Adventure Time!

Erg enthousiast zette hij nu zijn eerste stappen in het onbekende territorium dat hier voor hem uit strekte. Hij had Dewpaw van Windclan laatst ontmoet op Fourtrees en het had goed geklikt met haar, iets wat hij niet had verwacht. Ze waren namelijk heel anders. Dewpaw hield van een rustig leven terwijl hij juist het avontuur opzocht met zijn nieuwsgierigheid. Toch had hij haar kunnen overhalen om hem hier te ontmoeten. Rogue territory... Het klonk zo mysterieus en misschien een beetje gevaarlijk. De beste plek voor een avontuur dus! Zijn gele ogen gleden over de plek hier voor hem en hij zag al een paar interessante dingen in de verte. Een vervallen schuur, een bos naar links. Daar zouden vast rogues zitten. Even dacht hij er over om die plekken te vermijden, maar waarom? Rogues hadden toch geen problemen met de clans? En er moesten vast wel aardige rogues zijn. Het waren geen kittypets, nee. Maar Pepperpaw had hem verteld dat er zelfs aardige Bloodclanners waren. Dan waren er toch zeker genoeg ook voldoende rogues die hem en Dewpaw niet zouden aanvallen. Over Dewpaw gesproken, waar was ze? Ze hadden hier toch rond deze tijd afgesproken en toch was de kattin nergens te zien. Zou ze dan toch niet komen? Was het hele avontuur dan afgeblazen?


Dewpaw 1st

Hij had bijna gedacht dat ze niet meer zou komen toen hij dan eindelijk Dewpaw in de verte zag. Ze versnelde haar pas en eenmaal bij hem aangekomen verontschuldigde haar laatheid. Oh. Misschien had ze wel taken in haar clan die ze had moeten uitvoeren. Dat kon hij helemaal niet weten, want ze leefden immers niet in dezelfde clan. Nu voelde hij zich een beetje slecht dat hij had gedacht dat ze hem zou hebben afgeblazen. Zou ze dan ook zo enthousiast zijn als hem? Ardentpaw wist het niet. Dewpaw kon hij soms maar moeilijk lezen. Toen hij haar gisteren had ontmoet had ze hem toch wel een grote schrik gegeven toen ze ineens van vriendelijk naar gespeeld vijandelijk ging. Het had zo echt geleken! "Maakt niet uit, je had vast veel te doen," miauwde hij als antwoord. Hij zou het dan eindelijk gaan doen! Rogue territory ontdekken met een vriend aan zijn zijde. Hoe ver zouden ze komen? Ze moesten natuurlijk wel optijd terug zijn in hun respectatieve clans, al zag hij buiten het kamp zijn in het donker ook wel als spannend. Toch zou hij dat avontuur liever in zijn eigen territorium meemaken, waar alles bekend was en hij wist welke dieren er allemaal zaten. Nee dit was onbekend. Spannend. Maar niet zo aanlokkelijk dat hij het in het duister wilde verkennen. "En? Heb je er zin in?"

Dewpaw gaf hem wat weifelend een antwoord. Oh. Daar moesten ze dan verrandering in gaan brengen. Als je er geen zin in had was het niet goed! Een avontuur of ontdekkingsreis moest spannend en leuk zijn. Wat vond de grijs-witte kattin ook al weer leuk? Bloemen en kruiden plukken! Dat konden ze hier mooi gaan doen. Er zouden hier vast wel geweldige en mooie bloemen zijn die ze niet hadden in de clanterritoria. "Misschien kunnen we dan bloemen gaan zoeken! Dan kun je die straks meenemen terug naar huis." Dat moest haar vast opvrolijken. Een zoektocht naar gave bloemen was ook wel interessant. Misschien zou hij dan nog iets lere over bloemen en kruiden, want als Dewpaw het leuk vond om die te zoeken moest ze er vast ook wel dingen over weten. "Klinkt dat al wat leuker?" Hij kon namelijk zien dat ze nerveus was. Zelf was Ardentpaw dat ook wel, maar een goed soort nerveus. Bij Dewpaw was het meer een slecht soort nerveus, als dat logisch was.

