net als de oleander bloem, een kans had gegeven om vergif te laten spreiden in Windclan.

Bronzekit werd ter wereld gebracht zonder die ooit te mogen zien. Hij had nooit zijn ogen of oren kunnen openen naar het moois wat de aardse wereld te bieden had. Nee, hij werd meteen doorgestuurd naar het rijk van de sterren. Hoog in de hemel, neerkijkend op iets wat had kunnen zijn. Piepkleine oogjes openden zich in eeuwige velden. Hier was geen storm noch duisternis. Hier waren prachtige, eindeloze velden en oogverblindende zonsondergangen. Hier was alles mooi en vredig, terwijl het daar beneden een hel van pijn en verlies was. Bronzekit wist niet wie hij was. Hij had in zijn brein noch een naam nog familie. Hij bestond en blijkbaar was dat mooi genoeg. Glimlachend keek hij naar een prachtige poes die naar hem lachte. Ze was wonderschoon, de sterren schitterden in haar vacht. Hij wilde bij haar zijn, maar ook dat werd hem niet gegund. Er was toch een ander lot voor hem uitgestippeld.
Bronzekit werd teruggestuurd naar zijn aardse lichaam. Hij nam een grote teug adem toen hij terugstortte in een wereld van kou, modder en bloed. Bronzekit schreeuwde de longen uit zijn lijf. Dit was niet prachtig als de wereld die hij had gezien. Nee, zijn ogen zaten vastgelijmd en zijn lichaam opgekruld tussen spartelende broertjes en zusjes. Allemaal hadden ze hetzelfde meegemaakt, maar geen enkel van hen zou StarClan herinneren. Bronzekit voelde zich verschrikkelijk. Hij was klein, koud en smeekte om een vorm van bescherming. Hij werd verwarmd door een zachte vacht, maar niets kon de drang van zijn instincten bedwingen. Zou er ooit een einde komen aan deze uitzichtloze situatie waar hij als slechts een miezerige kitten zich in bevond?

Een vaag voorgevoel borrelde op in haar buik.
Kort kantelde de fijn gebouwde poes haar kopje wat, een lichte frons op haar gezicht. Wat was er aan de hand? Toen de wind opkwam en ze de druk in de lucht voelde wist ze het al... Er was een storm op komst. Even richtte ze haarzelf op, haar blauwe ogen strak gericht op de horizon die begon te verduisteren. Weldra zou ze best een einde maken aan haar jacht en terug naar het kamp gaan. De slanke kattin rekte zich even uit terwijl ze zichzelf overeind bracht. Het was best een prachtige dag geweest tot nu toe... Het was vreemd om plots de dikke donkere wolken te zien aan de hemel. Was er iets aan de hand met starclan? Even trilde haar oortje in een snelle beweging, een lichte tik die ze had opgenomen doorheen de jaren. Het was niet goed, iets was niet goed. Haar poten jeukten en haar haren prikten. Was het door de aankomende storm? Vast wel. De poes had geen special connecties of wat dan ook, dus waarom zou ze dan ook iets anders voelen?
Met snelle passen was ze beginnen lopen in de richting van het kamp. Ze had bij de borders wat gejaagd en was eigenlijk van plan geweest om nog eens de heatherfields te bekijken. Maar goed, het weer had andere plannen en ze was echt niet van plan hier te blijven als het echt ging stortregenen. Nja, dat was ze dus... Van plan eh. Maar voor ze het wist waren er een paar dikke druppels naar beneden gevallen.. En al snel was het aan het stortregenen. Met grote ogen keek ze even op en begon ze te sprinten. Ze wist dat er hier ergens een tunnel moest zijn. Ze was dan wel niet opgeleid om die dingen te gebruiken, erin schuilen kon altijd. Ze wist echter niet zo goed of het slim was erin te kruipen met zwaar regen. Vulden de tunnels dan niet op met water? Was dat niet gevaarlijk? Een zware zucht kwam van haar lippen af terwijl ze verder rende. Nog eventjes en... Hup! Met een soepele beweging kwam ze in een van de tunnels terecht. DE ingang was ruimer en liep niet meteen af naar beneden, perfect om te schuilen en te wachten tot de storm over was, niet? Toch vond ze het ergens raar, een beetje eng zelfs. De regen was zo snel gekomen, was er iets mis?

