The first mission

  Marvel was gewoon met zijn eigen zaken bezig. Namelijk, een beetje in de bescheiden zon liggen. Hij vond het niet zo nodig om elke dag een grote activiteit te doen. Het liefst liep hij maar een beetje rond, at af en toe een prooi en ging daarna gewoon lekker slapen.
  Dit keer werd zijn doezelmomentje verstoord door een grijze kattin. Hij rook aan haar dat ze BloodClan was, dus Marvel vond het niet nodig om zijn ogen verder open te doen dan noodzakelijk was. Hij kon prima kijken met halfopen ogen. Blijkbaar had ze haast, want ze sprintte op hem af. Een diepe zucht ontsnapte zijn bekje.
  'Hm?' Hij vond het niet nodig om de kattin helemaal te gaan begroeten en de hele vraag te stellen van waarom ze nou zo'n haast had. Dat zou ze zelf wel vertellen, nam hij aan.

  En zoals hij al verwacht had, begon de kattin te ratelen over waar ze zo opgewonden over was. 'Je weet dat er een vos alle prooi steelt uit het territorium toch?' Hij knikte eenmaal. 'Ik heb er een geroken, bij de grens, hij ging richting de oude tweebeen schuur. Daar zitten wel eens konijnen. Als we nu gaan kunnen we hem grijpen, en verdienen we allebei onze eerste tanden!'
  Aha. Deze kattin was uit om tanden te verdienen. Voor hem maakte die tanden niet zoveel uit. Hij bleef ook liever gewoon liggen waar hij lag. Maar die vos was onderhand wel irritant aan het worden. Hij zuchtte eens diep en stond op, zijn voorpoten uitrekkend.
  'Nou goed dan,' mauwde hij eentonig, met een lichte irritatie in zijn stem. 'Laten we eens zien wat we er aan kunnen doen.' En met grote passen liep hij de grijze kattin voorbij, richting die oude schuur.

  De grijze kattin voegde zich even later naast hem. 'Als ik hem van achter besluip, dan kan ik hem jouw richting op jagen, dan spring jij er boven op. Ik denk dat dat het beste is.'
  Marvel keek van opzij even naar de kattin. 'En waarom denk jij dat?' vroeg hij. Zelf vond hij het ook een prima plan, maar hij wilde wel eens weten of er enige logica achter haar plan zat, of dat ze hem gewoon opofferde mocht de vos sterker zijn dan gedacht. Niet dat hij eraan twijfelde of hij een vos aankon, maar het kon nog eens lelijke wonden op leveren. En daar had hij niet bepaald zin in.

  'Ik dacht dat dat het beste zou zijn,' mauwde ze verlegen. 'het was echt niet om jouw op te offeren, ik ben redelijk snel en jij sterk dus dat leek me het meest tactisch.'
  Marvel zuchtte even. Hij moest dus in zijn eentje een vos weten af te slaan, te verwonden en verjagen of nog het liefst te doden. Terwijl zij hem alleen ging opjagen.
  'Ik hoop maar dat jij ook wat gaat doen, in plaats van een beetje achter een vosje aan sukkelen,' mauwde hij, totaal haar vraag negerend of hij een beter idee had. Hij wist ook wel dat je moest uitkijken als je een vos wilde opjagen, maar het vechten is nog eens vele malen uitdagender. Ugh, waar ben ik aan begonnen, dacht Marvel terwijl hij even kort zijn groene ogen ten hemel hief.

  'Als het zo moet, dan rennen we er toch allebei achter aan als een stelletje honden?' reageerde de kattin bits. 'Waarom ga je niet gewoon weer luieren? Ik zoek wel een andere kat die me wilt helpen.' Met die woorden draaide ze zich om, maar ze bleef aarzelen, alsof ze heel erg graag zijn antwoord wilde weten.
  Marvel had haar al die tijd met een opgetrokken wenkbrauw aangekeken. 'Er samen achteraan rennen als een stelletje honden kan niet,' mauwde hij. 'We zijn namelijk helemaal geen honden.' Dat moest ze toch wel weten? 'En het zal niet eens werken, al zouden we er als katten achteraan rennen. Want dan kan je inderdaad maar beter gaan om nog een kat te halen, want iemand moet die vos opvangen.'

  'Oke prima, ik ga wel terug naar het kamp, kijken of daar een kat is die wilt helpen. Dan kan jij misschien vast kijken of die vos niet wegloopt,' mauwde de kattin geïrriteerd, en voordat hij haar kon tegenhouden renden ze al weg.
  Marvel snoof geïrriteerd. 'Ja, alsof ik die vos ga vragen netjes te blijven staan waar hij staat,' mompelde hij. Hij schudde zijn kop en zuchtte eens diep. Hij had helemaal geen zin om op die vos te jagen, zelfs al zou deze grijze kattin meer katten kunnen verwerven. En het vooruitzicht om alvast naar die schuur te gaan en dan misschien alleen die vos tegen het lijf te lopen was ook geen prettig idee, vond hij. Maar ja, dit was misschien wel hun kans om die vos weg te jagen, hopelijk wel doden. Marvel haalde eens diep adem en met grote passen liep hij richting de schuur.
  'Beter schiet ze op met iemand anders vinden,' mompelde hij tegen zichzelf.

