Drink me.

Een harde knal vrijwel direct gevolgd door een flits liet haar opschrikken en verlichtte slechts kort haar fel groene ogen. Angstvallig keek ze om zich heen, licht buiten adem en druipend van zowel bloed als van de regen die eerder haar vacht had nat gemaakt. Zachtjes vervloekte ze zichzelf, de wereld en alles dat erop rond liep. Maanden lang had ze haar eigen stukje land gehad, haar eigen territorium hier ver vandaan waar ze in vrede kon leven zonder ook maar een verdomde ziel om haar heen. Dat was, totdat die verdomde groep zijn klauwen erop had gelegd. Een groep van rogues had haar gevonden, toegetakeld en opgejaagd; nu was ze hier. Verscheidene wonden doorkliefden haar grijze vacht, maar de ergste was duidelijk een op haar schouders, die zelfs nu, nadat ze al vele uren op de vlucht was geweest, nog steeds bloedde. Gefrustreerd gromde ze en draaide zich meerdere malen rond in de verlaten dassen burcht waar ze de regen was ontvlucht. Ze kende dit gebied, deze vervloekte aarde. Hell, niet ver hiervandaan was ze opgegroeid. Ha! Zou Windclan nog leven? Of zouden ze allemaal van de aarde zijn geveegd, stuk voor stuk? Oh god, ze hoopte het, ze hoopte dat zij net zo erg lijden als zij had gedaan. Al die lange jaren, uitgemergeld en verstoten door alles en iedereen. Eindelijk had ze haar eigen leventje opgebouwd, en nu... Nu was het weer allemaal stuk geslagen. Ze was weer terug bij af, verloren, geslagen en verbannen. Door en door ziek van binnen.

@Lethal

Ze voelde zich ziek, gestrest en vol angst. Dat kleine beetje zekerheid waar ze al haar hele leven naar gehunkerd had, was haar nu weer afgenomen. Ze was weer terug bij af, terug gedreven naar deze verdoemde plek waar haar begin lag, haar aard. De poes kuchte, haar adem kwam raspend naar buiten door de stress en de inspanning van het rennen. Buiten ging de storm verder, de regen kletterde buiten neer op het gras en een nieuwe flits verlichtte de hemel. Voor de uitgang kon ze een silhouet onderscheiden, duidelijk van een kat. Schichtig schoten haar ogen heen en weer en ze drukte zich tegen de achterkant van het hol. Hadden ze haar gevonden? Waren ze haar helemaal tot hier achtervolgt. Angstvallig tuurde ze naar buiten, maar de vreemdeling was alleen. Cyanide blies naar haar. "Scheer je weg, of ik krab je ogen uit hun kas!" spuugde ze naar de vreemdeling toe, hopend dat die niet de geur van haar bloed zou kunnen onderscheiden.

Een flits verlichtte haar verminkte gezicht, waardoor ze nu de doordringende ogen en de vele wonden van de ander zag. Ergens had ze iets bekends, alleen Cyanide was te druk bezig met mogelijke ontsnappingsplannen bedenken om zich daar nu de nek over te breken. “Jij durft wel zeg. Iemand bedreigen terwijl je verzuipt in je eigen poel van bloed.” al sissend kromde ze haar rug, precies zoals je van een kat in het nauw zou verwachten. Alleen, de ander had gelijk, mocht deze grote kat beslissen dat haar aanvallen de beste plan van aanpak was, maakte ze geen schijn van kant. Schichtig gingen haar pupillen heen en weer, hopeloos opzoek naar een uitweg in deze situatie. Veel kon ze niet vinden, immers versperde de poes haar enige uitweg in de regen. “Hoe ben je gewond geraakt?” Voor zover mogelijk trokken haar oren nog verder naar achteren. "Dat gaat je niets aan!" blafte ze meteen terug, een laag gegrom komend uit haar keel. Toen de bliksem echter opnieuw insloeg en ze het angstaanjagende gezicht van de ander nogmaals te zien kreeg wist ze dat ze een andere aanpak nodig had. Vechten zou ze niet kunnen, vluchten evenmin, dus dan deed ze maar wat ze als derde optie geleerd had: kruipen. De poes drukte zich tegen de grond, de vijandigheid uit haar houding maar nog altijd even schichtig. "Rogues, andere rogues," antwoordde ze dan uiteindelijk. "Wat wil je van me?" als ze braaf haar kopje boog en deed wat de ander haar vroeg, kon ze allicht veilig wegkomen wanneer dit monster niet oplette.