Het duurde niet zo heel lang, de storm was een vlaag die na een tijdje voorbij was. Langzaam lichtte de windclan poes haar kopje op. Haar witte pels was vuil van de modder, aangezien ze even was gaan liggen om wat te rusten. Kort kwam ze overeind en duwde ze zichzelf naar voren in een vlotte beweging om uit de tunnel te komen. Even proefde ze de lucht en snuffelde ze even rond, haar staartje licht wiegende in de wind. Het rook fris, zacht en teder... En een vage geur van... "Bl... Bloed?" waarom was er een lichte geur van bloed in de lucht? Wel meteen voelde ze de spanning in haar schouders en haar hart werd een tikkeltje zwaarder. Wat voor aanval was er nu gebeurd? Een vos? Een das? Twolegs? Riverclan? Voor ze het wist was ze weg geschoten, haar poten bewogen sneller dan ze zelf door had... En al snel stond ze er. Haar ogen werden een tikkeltje groter terwijl haar lichaam kordaat tot een halt kwam. De droogte die in haar mond lag was nu ondragelijk. Net zoals de rest van dit tafereel. Haar ogen scanden het lichaam van de dode kat, toen dat van de kleine bolletjes en vervolgens naar de bengaal die erbij stond. Kort staarde ze naar hem, een blik die zo... Koud was. Konden ze hunzelf weer niet inhouden? Typisch. Even vernauwde de bevuilde kattin haar ogen, een kalme blik werd gericht op de medicine cat... Maar het was maar voor even voordat ze haar kop weg draaide en naar het lichaam toe stapte. Het waren sterke, grote passen die meer kracht in zich droegen dan ooit tevoren. "Neem die mormels, we brengen ze eerst terug en dan kunnen..." een licht afkeurende blik werd even geworpen op de grijze kattin. "Terug komen... Voor dit," haar stem klonk, kalm, beheerst, emotieloos. Er was geen woede of verdriet, gewoon een stilte. Het was teveel geweest, het was voor haar teveel geweest. Maar misschien was het nu wel beter en was het nu wel voorbij. Misschien kon ze nu wel helen.

  Shadefeather had vandaag al niet zo'n goede dag gehad. De prooi wilde zich niet laten zien en nu was er ook al een storm op komst. Een zucht verliet zijn bekje. Hij wilde graag door gaan met jagen, maar met een storm was er al helemaal geen kans om een prooi te kunnen vangen. Het verstandigste was dus om om te keren en terug te gaan naar het kamp.
  Snel trippelde de zwarte kater richting het kamp. Geïrriteerd schudde hij zijn kop om van de dikke druppels af te komen en versnelde zijn pas. Hij probeerde nog geuren van prooien op te vangen, maar tevergeefs. Na een tijdje ving zijn neusje toch iets bijzonders op. Het waren geen prooien. Verbaasd spitste hij zijn oortjes en stak zijn neus hoog de lucht in. Het rook naar... Bloed? Dat was geen goed voorteken. Hij twijfelde heel even maar besloot de geur toen toch maar te volgen.
  De geur van bloed was sterk maar Shade rook ook de geuren van verschillende katten. Even gingen zijn haren overeind staan maar al snel had hij door dat het allemaal WindClan katten waren. Was er een gevecht gaande tussen wat katten binnen de Clan? Hij hoorde echter niets wat daarop zou duiden.
  'Neem die mormels, we brengen ze eerst terug en dan kunnen...' hoorde hij een stem zeggen. 'Terug komen... Voor dit,' de stem klonk kalm en beheerst. Shade herkende de stem wel maar kon er zo snel even niet op komen. Kort na de kattin haar woorden uitgesproken had rook hij iets wat zijn maag deed omkeren. En toen zag hij het.
  Oceanstar lag bewegingloos op de grond in het bloed. Haar eigen bloed. En naast haar lagen een aantal kleine bolletjes. Kittens, begreep hij al gauw. De kater keek om zich heen en zag Burnetbliss, de kattin die hij eerder had gehoord. Ook zag hij Tigergaze en Routnose. Hij had niet helemaal door wat er gaande was, maar dat deed er ook niet toe, nu.
  'Ik... Ik zal wel helpen met dragen...' miauwde hij zachtjes. Hij was geschokt door het beeld van zijn dode Leadster. Hij had haar altijd aardig gevonden en hij vond niks mis met haar leiderschap. Het minste wat hij kon doen was helpen haar kittens naar het kamp te brengen.

