{PROLOGUE} And you once said...

Een wit gestalte ligt bij de rand van de rapids… Besluit je om te naderen?

Welkom bij de proloog van de storyline van de Tribe. Zoals jullie kunnen zien, is het topic voor nu gesloten. Deze verhaallijn ligt ook in jullie handen en zal interactief zijn. Verzamel als forum je patrouille bij elkaar en kies wijs wie je meestuurt, zelfs de stats van de katten die meegestuurd worden zullen meetellen met wat je vindt en keuzes in het topic zullen ervoor zorgen dat sporen verschijnen of misschien wel verdwijnen…

TAG even onder je post wat je onderzoekt. Onder elke post zal een Tribe hoge rang reageren met wat je (mogelijk) gevonden hebt.

Open voor Brindleleaf, Coyote en Mouse.

Ze werd wakker in de guards en hunters den. Het voelde nog steeds kaal om Mouse en Crystal niet bij haar in het nest te hebben. Elke keer weer was het wennen, dat veranderde nooit. Al was het er bij haar tweede nestje wat anders aan toe gegaan. Toen was ze helemaal alleen geweest. Ze wreef de slaap uit haar goudgele ogen met haar poot en kwam overeind. Er was haar gevraagd weer op jacht te gaan en ze mocht Mouse daarbij meenemen. Coyote zou hun begeleiden. Je kon haar niet gelukkiger maken dan dat ze met haar dochter op pad mocht. Ze hoopte dus ook dat ze vandaag een goede dag had, maar terwijl ze overeind kwam voelde ze de stijfheid in haar spieren al. Ze klemde haar kaken op elkaar en zette door. Kom op Brindle, je moet. Er werd van haar verwacht prooi mee terug te nemen en ze mocht niemand teleurstellen, niet door haar stijve lichaam in ieder geval.

De prey hunter liep alvast naar de uitgang van de cave. In de hoop haar spieren al een beetje op te warmen. Toen haar dochter en Coyote er ook waren konden ze door. Ze begroette ze met een glimlach, voordat ze de bergen in gingen. Ze concentreerde zich op de geuren om hen heen in de hoop een prooigeur op te pikken, maar in plaats daarvan ving ze ineens de geur van bloed op. Meteen stond ze stil, haar oren gespitst, terwijl haar snorharen trilden. Dat kon niet goed zijn… Was dat niet de geur van Wisp. Even werden haar ogen groot terwijl ze naar Mouse en Coyote keek. “Ruiken jullie dat ook?” Langzaam begon haar een naar gevoel te bekruipen.

Tag: De geur van Wisp vermengt met bloed

De koudere wind van eerder was weer op komen dagen, waardoor de robuuste kater zijn vacht dik had opgezet. Alert schoten zijn oren heen en weer terwijl zijn blik over zowel de omgeving als de twee poezen schoot. Brindleleaf en diens dochter Mouse hiding in tall grass waren uit jagen en hij was hier om zijn beschermende taak als Guard uit te voeren. Eerder die dag was hem gevraagd mee te gaan, waarna ze zich hadden verzameld bij de in- en uitgang van de cave en op pad waren gegaan. De kater behield wat afstand, zelfs op momenten waarop dat niet eens nodig zou zijn geweest. Immers kon hij wel in zien dat de twee allicht graag een familie momentje zouden delen, iets waar de kater genoeg respect voor had om niet met gesprekken over koetjes en kalfjes binnen te vallen. Daarbij was hij überhaupt al geen kat van nodeloze babbeltjes, hij vond troost in stilte. Daarom draafde hij wat achterop en nooit zou hij hun jacht verstoren, als er niet iets wat dat hem zorgen bracht. De oudere prey hunter was dit al opgevallen en verhief bezorgd haar stem. “Ruiken jullie dat ook?” Coyote knikte in stilte, een bedrukkend gevoel op zijn borst bij de gedachte dat de geur van Wisp en de geur van bloed wel eens met elkaar in verband konden staan. Allicht was ze gewond, was er toch een gevaar die de cave guards ontgaan was en was zijn bloedeigen nicht daar nu de dupe van. Gealarmeerd en met toch iets van zorg in zijn normaal zou koude ogen, draaide hij zich tot de twee poezen. "Ik vertrouw het niet, hoedt je voor mogelijke gevaren," bromde de kater dringend, waarna hij met een wenk van zijn staart de andere twee verzocht hem te volgen. Kundig sprong hij van rots naar rots, het geurspoor volgend, totdat ze bij de rapids waren aangekomen. Met een ruk kwam hij tot stilstand en zijn koude hart zakte hem in de poten toen hij daar een eind verderop, half verscholen achter de uitstekende rotsen voor hen, een normaal zo mooie witte vacht zag liggen. Nu besmeurd met bloed.

