Fishy kitty

Het was slechts een korte tijd geleden dat ze de oorlog hadden gehad en Blizzardpaw kon alleen maar denken aan Littlepaw. Ze hadden niet eens zo’n heel intieme band gehad, maar één gesprek was genoeg geweest voor Blizzardpaw om zich goed te voelen over de verstandshouding die ze hadden. En opeens werd dat haar vlak voor haar ogen weggerukt, door haar eigen Clanmate voor StarClan’s sake. Het leven was crue en daar moest ze mee leren leven, maar ze dacht niet dat ze zich ooit nog thuis zou voelen in haar eigen Clan. En ze wist ook dat ze er met niemand over kon praten. Dadelijk zouden ze naar Butterstar gaan, moest ze op gesprek komen en werd ze verbannen. En dan? Dan zou zelfs Branchpaw zich van haar afwenden. Haar ogen werden waterig bij dat idee en haar hart klopte sneller van paniek. Ze richtte haar aandacht snel op iets anders en slikte hoorbaar. Misschien was het beter als ze haar aandacht verlegde naar iets anders. En ze wist niet waarom, maar ze dwaalde af in de richting van WindClan territorium. Misschien hoopte ze wel om een glimp van Littlepaw op te vangen, al leek haar dat onmogelijk. Hij was weg. Hij zou niet meer terugkomen. Hij was ergens in StarClan en ze zou hem pas zien als ze oud en versleten was. Zou hij zich haar dan nog herinneren? Ze dacht van niet. Maar zij zou hem voor altijd blijven herinneren. Voor altijd. Ze bereikte de borders en zag op dat moment een kat die in haar richting keek, een WindClanner die ze niet kende. Ze zag geen vijandelijkheid in de blik van de she-cat en behoedzaam deed ze een paar stappen dichterbij, een voorzichtige glimlach spelend om haar lippen terwijl ze de kat een snel knikje gaf.

De she-cat ondernam verdere stappen om Blizzardpaw te leren kennen, wat aan kon tonen dat ze of echt interesse had of Blizzarpaw uit probeerde te horen over haar Clan. Het maakte Blizzardpaw eigenlijk niet meer zo veel uit. RiverClan had een apprentice van WindClan afgenomen, dus van haar part mocht de apprentice tegenover haar alles weten wat ze maar wilde. Blizzardpaw dacht niet dat ze ooit nog op een normale manier naar haar Clan zou kunnen kijken, dacht niet dat ze ooit zou vergeten wat er die dag was gebeurd. Ze onderdrukte een zachte zucht en richtte haar blik op de knappe WindClanner voor haar. “Ik ben Blizzardpaw,” antwoordde ze. Ze dacht niet dat Littlepaw ooit iets over haar verteld had, maar iets in haar voelde de drang om het toch over hem te hebben. Ze wist dat ze haar verdriet over hem binnen haar Clan moest verbergen omdat vriendschappen buiten de Clans verboden waren en WindClan en RiverClan op dat moment in oorlog met elkaar waren, maar Dewpaw leek zo vriendelijk… misschien moest ze er de gok toch maar op wagen. Ze dacht niet dat ze nog meer gevaar kon lopen dan de dreigende gedachten die soms door haar kopje spookten. Het enige lichtpuntje in haar leven was op dit moment Settledpaw. De gedachte aan de tabby zorgde ervoor dat er zich een warm gevoel door haar binnenste verspreidde en met moeite probeerde de witte kat zich weer te concentreren op het gesprek. “Kende je Littlepaw goed?” vroeg ze zachtjes aan Dewpaw. “Ik heb hem leren kennen bij the Gorge en we werden direct goede vrienden. Ik vind het zo erg dat hij dood is.” Blizzardpaw richtte haar blauwe ogen naar de grond om te voorkomen dat Dewpaw haar zou zien huilen.