Cool kids [ O P E N ]

Met een geeuw draaide hij zich om in zijn mand. De zon piepte net over de schutting heen en zijn twolegs waren druk in de weer. Even opende de kater een oog om ze te volgen terwijl ze druk waren in de keuken. Hij zuchtte en rekte zich eens goed uit waarna hij een koerend geluidje hoorde van de twolegs. Toen ze naar hem toe kwamen en hem onder zijn kin kriebelde snorde hij zacht. Ja, dit was het goede leven! Het duurde helaas maar even en toen waren zijn twolegs weg. Even keek hij beteuterd naar de dichte deur maar gelukkig kon hij nog wel naar buiten. Soepel sprong de kater van de vensterbank af en liep hij door het kattenluikje naar buiten, eenmaal buiten nam hij een aanloopje en sprong hij op de schutting. Waren zijn buren vandaag ook wakker?

Echt veel gebeurde er niet toen de rosse kater buiten kwam en zocht naar zijn buren. Waren ze nog aan het slapen? Misschien wel misschien niet. Even geeuwde de kater terwijl hij zich iets door zijn poten liet zakken. Zou hij naar beneden springen? Hij keek even naar links en rechts maar er was geen andere kat in de buurt. Net toen hij wilde springen zag hij een roze kat (?) zitten die omhoog keek. "Hallo meneer!" piepte de kitten en zijn ogen werden groot. Hij had de buurtkatten wel horen vertellen over katten zonder haar maar het zo in persoon zien was.. bijzonder. Hij sprong naar benedenen en kwam op gelijke hoogte te staan met de kitten die zichzelf voorstelde. "Ik ben Leo" miauwde hij vriendelijk en hij keek onderzoekend naar de kat zonder haar. Dat was toch maar apart vond hij. "Aangenaam Elmo" miauwde hij terwijl hij een rondje om de kitten heen liep. Uiterst merkwaardig.

Hij had het dan toch gewaagd om de Twoleg Place in te gaan ondanks de waarschuwingen voor Bloodclan en Twolegs. Een avontuur moest toch ook altijd een beetje gevaar hebben, of niet soms? Maar dat gevaar was nog nergens te vinden. Wel zag hij overal stenen bouwsels, torenhoog, met houten omheiningen. Waren dat dan de Twoleg dens? Zo gek! Maar het werd nog gekker, want op een zo'n omheining zag hij een kat zitten. De kat sprong naar beneden waar een roze kat was. Roze kat? Ardentpaw had niet geweten dat die bestonden. Nieuwsgierig liep hij op ze af. Het schoot hem niet te binnen dat deze katten gevaarlijk konden zijn. Een was er jong en de ander leek overduidelijk een Kittypet. Toen hij nog op een klein afstandje was zag hij dat de jongste niet alleen roze was, maar ook geen haar had! Wat? "Waarom heb jij geen haar?" vroeg Ardentpaw voor hij het wist.

Ardentheart

Ardentpaw had zichzelf nog maar amper bij de twee kittypets gevoegd toen een luide snort de aankomst van een nieuwe kat signaleerde. Een vreemde, onaangename geur vulde zijn neusje en de kattin die bij hun was komen staan zag er niet veel aangenamer uit. Er zaten grote, lelijke krassen over een van haar ogen. Een oude wond die niet goed was geheeld, gokte Ardentpaw. Hij richtte een twijfelende en voorzichtige blik op de kattin, die met een vlijmscherpe grijns miauwde dat ze met hun theekransje moest meedoen. Ze hadden helemaal geen theekransje, maar Ardentpaw durfde dat haar niet te vertellen. Sterker nog, hij leek zijn stem kwijt te zijn. De jonge kater had namelijk een akelig gevoel gekregen dat deze kattin bij de Bloodclan hoorde waar Stallionheart hem voor had gewaarshuwd. "I-ik, uh, hoi," Stamelde hij uiteindelijk wat dommetjes. Veiliger om haar te begroeten dan negeren, toch?

