Unfamiliar smell.

Hoezeer hij het ook probeerde te vermijden, de border van ShadowClan bleef zijn aandacht trekken. En telkens als hij stond te kijken naar de overkant, naar het duistere gebied dat in een ander leven zijn thuis had kunnen zijn, dan vroeg hij zich af hoe dat het zou zijn geweest als zijn moeder hem met rust had gelaten en hem, samen met zijn andere broers, gewoon naar ShadowClan had laten gaan. Had hij zich dan gelukkig gevoeld? Hij had zich dan compleet gevoeld? Hij had in deze Clan het gevoel dat hij niet veel te verliezen had. Zijn moeder en hij hadden niet zo’n goede band en hij kon nu ook weer niet zeggen dat hij echt een goede band had met de rest van zijn Clanmates. Hij was eerlijk als hij zei dat dat ook een beetje kwam omdat hij dat zelf afblokte. Er bestond bij hem nog steeds de hoop dat hij ooit naar ShadowClan mocht gaan, dat Tallstar hem op zou gaan eisen, maar hij wist dat Thornstar hem niet zou laten gaan, dat ze hem zagen als eigendom van ThunderClan. Oakpaw boorde zijn nagels onbeholpen diep in de grond onder hem. Hij schudde zijn kop en wilde weer verdergaan toen hij plotseling de scherpe geur van bloed rook. Hij draaide zijn kop en trok met zijn oortje toen hij een grote she-cat met een lange rode vacht zag naderen. Hij gromde en draaide zich weg van de ShadowClanborder, naar voren stappend zodat hij kon verhinderen dat ze over de border van ThunderClan zou stappen. “Tot hier en niet verder,” gromde hij tegen haar, waarna hij haar kort in zich opnam. “Waarom is het toch zo moeilijk voor jullie BloodClanners om op jullie eigen territorium te blijven? Jullie zijn hier niet welkom.”

Oakpaw dwong zichzelf om kalm te blijven en dreigend over te komen toen de BloodClanner tegen hem begon te spreken. Hij zag dat als het tot een gevecht zou komen, hij het niet zou winnen: de kat was veel ouder dan hem en had waarschijnlijk ook meer ervaring. Ze zou waarschijnlijk al wel apprentices hebben gehad en dus zou hij haar niet kunnen verrassen met zijn vechtmoves. Toch beviel het hem niet hoe ze tegen hem sprak, alsof ze het recht had om hier te zijn. Hij wilde dat zijn mentor Firedance bij hem in de buurt was; hij had verhalen gehoord over dat ze Claw had gedood, hun leader. Hé, misschien kon hij dat wel als troef gebruiken! Arrogant hief hij zijn kop op en keek haar strak aan met zijn groene ogen. Hij wilde geen angst tonen. Een échte ShadowClanner zou dat niet doen. Als hij nu als een zielige kit terug naar het kamp ging rennen, dan zou hij er niet eens aan mogen dénken om over te stappen naar ShadowClan. “Mijn mentor heeft jouw leader gedood,” gromde hij. “Misschien vrees je me nu nog niet, maar als mijn training klaar is, dan zal je me wél vrezen. Dat je ouder en groter dan me bent, wil nog niks zeggen.” Hij keek haar kwaad aan. “Blijf buiten de border en ik geef je geen reden om mijn tanden uit mijn bek te slaan.” Hij keek haar aan met een schampere blik. “Wat ik je trouwens wel eens zou willen zien proberen.”

Misschien was het niet slim, maar iets in haar houding provoceerde Oakpaw en zorgde ervoor dat hij de grens tussen verstandig zijn en goede beslissingen nemen en roekeloos zijn en de verkeerde beslissingen nemen negeerde. Zijn klauwen schoten uit hun hulzen op hetzelfde moment dat die van de she-cat dat deden en hij trok zijn bovenlip naar achteren waardoor zijn tanden tevoorschijn kwamen. Hij was nog een vrij jonge kat, dus hij zou er zeker niet zo intimiderend uitzien als een warrior, maar hij ging zich niet zo op zijn dak laten zitten. Hij wist dat hij dit gevecht zou verliezen, maar eigenlijk was alles beter dan niet meer naar ShadowClan terug kunnen keren, toch? Er ging kort een schok door hem heen. Was dat dat hij wilde? Er niet meer zijn? Naar StarClan gaan? Hij klemde zijn kaken op elkaar. Nee, dat was te drastisch, te vergezocht. Maar hij wilde wraak nemen, wraak op alle katten die hem in ThunderClan hadden gehouden. Die wisten van zijn hunkering naar ShadowClan, maar daar niet op antwoordden. “Mousedung try me,” grauwde hij naar haar, waarna hij de border overschreed en naar voren sprong. Hij klauwde met zijn poot in haar richting en rolde daarna meteen over de grond weg van haar, één van de eerste technieken die een apprentice geleerd werd. Het geluid van vechtende katten zou uiteindelijk wel aandacht trekken, maar Oakpaw wilde nu zijn woede afreageren. En dat ging het beste als hij alleen was.