  Silverpaw keek op van het wassen. Wie zag ze daar nou het kamp verlaten? Ja, ze wist het zeker. Het was Ardentpaw. Het was een paar dagen geleden sinds hun avontuur toen ze hem probeerde te leren op een vogel te jagen in een boom. Dat ging dus niet zoals gepland. En dan te bedenken dat dat allemaal startte toen hij voor haar neus viel nadat hij op een blaadje gejaagd had en haar prooi verjaagd had. Maar dat was vergeten en vergeven nadat ze die muis toch nog te pakken hadden gehad. Okay, niet helemaal vergeten.
  Maar nu ging hij dus het kamp uit. Dit ging vast over die super geheime informatie waar hij het toen over had! En die geheime informatie was dus dat hij samen met Dewpaw, een WindClanner Apprentice, had afgesproken in Rogue territory om dat te gaan verkennen. Ze kneep haar ogen een beetje samen en voordat ze het wist was ze opgestaan en achter hem het kamp uit gerend.
  Nadat ze de tunnel uit was gegaan minderde ze echter vaart, want ze wilde hem niet inhalen. Ze wist niet precies waarom ze het deed, maar waarschijnlijk was het gewoon haar nieuwsgierigheid die het hier won van haar rationele denken. Al snel pikte ze zijn geur op en op een drafje ging ze hem achterna. Ze zorgde er echter wel voor dat ze voldoende afstand behield tussen hen, zodat hij haar niet in de gaten kreeg.

  Ze waren nu in Rogue territory. Ardentpaw wist echter niet dat ze hier ook was. Hij was nog steeds alleen, dus wachtte ze rustig af tot die Dewpaw nou eindelijk eens op kwam dagen. Hey! Een onbekende geur. Maar wel WindClan. Dat moest Dewpaw zijn. En ja hoor, niet veel later voegde een grijs met witte kattin zich bij Ardent.
     Stilletjes sloop ze wat dichterbij om te horen waar over ze aan het praten waren. Oh, blijkbaar had Dewpaw er niet zo heel veel zin in. Toen stelde Ardent voor om bloemen te gaan plukken. Noem je dat verkennen? vroeg Silver zich een beetje spottend af. Maar goed, blijkbaar vond de jonge poes dat een goed idee. Met een zachte zucht bleef ze wachten tot er misschien iets interessants ging gebeuren...

Kijk, nu had hij Dewpaw toch wel wat enthousiast over hun uitstapje. Ze duwde hem zachtjes met haar schouder de juiste richting in. En wat scherpe geur, afkomstig van haar vacht, prikkelde zijn neusje. Dat moest vast de heide zijn. Daar zou hij niet in kunnen leven hoor! Hij moest nu al moeite doen om niet te niezen. "Kom dan," grinnikte Dewpaw. En dus volgde Ardentpaw haar richting de bloemen. Hij had zelf niet veel bloemen in Thunderclan territorium gezien nu hij er zo over na dacht. Altijd maar dezelfde paar soorten die daar groeiden. Maar in de richting waar Dewpaw hen heen stuurde zag hij mooie bloemen met felle kleuren. Iets wat hij nog nooit eerder had gezien. Dat was eigenlijk wel interessant, moest hij toegeven. "Wow," mompelde hij. Hoe dichterbij ze kwamen hoe groter het veld eigenlijk was. Tientallen blauwe en paarse en gele bloemen spreidden zich voor hem uit. Ardentpaw vond het mooi en nu kon hij toch ergens wel begrijpen waarom zijn nieuwe vriendin het zo interessant vond om bloemen te zoeken. Een idee schoot hem te binnen en hij liet zijn ogen over het veldje heen gaan. Daar! Dat was bij verre na wel de mooiste. Het was een witte bloem met blauwe tipjes die zo boven alle andere uitstak. Zonder iets te zeggen waande hij zich door alle bloemen een weg naar die ene speciale bloem en beet hem onder aan de stengel af. Met de bloem in zijn bekje kwam hij terug en boog zijn kopje naar de vacht in Dewpaw's nek toe. Hierin weefde hij voorzichtig de bloem. Hij stapte terug om zijn werk te bekijken. Zo! "Voor jou!" Miauwde hij vrolijk. Dat moest haar toch zeker wel blij maken!

