Only a burning flame can warm my sad heart

Jagen. Jagen was een goede afleiding en dat was wat ze nodig had na alles wat er gebeurd was. Eerst was haar goede vriendin, Lightheart gestorven en vervolgens haar zus verbannen, en ook Flameclaw had het druk met zijn apprentices en zijn broer die samen met Lightheart was geweest. Haar hele wereld was uiteen gevallen maar nog niet helemaal. Ze had toch altijd Flameclaw nog en dat besefte ze ieder avond opnieuw en ze dicht tegen hem aan ligt en zijn arme adem kan voelen. Maar overdag had hij altijd wel iets te doen en moest ze zichzelf zien te redden. Vaak trok ze dan naar de rivier en hoopte ze soms Moonstream te zien terwijl haar hart andere keren aangaf dat ze het niet wou en door moest gaan met haar leven... Maar als ze jaagte kon ze het vaak vergeten maar niet altijd. Met iedere slag van haar poot kon ze een leven nemen maar als ze die zelfde slag niet maakte kon een kitten sterven van de honger. Het leven was vol twijfels en keuzes en vernoeid van haar vele gedachten ging Thudnerstorm vermoeid naast de rivier liggen en legde haar kop op het koele gras.

-Flameclaw only-

Zoals altijd had de grote warrior een deel van de dag doorgebracht met jagen. Het was stil geworden in zijn leven en na al het gedoe rondom Lightheart en Moonstream. Ook Thunderstorm was stil geworden, vooral na alles. Lightheart was tenslotte haar beste vriendin geweest en Moonstream was haar zus. Hij begreep het ook wel, hij zou zich ook wel zo voelen als hij zijn broer verloor. Nu had hij al zijn prooi teruggebracht en had gekeken waar Thunderstorm was. Maar ze was niet in het kamp te bekennen dus was hij nu op zoek naar haar geurspoor. Hij wist dat ze echt niet blij was dus was hij het kamp uitgelopen. Nu stak hij zijn neus in de lucht en proefde wat van de lucht. Hij rook nu het verse geurspoor van Thunderstorm. Hij zwaaide met zijn staart en begon harder te lopen. Hij wilde haar nu echt zien. Hij wist wel dat ze nu elke nacht naast hem sliep in plaats van waar ze vroeger was, maar dat vond hij toch ook wel fijn. Stilletjes liep hij tussen de kalende bomen door en volgde Thunderstorms geurspoor. Die leidde hem naar de rivier en hij bleef even staan toen hij haar zag liggen. Er trok een steek door zijn hart heen en hij stapte zachtjes naar voren. Stilletjes liep hij naar haar toe. ''Thunderstorm,'' miauwde hij zacht en ging naast haar liggen. Hij drukte zijn snuit tegen die van haar aan en snorde heel zacht.

''Thunderstorm,'' klonk de zachte stem van Flameclaw en voor een moment opende ze haar ogen en keek naar de kater die naast haar was komen liggen, hij snorde en Thunderstorm keek naar hem. Zijn perfecte gelaat en mooie liefdevolle ogen, ze zuchtte, het was perfect als ze bij hem was. "Hhmmm...' mompelde ze tevreden terwijl ze dichter tegen hem aanschoof. Haar snuit duwde ze in zijn vacht en snoof zijn geur op, zijn heerlijke Flameclaw-geur. 'Wat doe je hier?' mompelde ze zacht terwijl ze naar hem staarde. Ze vond het wel fijn dat hij er was maar door alle drukte in de clan en zijn apprentices zagen ze elkaar haast nooit meer, wat eigenlijk wel triest was voor het jonge stel.