Whitefur was licht in haar kop. Misschien was het de warme nursery? Met het benauwde en bedrukte weer was het natuurlijk ook niet zo gek. Meerdere katten hadden last van de warmte ook haar eigen kittens. Maar vreemd genoeg ondanks dat het regende, bleef de lucht een vreemde drukkende sfeer behouden. Het was iets aparts. Alsof het een teken was. Ze schudde haar kop. Het steeg haar naar haar hoofd. Ze had genoeg zorgen om over te piekeren. Vanuit de rand van de nursery kon ze net de Zilverpelt zien. Het thuis van de Starclan leek helderder te schijnen dan anders. Ze staarde met glanzende ogen naar de lucht. "b-blackkit" mompelde ze zachtjes. Whitefur sloot haar ogen en liet haar kop weer hangen. Ze wiegde rustig heen en weer alsof ze in een trans was.
Langzaam opende ze haar ogen weer. Ze had geen idee hoelang ze had gezeten. Ze keek achterom naar haar kittens. Ze lagen heerlijk te slapen in een mosbed. Een andere moederkat lag er nog geen staartlengte van af. Whitefurs moeder instinct zei dat ze bij haar kittens moest blijven. Ze moest blijven bij haar kinderen. Maar een kleine ondeugende stem zei dat ze best even naar buiten kon. Alle zondes van haar af laten regen, de wind al haar zorgen laten weg blazen en haar fouten in de modder achterlaten. Het stemmetje in haar hoofd won. Ze kwam langzaam in beweging en zwiepte met haar staart. Ze stapte vluchtig naar buiten. Terwijl de regen haar vacht doordrenkte sloot ze haar ogen weer en opende haar mond. Alsof ze een jonge kitten was die de eerste regen zag en water uit de lucht wou drinken. De witte kat grinnikte. Ze schudde haar zachte witte vacht uit en stapte door het modderige zand. Haar poten zakte weg en ze liep daarom wat langzamer. Zonder eindbestemming dwaalde ze het kamp uit. Ze stopte en snoof diep in. Een heerlijke zoete regengeur drong haar neus binnen. Ook een andere geur die ze niet kon thuisbrengen. Ze snoof opnieuw. Langzaam begonnen er alarm belletjes in haar hoofd te rinkelen. De geur was verzwakt door de regen, maar het kwam bekend voor. Haar ogen schoten schichtig heen en weer. Ze staarde naar de grond en zag tot haar schok dat de grond ingezakt was. Er waren andere katten het kamp uit gegaan. En niet zo lang geleden ook. Whitefur liet geschokt haar neus over de grond gaan, ze kon de geur thuisbrengen van Tigergaze, en Rootnose. De andere kat herkende ze eerst niet. Toen schoot ze omhoog. De geur was van Oceanstar. Verstijfd stond Whitefur midden op het pad. Een gure wind blies door haar vacht en nam de onbekende geur opnieuw mee. Ze herkende de geur opeens met een schok viel ze bijna om. Bloed. Was er iets met Oceanstar? Ze had zich de laatste tijd wat afstandig gedragen tegenover de rest van de clan. Whitefur zou het niet kunnen verdragen als er iets met haar gebeurt zou zijn. Haar leider was dapper, en onverschrokken. Ze had vele kittens ter wereld gebracht. Ze was een geweldige moeder, een dappere vechten en een niet te vervangen leider. Whitefur wou zich bewegen. Ze wou het uitschreeuwen en samen met de andere opzoek naar haar. Maar ze kon zich amper bewegen. Ze kneep even met haar ogen. Schudde haar kop en liep richting het meer. Het was alsof iets haar daar heen stuurde. Haar geweten? De Starclan? Terwijl er donder in de hemel raasde liep whitefur steeds langzamer. Op een gegeven moment stond ze stil. De geur van bloed was sterker. Ook de geuren van de katten die ze eerder geroken had. Ze staarde voor zich uit. Ze zag in de verte schimmen. Ze kon niet zien of het katten waren, en hoeveel. Maar iets zei haar dat het niks goed betekende. Voorzich uitstarend probeerde ze op te helderen wat er in de verte gebeurde. Een bliksem schoot door de lucht. En reflecteerde in Whitefurs ogen. In die ene seconden zag Whitefur wat ze al dagen vreesde. Ze zag een levenloos lichaam. Een wit grijze vacht straalde in de seconde van licht. Het was Oceanstar.

