Who are you? || Marvel

Thawpaw kneep kort zijn ogen dicht en opende zijn bek zodat hij de geuren kon indrinken die zich in zijn directe omgeving bevonden. Nu newleaf eraan zat te komen, werd het steeds makkelijker om met een stuk of drie à vier prooien per dag terug te keren naar het kamp, al zeker als hij deel uitmaakte van een jachtpatrouille. Zijn mentor vond het op dit ogenblik heel belangrijk dat Thawpaw zo veel mogelijk joeg en zich op zijn instincten leerde vertrouwen zodat hij, als leafbare er zou zijn en hij tegen dan warrior zou zijn, hij diezelfde instincten kon gebruiken om toch prooi te vinden voor zijn Clan. Thawpaw vond het allemaal best. Zo lang er het vooruitzicht was dat hij warrior kon worden, vond hij het allemaal maar goed. De tom richtte zijn groene kijkers op een konijn dat uit een holletje tevoorschijn kwam. In gedachten telde hij af en herhaalde hij de tactiek die zijn mentor hem geleerd had. Daarna zette hij zich af en begon snelheid te maken. Hij keek naar het konijn dat zich slechts enkele muizenlengtes voor hem bevond; zijn poten leken steeds sneller te gaan over de grond en niet veel later had hij het gevoel alsof hij zweefde. Hij sprong en spreidde tijdens de sprong zijn poten uit zodat hij gemakkelijk neer kon komen en zich daarbij zo breed mogelijk maakte. Het konijn maakte geen schijn van kans meer en Thawpaw beet hem snel dood. Het viel hem toen pas op hoe dicht hij afgedwaald was bij zijn border. Net toen hij zich om wilde draaien en weg wilde gaan, drong zich een geur tot zijn neusgaten door die hij niet goed kon plaatsen. Hij draaide zijn kop en bewoog met zijn oortje toen hij een onbekende kat zag naderen. “Je bent toch niet van plan om de grens over te steken, hè?” vroeg hij op een luchtige toon aan de kat, wachtend op antwoord.

  De grote rode kater stapte wat door de natuur. Hij vond het leven in de stad prima, waar het BloodClan kamp was, maar hij vond het fijn om af en toe lange wandelingen te maken, zeker als dat in de natuur was. Hij had dan ook een stiekeme voorkeur voor de frisse en schone geur die hier hing, in plaats van de stinkende scherpe geur die monsters met zich meebrachten. De zachte bodem voelde ook veel prettiger aan aan zijn pootkussentjes dan het scherpe materiaal waar de paden van de tweebenen van gemaakt waren.
  Het landschap werd steeds kaler; zo te zien was hij in de buurt van WindClan. Ongestoord stapte Marvel verder, zonder enige zorg om een andere kat tegen te komen die dacht dat hij al veel te dicht bij was. Een tijdje later rook hij de geur van WindClan. In het gras kon hij een bruine tabby zien, blijkbaar was hij aan het jagen. Marvel besloot wat dichterbij te komen en zag hoe de tabby zijn prooi ving, en hem nog helemaal niet in de gaten had. Hij wilde daar net een opmerking over maken, toen de jonge kater toch nog omdraaide.
  'Je bent toch niet van plan om de grens over te steken, hè?' vroeg hij op een luchtige toon.
  Marvel keek hem onbewogen aan. 'Nee. Dat was ik niet,' antwoordde hij. 'Maar je bent wel erg gefocust op je prooi, huh? Je merkte me niet eens op eerder.' Hij kon het toch niet laten om er wat van te zeggen. Die Apprentices, zoals ze bij de Clans werden genoemd, leerden ook niets, dacht hij.