Tag/Status(?): Het bebloede lichaam van Wisp is in de verte gespot.

Mouse had nauwelijks een oog dicht gedaan, ze miste haar moeder. De warme, zachte vacht aan haar zijde en de bekende ademhaling die ze de eerste zes Moons van haar leven elke dag had gehoord. Het was stil zonder de bekende kattin in haar buurt, zelfs Crystal was een welkome gast, als ze weer een dag naast haar moeder kon liggen. In een warm nest, toch had ze weinig andere keuze en was het tijd voor haar om de wereld te ontdekken. Die ochtend zou ze samen met haar moeder en Coyote een Guard op pad gaan. Ze zouden gaan jagen voor de Tribe, niet dat ze bijzonder veel had leren vangen; maar een poging doen kon geen kwaad. Zodra het eerste zonlicht haar ogen in scheen, stond de vermoeide To-be op en stapte ze soepel in de richting van de uitgang. Echt vaak was ze niet buiten geweest, waardoor ze er ergens toch wel zin in had om op pad te gaan. Zeker aangezien ze eindelijk zonder dat er vreemd naar haar gekeken zou worden weer tijd zou hebben met haar moeder, zelfs al was er een Guard bij aanwezig. Zacht snorrend drukte ze een neusje tegen de bekende kattin aan terwijl ze een gaap onderdrukte. "Goedemorgen mama," Mauwde ze terwijl ze kort met een oor trok en in de richting van een groter gestalte keek dat al stond te wachtten. "Hallo Coyote," Sprak ze vriendelijk en goed gemanierd, waarna ze een tikkeltje onhandig een poot hief. Dit was immers haar eerste patrol.

Het duurde niet lang voordat ze de bergen in gingen. De geuren kwamen haar neus binnen terwijl ze diep inademde en haar best deed de sporen van wat makkelijkere prooidieren te vinden, tussen de geuren van de tribe katten in. Coyote leek alert, waardoor ze in de buurt van haar moeder bleef en zo stil mogelijk verder stapte. Op het moment dat beide katten ineens op leken te schrikken, verstijfde de jonge kattin voordat ze onhandig een blik op Coyote wierp, alert en afwachtend. Zijn stem was degene waarop ze zich zou focussen, als er een gevaar heerste moest ze naar hem luisteren, want hij wist hoe hij deze moest uitschakelen. Voorzichtig bleef ze een pas achter haar moeder staan terwijl ze onhandig en diep inademde. Een onprettige geur bereikte haar, bloed en de Tribe. Ze kon niet meteen zeggen welke kat deze geur met zich mee droeg, maar goed zou het vast niet zijn. Voorzichtig wiebelde ze een oortje terwijl ze de oudere katten de tijd gaf om te overleggen, hun wisten vast veel beter wat ze het beste konden doen. “Ruiken jullie dat ook?” Vroeg haar moeder terwijl ze hen met grote ogen aan keek. Mouse knikte enkel, terwijl ze stilletjes en een tikkeltje hulpeloos naar Coyote keek voor meer aanwijzingen. Gealarmeerd draaide de normaal koud uitziende kater zich naar de twee anderen. "Ik vertrouw het niet, hoedt je voor mogelijke gevaren," Bromde hij waarna hij hen met zich mee gebood. Voorzichtig volgde de kleine kattin de kater, terwijl ze van rots naar rots sprong, soepel en behendig. Iets dat waarschijnlijk nog in haar bloedlijn zat, een Windclanner was immers atletisch aangelegd. Bij de Rapids aangekomen leek het geurspoor te stoppen, en in de verte was een wit gestalte, bebloed. Voorzichtig stapte Mouse naar Coyote toe om haar vacht even tegen die van hem aan te drukken, in een vriendschappelijk en steunend gebaar voordat ze haar moeder met angstige ogen aan keek. "Coyote, mama? Is dat?" Ze kon de naam niet uit haar mond persen, de enige kat die ze met die witte vacht kende was Wisp. De goede, oude, lieve Wisp.