Het duizelde Whitefur. Haar geliefde leider. Ze kon het niet bevatte, ze wankelde en viel bijna om. Ze wou dichterbij komen maar haar benen wouden niet. Ze wou terug gaan naar het kamp en hulp gaan halen. Maar het was alsof de modder haar poten vast had gepakt en nooit meer los zou laten. Een nieuwe lichtflits straalde door de hemel. En dit keer kon whitefur nog meer zien. Een hoopje vacht in verschillende kleuren. Het hoopje bewoog. Kittens? Whitefur had al het vermoeden gehad dat de leider weer zwanger was. Maar de kittens, ze zijn veel te vroeg. Dat zouden ze nooit overleeft kunnen hebben. En Oceanstar blijkbaar ook niet. Opeens schoot door haar hoofd dat Oceanstar nog 7 levens had. Hoe had ze kunnen sterven. Met een schok besefte ze wat er was gebeurt. Ze had altijd alles overgehad voor haar kittens. Dus dat zou maar een ding kunnen betekenen, Oceanstar had waardevolle levens geschonken aan haar jongen. Ze had zich zelf opgeofferd voor haar nakomelingen, haar Legacy.

Aan de grond genageld keek Whitefur toe. Tot haar verbazing zag ze ook twee andere katten en herkende de geur van Shadefeather en Brunnetbliss. Whitefur moest iets doen. Ze kon niet hopeloos blijven toekijken. De regen bleef stromen en ze was nat en koud tot op het bot. En als er echt kittens waren hadden ze moederhulp nodig. Ze stapte aarzelend in de richting van het tafereel. Van dichterbij was het nog angstanjagender. Een rilling liep over haar rug. Zonder ook maar een blik af te wenden van het lichaam van Ocean en haar kroos. Vroeg ze aarzelend aan de andere katten "W-wat is er gebeurt?". Niet op antwoord wachtende zette ze een stap dichterbij de kittens. Ze waren koud, en hadden zo snel mogelijk een zorg nodig. Ze zouden ernstig ziek kunnen worden in de gure regen. Ze piepte zachtjes en hun pootjes zochten hopeloos naar de warme vacht van een moeder. "Sssht, het komt. Het komt allemaal goed." verzekerde ze de kittens. Ze keek op richting Tigergaze en Rootnose. "Ik zal voor ze zorgen" mauwde ze vastberaden. Al had ze zelf 4 hongerige kittens te voeden. Ze wou helpen, op elke mogelijke manier. Alle 6 zou nooit kunnen, maar op zijn minst een. Whitefur wou Oceanstar nog een enkele eer bewijzen. Een stemmetje zei dat Oceanstar veel liever meer naaste katten haar kittens zou laten verzorgen. Ze sloeg haar ogen ten hemel, helderdere sterren vonkte aan in de zilverpels. "Ik zal goed voor ze zorgen Oceanstar, dat beloof ik. murmelde ze zachtjes zodat niet het zou horen.