Sometimes you have to burn yourself to the ground

De grijze kattin wist dat het niet goed zat. Iedere Queen in dit kamp wist dat het niet goed zat. Ze droeg haar kittens al te lang. Stres van alle gevechten die er gebeurd waren en het feit dat ze geen rust durfde nemen kon hier allemaal aan meedragen maar het haalde niet weg dat ze zich zorgen maakte om het leven in haar buik. Nadat ze drachtig was geworden waren de zorgen al in haar kop gekropen want ze wist niet of alles nog werkte zoals het bij een gezonde kattin deed. Ze had veel mishandeling gekend in haar leven en haar uiterlijk was hier een zichtbare herinnering aan, wie weet hoe veel schade er ook in haar zat. Maar ze moest dit doen, voor haarzelf, voor haar partner. Oceanstar hielt van kittens en had graag een gezin met haar willen vormen, zelf wilde ze ook niks liever dan dat. Een normaal leventje leiden met iemand waar ze van hielt. Dit zou ze haar proberen te geven ook. Ze deed er alles voor. Ze had zich laten dekken door de broer van haar geliefde om op deze manier beiden ouders hun bloed voort te zetten in de nakomelingen. Abysshowl had het gehate, al kwam dit voornamelijk door haar haat aan katers in het algemeen. Maar ze wist ook dat er geen andere mogelijkheid was, Oceanstar kon het niet overleven om nog een nest te dragen. Dat was wel het voordeel aan twee poezen hebben in een relatie, als de een het niet kon, had je nog de ander.

Ze zuchtte diep en liep terug naar haar nest in de leaders den. Eigenlijk had ze moeten verhuizen naar de Nusery maar ze kon de drukte niet aan in haar kop. Ze werd er absoluut gek van. Het geschreeuw, het geluid, de geur, de hoeveelheid katten. De jonge elder was dan niet ook niet honderd procent meer. Opgegroeid zonder haar kinderlijke geheugens in een wereld vol verraad en angst. Getraind door rogues. Hoe kon het ook anders dat ze de rust en eenzaamheid de voorkeur gaf, vooral nu ze zo kwetsbaar was met haar zwangerschap in het laatste stadia. Vandaar dat ze het liefste bleef op een plek waar ze zich veilig voelde, een plek waar warmte was en enkel de geur van haar en de leader. Waar stilte was, waar het klein was. Ja dit was voor haar veiliger. Ze kroop weer terug naar binnen en legde zichzelf weg in het verse gras, om kort haar adem weer te vatten. Abysshowl was kort weggeweest om Annuletkit en Erminekit weg te brengen naar de Nursery. Hier konden ze spelen met andere kittens en zouden de andere Queens wel op hun letten. Daarbij had ze het instinctmatige gevoel dat vandaag de dag zou worden, en zelfs díe kittens hoefde het wonder van natuur nog niet mee te maken op de eerste rang. Ze deed haar best om voor de kittens te zorgen, werkelijk waar, maar het was zo moeilijk. Het was zo moeilijk om ze te laten drinken wanneer ze niet van jou zijn en zo.... mislukt. Geen wonder dat de moeder ze voor dood had achtergelaten. De een was kreupel en de ander dense. Misschien dat ze ook beter af waren als dood, maar ze zou er zelf niet verantwoordelijk voor zijn. Het was immers haar plicht als een Queen om kittens te voeden wanneer ze het nodig hadden. Niet omdat ze het leuk vond of omdat ze het wilde, maar omdat het van haar verwacht werd.