Tag: Een wit bebloed lichaam in de verte gezien, denkt dat het Wisp is, aangezien ze verder geen andere witte katten kent.

♥ Isa

WOLVES IN THE NIGHT

"I know my way through the night to your door
You know the blood that I'm owed is all yours"

FIRST PATROL

Een geur van bloed hangt in de lucht en in de verte is er een lichaam te zien. Als een zwijgende begrafenis beginnen de sneeuwvlokken het lichaam langzaam toe te dekken.

Wat besluiten jullie te doen?
Let op.. je keuze beslist de route van de verhaallijn. Kies wijs.

[ ⮚ Treed nader ]

[ ⮚ Haal versterking van andere tribe katten ]

Jullie bevindingen zullen geplaatst worden nadat Brindleleaf, Coyote en Mouse alle drie weer gepost hebben.

Ze wist dat Coyote er was om hen te beschermen. Toch zat het nog steeds niet in haar natuur om zich te laten beschermen. Ze was opgeleid om voor zichzelf te kunnen zorgen, zowel jagen als vechten. Zoals dat in de Clans normaal was. Soms had ze er dan ook moeite mee om het los te laten, ondanks haar mankementjes van de laatste tijd. Dus moest ze even tot tien tellen om niet voorbij de kater te banjeren en hem netjes te volgen, wat van haar werd verwacht. Coyote gaf aan dat hij het niet vertrouwde en dat snapte ze maar al te goed, alle alarmbellen waren inmiddels ook in haar kop aangeslagen. Er klopte hier iets helemaal niet, waardoor ze alert was en de adrenaline door haar aderen begon te stromen. Die zorgde ervoor dat ze de stijfheid in haar lijf voor even kon vergeten. “Blijf achter mij Mouse.” Haar stem klonk streng toen ze haar dochter op het hart drukte in haar buurt te blijven. In de verte werd een wit gestalte zichtbaar. Nee! Haar adem stokte in haar keel toen ze Wisp herkende. De kattin die altijd zo aardig voor haar geweest was, waarvan ze het gezelschap graag had opgezocht. “Wisp…” Haar stem trilde. Sneeuwvlokken begonnen uit de lucht te vallen. Ze keek naar boven, naar het witte spul. Het lichaam van Wisp mocht niet ondersneeuwen. “Nee!” Riep ze toen ineens. Ze kon zichzelf niet meer inhouden. Ze stoof langs Coyote en duwde haar neus in de vacht van haar vriendin. “Laat die sneeuw stoppen…” Snikte ze.

