I hope you don't come to bother

Met zijn ogen half gesloten lag Marvel op een stapel stenen. Het zag er natuurlijk totaal niet comfortabel uit, maar het zijn katten, dus die kunnen nog comfortabel in een doornstruik slapen. Het waterige zonnetje was nu al een tijdje zichtbaar, met af en toe een kleine grijze wolk die voorbij dreef. De stenen waren dus al aardig opgewarmd, vergeleken met de kou van de afgelopen paar dagen. Ondanks dat hij er uit zag alsof hij half aan het slapen was, hield hij de omgeving goed in de gaten. Niet dat er veel gebeurde, maar hij vond het fijn om te weten wat er allemaal om hem heen gebeurde. De grote kater lag dus ook een eindje van de rest vandaan, waaruit hij goed zicht had op de andere katten in het kamp.
Dat zorgde er ook voor dat hij de zwarte kater al opgemerkt had vooruit hij hem goed en wel kon ruiken. Aan zijn uiterlijk zag je echter niet dat hij hem al opgemerkt had, hij bleef volkomen ontspannen liggen. Dat betekende overigens niet dat hij niet voorbereid was op alles. In een mum van tijd zouden al zijn spieren aangespannen zijn en kon hij zich verdedigen en aanvallen. Maar dat was nu niet nodig, want het was Jackdaw, een andere BloodClanner. Tenzij die Jackdaw natuurlijk vervelend ging lopen doen, maar dat zou hij dan wel zien.

- Jackdaw first