Van het een op het andere moment leken er katten op te poppen zoals die vreemde sneeuwdingen die de twolegs maakten als het sneeuwde. Zijn blauwe ogen vernauwden zich toen hij de boslucht rook in de vacht van een kat die aan Elmo vroeg waarom hij geen haar had. Vrij snel daarna dook er nog een kat op die vroeg of ze een theekransje aan het houden waren. Hij trok met zijn snorharen toen ze haar gemene lach liet zien. Waar was dat nu voor nodig? Had ze geen andere katten om lastig te vallen? De boskat leek wat geschrokken en zei gedag tegen de rode poes die hij kwa geur wel kon thuisbrengen. Ze was lid van.. hoe heette die bende van ellende ookweer? Oja! BloodClan. Elmo leek het gevaar in de rode poes niet te zien maar hij besloot in te grijpen voor het kon escaleren. Met zijn staart duwde hij de kitten terug. "Theekransje? Misschien. Ben jij welkom? Nee." miauwde hij dapper tegen de rode poes. Die boskat vormde geen bedreiging maar die rode poes vertrouwde hij voor geen haar. Oh boi, misschien zou ze dadelijk nog boos worden en een van hen aanvallen. Van haar verwachtte hij het in elk geval.

De oudste van de twee kittypets leek niet bang te zijn voor de Bloodclanner, iets wat Ardentpaw wel kon bewonderen. Zelf gaf de enge kattin hem alleen maar een ongemakkelijk en angstig gevoel, maar hier was een kat die behoorde aan twolegs die haar zomaar afwees. Erg gevaarlijk om te doen, bedacht hij zich zo. Hij had nog nooit gehoord van een kittypet die kon vechten, maar zeker wel hoe levensgevaarlijk Bloodclanners waren. Deze kattin leek alleen te denken dat ze niets fout deed, en vertelde hem dat ze hier in vrede was. Ze toonde vooral intresse in de haarloze kitten die hem een paar tellen geleden nog had gevraagd waarom hij wel haar had. Die vraag was nu onbelangrijk in Ardentpaw's hoofd. Hij zou eerder op de kattin moeten letten, want hoewel haar woorden over vrede spraken, vertrouwde hij haar voor geen ene meter. Pepperpaw had hem verteld over een vriendelijke Bloodclanner, maar daar had hij toch nog wat moeite mee om in te geloven. "Hoe weten we dat zeker dan?" floepte zijn nieuwsgierige kant er uit. Zou de kattin kunnen bewijzen dan ze hen niets aan zou doen? Het leek hem sterk.

Nog wat ongemakkelijk keek hij naar de rode poes die zei dat ze niks verkeerd deed. Nou, eigenlijk wel. Ze was hier bij zijn tuin en zijn mensen. Toen ze ook nog zei dat ze niks zou doen trok hij even zijn lip op. Misschien een domme zet maar dit kon niet goed zijn. Zo poeslief was zelfs een moeder niet tegen haar kittens. De boskat vond het ook maar niks zo bleek en hij keek naar Elmo die daar rustig bleef voor zolang het duurde. Toen de boskat vroeg hoe ze daar zeker van konden zijn wilde hij hem eigenlijk een klap tegen zijn achterhoofd geven. Zoiets moest je nooit zeggen! Wie weet wat voor ellende dat opleverde. Iets verderop naderde een andere zwarte kat die hetzelfde rook als de boskat. Nog een boskat? Ja, nu konden ze het een theekrans noemen. Hij zuchtte en wilde eigenlijk niets liever dan terug naar zijn warme mand binnen. Hij borg Elmo nog iets verder op in zijn staart. Nee, hij zou Elmo niet zomaar weggeven aan een wildvreemde ookal kende hij de kitten nog maar net. De zwarte boskat kwam dichterbij en stelde zich voor als Darkfur. Ongelovig keek hij naar de boskat. Had die dan helemaal niet door dat ze hier een gevaarlijke kat in hun midden hadden?