Tag: Ze heeft haar neus in Wisp haar vacht geduwd

In een stevig tempo naderde het drietal de bron van de geur, zich soepel voortbewegend tussen de rotsen. Zijn zware lichaam gaf minder makkelijk mee dan de soepele bouw van beide poezen, maar door de adrenaline die door zijn lichaam heen joeg wist hij hen zonder al te veel moeite bij te houden. Zijn nachtmerrie werd werkelijkheid toen ze naderbij kwamen; het was geen prooidier dat daar beschilderd was met rood bloed, het was een kat. Zijn al koude hart vroor volledig dicht toen hij onherroepelijk herkende wie het was die daar lag, haar lichaam toegetakeld en overgelaten aan de elementen. Kort kwam de kater tot stilstand terwijl het beseft dat zijn nicht dood was als een rotsblok op hem in sloeg. "Coyote, mama? Is dat?" Mouse had zich dichter naar hem toe bewogen, maar de kater reageerde niet op haar woorden. Verdriet vulde zijn borstkas, maar zijn gelaat was koud en hard, onwillig ook maar iets van zijn emoties te tonen tegenover zijn reisgenoten, al bleek die toch uit zijn stilzwijgen. “Wisp…” prevelde Brindleleaf en bij het horen van haar naam wendde de kater zijn blik af, diep ademhalend om zichzelf niet te verliezen in boos verdriet. De kater had weinig vrienden hier, ja, ieder kende elkaar, maar de katten waar hij goed mee optrok waren op één poot te tellen. En Wisp was daar één van, Wisp of fading light, zijn lieve nicht...
De Tribe of endless hunting moesten uit de hemel zijn verdreven, want de sneeuw begon te vallen en dreigde om ieder spoor van haar bestaan te bedekken met hetzelfde wit als waar haar vacht ooit uit had bestaan. Brindleleaf verloor haar kalmte en toen ze naar Wisp toe sprintte, was hij te laat om haar tegen te houden. "Brindleleaf!" bulderde zijn stem kwaad, bozer dan ze verdiende. De kater wist niet goed hoe hij de pijn moest verwerken, dus sloeg het al snel over in zijn welbekende razernij die Mouse en Brindleleaf nu zouden moeten ondergaan. "Volg in mijn voetsporen en wijk niet af," sprak hij ijskoud tegen de jonge To-be en bewoog zich nu ook richting het lijk, al ging zijn aandacht als eerste naar de driekleurige poes. "Is je verstand vervlogen, poes? Als je wilt dat de roofdieren die dit hebben aangericht ook jou een vergelijkbaar lot geven, moet je vooral-" de kater klemde zijn kaken op elkaar en haalde een paar keer diep adem, zijn ogen gesloten. Precies zoals Bear het hem geleerd had, precies zodat hij hier nu niet zou ontploffen tegenover de oudere poes en diens dochtertje. Nee, hemel, hij had een laatste plicht tegenover Wisp, en dat was nu het belangrijkst. Maar oh, weinig had hem voorbereid op een dergelijk, triest en bloederig aanzicht. "Oké," een terechte sorry zou hij de poes nooit geven, de kater ging slechts verder alsof zijn eerdere woorden nooit gesproken waren. "De sneeuw zal alles spoedig verbergen," nog altijd had hij de poes niet in de dode ogen aan kunnen kijken. Ze hadden een plan van aanpak nodig. "Houdt de lucht goed in de gaten, ik geef een teken voor mogelijk gevaar. Ik stel voor dat jullie zoeken naar een mogelijk spoor hier in de buurt, dan.." hij slikte eenmaal. "Dan inspecteer ik de wonden op haar lichaam," dat zou hij de poezen niet aan doen, maar het zelf moeten doorstaan zou hem even zeer pijn doen.

Tag: Coyote heeft het lijk benaderd, maar nog niet geïnspecteerd en stelt een plan van aanpak voor

“Blijf achter mij Mouse.” Had enkele momenten daarvoor haar moeder haar gecommandeerd. Met goede reden, immers hing er een vreemde zorgwekkende geur en leek ook Coyote alert op de omgeving. Alsof er een monster elk moment uit het niets de kleine groep katten aan zou vallen. Ze wist dat ze niets kon betekenen voor hen, enkel kon luisteren en niet in de weg moest lopen terwijl ze op onderzoek uit gingen naar de oorzaak van de geur. Het rook naar bloed en Tribe, ze kon de specifieke kat niet benoemen, maar dat maakte geen verschil. Een van de Tribe katten had zich wellicht verwond, er was een reden waarom Coyote was meegekomen zelfs al kon haar moeder vechtten. Er waren altijd ogen op de lucht en struiken nodig. Roofdieren waren de Tribe niet altijd goed gezind.

