Nothing to stop me

De apprentice stond nu aan de grens. Hij wist nu wel dat dit een grens was, want deze geur herkende hij. Het was dus niet dat hij net zo als laatst het Riverclan territorium in zou wandelen. Het was niet dat hij er veel om gaf, want hij kwam er toch niet om prooi te halen of wat dan ook. Het was gewoon een nieuwsgierig tripje naar de overburen van Shadowclan. Hij had toen een wat arrogante apprentice ontmoet. Coyotepaw of iets. Ze had niet erg geïnteresseerd geleken om hem weg te jagen en had liever willen praten. Iets wat waarschijnlijk niet gewaardeerd zou worden door haar clan, dacht hij zo. Toch, hij had geen vrolijke en optimistische antwoorden teruggegeven, want hij had haar nogal irritant gevonden. Dat hij dan ook op het sociale vlak niet zo geweldig was hielp ook niet met het op vriendelijke termen houden van katten uit andere clans. Toch, nu was hij wel weer nieuwsgierig naar Windclan. Hij was nog niet veel in het territorium geweest, wat een beetje lag aan het feit dat hij als kitten het kamp uit was geglipt met zijn beste vriend en dat het niet erg goed was afgelopen. Kortom waren ze betrapt door twee warriors, waarvan de eerste niet bepaald boos was geweest. Ze waren dan ook geschokt geweest van het hele voorval en de boze kattin die hen daarna had gevonden had niet geholpen. Maar dat leek al weer eeuwen geleden en Seaweedpaw wilde weer wat vrijheid. Hij had de regels nu toch wel genoeg gevolgd en het bleef niet leuk meer. Dus was hij alleen op stap en stond hij nu bij de grens met Windclan. Zou hij hier een pootstap over durven te zetten? Ja. Ging hij het doen? Nee. Hier konden niet alleen Windclan warriors hem makkelijk vinden, maar ook die van zijn eigen clan en dat leek hem niet zo'n fijne situatie mocht dat gebeuren. En dus hing hij hier maar een beetje rond nu, zijn ogen op de Windclankant gericht. Wie weet kwam hij er wel een tegen. Zou die dan interessant zijn? Vriendelijk of vijandig? Het maakte eigenlijk niet uit, want hij stond aan zijn eigen kant. Dan zouden ze hem niets mogen maken.


Owlbate eerst

Bijna. De bruine kater sprong zo recht op de kleine rug van de muis en beet zo gelijk de keel door. Tot het uiteindelijk doodstil lag. De bruine kater likte het bloed van zijn lippen af. Verdomme. Weer zo een rommelige vangst. Hij moest meer oppassen waar hij zijn tanden zette. De jonge kater klemde zijn vangst tussen zijn kaken voor hij verder liep.
Zijn eerste keuze was om om te draaien en terug het kamp te gaan. Maar nu hij niet meer gefocust was op het vangen van een muis merkte hij al gauw de geur van ShadowClan op. Met een diepe zucht liep hij richting de grens. Waar hij al gauw een zwarte apprentice weer aankeek. Great. Het begon nu een ding te worden. Who's next, de leider van de Clan? Hij liet de muis weer tussen zijn poten vallen voor hij de ShadowClanner aankeek. "Ook goedemorgen," miauwde hij met een lichte frons. "Jij hebt ook niet veels te doen, of wel?"

Het duurde verassend kort tot hij een Windclanner met een lange, bruine vacht en een muis tussen zijn kaken aan zag komen. Seaweedpaw wachtte alles behalve geduldig tot de kater dan eindelijk bij hem was. Kon hij niet sneller lopen? Toen hij dan eindelijk bij hem was werd hij een goedemorgen geboden, maar het klonk niet erg vrolijk. Maar toen kwam de vraag of hij niets te doen had dus de frons op het gezicht van de ander was al gauw vergeten. "Niet echt nee. Ik moet een nieuwe mentor krijgen dus veel vrije tijd," zei hij met een schouderophaal. Zijn toon gaf aan dat het hem niet veel scheelde. Hij kon nu tenminste dingen doen zonder dat hij heel de tijd een warrior op zijn staart had die vroeg waar hij heen ging of hem een hele dag bezig zou houden. "Dusja, loop hier een beetje rond. Zolang ik geen poot over de grens zet is het niet verboden," merkte hij op, voordat hij daar weer over gingen zeuren. Hij deed namelijk niets fout en nu er een Windclanner voor zijn neus stond zou hij dat ook niet gaan doen. Hij was ook weer niet zo dom.