De humeurige kattin legde haar kop weg en sloot haar ogen. Ze liet de rust tot zich doordringen en deze werd hierna meteen verstoord door een akelige steek. Met een hap van lucht klapte ze haar nagels uit en sloeg ze diep in de grond, om haar ogen samen te knijpen. De pijn was onmenselijk maar ze zou geen kreuntje laten. Het kon niet. Het mocht niet. Overlevingsinstinct sloeg in als een bom en op het moment kon ze aan niks anders denken dan doen wat ze moest doen. Ze moest haar kittens ten wereld brengen. Als ze dat had gedaan was het goed, dan was het klaar. Nogmaals hapte ze adem en begon met persen. Er was geen nut om hulp te halen, nu nog niet. Nee, dit moest ze alleen doen. Als er iemand haar den nu zou inkomen zou ze die waarschijnlijk kapot maken. Mocht ze uberhaupt zo ver nog kunnen komen. De pijn werd erger en dit kwam van iemand die bekend was met pijn. Maar dit was niet te beschrijven. Ze voelde een warme vloeistof onder haar komen en ze kon niet met zekerheid zeggen of dit vruchtwater was of bloed. Het boeide haar niet zolang er ook nog een kat uitkwam. Ze zette meer druk en met moeite kwam er een hoopje uit. Het was stil. De latgrijze kat draaide haar kop om en nam de geur van het jong op... dood. Had nooit leven in gezeten. Met een ruwe slag van haar poot trapte ze het lijk van zich af en ging verder. Ze had geen tijd om te rouwen, om stil te staan bij wat had kunnen zijn. Eerst de rest eruit krijgen... tien minuten later kwam de volgende. Stil. Nog later en weer een, stil. Bij Starclan waarom was de stilte ineens zo zwaar. Ze had de laatste twee lichamen ook weggetrapt. Haar slagen steeds zwakker, haar zicht steeds waziger. Er was al veel bloed verloren en het zag er slecht uit voor haar. Maar ze was nog niet klaar.

Abysshowl maakte zich nog een laatste keer kwaad en hiermee kwam de laatste kitten ten wereld. Ze legde haar kop weg en sloot haar ogen, voelde de wereld om haar heen draaien en kantelen. Maar ze moest het proberen. Met moeite draaide ze zich om en pakte ze haar laatste kitten op, om het bij haar te leggen en haar snuit in het pelsje te steken. Leven. Ze rook leven. Haar lichaam had haar niet compleet gefaald, zíj had niet compleet gefaald. Ruw begon ze haar kind droog te likken terwijl tranen van opluchting en verdriet kwamen opdoemen. Ze wilde niet huilen, maar tegenhouden kon niet meer. En hoewel ze wist dat ze het jong aan haar buik moest leggen nam ze nog extra de tijd om enkel haar snuit in het dunne jonge velletje te duwen en enkel de hartslag van haar jong te horen. Haar kind. Met de bevalling afgelopen begon de pijn en moeheid haar in te halen. Ze legde haar dochter aan haar buik en ging hierna weer liggen. Namen. Ze moest namen bedenken... Nee. Dode hadden geen naam nodig, De lijkjes achter haar nest waren niks meer dan kraaienvoer. Maar haar dochter niet. Nee. Ashkit. Ashkit naar al het rotte in de wereld dat werd afgebrand en het begin was van iets nieuws, van iets moois. Ashkit.

Het koste haar moeite bij bewustzijn te blijven. Abysshowl wist dat ze wakker moest blijven, om hulp moest roepen als ze wilde dat Ashkit op zou groeien met twee ouders. En dat wilde ze. Ze wilde haar kitten tegen al de pijn, onrecht en haat van de wereld beschermen. Dat haar kitten nooit hoefde te wantrouwen of alleen hoefde te zijn. Dat was haar taak nu, als moeder. Ze was een moeder. Cyber zou haar eens moesten zien... Het koste haar tijd om haar stem weer te vinden, en zelfs toen klonk hij nog fragiel en ruw. "Iemand. Haal Routnose. Haal Oceanstar" Routnose, enkel Routnose. Oh ze zou nog liever hier en nu sterven dan om Lizardpath bij haar jong te laten.

+ Ashkit, Oceanstar, Routnose en eventueel katten die komen helpen/haar horen~

CALM AS THE STORM ON SEA

------------------------------------------------------ oceanstar, windclan leader --------------------

tags ❋ word count

Een van de Warriors had haar opgehaald uit de Medicine Cat Den waar ze was geweest om de laatste van de gewonde katten te bezoeken. Een hart onder de riem te steken en voor ze te zijn. Toen er ineens een wel erg belangrijke mededeling werd gedaan. Abysshowl had kittens gekregen, ze was voor de derde keer moeder geworden, ook al was dit de eerste keer dat ze hen niet zelf gedragen had. Dit was ook een bewuste keuze geweest, immers had haar lichaam dit onder geen beding aan gekund. Dat wist waarschijnlijk de meest domme kat in Windclan ook, en zijzelf was zich daar ook bewust van. Als ze ooit weer een nest zou krijgen wilde ze hen zelf op kunnen voeden, maar dat zat er waarschijnlijk voor de komende Moons niet in. Abysshowl had al lange tijd geleden haar jongen moeten baren maar door de onrust had ze geen tijd gehad om zich voldoende te ontspannen om de kittens op de wereld te zetten. Het was dan ook geen verrassing dat toen ze haar den in kwam zag dat er enkele dode jongen lagen, maar één kleine prachtige kitten was daar dan toch nog. Een die het bloed van haar broer droeg, en daarmee ook die van haar. Haar partner leek verzwakt en uitgeput waardoor ze bezorgd haar neus tegen haar aan drukte. Voorzichtig likte ze over haar wang heen waarna ze op een zachte, warme toon sprak. "Ze is prachtig, Abysshowl. Blijf bij ons, Routnose komt er aan." Er zat een soort van bevel in haar stem.