Mouse had naar het uitstapje met haar moeder uit gekeken. Ze wilde de bergen zien samen met haar enige aanwezige ouder aan haar zijde, en haar eerste prooi vangen onder toezicht van de knappe kattin. Een die niet alleen kon jagen maar in het verleden ook kon vechtten. Iets dat ze wellicht niet verleerd was, in de Tribe was het echter ongewoon beide dingen te kunnen waardoor de To-be enkel opgeleid zou worden in het vinden en vangen van voedsel in het verradelijke gebied. Ze had echter nooit verwacht dat ze in het territotium in plaats van een prooi een dode kat zouden treffen. Niet eens zomaar een kat, maar Wisp. Een prachtige witte kattin met kittens die iets ouder dan Mouse waren. Ze was niet vergeten hoe zorgzaam, en lief de oudere kattin was geweest. Ze had haar erg graag gemogen en soms zelfs toevlucht gevonden bij de ander wanneer ze niet wist hoe ze met Crystal om moest gaan. Toen het nog niet duidelijk voor haar was geweest dat de ander haar moeder niet af zou pakken. De jonge oranje gevlekte kattin had zich dichter bij Coyote bewogen, wetende dat hij haar kon beschermen tegen het gevaar dat zich wellicht ergens in de schaduw schuil hield. Niet alleen dat, ook poogde ze hem troost te bieden. Wetende dat Wisp met vele katten een goede band had gehad. Haar ambere ogen gleden naar haar moeder zodra die de bekende naam prevelde. “Wisp…” Het was duidelijk dat het verlies al gevoeld werd, onhandig bleef de jonge kattin achter de twee oudere katten. Niet wetende hoe ze hen kon steunen. Er was weinig dat ze als pas benoemde To-be kon doen. Bij het horen van de naam leek de kater verrassend genoeg overkomen met emoties die hij voor de jonge kattin verborg. Haar ogen stonden gespannen terwijl haar hart in haar keel klopte. Ze had immers nog steeds gehoopt dat het de witte kattin niet was die bebloed op de grond lag, levenloos. Ze had nog nooit een dode kat gezien, niet dat ze dichterbij wilde komen. Wisp had het niet verdiend om te sterven, het leven was nog oneerlijker dan ze dag. Ooit zou ze haar mama verliezen; zoals de kittens van de witte poes dat net hadden gedaan. Ineens begonnen er grote witte vlokken uit de hemel te vallen; alsof de Tribe of Endless Hunting hen had verlaten en wrede goden roet in het eten gooiden. Sporen zouden verdwijnen onder de nieuwe laag van het koude spul, net zoals de vacht van de witte kattin. Haar moeder leek niet meer in staat de rust te bewaren, de wanhopige schreeuw deed tranen in haar ogen springen. “Nee!” De gestreepte kattin stoof langs Coyote heen, naar het lichaam. Trillend op haar poten bleef Mouse staan, haar vacht opgezet tegen de koude maar ook door de spanning die door haar lichaam vloeide. Adrenaline pompte snel door haar aderen terwijl ze haar oren in haar nek drukte. Haar mama was verdrietig, zijzelf was verdrietig en zelfs Coyote leek verdrietig. Dat niet alleen, ze waren ver weg van de Cavern, terwijl ze de oorzaak van Wisps dood niet meteen wisten. Wie wist of het nog rond liep of vloog in de buurt van het drietal. De sneeuw vaagde de hoop in haar hart bijna weg, toch was de kattin net zoals haar moeder en halfzus exteeem koppig. Ze zouden Wisp niet onder laten sneeuwen. Inmiddels lag haar moeder al snikkend tegen de witte kattin aan, met haar neus in diens vacht gedrukt. “Laat die sneeuw stoppen…” Niemand kon de sneeuw stoppen, het weer had zijn eigen wil. Als het droog was dan was het droog en als het sneeuwde dan sneeuwde het. Elk seizoen had andere neerslag maar het kwam en ging op de wil van de wind.

"Brindleleaf!" Bulderde de kater waar ze naast was blijven staan. Niet wetende of ze haar poten wel naar het lichaam kon dwingen. Haar oren drukte ze verder in haar nek, de kater was harder dan haar moeder verdiende. Hij was kwaad, kwaad op iets waar ze niets aan hadden kunnen doen. Haar ogen vlamden kort met verdriet en angst, kwade katten waren gemene katten, maar al snel herstelde het in koppigheid. Ze moesten niet vechtten, ze moest er voor mama zijn. "Volg in mijn voetsporen en wijk niet af," Mauwde de zelfde stem zachter maar ijskoud naar haar. Mak knikte de jonge kattin, ze had niet veel andere keuze daarbij wist ze zelf ook wel dat afwijken van zijn plannen haar misschien in gevaar konden brengen. Hij was hun enigste bescherming tegenover de harde wereld. Hij bewoog zich in de richting van het lijk, waardoor ze een tikkeltje schoorvoetend volgde. Ze wilde het bloed niet zien, een huivering gleed over haar rug terwijl ze verder stapte. Alleen achterblijven leek haar ook geen goed plan, daarbij moest ze mama kalmeren. Anders werd Coyote vast weer boos! "Is je verstand vervlogen, poes? Als je wilt dat de roofdieren die dit hebben aangericht ook jou een vergelijkbaar lot geven, moet je vooral-" De kater klemde zijn kaken op elkaar, terwijl hij kort stilviel. Zijn ademhaling wad diep, alsof hij zichzelf dwong te kalmeren. "Oké," het leek er niet op dat hij een excuus aan haar moeder zou geven, niet dat de kattin hem een grote mond zou geven. Hij bleef een oudere kat die meer wist over dit soort zaken dan een zes Moons oude kattin zoals zijzelf. Hij sprak verder alsof er niets gebeurd was. ."De sneeuw zal alles spoedig verbergen," Sprak hij, waardoor Mouse moeizaam slikte. Ze wilde de poes niet in haar dode ogen kijken, de wonden niet zien, maar kon niet wegkijken van het lichaam dat zichtbaar bebloed op de grond lag. "Houdt de lucht goed in de gaten, ik geef een teken voor mogelijk gevaar. Ik stel voor dat jullie zoeken naar een mogelijk spoor hier in de buurt, dan.." De kater slikte eenmaal. "Dan inspecteer ik de wonden op haar lichaam," Ze moesten weten wat er was gebeurd en Wisp kon het niet vertellen. Mouse trok onhandig met haar snorharen terwijl ze naar haar moeder stapte en trillerig naar Coyote keek. "Mama, kan je ruiken of het een vogel is geweest?" Immers bleef de geur van prooi vaak een poosje hangen als ze er naar zochten. Ze wist niet wat ze moest doen behalve proberen een spoor te vinden. Ze kantelde haar kopje om te zoeken naar een spoor, een afdruk van poten of misschien bloed dat een andere kant op leidde, daar waar de dader naar toe was gegaan.