  Marvel was in de tijd dat Blueberry iemand anders ging halen naar de schuur gelopen. Hij spitste zijn oren en lette goed op de geuren. Als hier een vos in de buurt was was moest je oppassen. Hij zag de schuur al voor zich uit en langzaam sloop hij er heen, gebruik makend van de bosjes en schaduwen om niet snel opgemerkt te worden. De wind stond van opzij, dus de vos kon hem zo ook moeilijk ruiken. Wel betekende het dat hij hem ook niet zo goed kon ruiken, maar door de oudere geuren was het nog makkelijk hem te traceren. En hij wist dat de vos in de buurt moest zijn, die vos wist niets van zijn bestaan af.
  Hij ging achter een klein heuveltje liggen, van waaruit hij goed zicht had op de schuur. Hij kon de vos nog niet zien, maar de geur was vers. Achter hem hoorde hij geluid en hij draaide zijn kop om te zien wat het was. De grijs blauwe kattin kwam in zijn gezichtsveld, maar zonder een andere kat. Hij gromde even geïrriteerd.
  'Kon je echt helemaal niet overhalen?' siste hij naar haar. Dit zou nog eens een lastig klusje worden, dacht hij bitter.

  'Ze zijn allemaal op jacht en patrouille, ik had het kunnen weten. Er waren alleen wat kittens en moeders maar daar hebben we ook niks aan. Dus ik denk dat we het maar met z'n tweeën moeten oplossen,' mauwde ze met een zucht. 'Als je suggesties hebt voor een tactiek dan hoor ik die graag, want mijne zijn toch niet goed genoeg.'
  'Ik heb nooit gezegd dat ze niet goed genoeg zijn,' reageerde Marvel met een zwiep van zijn staart. Hij keek weer naar de schuur. 'Maar ik denk dat we het inderdaad samen moeten doen. Ik hoop maar dat je intimiderend genoeg bent dan, om hem naar mij toe te jagen,' mauwde hij met een kleine grijns terwijl hij weer in haar richting keek. 'Dankjewel, trouwens, dat je denkt dat ik groot en sterk genoeg ben om een vos in m'n eentje aan te kunnen.' Hij grijnsde naar haar en gaf haar een knipoog, voordat hij weer de andere kant op keek.

  'Je doet het niet helemaal alleen, ik kom er zo snel mogelijk aan om te helpen. Maar groot en sterk ben je wel,' glimlachte ze. Kijk, daar doen we het voor, dacht Marvel met een grijns.
  Plots hoorde hij geritsel, en zo te zien had Blueberry het ook gehoord. Ze gaf hem een kort knikje en sloop er met een grote boog omheen. Marvel haalde even diep adem en ging klaar zitten. Het was nu of nooit, dacht hij. Dit zou het moment zijn van leven of dood, of gewoon heel erg gewond. Oh, waar was hij aan begonnen? Hij wist niet eens hoe groot dat beest was. Maar ja, er valt nu toch niet zo veel meer aan te veranderen. Die vos zou hen vroeg of laat toch al opmerken, dus dan was het vechten voor je leven.
  Hij keek in de richting van de grijze kattin en knikte haar toe. Hij was er klaar voor.

  Met zijn spieren nog ontspannen keek Marvel intens naar het bosje waar de vos zou moeten zitten. Hij had expres zijn spieren nog niet aangespannen, anders zouden ze al vermoeid raken voordat hij echt iets ging doen. En hij moest natuurlijk al zijn krachten kunnen gebruiken wilde hij die vos verjagen, of verwonden en het liefst nog doden ook.
  Inmiddels had de vos Blueberry gezien, die voor de vos sprong en hem zijn richting in joeg. Marvel wipte even van poot naar poot voordat hij al zijn spieren aanspande en naar de vos sprong die voorbij hem kwam.
  Met zijn nagels uit en zijn poten ver voor hem gestrekt sprong de rode kater op de flank van de vos. Hij maakte een paar lelijke krassen, voor dat hij snel weer wegsprong, buiten het bereik van de vos. Snel cirkelde hij om de gedesoriënteerde vos en besprong hem van achter, om weer wat lange halen over zijn huid te geven. Hij was even snel weer buiten zijn bereik. De vos draaide zich nu naar hem om en hij hoopte vurig dat Blueberry in zou springen anders zou hij zelf ook wat lelijke wonden oplopen, en dat wilde hij natuurlijk niet.