I love you

Met een onzekere tred wandelde de rossige kater verder het terrein op. Geuren en geluiden hielden hem stabiel, op zijn poten... Maar hij was o zo bang. Het wazige zicht dat hij eerder had gehad was enkel erger geworden en was omgeschakeld in een duisternis die hem langzaam meer en meer begon op te zwolgen. Nog nooit was hij zo bang geweest in zijn leven. Het besef dat hij niet langer een warrior kon zijn, niet langer zijn kleine meid kon beschermen of trots maken. Het knaagde aan hem en verscheurde hem vanbinnen. En juist daarom hield hij zijn mond koppig gesloten. Hij wilde niet dat iemand het wist, dat iemand hem kon veroordelen voor het feit dat hij een handicap had. Stil wandelde hij steeds verder. Het zachte geruis van de rivier liet hem weten dat hij nog veilig was... Maar de nieuwe geuren van fourtrees maakte hem onzeker en ietwat bang. Hoe dan ook wist hij dat hij daar even zijn hart kon luchten. Het was er veilig en daarbij kwamen er niet vaak katten. Misschien andere clans, maar de kans dat er een riverclanner bij was, was erg klein. Met een erg wankele tred wandelde de kater verder. Zijn vacht zag er dof en onverzorgd uit; typisch voor ene kat die ziek was. Hij lag officieel nog in de medicine cat den... Maar een wandeling maken kon uiteraard geen kwaad. Traag bewoog hij verder, zijn poot tastende in het niks. Hij probeerde iets te vinden, een stabiel punt om zich even neer te leggen en te rusten... Misschien zelfs te huilen... Voordat hij terug naar het kamp ging.

- Settledpaw

Settledpaw werd met de dag onrustiger in zijn kop. Hij trainde hard, maar zijn aankomende assessment maakte hem nerveus. Hij wilde goed presteren, maar ergens voelde hij zich niet goed genoeg. Hij was niet goed genoeg geweest in het gevecht van WindClan tegen RiverClan. Hij was een blok aan het been geweest in plaats van een aanwinst. En daarbij snoepte hij van de stiekeme ontmoetingen met Blizzardpaw hier. En daarbij wilde hij een loyale Warrior worden, die niets meer te maken wilde hebben met zijn familie in RiverClan. Maar hij kon Littlepaw niet verstoten, daar was ze hem te dierbaar voor, al leek het soms niet zo.
Settledpaw trippelde onbewust weer naar Fourtrees. Hij wierp hier de laatste tijd vaak een blik op zijn jachten en patrouilles. Wie weet was er een bekende… Settledpaw kwam de open plek op en de geur van RiverClan was aanwezig, vers, gemixt met alle oude geuren van tientallen katten die deze plek kwamen bezoeken. Zoals altijd trok hij eerst nerveus met zijn snorharen, maar hij liep verder. Om de eerste eik heen, hopend dat hij degene tegen zou komen die hij hoopte. Maar het was alles behalve iemand die hij tegen wilde komen. In het midden van de open plek hobbelde een kat onhandig. Settledpaw herkende hem meteen, ook al was hij een wereld van verschil toen hij hem het laatst zag toen hij nog een kitten was. Van de angstaanjagende, grote RiverClanner was slechts een onverzorgd hoopje over. Wat was er mis met hem? Opeens voelde Settledpaw zich iets zekerder. Voor hem hoefde hij niet bang te zijn.
Maar Settledpaw bleef staan waar hij stond. Hij durfde zijn vader niet te benaderen. Hij haatte hem. Hij had zijn zusje van hem gestolen. Hij kon hem nooit vergeven. Hij was de schuldige van alles wat mis was in zijn leven. Hij had het goed voordat hij in beeld kwam. Hij had alles verpest. Hij háátte hem. Hij kon hem nooit vergeven. Settledpaw bleef bevroren staan, zijn groene ogen strak op de rode kater gericht. Onbewust schoten rillingen over zijn rug.

Het verdriet dat aan hem knaagde overwon het even. Een vloedgolf van negatieve emoties bombardeerde hem toen hij zich neer nestelde naast een rots die opgewarmd was door de zon. Hij waagde het niet het ding te beklimmen. Het was immers veel te gevaarlijk voor hem om dat te doen en daarbij was zijn huidige situatie iets dat was ontsprongen uit een ongeval met stenen... Dus... Tja. Even slikte hij, zijn poten trilden, maar hij voelde zich niet zwak. Ookal waren zijn spieren weg gesmolten en was zijn ooit zo grote postuur niks meer dan alleen nog een herinnering, hij was... Trots... OP zichzelf, zijn familie en de dingen die hij had gedaan en nog zou doen. Hij was trots... Hij was trots...
Trots? Trots op het feit dat hij zijn eigen dochter had aangevallen in een gevaarlijk gevecht? Een gevecht waar meer doden waren gevallen dan men op een poot kon tellen. Het was vreselijk geweest, een echt bloedbad. En hij had niks kunnen doen. Hij was in een hoekje gekropen, was gaan huilen, had haar pijn gedaan. Wat voor trots was dat? Wat voor vader was hij dan? Een nutteloze vader, dat was zeker. Even slikte hij, de zure smaak van verdriet lag vers op de tong... En met dat besef merkte hij ook op dat hij was gaan huilen. Even streek hij zacht langs zijn kaak heen, in een poging de tranen weg te duwen, weg te halen, maar ze bleven komen. Hij was zwak, had geen trots en alles waar hij naartoe had gewerkt... Was voor niks geweest. Hij was niks en zou nooit iets zijn. Het enigste waar hij zijn leven voor zou geven had hij aangevallen. Zijn kleine meid...

De kater strompelde over de open plek. Settledpaw keek met open mond toe hoe doe kater bij de high rock in elkaar viel. En hij ging huilen. De jonge kater fronste en zette voorzichtig een paar pasjes dichterbij. De kater was een monster. Wat had hij om over te huilen? Settledpaw voelde een macht in zich kruipen. Hij was bijna een warrior, hij zou zijn vader aankunnen, nu hij zwak en kwetsbaar was. Settledpaw kwam eindelijk tevoorschijn uit van achter één van de vier eiken en bleef voor zijn vader staan. Hij leek zo lang onopgemerkt, alsof hij te diep gedompeld was in zelfmedelijden. Settledpaws haren kwamen overeind en hij ontblootte zijn klauwen. Zijn bovenlip krulde op. ‘Zwakkeling,’ gromde hij uit zijn bek. Hij stak zijn borst vooruit en zijn staart bewoog fel heen en weer. ‘Net als de rest van RiverClan,’ snauwde hij kwaad. Hoe had zijn vader ooit kunnen verzinnen dat hij hen zomaar naar RiverClan kon brengen. Wat zag Littlepaw in hem?