Tag: Ze is op zoek naar een spoor in de buurt van het lichaam

♥ Isa

WOLVES IN THE NIGHT

"I know my way through the night to your door
You know the blood that I'm owed is all yours"

FIRST PATROL

In een gestaag tempo beginnen sneeuwvlokken aan de sporen te kleven en ze langzaam weg te vagen. Ze zijn erg onduidelijk, maar het zijn wel sporen. Wie of wat ze heeft achte is echter lastig te zien voor een ongetraind oog...

Jullie bevindingen zullen geplaatst worden nadat Brindleleaf, Coyote en Mouse alle drie weer gepost hebben.

De kwade stem van Coyote bulderde over de plek waar het lichaam van Wisp lag. Ze wist dat wat ze deed tegen de regels was. Hij had ook alle recht om boos te worden, hij moest haar immers beschermen. Als zij dan voorbij hem schoot ging dat lastig. Toch kon ze zich er niet echt iets van aantrekken. Er was in haar leven genoeg tegen haar geschreeuwd. Ze was wel wat gewend en ze had zichzelf simpelweg niet meer in kunnen houden. Haar reactie was logisch toch? Waarschijnlijk reageerde hij op deze manier omdat hij er zelf ook verdriet van had, het was zijn nicht. De hele situatie was mousedung… Het leven was oneerlijk. De dood leek haar ook te achtervolgen, overal waar zij kwam gingen katten dood. Lag het niet gewoon aan haar. Ze was ook om Wisp gaan geven, misschien moest ze niet meer om katten gaan geven. Ze tilde haar kop op toen Mouse bij haar kwam staan, maar hoe kon ze niet meer om katten geven? Ze was dol op haar dochter en opeens bekroop haar het gevoel van angst. Ze mochten niet haar ook nog afpakken. “Nee ik denk niet dat het een vogel was.” Miauwde ze zacht terwijl ze haar staart om Mouse heen sloeg en haar bij Wisp wegtrok. Ze wilde zich om haar heen krullen en haar nooit meer loslaten, haar hart klopte veel te snel, door de angst die ineens door haar aderen gierde. Toch wist ze dat ze zichzelf moest herpakken, voor Wisp, voor de Tribe, om er achter te komen wat er was gebeurd. Daarna kon ze over die angst gaan nadenken. Daar was nu geen tijd voor. Ze keek naar de lucht en toen naar de grond. Ze moesten de sporen snel onderzoeken, voordat het te laat was. “Kom.” Zei ze toen weer wat rustiger tegen Mouse. “Jij neemt de linkerkant, ik de rechterkant. Roep bij elk kleine verandering in de sneeuw oké? Ook al lijkt het onbelangrijk.” Toen richtte ze haar blik op de sneeuw rond het lichaam van Wisp. Er moesten ergens sporen zijn.

