Carry on

Ravenkit lag heerlijk te doezelen, totdat hij opeens een witte vlek verdacht door de nursery zag bewegen. Ravenkit legde zijn kop op de rand van zijn nest, en hield zich doodstil om te zien waar de kitten mee bezig was. Hij leek iets in zijn bek te hebben? Meteen was Ravenkits nieuwsgierigheid gewekt en hij wilde op onderzoek uit. Maar de witte kitten leek op zijn hoede, gejaagd in het rond kijkend. Toen zijn blik richting zijn nest dook Ravenkit snel naar beneden en deed alsof hij sliep. Maar toen hij weer over de rand keek was de witte kitten plotseling weg. Huh? Ravenkit aarzelde niet meer en liet zich uit zijn nest glijden, en zag daarna nog net hoe de witte kitten naar een hoekje van de den kroop. Ravenkit volgde hem stilletjes, en toen hij met stenen bezig ging benaderde de zwarte kitten hem nog dichterbij. Totdat hij het echt niet meer kon houden. ‘Wat heb jij daar?’ miauwde hij nieuwsgierig, terwijl hij dichterbij kwam, hopend een glimp op te vangen van wat hij daar verstopte.

Muttkit schrok zich bijna dood toen een stem hem vroeg wat hij had. De witte kater sprong op, draaide in de lucht een halve slag zodat hij de zwarte kitten aankeek, en deed zijn best om de holte met zijn slanke lijf te verbergen. Er lag een bijna woeste uitdrukking op zijn snuitje; zijn tweekleurige ogen deden hun best om de ander neer te bliksemen. "Niks!", krijste hij boos. No way dat hij zijn mooie collectie 1) zou tonen en 2) zou laten afpakken. Het was van hem en van hem alleen, en niemand moest dat weten. Ze zouden hem maar een softie vinden.

Ravenkit schrok zich ook een hoedje toen de kitten opeens de lucht in schoot, dus ook Ravenkit maakte een sprongetje omhoog. Maar al snel krijste de kitten bijna woest dat er niets was. Ravenkit legde zijn oortjes nu ook plat. ‘Jawel,’ mauwde hij stellig. ‘Ik zag dat je iets had!’ En met die woorden probeerde de zwarte kit zich langs de witte kitten te werken om te kijken wat er achter hem zat. Hij probeerde met een pootje tegen zijn schouder hem aan de kant te duwen. Hij wilde het nu ook weten! Totdat opeens een harde krijs hoorde. Ravenkit keek verschrikt op. Waar kwam dat vandaan? Kwam dat achter de witte kitten vandaan? Had hij daar een monster verstopt die die geluiden maakte? Ravenkit wist het bijna zeker. De nieuwsgierigheid ontplofte bijna uit zijn zwarte lijfje. Ravenkits blauwe oogjes gingen weer naar de witte kitten. ‘Wat is dát?!’

Ravenkit leek geen genoegen te nemen met dat antwoord en probeerdde een weg om hem heen te worstelen, maar Muttkit liet zich ook niet zo snel doen en hij vocht hard terug - tot er plots een schelle kreet klonk. Zijn tweekleurige oogjes werden groot van angst en even stonden beiden kittens volledig stil. Het leek wel uit zijn schuilplaats te komen! Met een gebaar zo snel als enkel een gebaar uit angst kon gedaan worden, draaide hij zich om om zijn schuilplaats te bestuderen. Twee witte bloemetjes, een gele en een rode en drie glanzende steentjes, maar geen monster.. Wat had dan het lawaai gemaakt? Verward schoof hij met zijn voorpootje één van de steentjes naar opzij, de andere kitten al bijna volledig vergetend.

Kort waren zwart en wit in een duw en trek gevecht. Maar de schreeuw deed hun beide opschrikken. Zelf Muttkit leek verbaasd of het misschien uit zijn schatkist kwam. Ravenkits ogen werden groter en hij wurmde zich naast de witte kitten. Daar liet hij uiteindelijk zien wat hij verstopt had. Een monster? Nee, het waren enkel een paar bloemetjes en steentjes. Maar ze hadden allemaal mooie kleurtjes en schitterenden zelf een beetje als de sterren! Ze waren prachtig! ‘Ohhh,’ miauwde Ravenkit vol verwondering. Hij neusde zich nog dichterbij. Maar kon een bloemetje of een steentje zo’n gek geluid maken? Ravenkit kantelde zijn kopje en probeerde nog wat dichterbij te duwen. ‘Wat maakte dat geluijd dan?’ miauwde hij nog steeds helemaal in de war. Het moest toch wel hier vandaan komen? Whitekit had zich ook meteen omgedraaid. Hij keek de witte kitten aan, nu bijna met een strenge blik. Hij moest eens zijn geheimpjes vertellen!!