Look at me

Met een droge en lege uitdrukking wandelde ze de den binnen. In haar mond had ze wat kruiden. Niet meer, niet minder. Burnetbliss werd af en toe wel eens aangesteld om een kruidenpatrouille te helpen. Ze had immers heel wat tijd doorgebracht met Routnose en wist dus wel het een en ander van de dingen. However was haar passie weg gesmolten. Niet langer voelde de rossige poes een bepaalde vreugde bij het ruiken van de planten of het zien van de tabby. Het was grijs geworden, het was leeg geworden. Het was niks meer. Met een ruige beweging wierp ze dan ook het bosje kruiden neer... En zonder verder nog iets te zeggen draaide ze zich alweer om. Ze had geen reden om hier te zijn.

- Routnose

Ze had haar nest niet meer verlaten. Haar poten voelden te zwaar, haar lichaam wilde het niet meer en alle taken die ze uit zou moeten voeren leken onmogelijk. Natuurlijk had ze een plicht, maar Routnose was er klaar mee. In één klap had Starclan haar twee van haar oudste vrienden afgenomen, zonder pardon, zonder sorry. Nee, zo werkte Starclan niet. De poes wist dat ze geen hoop moest verliezen, maar het verdriet was zo rauw en overweldigend dat het moeilijk was. De tabby krulde zich verder op, totdat ze slechts een hoopje vacht in de schaduwrijke achterhoek van de den was. Het was toen dat ze zachte pootstappen hoorde, waardoor de poes zich nog stiller hield. Ze wilde alleen zijn, niet nog meer praten en doen alsof alles wel weer goed zou komen. Toen het echter stil bleef en ze een bekende geur rook, hief ze haar kop op, haar ogen rood en wrang van het huilen en de weinige slaap. Het was Burnetbliss, die slechts haar kruiden neerwierp en weg stapte, alsof ze niet ooit vrienden waren geweest. Ze was afstandelijk geworden, koud. Routnose wist niet waarom en het deed haar verschrikkelijk zeer. Maar op dit punt was ze te uitgeput om ook daar een oplossing voor te vinden. "Oh, bedankt," murmelde ze afstandelijk met een dichtgeknepen keel. De poes legde haar kop weer neer en sloeg haar staart dichter tegen zich aan. "Burnetbliss...? Het... Het spijt me van je moeder, i-ik kon-" ze haalde even diep en moeizaam adem. "Ik kon haar niet redden,"

Een zielig hoopje was ze, niks meer. Kort vernauwde de rossige poes haar ogen even toen de ander niet echt opkeek naar der. Had ze het volledig opgegeven? "Oh, bedankt," Klonk er. Bedankt voor wat? Haar werk te doen zodat ze niet uit de clan zou gekegeld worden? Even snoof de poes, haar schouders stijf van de woede die in haar lag. Even schudde ze deze, in een poging ze los te maken. Ze wilde hier niet te lang blijven, de atmosfeer was gewoon te down voor haar. "Burnetbliss...? Het... Het spijt me van je moeder, i-ik kon-" hm? "Ik kon haar niet redden," De elegante kattin zwiepte even nijdig met haar staart, maar de uitdrukking op haar gezicht bleef hetzelfde; koud en emotieloos. "Het zat eraan te komen," klonk er ruig van de ander af. "Oceanstar had nooit leader mogen zijn," iedereen wist van haar mening af, iedereen wist hoe woest ze was geweest op Everstar toen deze de keuze had gemaakt. Ze had gelijk gehad en nu stonden ze hier, allemaal verloren en gebroken. Maar niet zij, zij was er klaar voor geweest en nu had ze alles buiten gesloten. Niks of niemand kon haar nog raken.