The biggest mistake

Blueberry lag aan de kant van het donderpad. Ze kon niet thuisbrengen waar precies. Het enige wat ze kon herinneren was dat het donker was. Ze had aan in de berm gestaan daarna de lichten van een monster en toen niks meer. Ze wist niet eens meer waarom ze daar überhaupt was, was ze aan het jagen geweest of een andere kat geroken?

Haar linker achterpoot deed pijn maar niet veel. Ze stond op, ze kon er nog net op staan. Ze had geluk gehad. Dat wist ze maar al te goed. Ze had ook dood kunnen zijn, of erger volledig geraakt en nu in een helse pijn. Ze keek om zich heen, het leek op het Thunderclan territorium. Ze moest hier zo snel mogelijk weg, terug naar de bloodclan. De Thunderclan zou er niet heel vriendelijk van worden als ze haar hier aantroffen. Vooral nu de Bloodclan op hun prooi aaste. Het bloodclan territorium zou nog best ver zijn. Ze moest dan immers helemaal omlopen. De enige snelle manier was recht door het territorium. Het was enorm riskant, maar misschien... Ze zuchtte, ze moest de gok wel wagen. Anders was ze over een maan nog niet thuis. en niet te vergeten dat haar poot het wss niet zo lang volhoudt. Ze strompelde langzaam veder het Thunderclan Territorium in. Niet beseffend hoe kwetsbaar ze was.

Ardentpaw

De jonge kater had zich weer uit het kamp gewaagd. Het weer werd langzamerhand mooier, dus kon hij meer gaan ontdekken en misschien zelfs wel een stuk prooi mee terug nemen. Een echte bestemming had hij nog niet bedacht, maar toch leek hij zichzelf onbewust richting het thunderpath te verplaatsen. Gelukkig realiseerde hij dit, want dat was een gevaarlijke plek waar je altijd moest opletten. Maar hij zou er nooit aankomen, dankzij een kattin die ineens voor zijn neus verscheen. Ardentpaw deinste geschrokken achteruit, waar hij ook bleef, toen de geur die de kattin met zich meedroeg zijn neusje binnen stroomde. Bloodclan, onmiskenbaar, zelfs tussen de geur van het thunderpath. Zijn ogen vernauwden zich in wantrouwen, want hij had immers goede ervaringen gehad met Bloodclan. Moest hij haar nu weg gaan jagen? Dat kon hij toch niet, als hij de verhalen over Bloodclan moest geloven. Daarbij leek ze gewond te zijn, maar mocht hij haar wel helpen? "Gaat het?" De woorden waren zijn mond al uit voor hij er erg in had. Oh, nu had hij het gedaan. Straks zou ze hem aanvallen of werd hij gezien een vijand zijn hulp aangeboden te hebben. Hij kon hier in grote problemen komen, maar toch, hij kon haar moeilijk aan haar lot overlaten.

Blueberry had de hele dag gestrompeld. Hoe veder ze ging, hoe meer pijn het ging doen. Ze was licht in haar kop geworden en had eigelijk geen idee waar ze heen moest. Ze was slingerend het langs thunderpath gegaan, hopend dat ze de goede kant op ging Ze had geprobeerd op te helderen wat er was gebeurd. Zonder succes, er leken steeds meer stukjes te ontbreken. Het was al een tijdje zonhoog geweest. Ze zou het kamp nooit halen voor zonsondergang. Ze zakte in een. Haar poot zag er veel erger uit, een diepe snee die nog steeds onder de modder zat, en haar onder poot was dikker geworden. Blueberry had niet genoeg puf de wond schoon te likken. Ze wou opstaan toen de geur van een andere kat haar neus binnendrong: Thunderclan. Natuurlijk dat kon er ook wel weer bij. De kat leek alleen te zijn. Ze dook in een, ze zou zich gelijk overgeven. Een gevecht starten zou tot de dood kunnen lijden. Een bruin Cyprische kater sprong uit de bosjes. Tot haar verbazing bleef hij rustig. Geen haar op zijn vacht leek over te willen gaan in een gevecht. "Gaat het?" mauwde hij. "Wat gaat jouw dat aan?" siste ze. Wat zou een thunderclan kat om haar geven? Ze keek hem vurig aan. Ze beet op haar tanden en stond op met veel moeite. Elk deel van haar achterpoot brande. "Het gaat prima" Snauwde ze bits. Maar ze wist dat haar houding meer zij dan honderd woorden. Zelfs een domme kitten had kunnen zien dat ze niet oke was. Ze zakte in me kaar. "Eigelijk, gaat het helemaal niet goed. Ik ben aangereden door een monster." zei ze met haar laatste krachten. Ze liet haar kop hangen. Nog nooit in haar miezerige leven had ze zo graag hulp gewild van een andere clankat.