Tag: Onderzoekt de omgeving aan de rechterkant van het lichaam van Wisp

Waar Brindleleaf slechts uit impulsen handelde, leek Mouse dan wel te luisteren naar wat hij zei. Het kind bleef bij zijn zijde terwijl hij naar het lijk sprong. Zelfs toen hij haar moeder afblafte reageerde de To-be nog niet. Mooi, hij kon geen verzet gebruiken nu. De kater stelde een plan van aanpak voor die hem evenmin lekker lag als de rest. Zijn ogen bleven steken op Mouse, die nu met trillerige stem informeerde naar een vogel. Nee, geen vogel. De rovers in de lucht hadden een andere handelswijze, kostbaar voedsel, waar Wisp nu toe was gemaakt, zou nooit zo achtergelaten worden. Kort gingen zijn ogen naar de lucht, maar afgezien van de sneeuwvlokken die met haast naar beneden dwarrelden, was de hemel leeg. Brindleleaf echode zijn gedachten en streepte roofvogel weg van de lijst met mogelijke misdadigers. “Kom.” Tot zijn goedkeuring leek de poes weer tot aarde te zijn gekomen. Mooi, dan zouden ze allicht tot een oplossing komen “Jij neemt de linkerkant, ik de rechterkant. Roep bij elk kleine verandering in de sneeuw oké? Ook al lijkt het onbelangrijk.” Coyote liet met een knik zijn goedkeuring blijken, waarna hij nog éénmaal met zijn blauwe ogen knipperde en met moeite de emoties razend in zijn kop achter een muurtje zette. Ijskoud keek hij naar het lichaam voor zijn ogen, zoals hij een rots of stuk schors kon inspecteren, zou hij nu hetzelfde doen bij zijn nicht. Die had toch niets meer aan zijn rouw of verdriet. De kater veegde wat van de haren in haar hals aan de kant om de wonde daar te inspecteren, waarna hij de klauwen van de poes opende in de hoop daar een spoor van de misdadiger te vinden.

Tag: Coyote inspecteert haar nekwond en checkt of er evt vacht tussen haar klauwen zit.

Het was niet meer dan normaal dat de jongere kattin het voorbeeld van haar moeder niet volgde en daarentegen de bevelen van de kater opvolgde en in zijn buurt bleef. Niemand kon met zekerheid zeggen dat ze niet ineens belaagd zouden worden door een of ander wezen; wellicht was het ook wel haar fantasie dat op hol sloeg maar ze wantrouwde de gehele situatie. Waardoor ze zich schuilhield in de buurt van de stevige, ervaren kater. Normaal zou ze haar moeder verdedigd hebben, immers was de gestreepte kattin haar enige familielid die zich hier bevond in de bergen. Haar broers en zussen, net zoals haar vader hadden zich niet bij hen gevoegd voordat ze de bergen hadden verlaten. Haar oranje ogen stonden gespannen terwijl ze de kater in de richting van het witte lichaam was gevolgd. Ze zou dit nooit van haar netvlies af kunnen krijgen, een sneeuwwit lichaam in de sneeuw dat zich niet meer bewoog. Het leven was verloren, om terug te keren naar de Tribe of Endless Hunting, ooit zouden ze Wisp wederzien, wellicht. Echter was dit een kattin die ze als een van de weinige als familie was gaan zien naast haar moeder. Als een tante, bijna. Waardoor het verlies ergens toch in haar snel kloppende hartje stak, ook al toonde ze dit niet. Het enige waarop ze de ander kon helpen, was door de dader te vinden waardoor ze begon over de roofvogels die zich hier en daar bevonden. Ze wist niet hoe een dood door een vogel er uit zag, maar vond dat het geen kwaad kon de opties op een rij te zetten. Zelfs als het onwaarschijnlijk was. “Nee ik denk niet dat het een vogel was.” Mauwde haar moeder, terwijl ze haar met een staart dichter naar haar toe trok, weg van het stille lichaam dat ooit een prachtige, lieve kattin was geweest waar ze steun en wijsheid bij had gezocht toen ze haar moeder niet meer begreep. Crystal's aanwezigheid in het nest had veel met haar gedaan, haar veel onrust gegeven omdat ze bang was geweest dat de kattin haar zou vergeten. Ze had verder niemand meer, en wilde haar mama niet verliezen aan een ander die nog wel een papa had en andere familieleden in de Tribe. Haar moeder leek haar te willen beschermen tegen de mogelijke gevaren die hier heersten, zelfs al was ze geen Guard zoals Coyote, die zich ook leek te focussen op het raadsel dat de dood van Wisp had achtergelaten, een vreselijk raadsel. Een die ze niet op haar eerst patrol had willen zien, zelfs niet op haar laatste. Er was geen tijd om bang te zijn, de sporen zouden door de sneeuw weg gevaagd worden waardoor ze wist dat ze nu in actie moesten komen. Zelfs al wilde ze zich het liefste in de warme vacht van haar moeder opkrullen. Kort volgde ze de blikken van de oudere katten naar de lucht waarna ze weer naar de witte grond keek, waar afdrukken van hun poten ook achter hen in stonden. “Kom.” Zei ze wat rustiger tegen de jonge to-be voordat ze verder sprak. “Jij neemt de linkerkant, ik de rechterkant. Roep bij elk kleine verandering in de sneeuw oké? Ook al lijkt het onbelangrijk.” Meteen knikte de rossige kattin voordat ze haar blik op de sneeuw richtte, voorzichtig in de hoop geen sporen te verstoren liep ze naar de linkerkant van het lichaam, terwijl Coyote inmiddels naar zijn nicht toe was gelopen wellicht om de verwondingen te onderzoeken naar de mogelijke oorzaak van de dood. Haar oranje ogen had ze tot kleine spleetjes geknepen om elk detail te kunnen vinden aan haar kant van het lichaam. Elk spoor kon hen helpen, in de juiste richting. Ze hoopte maar dat ze niets over het hoofd zagen.