notes:

MERCI, LIVIDE

Donker, koud, nat. Het leek een eindeloze nachtmerries te zijn waar ze in aan het drijven was. Geen idee van wat er aan de hand was, geen besef van tijd of bestaan. Oogjes gesloten, oortjes dicht geplakt, een beetje gevoel, maar niet voldoende om iets waar te nemen. Eindeloos drijven, schudden en tot stilstand komen. De stilstand was wat ze het ergste vond, af en toe kwam er een kleine trap uit, om aan te geven dat ze het wel genoeg vond om hier te blijven. Het viel haar niet eens op dat niemand van d'r siblings ook maar iets deed, ze was de enige, de laatste, de kleinste, de levende. Het geschud was tot een stilstand gekomen en had plaats gemaakt voor een zuigende beweging. Al had ze het niet echt door, de samentrekking van de spieren om haar heen werd over het algemeen tegengehouden door haar siblings. Het leek dan ook lang, te lang, te duren voordat ze zelf in beweging leek te komen. De ruimte om haar heen werd groter, kleiner, groter, kleiner, groter. Totdat ze uiteindelijk in beweging kwam en er een vlaag van kilte over haar heen gleed. Ze was nat en ze had het koud en dat was iets wat ze luidkeels liet horen. Haar gepiep was schor, minimaal, maar hoorbaar. Honger, dat was wat haar nu beheerste. Honger en warmte. Op instinct probeerde ze in de richting van de warmte te kruipen en toen ze tegen iets aan botste, vond ze daar voedsel, melk, warmte. Veiligheid.

Sometimes you have to burn yourself to the ground D9qgc1k-83b9005e-2a8d-4efb-b704-863d970e9e81

Er was een reden dat queens in de nursery zaten en niet in een andere den, een hele goede reden ook. Dergelijke situaties zouden dan namelijk voorkomen kunnen worden, omdat er altijd iemand was om de zwangere poezen in de gaten te houden. Nu had ze vaak geen idee waar de hoogzwangere Abysshowl uithing en hoe het met haar ging. Voorzichtig had ze dit ook voorgesteld aan de gehavende queen, maar ze had nog beter een steen kunnen vertellen om weg te vliegen. Het gevolg was echter dat ze nu pas, veel te laat, te horen kreeg dat ze poes aan het bevallen was. Geschrokken liet ze haar huidige patiënt van het gevecht voor wie hij was en nadat ze alles gepakt had racete ze naar de leaders den, waar ze angstig naar binnen stapte.
De geur van bloed en dood was overweldigend. Meteen voelde ze zich ijskoud, terwijl ze keek naar de dode lichaampjes die zo grof aan de kant gesmeten waren. Oh, het deed haar pijn, het leven dat had kunnen. Ze hadden nooit de frisse lucht op hun snuitjes gevoeld, nooit hun oogjes geopend. Routnose haalde diep adem en wendde zich af, tot haar grootste geluk zag ze dat er eentje was die wel leefde. Het was echter de grote hoeveelheid aan bloed dat haar blijdschap snel doofde. "Oceanstar, zou je wat afstand willen nemen? En misschien wat prooi halen, iets kleins en makkelijk eetbaars," vroeg ze wat trillerig, waarna ze naar de verwilderde en vermoeide Abysshowl stapte, voor wie ze haar kruiden bundeltje neerlegde. De jenever bessen en de frambozenstruik- en bernagie bladeren schoof ze naar de poes toe. "Abysshowl? Ze is prachtig en levend, en ik ga er voor zorgen dat dat zou blijft, oké? Eet dit op, dan sterk je aan," bracht ze heel voorzichtig. Ze had er een goede hoeveelheid frambozenstruik bladeren bij gedaan, want de hoeveelheid bloed die de poes had verloren stond haar absoluut niet aan. Vervolgens probeerde ze zich over de kit te buigen, haar voorzichtig inspecterend.