Ze snauwde naar hem dat het hem niets aanging, of tenminste, niet die precieze woorden, maar het was wel het onderliggende berricht wat ze meedroegen. Toch, haar vurige reactie werd tegengewerkt vanwege haar verwonding. Hij kon nu zien dat het haar achterpoot was en geloofde dan ook niets van haar woorden dat het goed ging. Het was overduidelijk dat ze het niet zou redden en hij kon haar toch ook niet zomaar achterlaten hier, of nog erger, van het territorium jagen. Dat was wat hij zou moeten doen volgens de warrior code, maar niet wat zijn hart hem vertelde. En had Charypaw hem niet verteld dat hij naar zijn hart moest luisteren, inplaats van het overdenken of iets wel de goede keuze was of niet. Ineens zakte de Bloodclanner voor hem in elkaar en dat was wat echt de beslissing voor hem maakte. Ze zou zo niet nog naar de twoleg place kunnen lopen als ze amper kon staan. "Eigelijk, gaat het helemaal niet goed. Ik ben aangereden door een monster." De woorden klonken zwakjes gesproken en de hangende kop van de kattin maakte het er niet beter op. Aangereden door een monster! Met een schok realiseerde hij zich dat hij dat had kunnen zijn, al die keren dat hij naar het thunderpath was gekomen zonder ook maar een warrior of wat die met hem mee ging. Maar dat was nu niet belangrijk. De kattin was gewond en hij wilde helpen. Maar wat moest hij nu doen? Hij was geen medicine kat en hij wist dus niet hoe hij haar poot beter kon laten voelen zodat ze tenminste thuis kon komen. Gelukkig leek ze dan ook nog niet zo erg aangereden dat ze in levensgevaar was, maar het leek hem niet prettig om zo in vijandelijk territorium te liggen. Helemaal hulpeloos. "I-is er iets wat ik voor je kan doen?" Het was gek om dat aan een Bloodclanner voor te stellen, want zij waren een bloeddorstige en gevaarlijke clan die je eigenlijk gewoon helemaal niet tegen wilde komen. Maar toch deed hij het, albeit weifelend en misschien nog een beetje bang.

"I-is er iets wat ik voor je kan doen?" mauwde de kater. Blueberry was verbaasd dat ze hulp aangeboden kreeg van een Thunderclan kat. Aan de ene kant had ze liever dood gegaan dan dat ze zich liet helpen. Ze haatte het als ze hulp nodig had. Maar deze pijn, de ondraaglijke pijn. Hoelang zou het duren voordat het voorbij was? Misschien wel een aantal nachten. "Ik weet het niet, jij wilt me dan helpen. Maar reken er maar niet op dat de hele thunderclan zo denkt." Ze kende de thunderclan langer dan vandaag. Ze waren best in staat te helpen, dat zeker. Ze zouden nooit een kat doden zonder reden. Maar de bloodclan was anders, ze hadden veel katten van het woud gedood. "Breng me naar de clan, ik wordt liever gedood daar dan dat ik hier nog een paar dagen moet lijden." snauwde ze. Blueberry dacht diep na, was die de juiste keuze? Het zou verraad zijn naar de bloodclan. Het maakte ook niks uit, ze was ten doodde op geschreven.