Een glimlach vormde zich op zijn gelaat toen Dewpaw haar neus tegen zijn wang duwde als bedankje voor de bloem. Nu had hij haar toch blij kunnen maken dat ze mee was gegaan. Maar wat was dit? Dewpaw vertelde hem dat ze ook een bloem voor hem gingen zoeken. Huh? Maar dat was toch een beetje gek, Ardentpaw vond bloemen niet echt superleuk. Natuurlijk konden ze mooi zijn, maar wat moest hij doen met de bloem wanneer ze hem hadden gevonden? Moet hij hem ook in zijn vacht dragen? Daar was zijn vacht toch wel ietwat kort voor. "Wat voor bloem dan?" vroeg hij nog steeds een beetje verbaasd. Er waren er toch ook zo veel. Geel, blauw, paars, roze en wit en dan had je ook nog combinaties van die kleuren. Zou ze ook een mooie voor hem uitzoeken als een teken van vriendschap. Het was wel een beetje apart, vond Ardentpaw. Hij had haar nog maar net ontmoet en toch voelde hij al een goede band vormen met Dewpaw.

  Ze keek toe hoe de twee over het bloemenveld uitkeken. Het was inderdaad prachtig, dat moest ze toegeven. Toen bewoog Ardentpaw naar het veld toe en verdween even later tussen de bloemen. Vanuit haar positie kon ze niet zien wat hij aan het doen was en ze durfde ook niet boven het gras uit te kijken. Stel dat hij net haar kant op keek, dan was ze gesnapt. Even later kwam Ardent terug, met een bloem in zijn bekje. Die weefde hij tussen Dewpaws nekharen. Ze versmalde haar ogen even. Het was een prachtige bloem, en dat vond Dewpaw blijkbaar ook. Zo mooi zelfs dat Ardent ook een bloemetje moest van haar. Silver kon een grinnik nog net onderdrukken toen ze zijn verbaasde reactie zag.
  Silverpaw wilde net wat dichter bij de twee andere Apprentices sluipen, toen een stem achter haar deed opschrikken.
  'Geniet je van het uitzicht?' fluisterde een onbekende stem indringend.
  Silver sprong wel een paar staartlengtes de lucht in en kon een geschrokken kreet niet onderdrukken. Ze draaide zich naar de onbekende kat toe, met al haar haren overeind. Het was geen Clankat, dat rook ze wel. Hij was ook veel ouder dan zij. Oh nee, wat als dit een BloodClanner was?? Dan zaten ze allemaal in de problemen, want ze twijfelde er niet aan dat Ardentpaw en Dewpaw hen nu ook opgemerkt hadden. Van de schrik en angst durfde ze geen woord uit te brengen, dus staarde ze met grote, bange ogen naar de kater voor haar.

Ardentpaw keek haar wat weifelend na hoe ze het bloemenveld in ging. Ze had hem immers niet verteld wat voor bloem ze voor hem ging uitzoeken. Maar, realiseerde hij zich, dat had hij zelf ook niet gedaan. Hij mocht dus niet zeuren en het was ook lief dat ze er een voor hem ging zoeken nu. Hij had het alleen gedaan om haar wat meer op haar gemak te maken hier in het onbekende en nu maakte ze dat gebaar ook naar hem toe. Toch, hij had het niet nodig. Nee de jonge kater was maar al te blij om hier op ontdekkingstocht te gaan, kijken wat hiet allemaal was en of hij misschien een rogue kon vinden. Misschien niet erg slim of veilig, maar zeker wel spannend! Dewpaw beet een bloem af en commandeerde hem te blijven staan. Verward keek hij haar aan, willen vragen waarom, maar ze dook alweer het veld in. Waarom? Een moment later kwam ze dan weer terug met nog een bloemtje en ook deze belande op zijn rug. Dewpaw stond wat te doen, maar hij kon niet zien wat precies. Toen voelde hij iets om zijn nek vallen en zag hij dat Dewpaw de twee bloemen aan elkaar had geknoopt in een poging tot een soort halsband. Een glimlach verscheen op zijn gelaat. "Ik vind het geweldig!" snorde hij haast. Hij zou de bloemenhalsband zeker wel houden. Het was niet alsof hij hierdoor op een kittypet leek, het was gewoon een versierseltje. Net als kittens met hun veren. Ardentpaw wilde nog wat zeggen, maar een harde gil weerhield hem er van. Geschrokken maakte hij een sprongetje en keek de kant op waar het geluid vandaan kwam. Zouden ze op onderzoek gaan? Straks was er iemand in gevaar en deden ze niets. Zijn blik kruiste die van de grijs met witte kattin en een besluit was genomen. Dewpaw ging hem al voor en ergens maakte hem dat wel blij, om te zien dat ze eens initatief nam in het onbekende, maar nu overwon zijn nieuwsgierigheid het toch even. Al snel kwamen ze bij de maker van het geluid en Ardentpaw was zeker verrast. ”Silverpaw?!” riep hij verbaas uit. Het was toen pas ook dat hij de rogue naast haar zag. Of nou na, bij haar in de buurt. Wat was hier nou weer aan de hand?