Tag: Ze is op zoek naar sporen aan de linkerkant van het lichaam.

♥ Isa

WOLVES IN THE NIGHT

"I know my way through the night to your door
You know the blood that I'm owed is all yours"

FIRST PATROL

Een diepe wond ligt verborgen tussen de met bloed doordrenkte vacht van de kattin. Haar klauwen laten echter geen sporen zien van haren. Eén ding is zeker, de moordenaar is zorgvuldig te werk gegaan.

Evenals dat de sneeuw zorgvuldig bezig is geweest met sporen uitwissen. Waar voor het ongetrainde oog het nog lastig zal zijn om de sporen te herkennen nu de sneeuw ze langzaam bedekt heeft Brindleleaf gelukkig genoeg ervaring met jagen en dus ook spoorzoeken. De sporen zijn duidelijk van een volwassen, gemiddelde kat maar verdwijnen al snel onder de dikke sneeuwvlokken en op de stenen van de rapids. Bloed omringt de eerste pootstappen nog lichtjes, maar is duidelijk al snel afgeveegd in de sneeuw.

Het weer heeft het onmogelijk gemaakt om nog nieuwe sporen te vinden op deze locatie, de geuren zijn vervaagd en de sporen ondergesneeuwd. Het lichaam mag naar het kamp gebracht worden.

Het was lastig te zien, helemaal met de gestaagd vallende sneeuw. Toch pikte haar blik een spoor op. Pootstappen van een kat die het bloed aan de poten had afgeveegd in de sneeuw. Gefrustreerd keek ze op omdat het spoor bedekt werd door de sneeuw. Het geluk stond duidelijk niet aan hun kant, in alle opzichten niet. Er liep een moordenaar rond en het was onduidelijk wie en nu moesten ze ook nog het lichaam van een geliefde kattin terug nemen naar de Cave. “Het was een kat.” Sprak ze toen. “Een volwassen kat van gemiddelde grote, verder kan ik er niks uit opmaken. De sneeuw bedekt het spoor.” Ze draaide zich om naar Mouse en Coyote. “Ik denk niet dat we hier verder nog veel kunnen betekenen.” Miauwde ze toen. “Ze is waarschijnlijk hier vermoord. Ik zie geen sleepspoor of die is al bedekt door de sneeuw.” Ze schudde haar kop terwijl er even weer verdriet in haar ogen zichtbaar werd. “Coyote wat denk jij? Is er nog iets aan haar lichaam te zien en zullen we haar terugbrengen naar de Cave?” Ze keek de kater aan en liep naar Mouse terwijl ze nog steeds alert om haar heen keek. Het voelde veiliger haar dochter nu vlakbij te hebben, ze vertrouwde het niet en de plek had een onheilspellende sfeer.

Tag: Ze heeft het spoor ontdekt die wordt bedekt onder de sneeuw. Nu is ze aan de linkerkant van Wisp bij Mouse.