Ze vertelde hem dat zijn clan niet zo zou denken over het helpen van een Bloodclanner. Dat wist hij ook wel, hij kon zeker in problemen komen zo, maar hij wilde niet iemand gewond achterlaten. Al was het een vijand. Maar hij wilde weten hoe hij haar kon helpen. Haar antwoord daarop was alleen niet zo simpel. "Breng me naar de clan, ik wordt liever gedood daar dan dat ik hier nog een paar dagen moet lijden." Ardentpaw slikte. De clan? Welke clan, die van hem of van haar? Kon hij haar uberhaupt wel naar één van de twee plekken brengen? Hij wilde niet dat ze dood ging, hoe graag zij dat ook leek te willen. "ik-ik..." stamerde hij, nu toch lichtelijk in paniek over wat hij moest doen. "Dat kan ik niet doen. Ik wil je helpen zodat je beter wordt niet dat je dan dood gaat." Hij probeerde zekerder te klinken dan dat hij was, maar dat zorgde er alleen maar voor dat zijn stem oversloeg. Ardentpaw wist echt niet wat hij moest doen. Hij kon haar naar haar clan terugbrengen, maar daar zou ze niet geholpen worden. Zijn clan was geen optie, iedereen was te vijandig. Misschien dat hij Mistgaze kon over halen te komen, maar dat leek hem niet. Wie wilde er nou weer een Bloodclanner helpen. Hij was wel gek, leek het zo. Maar hij kon zijn rug niet naar de kattin toedraaien als zijn hart zei haar te helpen.

De thunderclan kater had een goed hart, hij wou haar niet laten sterven. Maar kon haar niet helpen. Ze zuchtte, ondanks dat ze licht in haar kop was probeerde ze een idee te bedenken. Een bloodclan kat halen zou tot de dood van beide katten lijden, een thunderclan kat halen leek het meest voor de hand liggend. Ookal was het gevaarlijk. Het krijgersschap van de leerling stond op het spel en haar leven. Ze kon de tweestrijd bijna niet meer aan. Opeens kreeg ze een ingeving. "Heeft jullie clan misschien een oud medicine kat? Kan je daar wat informatie van los peuteren?" Nu ze het hard op zei klonk het echt stom.

Waarom hij in de richting van het donderpad had gegaan had hij geen idee van, maar snel genoeg rook hij de geur van een van zijn clangenoten samen met een die zijn haren overeind deed staan. Tenslotte was dit duidelijk de geur van Bloodclan in Thunderclan gebied en dat betekende vaak niet veel goeds. Hij versnelde zijn pas dan ook wat tot hij bij de twee katten aankwam en de laatste woorden van de bloodclanner opving. "Die hebben we ja." Sprak hij kalm, terwijl hij zijn blik over het lichaam van de bloodclanner liet gaan om erachter te komen waarvoor hij überhaupt nodig zou zijn. "Wat is hier gaande Ardentpaw?" Hij wilde meer weten voor hij iets zou doen.

De Bloodclanner vroeg of ze een oud medicine cat hadden waar hij misschien wat aan kon vragen. Hadden ze die wel? En zou dat allemaal niet te lang duren? Hij wilde net gaan antwoorden dat hij het niet wist, toen een nieuwe stem zich in het gesprek voegde. Maskheart. De kater vertelde dat ze die inderdaad hadden op een kalme toon waar Ardentpaw niets uit kon opmaken. "Wat is hier gaande Ardentpaw?" werd er hem gevraagd. Oh, hoe moest hij dit nu gaan uitleggen. "Ik, uh. Ik weet het niet helemaal zeker, maar ze is gewond. En ik weet dat het een Bloodclanner is maar ze kan niet meer lopen en ik wil ook niet dat een of ander roofdier haar gaat doden," zijn woorden werden steeds sneller naarmate het einde en het was dan nog maar de vraag of zijn clangenoot ze kon verstaan. Misschien kwam het omdat hij nerveus was voor de reactie van Maskheart, of misschien wilde hij alles er gewoon zo snel mogelijk uit krijgen, wat dan een succes was geweest. Toch, hij zou de kattin niet achterlaten wat er ook werd gezegd. Iemand ten dode achterlaten zou hem een schuldgevoel geven waar hij niet zomaar overheen zou kunnen stappen.