Flameclaw keek Thunderstorm aan en bleef snorren. Hij was altijd graag bij haar, maar vaak kon hij dat niet zijn. Hij had het veel te druk, zeker met Bladval dat nu in de lucht hing. Er moest veel gejaagd worden en hij had nog steeds twee apprentices die hij moest trainen. Maar alle tijd die hij met Thunderstorm kon doorbrengen vond hij geweldig. "Hhmmm...'' mompelde ze tevreden terwijl ze dichter tegen hem aanschoof. Flameclaw glimlachte even zachtaardig en gaf haar een lik over haar kop. Hij keek naar haar terwijl ze haar snuit in zijn pels stak en zijn geur opsnoof. 'Wat doe je hier?' mompelde ze zacht terwijl ze naar hem staarde. Flameclaw grinnikte even heel zacht en duwde zijn neus weer tegen die van haar aan. ''Wat dacht jij gekkie, bij jou zijn natuurlijk.'' Zei hij warm en keek haar aan. ''En bovendien heb ik ook wel wat rust verdiend vind je ook niet?'' Vroeg hij zacht en sloeg zijn staart deels om haar heen. Hij hield echt van haar, en hij zou echt niet weten wat hij zonder haar aan zou moeten.

''Wat dacht jij gekkie, bij jou zijn natuurlijk.'' zei Flameclaw warm terwijl hij zijn neus tegen die van Thunderstorm aan duwde en ze grinnikte zacht ''En bovendien heb ik ook wel wat rust verdiend vind je ook niet?'' ging hij daarna verder met praten met zijn zachte stem terwijl hij zijn staart deels om haar heensloeg. 'Ja.' zei Thunderstorm zacht terwijl ze haar staart bij de zijn legde en naar hem keek. 'Hoe gaat het met je apprentices?' vroeg ze terwijl ze haar blik weer op de rivier richtte. Haar apprentice, Whitepaw had nog niet met haar getraind omdat de apprenice er niet geweest was toen Thunderstorm wou gaan trainen en vervolgens was het verdriet van Lightheart gekomen maar ze zou weer eens naar haar apprentice toe moeten gaan. 'Zul je me niet verlaten, Flameclaw?' klonk Thunderstorms toen plotseling, verlangend maar ook verdrietig 'Zal je me nooit acherlaten?' klonk haar stem opnieuw terwijl haar ambere ogen contact zochten met Flameclaw's ogen.

Hij hoorde haar grinniken en keek haar blij aan. Het deed hem goed om haar vrolijkte zien, meteen dreven alle zorgen van hem af en ontspande hij. 'Ja.' zei Thunderstorm zacht terwijl ze haar staart bij de zijn legde en naar hem keek. 'Hoe gaat het met je apprentices?' vroeg ze terwijl ze haar blik weer op de rivier richtte. Flaemclaw zuchtte even. zijn twee apprentices, dat was een behoorlijke kluid die Crookedstar hem had gegeven. ''Met Shadowpaw gaat het goed, hij heeft al een aantal trainingen gehad en kan op zich alleen jagen. Maar met Poppypaw moet ik nog een hoop doen.'' Hij keek haar aan. ''Maar ik ben er zeker van dat ze beide geweldige warriors zullen worden, ze hebben het in zich. Shadowpaw zit echter nog wel met dat gedoe tussen Foxfur en Falconheart op zijn maag.'' Flameclaw zuchtte even. hij wist dat van zijn apprentice en maakte zich toch wel wat zorgen. Hij wilde er altijd voor de jonge kater zijn en wilde hem steunen daar waar het nodig was. Maar hij sprak er niet graag over. 'Zul je me niet verlaten, Flameclaw?' Hij schrok van het verlangen en het verdriet in haar stem. Onmiddelijk sneed het weer in zijn hart. Maar voor hij kon antwoorden sprak ze weer. 'Zal je me nooit acherlaten?' Vroeg ze nu weer en Flameclaw ontmoette haar ambere blik. Hij reageerde door zijn op tegen die van haar te leggen. ''Geloof me, zelfs StarClan zal mij niet kunnen dwingen jou achter te laten. Dat kan niemand.'' Zei hij met een zachte en warme stem. ''Mijn lieve Thunderstorm,'' murmelde hij erachteraan en snorde heel zacht. Hij begreep haar zorgen echt wel. Ze had al genoeg ellende over zich heen gekregen. Maar hij zou haar echt nooit verlaten.

Onderwerp: Re: Only a burning flame can warm my sad heart