I kill people I like

Onderwerp: I kill people I like zo 16 jun 2019 - 20:46

Lethal haar ogen waren toegeknepen toen ze haar poten op de rand zette van het rogue gebied. Achter haar lag het twoleg place met hun vele gebouwen terwijl er nog geen tien meter veder op open velden streken. Als een geboren wilde clankat miste de grote member nog wel eens de vrije natuurlijke leefgebieden, al begon ze met tijd steeds meer te wennen aan de stad waar ze nu thuis hoorde. Gelukkig kon ze altijd nog de bossen opzoeken mocht ze hier behoefte aan hebben, zoals vandaag. De verminkte ex Windclan warrior zette haar stappen dan ook veder over de grens heen en liep de velden over. Ver van het grijze stenen gebied, diep de donkere bossen in. De wind blies langs haar ruwe huid waar nog altijd de duidelijke brandwonden te zien waren. Vroeger had ze een prachtige, lange, volle ragdoll vacht gehad maar deze was verschroeid of gewoon helemaal verbrand samen met haar huid tot zowat het bot. Ze voelde elke dag haar verbrande huid trekken door de bewegingen en als ze haar lijf schoonlikte voelde ze altijd de ruwe ribbels lopen. Ondanks dat ze er totaal mislukt uitzag was Lethal altijd nog dankbaar dat ze leefde, immers was ze nog lang niet klaar met het verzieken van andere, met Windclan, met alle clans. Stuk voor stuk konden ze brandde, net zoals het bij haar lijf gegaan was. Ooit zou ze haar zoete wraak proeven maar voor nu moest ze over haar gebroken hart heen komen en de hondentanden als koek naar binnenslikken. Tenslotte had Shark, de ex Elite leader, haar niet de kans gegeven om Bloodclan te joinen zodat ze een rustig leventje kon leidde. Ze baalde nog altijd als een stekker dat ze de tijd met grijze tom maar kort meegemaakt had, hij had groot kunnen worden, haar kunnen helpen met haar plannen als ze überhaupt de kans gehad had om zijn vertrouwen te winnen. Nu was hij verslagen en stond er een ander op de troon. Eentje waar ze duidelijk twijfels over had. De Elite leek stil te vallen en elke dag leek er meer clankatten te denken dat Bloodclan niet meer te vrezen was. Zo waren er laatst enkele apprentice voor de lol de grens overgestoken, totaal geen angst voor wat er in de twoleg place loeren kon. Als zij die dag die stelletje boskatten tegenkomen waren had ze hen nooit meer naar huis terug laten keren. Haar klauwen duwde zich naar buiten, het idee al om een onschuldige apprentice zijn keel door te rijten en deze op de grens neer te leggen om enkel de clan al paranoia te laten maken gaf haar de heerlijke kriebels. Oh wat was het toch een pracht idee om haar oude clan zo de kast op te jagen, een grijns sierde dan ook de verminkte she-cat haar lippen terwijl ze haar massieve lijf veder liet sjokken. Een slachtoffer zoeken zou wel een goed plan zijn voor haar volgende zet, ze had immer te lang stilgezeten: Eerst had Lethal gezorgd voor de kittens van Brat en toen dat eindelijk over was was haar kleine hartje gebroken toen ze er achtergekomen was dat haar grote liefde gestorven was. Ze liet dit natuurlijk aan niemand zien, maar het vrat haar meer van binnen op dan ze toegeven wou. Het was dus hoogste tijd om haar kop ergens anders op te laten concentreren, mocht ze ooit veder willen komen dan.. dit. Lethal nam halt toen haar neus een verse geur opving. De verminkte she-cat had de twoleg place al een eindje achter zich gelaten, zich nu begevend in een dunne bos met enkele zacht stromende beekjes met een wel al te bekende geur rondhangend. “Shark.” Sprak ze. Wetend dat de ex Elite leader ergens in de buurt bevond. Ze had niet verwacht de grijze tom ooit nog tegen te komen.

@Shark - [closed]

Onderwerp: Re: I kill people I like wo 24 jul 2019 - 20:46

Zijn schuur lag nu niet echt tegen de grens van het rogue territorium aan. Ook niet gek ver erin, maar nu ook niet echt heel makkelijk bereikbaar. Toch leek het een aantal katten keer op keer te lukken om hem weer te vinden. Hij zag gezichten die hij niet had verwacht, die hij de rug toe had gekeerd na zijn verbanning. En het was vreemd. Vreemd om ze weer terug te zien, maar ook om met ze te praten. Hij wilde het niet hebben over wat er gebeurd was, wilde zijn nederlaag het liefste vergeten, maar dat ging niet als het verleden hem telkens weer inhaalde. En dan was er natuurlijk nog die onrealistische hoop dat het allemaal één grote droom was en dat hij ooit weer wakker zou worden in de schuur die bestemd was voor de commander en de members die hun tien hondentanden hadden verdiend, Claw’s barn zich vlak naast de zijne bevindend. Dat hij op zou staan, zijn beste vriend zou spreken en dat ze weer plannen konden bespreken om de Clans terug te verdrijven van hun territoria. Of dat Claw hem hier op een dag op zou wachten, hem een flinke kras in zijn gezicht zou bezorgen, hem uit zou schelden en daarna samen met hem weer terug zou gaan naar het kamp om Cobra van de troon te stoten, om hem een lesje te leren voor zijn rebelse gedrag. Zijn hart deed letterlijk pijn bij dat idee en even herinnerde hij zich weer hoe het voor hem was geweest na Zira’s dood, toen zijn naam over de open plek van het kamp schalde en veel katten met afgunst naar hem hadden gekeken toen hij Claw’s nieuwe rechterhand werd. Dat leek weer zo lang geleden en Shark kon nog steeds amper geloven dat Claw had verloren van de Clan die hij juist het hardste het willen toetakelen, voor een tweede keer in zijn leven. Hij slikte en schudde zijn kopje, zich concentrerend op de kat die hem naderde. Zijn mond trok zich naar een streep en hij trok met zijn oortje toen hij zag wie dat daar opeens voor zijn neus stond. “Nog even en ik kan gezellig een theekransje beginnen met al jullie Elite cats die mij maar blijven opzoeken,” gromde hij. “Eerst Brat, dan Rascal en nu jij. Of ga je me zeggen dat het per ongeluk was? Dat het het lót was?” Hij keek haar op een honende manier aan, zijn blik strak op de hare gericht.