  Achter haar hoorde ze geluid en Ardentpaw die opeens haar naam riep. Heel snel keek ze naar de twee katten om, maar daarna weer snel haar ogen op de oudere kater te richten. Ze was wel blij dat Dewpaw en Ardentpaw zich nu bij haar voegde. Ook al waren ze allemaal Apprentices, het was nu wel drie tegen één.
  'Zeg meid, de volgende keer mag je wel beter opletten. Voor hetzelfde geld was ik een bloodclanner of wat anders, en dan was je nu dood,' mauwde de kater serious, terwijl hij naar haar keek.
  Silver knikte heftig dat ze het begreep. 'O-oké, ja, sorry,' miauwde ze snel, nog steeds niet helemaal bijgekomen van de schrik. Toch ontspande ze wat nu ze zag dat de bruine kater geen kwaad in de zin had.

Het werd al redelijk snel duidelijk dat de kater geen kwaad voor zin had. Of tenminste, nog niet. Hopelijk zou het ook zo blijven. Toch, de neutrale houding van de rogue gaf Ardentpaw de kans om zijn aandacht op zijn clangenoot te richten. "Wat doe jij nou weer hier?" vroeg hij haar, zeker verontwaardigd. Vrienden volgden vrienden toch niet. Ze had hem de hele weg hier naartoe kunnen inhalen en aanspreken, maar ze koos er voor om hem stiekem te volgen. Alsof hij iets fout deed, of een geheime afspraak had. Dat had de rogue gevraagd en ergens realiseerde de tabby ook wel dat het eigenlijk een geheime afspraak was. Niemand wist er van en waarschijnlijk zou hij geen eens hebben mogen gaan als een warrior het wist. Maar hij wilde gewoon wat doen met zijn eerste, nieuwe vriend buiten zijn clan. En nu kwam Silverpaw de pret verpesten. Ze had wel gezegd dat ze hem niet zou verklikken toen hij vertelde dat hij Dewpaw had ontmoet, maar dit was iets heel anders. Nu had hij Dewpaw meegesleurd naar een potentieel gevaarlijk territorium en hen beiden in gevaar kunnen brengen. Daar zou de zilveren kattin vast een stuk nauwer naar kijken, toch? Ze was ouder en wilde vast verantwoordelijk overkomen, want ze had niet veel tijd meer te gaan tot ze een warrior was. Of misschien kon hij haar toch nog overhalen. Hij had namelijk al twee apprentices ontmoet die echt op het randje zaten om warrior te worden en hen wilden beiden nog een avontuur met hem aangaan. Dan moest er ook wel een greintje van dat enthousiasme in Silverpaw zitten. Toch, het was nog maar de vraag of hij haar mee wilde hebben. Ze had wel een beetje zijn vertrouwen geschonden nu en Dewpaw zou vast niet erg op haar gemak zijn zo bij een van zijn clangenoten. Silverpaw was dan ook niet zo snel op haar bek gevallen en zei vaak wat in haar opkwam, had hij zo het gevoel. Als deze hele situatie maar goed zou komen. Ardentpaw was er in iedergeval niet meer blij mee.